Chapitre 7: Chapter 1 ep 6
สีหน้าทูร่าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง หลังจากที่เห็นศีรษะของคอร์ต้าถูกโยนออกมาจากด้านในที่ซึ่งถูกล้อมด้วยเวทมนตร์เสาเพลิงวายุของเขา ศีรษะตกลงพื้นกลิ้งมาหยุดอยู่ตรงหน้า ทูร่านั้นเริ่มสติแตกเหมือนว่าจะยังไม่ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
"ไม่จริง... ไม่จริง... ไม่จริง! อ๊ากกกกกก!!!"
ทางแฮงค์ที่เห็นดังนั้นก็พยายามที่จะเรียกสติทางทูร่ากลับมา "เฮ้ย! ตั้งสติหน่อย!"
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไงทางทูร่าก็ดูเหมือนว่าจะไม่ฟังเลย
ซึ่งในขณะนั้นเองที่เวทมนตร์ของทางทูร่าได้คลายออก ปรากฏแมม่อนที่อยู่ด้านในพร้อมกับในมือถือร่างอันไร้หัวของคอร์ต้าอยู่ แถมบนร่างกายแทบไม่มีบาดแผลใดๆ แสดงถึงความต่างชั้นของพลังๆ ได้อย่างชัดเจน พวกเขานั้นไม่มีทางที่จะเอาชนะตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...
"โกหกน่า...! โดนเวทมนตร์ไปตั้งขนาดนั้นแล้วแท้ๆ" แฮงค์ถึงกับทำอะไรไม่ถูกหลังจากที่ได้เห็นร่างอันไร้บาดแผล
ทางแมม่อนนั้นโยนร่างศพของคอร์ต้าทิ้งและวิ่งไปทางทูร่าที่กำลังสติแตกอยู่ ซึ่งในระหว่างนั้นทางแฮงค์เองก็พยายามเรียกสติและปามีดหลายเล่มเพื่อช่วยให้ทางทูร่าหนีไป...
"แม่งเอ๊ย! รีบหนีไปสิเว้ย....!" มีดที่ถูกปาไปแทบไม่เป็นผลเลยแม้สักนิดเดียว จนกระทั่งแมม่อนได้ไปหยุดอยู่ตรงหน้าของทูร่า
ทางทูร่านั้นเงยมองแมม่อนที่มาหยุดอยู่ตรงหน้า เขาตกใจและล้มลงสติแตกร้องออกมาด้วยความกลัว... "อย่าเข้ามา...! อย่าเข้ามา...! อย่าเข้ามา...!!!"
แล้วเขาก็เริ่มยิงเวทมนตร์ใส่ทางแมม่อนรัวๆ "บอลเพลิง! หอกเพลิง! บอลเพลิง!!! หอกเพลิง! เคียววายุ! เคียววายุ!!!"
เวทมนตร์ถูกยิงอย่างต่อเนื่องนับไม่ถ้วน ซึ่งก็เป็นที่น่ารู้ดีว่าเวทมนตร์มันถูกทำให้ไร้ผลทันทีที่มันพุ่งเข้าใส่แมม่อน ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนบนร่างกายของแมม่อนเลย พอทูร่าเห็นแบบนั้นก็เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งราวกับคนบ้าเสียสติ
"ฮะ...! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! นี่มัน...ตัวบ้าอะไรนี่..."
ก่อนทางแมม่อนก็ง้างมือออกกว้าง แล้วฟาดไปที่ศีรษะของทูร่าอย่างแรง เพียงแค่ชั่วพริบตาหัวของทูร่าก็ระเบิดแหลกเละไม่มีชิ้นดี
หลังจากนั้นแมม่อนก็สะบัดมือไป-มาเพื่อเอาคราบเลือด กับเศษเนื้อที่ติดอยู่ที่มือออกราวกับเมื่อตะกี้เป็นเพียงแค่หนอนแมลงสำหรับเขาเท่านั้น....
แมม่อนนิ่งสักพัก... ก่อนจะหันกลับไปที่แฮงค์พร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉยว่า...
"ผมมีข้อเสนอ...ผมจะปล่อยให้คุณรอดกลับไปอย่างปลอดภัย แต่ต่อจากนี้ห้ามมายุ่งกับพวกเราอีกจะได้ไหม?"
