Chapitre 5: Chapter 1.4
Chapter 1.4
คนถูกด่าหน้าเหวอไปเลย นับหนึ่งมองผมผ่านกระจกด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก
"กูเหี้ยตรงไหน" มันถามเสียงขุ่นหน้าตึง
"ถามใหม่ดีกว่าว่ามีตรงไหนไม่เหี้ย" เอาจริงๆ ไอ้เวรนี่ก็ไม่ได้เหี้ยอะไรขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็แค่หยอกมันเล่นเฉยๆ "แล้วเป็นบ้าอะไรถึงมาถามอะไรแบบนี้"
"ก็ ก็แค่อยากรู้เฉยๆ" มันตอบอึกอักแล้วก็รีบพูด "กูทั้งหล่อทั้งรวยทั้งมีการศึกษา กูดีขนาดนี้ใครได้เป็นคนรักคงดีนะ มึงว่างั้นมั้ย"
ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วกลั้วหัวเราะ "ทำไม? อยากหาคนรักบ้างเหรอ เห็นกูหาเลยอยากหาบ้างรึไง"
สงสัยมันจะกลัวว่าถ้าผมชิ่งหนีมันไปมีแฟนแล้วจะเป็นโสดเหงาหงอยอยู่คนเดียวสินะ ถึงได้มีคำพูดประหลาดๆ ท่าทางพิลั่นพิลึกในวันนี้
"กูก็สามสิบสองแล้ว มันก็ต้องมีคิดบ้างสิ" นับหนึ่งว่าไปเรื่อยด้วยสีหน้าพยายามปกติ
"มึงมีคนให้เลือกเยอะแยะ หาได้ไม่ยากหรอก" ผมปิดไดร์เป่าผมแล้วเอาหวีมาหวีผมให้นับหนึ่ง "ลูกคุณหนูไฮโซดาราดังต่อคิวรอมึงยาวไปถึงอังกฤษแล้ว มึงก็ลองคบดูสักคน"
ก็นะ....คนคนนี้มันก็เจ้าของบริษัทเอนเตอร์เม้นท์ยักษ์ใหญ่ หน้าตาดีโปรไฟล์เลิศ ไม่มีใครเข้าหาคงแปลก และแน่นอนว่าเลขาอย่างผมก็ต้องมารับมือกับเรื่องผู้ชายผู้หญิงคู่ขาของนับหนึ่งเหมือนกัน
พูดแล้วเศร้าที่เพื่อนมีให้เลือกแต่ไอ้ผมนี่ไม่มีสักคน
"ไม่เอา" นับหนึ่งทำหน้าขยาด "มีแต่พวกหวังเอาเงินกู"
"มึงเลือกคนสถานะเท่ากับมึงสิ จะได้หมดปัญหา" เออ อย่าโง่
"แต่คนพวกนี้จะรักกูจริงเหรอ อาจจะแค่มาคบกูเพื่อธุรกิจก็ได้" มันก็จริง ผมลืมคิดข้อนี้ไปเลย "บางทีหรือกูควรมองคนใกล้ๆ ตัว"
นัยน์ตาคมกริบดุจเหยี่ยวมองจ้องผมผ่านกระจกนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ผมชะงักเล็กน้อยแล้วมองกลับไปอย่างงงๆ
"คนใกล้ตัว?" ผมทวนคำพูดแล้วครุ่นคิดเล็กน้อย "ถ้าใกล้ๆ ตัวมึงก็แต่งงานมีลูกหมดแหละ ยัยเจนีวาเหรอ ลูกคนที่สามแล้ว"
"..." นับหนึ่ง
"สรุปใกล้ตัวมึงไม่มีใครแล้วเพราะงั้นไปหาที่อื่นนะ" ถึงคนใกล้ตัวมันจะดีแต่มันเสือกไม่มีให้มันเลือกไง
นับหนึ่งยังคงจ้องผมไม่วางตา "แต่กูว่ามีอยู่คนหนึ่งนะ"
"มึงกำลังจะบอกว่า..." ผมนึกออกแล้ว "นาเบียร์ใช่มั้ย เออ เพื่อนคนนี้นิสัยดี สวยรวยเก่งยังโสด อย่าช้ามึง ไปจีบเลย"
"..." นับหนึ่งถอนหายใจเฮือกใหม่แล้วส่ายหัว "ไอ้เบียร์มันจะหมั้นเดือนหน้าแล้ว มึงอยากเห็นกูโดนด่าว่าแย่งเจ้าสาวชาวบ้านรึไง"
"อ้าวเหรอ" ตกข่าวเหรอเนี่ยกู "เอาเถอะ ตอนนี้ช่างหัวเรื่องความรักมึงก่อน คิดเรื่องงานก่อน" เอ้า หวีผมให้เสร็จแล้ว "เชิญบอสไปแต่งตัวได้แล้ว"
