Chapitre 93: 0093

บทที่ 92 : “นี่ก็คือทุกสิ่ง”!

คำถามสัมภาษณ์ออกมาแล้ว

ทุกคนจ้องมองจางเย่นึกสงสัยว่าเขาจะตอบอย่างไร เขาต้องต่อกลอนที่ยากสุดๆ ซึ่งเคยปรากฏในแบบเรียนภาษาจีน บทกลอนชื่อดังของหวังสุ่ยซิน ‘ทุกสิ่ง’

จางเย่เงียบไม่พูดไม่จาไปครู่ใหญ่

‘ทุกสิ่ง’ เหรอ? ทำไมคุ้นจังวะ?

เขามั่นใจว่าเคยได้ยินกลอนบทนี้มาจากที่ไหนสักแห่ง แต่นึกไม่ออก ดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า “ขอน้ำสักหน่อยได้ไหมครับ?”

“ได้สิ” หวังสุ่ยซินพยักหน้าให้คนข้างๆ

ผู้สัมภาษณ์คนหนึ่งโยนน้ำแร่ให้จางเย่หนึ่งขวด

จางเย่ใช้ช่วงเวลาที่ดื่มน้ำแร่เปิดแหวนเกมขึ้นและซื้อแคปซูลความจำ เขาหลับตาลงแกล้งทำเป็นคิด แต่ที่จริงแอบกลืนแคปซูลระหว่างที่ดื่มน้ำ เขาค้นหาความทรงจำในสมองก่อนจะลืมตาขึ้นในที่สุด เจอแล้ว! ในที่สุดก็จำได้ว่าทำไมกลอนบทนี้ถึงได้คุ้นโคตรๆ!

เชี่*เอ๊ย!

นี่มัน ‘ทุกสิ่ง’ ไม่ใช่รึไงฟะ!?

แต่ทว่า ก็มีข้อแตกต่างอยู่บ้างเล็กน้อย!

ยกตัวอย่างเช่น ในโลกของเขา เป๋ยเต่าเขียนไว้ว่า “ทุกสิ่งล้วนเป็นโชคชะตา ทุกสิ่งล้วนเป็นหมอกควัน ทุกการเริ่มต้นล้วนไร้จุดจบ ทุกการค้นหาล้วนไร้จุดหมาย”