แฮงค์ถึงกับประหลาดใจออกมาไม่คิดว่าทางนั้นจะพูด เขานึกว่าแมม่อนจะโกรธจัดจนไม่ฟังอะไรแล้วเสียอีก
"ไม่คิดว่าจะปริปากออกมา แต่ถึงข้อเสนอจะดีอย่างไง ฉันก็ไม่เอาด้วยหรอก!" หลังจากนั้นเขาก็ยืดดาบออกไปโจมตีทางของเซเลน่าที่กำลังนอนอยู่
....
ดาบเข้าเป้าอย่างจัง! แต่ไม่ใช่ทางเซเลน่าแต่อย่างใด มันกลับเป็นทางของแฮงค์เองต่างหาก เขาโดนแทงด้วยอาวุธของตัวเองเข้าที่ท้อง
"อึก...! ได้อย่างไง?"
"ทำอะไรไม่เข้าเรื่อง..." แมม่อนพูดพร้อมกับขยับหน้ากากสวมเข้ากลับที่เดิม "ถ้าขืนยังดึงดันอยู่แบบนั้นจะตายเอานะ"
"หึ...! ต่อให้ฉันจะตาย! ก็จะมีคนใหม่มาตามล่าแกอยู่ดี ชั่วชีวิตของปีศาจอย่างพวกแกอย่างหวังว่าจะได้อยู่แบบสงบสุขเลย! เพราะพวกแกฆ่าพ่อ,แม่และน้องสาวของฉัน พวกเขาต้องมาตายก็เพราะความเห็นแก่คำสัญญาโง่ๆ ของปีศาจบัดซบอย่างแก! ฉันและคนเหล่านี้จึงได้มาเป็นสเลเยอร์เพื่อจะได้แก้แค้นให้กับพวกคนเหล่านั้นที่ได้ตายไป!
ถ้าไม่มีปีศาจแบบพวกแก! ป่านนี้ฉันและอีกหลายคน...คงจะมีชีวิตที่สงบสุขกับครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว!" แฮงค์ทำให้สภาพของดาบยาวกลับมาเป็นดาบสั้นแบบเดิมแล้ววิ่งเข้าใส่ทางแมม่อนทั้งอย่างนั้น แต่ทันใดนั้น.....
โซ่เส้นหนึ่งซึ่งเป็นอันเดียวที่ใช้กับทางคอร์ต้า มันออกมาจากช่องมิติเล็กๆก็เข้ามารั้งแขนของแฮงค์เอาไว้อย่างแน่นหนา "แม่งเอ๊ย!"
เมื่อทางแฮงค์เห็นแบบนี้ ก็เลยเลือกที่จะยืดอาวุธออกพุ่งโจมตีแทน แต่ดาบที่พุ่งไปทางแมม่อนนั้นก็ถูกจับเอาไว้ได้และทำลายทิ้งได้อย่างง่ายดาย
"รู้ไหมครับว่ามันเปล่าประโยชน์?" หลังจากนั้นไม่นานนักก็มีโซ่อีกหลายเส้นพุ่งออกมารัดแขน,ขา และคอจนครบทุกส่วน
"แม่งเอ๊ย! แม่งเอ๊ย! แม่งเอ๊ย!!!" เสียงของแฮงค์ร้องออกมาอย่างเจ็บใจในความไร้พลังของตัวเอง "ปีศาจอย่างแก! ไม่มีทางเข้าใจถึงสิ่งที่เรียกว่าความสูญเสียหรอก เห็นใจ? จะปล่อยฉันไป? อย่ามาทำให้ขำหน่อยเลย ถ้าเกิดจะเป็นอย่างนั้นจริง ฉันขอตายซะยังดีกว่า!!!"
แมม่อนฟังด้วยท่าทีที่นิ่งเฉยไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป "คุณพูดถูกหนึ่งอย่าง ผมไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของคุณหรอก และก็ไม่คิดจะสนใจด้วย.... แต่ในเมื่อคุณขอร้องความตายผมก็สนองให้อย่างเต็มใจ... โซ่แห่งความโลภ...ผู้เหนี่ยวรั้งทุกสรรพสิ่ง... จงตอบรับคำขอของข้า!... นามของหนึ่งในบัญญัติต้องห้ามขอให้เจ้าโปรดจงมอบความตายอันไร้ความปราณีให้ชายผู้นี้ด้วยเถิด..."