นับหนึ่งลุกขึ้นอย่างกระฟัดกระเฟียดที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจู่ๆ มันไปหงุดหงิดอะไรมาเหมือนกัน
เอาเถอะ ยังไงซะคนคนนี้ก็ไม่เคยมีอารมณ์ปกติเหมือนคนทั่วไปอยู่แล้ว ปล่อยให้เจ้านายแต่งตัวไปแล้วตัวผมก็เดินมาหยิบข้าวของจำเป็น แอกสาร ไอแพดแล้วก็เก็บของให้นับหนึ่ง
เสร็จงานแล้วจะได้กลับบ้านเลย ไม่ต้องย้อนมาบริษัทอีก
ประมาณห้านาทีนับหนึ่งก็แต่งตัวเสร็จ ขายาวก้าวเดินออกมาจากห้องนอนแล้วเปรยตามองผมเล็กน้อยคล้ายจะมีความขุ่นเคืองเล็กๆ ในดวงตา "ไปกันเถอะ"
ผมได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ...กูไปเหยียบตาปลามึงรึไง มามองค้อนกันเพื่อ
รถจอดรออยู่หน้าบริษัทแล้ว คนขับรถเปิดประตูให้พวกเราเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง ซึ่งผมก็นั่งเบาะหลังตามความเคยชิน เมื่อนั่งเรียบร้อยแล้วก็หยิบไอแพดขึ้นมาร่ายกำหนดการสำหรับวันพรุ่งนี้ให้นับหนึ่งฟัง
"อีกสองวันจะไปจีนใช่มั้ย" จู่ๆ มันก็ถามขึ้นมาแทรกระหว่างที่ผมกำลังพูด
ผมเลื่อนปฏิทินงาน "ใช่ วันเสาร์นี้มีกำหนดบินตีสอง พักสองวัน เริ่มทำงานวันจันทร์"
"สองวัน... อืม ไปเที่ยวพักผ่อนกันมั้ย" นับหนึ่งว่าขึ้นเสียงเอื่อย "พวกเราก็ไม่ได้เที่ยวพักผ่อนมาสักพักแล้ว"
กะพริบตาเล็กน้อยเพราะรู้สึกอึ้งนิดหน่อย จอมบ้างานกำลังพูดถึงพักผ่อนและเที่ยวงั้นเหรอ ไม่สบายรึเปล่า
"ก็ได้อยู่นะ" ไม่ให้เสียสมาธินานก็รีบตอบกลับไป "เดี๋ยวจะดูที่เที่ยวให้แล้วกัน อยากได้แบบไหนเป็นพิเศษ"
นับหนึ่งทำหน้าครุ่นคิดแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างไม่ยอมมองหน้าผม อะไร วิวรถติดมีอะไรน่าดู ดูมันทุกวันไม่เบื่อรึไง
"วัดที่ขอพรเรื่องความรัก"
เห ดูมันจะฟุ้งซ่านกับเรื่องนี้หนักกว่าผมที่โดนแม่บังคับให้หาแฟนอีกนะ
"ถ้างั้นไปฮ่องกงแล้วกัน วัดหวังต้าเซียน" ผมรีบจดโน้ตไว้ก่อนเพราะต้องทำการเปลี่ยนตั๋วเครื่องบิน ตอนแรกซื้อตั๋วไปปักกิ่งแต่คงต้องเปลี่ยนไปลงฮ่องกงแทน "ไปฮ่องกงก็ดี ผมอยากช้อปปิ้ง"
"ได้ ตามใจเลย"
ผมพูดอย่างไม่คิดอะไร "ตามใจนี่รวมถึงออกเงินค่าช้อปปิ้งให้ด้วยมั้ย"
เหอะๆ อย่าไปหวังเลย
คนคนเดียวที่นับหนึ่งทุ่มเทและเปย์เงินชนิดไม่ลืมหูลืมตาก็มีแค่นับสอง...
"อืม ออกให้ ไม่จำกัดวงเงิน"
"...!"
นับหนึ่งหันกลับมามองผมนิ่งๆ แล้วขยับเปลี่ยนท่านั่งอย่างเกียจคร้าน
"ทริปนี้นายอยากซื้ออะไรก็ซื้อ จะซื้อบ้านที่ฮ่องกงก็ตามใจ"
"..."
"ฉันจ่ายเอง"
État de l’alimentation hebdomadaire
-- Classement
Power Stone 
-- Power
stone