Chapitre 1: บทนำ
วันนี้กูณฑ์ก็มีเรื่องที่โรงเรียนอีกแล้ว เป็นรอบที่สามแล้วในสัปดาห์นี้ เขาน่าจะอดทนมากกว่านี้ ไม่น่าโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
"ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับเธอแล้วนะ" ครูฝ่ายปกครองพูดอย่างระอาใจ "เธอไม่ก่อเรื่องสักวันไม่ได้เหรอ กองกูณฑ์"
"ก็เขามาหาเรื่องผมก่อน" กูณฑ์เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ เป็นใครจะทนได้ที่โดนว่าเป็นลูกชู้บ้าง เป็นลูกเก็บมาเลี้ยงบ้างเพราะสีผมเขาไม่เหมือนพ่อแม่ แทนที่ผมของกูณฑ์จะเป็นสีดำเหมือนคนเอเชียทั่วไป ผมของเขากลับเป็นสีแดงเพลิงเสียอย่างนั้นและนี่เองเป็นสาเหตุที่เขาชื่อว่ากูณฑ์ กูณฑ์แปลว่าไฟ
ครูถอนหายใจ "งั้นพรุ่งนี้เชิญผู้ปกครองมาพบฉันด้วย"
ครูมอบจดหมายเชิญผู้ปกครองให้ กูณฑ์รับใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไป อีกฝ่ายไม่เห็นโดนอะไรเลย
เมื่อกูณฑ์กลับมาถึงบ้านเขาก็ยกมือไหว้แม่ตามปกติ เขาไม่ยอมให้แม่เห็นจดหมายนี้หรอก แม่มีเรื่องกลุ้มมากพอแล้ว เขาตัดสินใจเอาจดหมายไปซ่อนในห้องเก็บของ
บางทีถ้ากูณฑ์ตัดสินใจเอาจดหมายให้แม่ เรื่องมันอาจจะง่ายกว่านี้ก็ได้ ห้องเก็บของฝุ่นเยอะไปหมด กูณฑ์จามไม่หยุด
"จามก็ปิดปากบ้างสิ รู้ไหมว่าเชื้อโรคมันกระจายแค่ไหน"
"ใครวะ" กูณฑ์บ่น แล้วก็เย็นสันหลังวาบ เขาอยู่คนเดียวนี่ เขาค่อย ๆ หันหลังไปทางต้นเสียง หัวใจเต้นระรัว
เด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เขามีผมสีขาว ดวงตาสีน้ำเงิน ใส่ชุดกิโมโน แต่ที่ทำให้กูณฑ์ตกใจมากกว่าสีผม สีตาและชุดของหมอนี่ คือมันเข้ามาได้ยังไง
"นายเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง" กูณฑ์ถาม มือหยิบหนังสือเล่มหนาขึ้นมา ถ้าไอ้นี่เป็นโจร หนังสือเล่มนี้คงทำให้มันสลบได้อยู่
เด็กหนุ่มเอียงคอ "ฉันก็อยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว"
นี่มีคนแอบเข้ามาในบ้านโดยไม่มีใครรู้ตัวเลยเหรอ
"ตั้งแต่เมื่อไหร่" กูณฑ์ซัก
"อืม ก็ประมาณร้อยปีได้แล้วมั้ง ฉันมากับหนังสือนั่น" เด็กประหลาดชี้ไปที่หนังสือที่กูณฑ์ถืออยู่
"อย่าพูดอะไรบ้า ๆ " กูณฑ์ขว้างหนังสือใส่ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อหนังสือทะลุอกเป้าหมายไปราวกับทะลุผ่านอากาศ
"ผีหลอก!" กูณฑ์ร้อง เขารีบเผ่นแน่บออกจากห้อง ไม่สนใจที่อีกฝ่ายตะโกนไล่หลังมา
"ฉันไม่ใช่ผีสักหน่อย เป็นภูตต่างหาก"
État de l’alimentation hebdomadaire
-- Classement
Power Stone 
-- Power
stone