"...อย่างนี้นี่เอง...ก็ว่าอยู่ ทำไมอาวุธฉันถึง..." ไม่ทันได้พูดจบ ร่างกายของแฮงค์ก็ได้ถูกฉีกขาดออกจากกันเป็นห้าส่วน และถูกดึงเข้าไปในช่องว่างมิติเล็กๆ พร้อมกับโซ่จนหมด แล้วเช่นเดียวกันเหล่าซากศพที่อยู่ใน ณ ที่แห่งนั้นด้วย ต่างก็ถูกกลืนหายไปจนไม่เหลือร่องรอยเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่เพียงแค่นั้นพื้นที่ที่เคยมีร่องรอยต่อสู้ทั้งหมดก็ถูกทำให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมก่อนที่สเลเยอร์จะมาด้วย
หลังจากที่เรื่องทุกอย่างจบลง แมม่อนได้เดินเข้าไปหาเซเลน่าอุ้มเธอเข้ามานอนตรงใกล้กองไฟ
"บาดเจ็บหนักเลย แต่โชคดีที่ยังพอช่วยได้" เขาเอามีดจิ้มลงไปที่ปลายนิ้วและค่อยบรรจงหยอดเลือดลงในปากของเซเลน่า ไม่นานนักบาดแผลบนร่างกายของเธอทั้งหมดก็ได้หายไป
"ทีนี้ก็เสื้อผ้า..." เขาจับไปที่เสื้อผ้าที่ขาดลุ่ยของเธอ หลังจากนั้นก็พยายามนึกคิดไปถึงรูปร่างเดิมของมันที่เคยเป็น เพียงพริบตาเท่านั้นเสื้อผ้าที่ขาดลุ่ยก็กลับไปเป็นเหมือนปกติ
"ท่านแม่...ข้าคิดถึง...ท่านเหลือเกิน..." เซเลน่าละเมอออกมาพร้อมกับเอามือจับไปที่มือของแมม่อนอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะนึกว่าเป็นแม่ของเธอ
แมม่อนกุมมือของเธอเอาไว้ "ทั้งหมดเป็นเพราะว่าข้าประมาทเกินไป ไม่คิดว่าทางนั้นจะสามารถตัดการรับรู้ได้ ข้าทำให้ท่านต้องเจ็บปวดถึงสองครั้ง...เพียงเพราะว่าความเห็นแก่ตัวของตัวเอง แต่ต่อจากนี้ข้าสัญญาเลย จะไม่ให้ท่านต้องเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้ว..." เขาค่อยๆวางมือของเซเลน่าลงอย่างช้าๆ ลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินเข้าไปในป่าเพราะว่าในตอนที่รีบวิ่งกลับมาดันทำอาหารตกเอาไว้กลางทาง... พลางคิดเรื่องในใจตอนนี้
...ข้าควรบอกเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง ให้ท่านฟังดีไหมนะ?...
เช้าวันต่อมา....
เซเลน่าและแมม่อนก็รีบออกเดินทางไปยังเมืองค็อกคาเทลต่ออย่างทันที... ในระหว่างเดินทางไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยกันออกมา ทำให้บรรยากาศโดยรอบค่อนข้างอึดอัด ทางเซเลน่าที่ทนไม่ไหวเลยเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน
"นี่! นายจะทำให้ความปรารถนาของฉันเป็นจริงใช่ไหม? แล้วส่วนมากเรื่องที่คนเขาขอกันมักจะเป็นเรื่องอะไรกันหรอ?" เซเลน่าพยายามหาเรื่องต่างมาคุยเพื่อหลีกเลี่ยงบรรยากาศอึมครึมที่เป็นอยู่ในขณะนี้
แมม่อนนิ่งเงียบไปสักพักหนึ่ง ในขณะที่เท้าของเขาก็ไม่ได้หยุดเดินแต่อย่างใด เหมือนว่ากำลังตัดสินใจว่าควรจะบอกไปดีหรือไม่ "ท่าน...อยากรู้จริงๆอย่างนั้นหรอ?"
เซเลน่าพยักหน้ากลับอย่างรัวๆ แววตาเป็นประกายดูเหมือนเด็กที่อยากจะรู้ทุกเรื่องไปเสียหมด ทางแมม่อนนั้นก็เลยเริ่มปริปากพูดออกมา
"ส่วนมากก็จะเป็นเรื่องที่มีจุดประสงค์คืออย่างชัดเจน อย่างเช่น ขอเงินทองมากมายกองเท่าภูเขา ขอเป็นเจ้าเมืองบ้าง ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงบ้าง ขอให้ได้รักแท้อันเป็นนิรันดร์" แมม่อนพูดเรื่องคำขอไปเรื่อยๆทางเซเลน่าเองก็ฟังอย่างตั้งใจพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่ตอนนั้นทันทีที่ได้ยินคำพูดหนึ่งออกมาจากปากของเขาก็ทำให้เธอตกใจอึ้งไปชั่วครู่หนึ่ง...
"บ้างก็ขอให้ชุบชีวิตคนที่ตาย..."
ทางเซเลน่าถึงกับชะงักไปสักพักหนึ่งทันทีที่ได้ยินเรื่องนั้น "มันทำได้...จริงๆอย่างนั้นหรอ?..." ภายในใจของเธอในตอนนี้คิดเพียงแค่ว่าถ้ามันทำได้จริงๆละก็อย่างน้อย ก็อยากจะให้แม่ของตัวเองฟื้นคืนกลับมา
"ได้! แต่ข้าไม่แนะนำ และก็ไม่รับประกันด้วยว่าจะสำเร็จ"
"...ทำไมล่ะ?"
"เพราะมันมีสิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยนอย่างไงล่ะ!"
"ถ้าไม่ว่าอะไรฉันก็จะยอมแลก ไม่ว่าอะไรก็ตาม ถ้ามันทำได้จริงๆ อย่างน้อย...ฉันก็อยากจะ..." บนใบหน้าของเซเลน่าดูอมทุกข์ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สิ่งที่เธอพูดออกมาทุกอย่างนั้นคือความจริงทั้งหมด ทั้งเรื่องที่ตัวเองจะยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้าหากมันสามารถทำให้สิ่งที่เธอหวังเป็นจริง...
แมม่อนเริ่มแสดงความเห็นใจออกมา เขามองไปที่เธอก็รู้ได้อย่างทันทีว่าถ้าหากยังปกปิดเรื่องนี้ และไม่ยอมบอกไปตรงๆเรื่องมันจะยิ่งเลวร้ายกว่านี้เป็นแน่...! เขาไม่อยากจะให้เธอผิดพลาดคล้ายกับใครหลายคนที่ได้พบเห็น
"ท่านยังจำ...ชายที่เป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมได้อยู่ไหม?"
เซเลน่าพยักหน้าพลางกับนึกไปตอนที่ตัวเองพบเจอกับชายเจ้าของโรงเตี๊ยมครั้งนั้น และตอนที่สเลเยอร์เข้ามาหาเธอพร้อมกับหัวที่ถูกตัดของชายเจ้าของโรงเตี๊ยม...แค่คิดแบบนั้นเธอก็เริมรู้สึกสะอิดสะเอียนจนอยากจะอ้วก...
"อย่าบอกนะว่า...เจ้าของโรงเตี๊ยมก็ปรารถนาที่อยากจะคืนชีพคนตายน่ะ?"
"ถูกต้อง! เขาทำสัญญากับปีศาจตนหนึ่งเพื่อให้คืนชีพคนรักที่ตาย ถ้าอย่างนั้นแล้ว ข้าขอถามท่านอีกข้อหนึ่ง... ทำไมเหล่าสเลเยอร์ถึงเคลื่อนไหวมาที่เมืองนี้"
"คดีคนหายตัวไปอย่างต่อเนื่อง...สินะ?"
"ใช่! คราวนี้ไปยังข้อแรกกันต่อ...สิ่งแลกเปลี่ยนที่นั้นจำเป็นต้องมีค่ามากกว่าหรือเท่ากัน ท่านคิดว่าอะไรกันล่ะ? ที่จะต้องแลกเปลี่ยนกับการที่จะคืนชีพชีวิตคน ในเมื่อสิ่งแลกเปลี่ยนนั้นต้องเท่าเทียมหรือว่ามากกว่ากับสิ่งที่ขอ"
วินาทีนั้นเซเลน่าก็รู้ได้อย่างทันทีเลยว่าสิ่งใด "ชีวิต..."
"ฉลาดสมเป็นท่าน! ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิตเท่านั้น ไม่สามารถจะใช้สิ่งอื่นแลกเปลี่ยนได้ แต่ท่านรู้ไหมว่ามันจำเป็นต้องใช้เท่าไหร่กันล่ะ?"
"ถ้าตามกฎที่นายบอกว่าสิ่งของต้องมากกว่าหรือเท่ากันจริงล่ะก็ น่าจะเป็นหนึ่งต่อหนึ่งหรือเปล่า?"
แมม่อนส่ายหน้าปฏิเสธอย่างทันที "ผิดแล้ว! เป็นสิบ ไม่ก็เป็นร้อย หรือไม่ก็ทั่วทั้งอาณาจักรหนึ่ง"
"เดี๋ยวสิ! ฉันว่ามันแปลกๆนะ ถึงแม้ว่านายจะบอกว่าจะต้องใช้สิ่งที่มีค่ามากกว่าก็จริง แต่นี่มันก็เกินไปหน่อยหรือเปล่า?" สีหน้าของเซเลน่าไม่ค่อยพอใจหลังจากทีได้ยินแบบนั้นเพราะมันไม่ยุติธรรมเหมือนกับถูกโก่งราคาสินค้า
"เพราะคุณค่าของแต่ละคนมันไม่เท่ากันอย่างไงล่ะ!"
ทางเซเลน่าที่ได้ยินถึงกับพูดไม่ออก "..."
"ในตอนแรกที่พวกเราเจอกัน ข้าได้เสนอให้ท่านช่วยปลดปล่อยตัวข้า เพื่อแลกกับความปรารถนาหนึ่งอย่างที่จะทำให้เป็นจริง สำหรับท่านแล้วการแค่ดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมันก็อาจจะง่ายสำหรับท่าน แต่สำหรับข้าแล้วมันอาจจะเป็นเส้นแบ่งระหว่างความเป็นและความตายเลยก็เป็นได้ ชีวิตนับล้านแลกกับหนึ่งชีวิตก็เช่นเดียวกัน สละชีวิตคนแปลกหน้าหลายร้อยคนเพื่อหนึ่งชีวิตที่ตนรัก นั่นเองก็คุ้มค่าแล้วไม่ใช่หรอ?"
"...ถ้าอย่างนั้น สมมุติถ้าเกิดนาย...เจอคนแบบนั้นขึ้นมา... นายจะทำอย่างไร?"
"ถ้าข้าเตือนแล้วไม่ฟัง สิ่งที่ข้าทำได้ก็มีแค่เพียงให้เขาได้เห็นถึงปลายทางของความยึดติดอันไร้สาระเอง"
"แล้วเรื่องที่นายบอกว่าไม่แนะนำให้ทำ แสดงว่ามันมีโอกาสที่จะไม่สำเร็จด้วยใช่ไหม?"
"ถ้าท่านนำแอปเปิ้ลที่เน่าเข้าไปในกล่อง สิ่งที่จะเอาออกมาได้ก็มีเพียงแค่อย่างเดียว...เฉกเช่นเดียวกับชีวิตที่เสียไปแล้ว ต่อให้จะทำยังไงผลมันก็เหมือนเดิม...คนตายก็ยังเป็นคนตายอยู่วันยังค่ำ..."
เซเลน่าคิดทบทวนเรื่องที่พูดก็บังเอิญไปสะดุดอยู่ที่จุดๆหนึ่ง เลยเอ่ยถามกับทางแมม่อนไปว่า... "แล้วถ้าในเมื่อเป็นอย่างนั้น แล้วทำไมชายเจ้าของโรงเตี๊ยมคนนั้นถึง...ยังมุ่งมั่นที่จะทำแบบนั้นอยู่อีกล่ะ?"
แมม่อนตอบกลับทันทีด้วยนำเสียงที่นิ่งเฉย "ถูกหลอกล่อยังไงล่ะ! จากปีศาจตนที่ทำสัญญาด้วย! ข้าก็เคยบอกท่านไปแล้วนี่ว่าปีศาจทุกคนไม่ได้มีนิสัยที่เหมือนกัน บางตนใช้โอกาสนี้ในการยกระดับตัวเองขึ้น"
"ยกระดับ...? แล้วมันคืออะไรละนั่น?"
"...ท่านรู้อยู่แล้วใช่ไหม? ปีศาจอย่าข้านั้นทำไมถึงแทบไม่กินอาหารหรือว่าพักผ่อนก็สามารถที่จะดำรงอยู่ได้ แต่มีสิ่งหนึ่ง...ที่เผ่าปีศาจอย่างเราโปรดปรานมากที่สุดมันก็คือ มานา..."
เซเลน่าเอียงคอถามอย่างสงสัย... "มานา? ฉันเคยได้ยินแค่ว่า...การใช้เวทมนตร์จำเป็นต้องดึงมานาจากภายในแสดงออกมาเป็นรูปร่าง ถึงใช้หมดก็แค่ร่างกายอ่อนล้าแค่นั้นเอง บ้างก็แค่หมดสติลง ถ้าแค่นั้นไม่จำเป็นต้องฆ่าผู้คนเลยนี่?"
"ถูกและผิดในเวลาเดียวกัน ถ้างั้นข้าจะแสดงให้ท่านดูเอง...ยื่นมือออกมาสิ!"
เซเลน่าทำตามแต่โดยดี "แล้วยังไงต่อ?"
แล้วทางแมม่อนก็ทำการจับไปที่นิ้วของเซเลน่าอย่างเบาๆ "หลังจากนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นการจำลองก็ตาม แต่ท่านก็ห้ามดึงมือออกเด็ดขาด! ไม่เช่นนั้นท่านอาจจะตายได้เลย โปรดระวังด้วย!"
"เรื่องแบบนั้นควรบอกก่อนสิ!" ทันใดนั้นทางเซเลน่าก็เริ่มรู้สึกได้ถึงอาการแปลกๆอย่างทันทีที่แมม่อนสัมผัส "ความรู้สึกนี้...มัน!" เมื่อเวลาผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มแสดงอาการเหมือนคนที่หายใจไม่ทั่วท้อง เหนื่อยหอบออกมาเสียงดังราวกับคนสูงอายุที่กำลังจะขาดใจตาย "พะ...พอ ก่อน!"
แมม่อนที่เห็นสีหน้าไม่ดีของเซเลน่าเลยปล่อยมือออกอย่างทันที... "นั่นแหละคือมานาที่เผ่าปีศาจต้องการ มานาจากสิ่งมีชีวิต ถึงแม้ว่าท่านจะบอกว่ามนุษย์เมื่อใช้มานาหมดจะแค่อ่อนแรงหรือไม่ก็หมดสติไป หลังจากนั้นก็จะฟื้นคืนหลับมา แต่นั่นเป็นสิ่งที่เข้าใจผิด มันไม่ได้หมดไปไหน แค่ถูกทำให้เหมือนว่าหมดก็เท่านั้น คล้ายกับสภาวะป้องกันตัวเองของมนุษย์อย่างไงล่ะ!"
"ถ้าอย่างนั้นพวกนายจะต้องการ... เอาไปทำ...อะไร...กันล่ะ?" เซเลน่าสีหน้ายังไม่ค่อยดีพูดด้วยเสียงที่ขาดห้วง
"ยิ่งปีศาจกินมานาเข้าไปมากเท่าไหร่ ปีศาจตนนั้นก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น กลับกันยิ่งกินมากความต้องการในครั้งต่อไปก็ยิ่งมากตามไปด้วย เกิดเป็นอาการเสพติดมานาปีศาจที่เกิดอาการนี้จะบ้าคลั่งและเข้าทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า แย่งชิงมานา ฆ่าฟันทุกชีวิต แม้แต่กระทั่งพวกของตัวเอง ว่ากันว่ามีเพียงแค่ปีศาจตนเดียวเท่านั้นที่ทนอาการนั้นได้ ซึ่งสิ่งที่เขาได้รับตอบแทนกลับมานั้นคือพลังที่เพียงแค่การสะบัดมือเบาๆ แค่ครั้งเดียวก็ทำให้เมืองหนึ่งล่มสลายได้เลย"
สีหน้าของเซเลน่าเปลี่ยนไปกะทันหันทันทีที่ได้ยินเรื่องนั้นเข้า เธอเริ่มตระหนักและเข้าใจอะไรหลายๆอย่างว่าทำไม? ทางสเลเยอร์ถึงไล่ล่าเผ่าปีศาจ ทำไมทางศาสนจักรถึงต้องการจะปกปิดตัวตนของเผ่าปีศาจ?
"แล้วที่นายแข็งแกร่งแบบนี้ได้...ก็แสดงว่านายเองก็กินไปมากเลยสิถ้า..."
แมม่อนนิ่งเงียบไปพักครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูนิ่งเฉย "นั่นสินะ แม้แต่ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองนั้นกินมันเท่าไหร่?"
État de l’alimentation hebdomadaire
-- Classement
Power Stone 
-- Power
stone