Chapitre 412: แฝงตัว

บทที่ 412 แฝงตัว

พื้นที่ทุกแห่งหนตกอยู่ในความมืดมัว ไม่ว่าจะท้องฟ้า ผืนดิน หรือท้องทะเล

แม้พื้นที่ทางตอนกลางและใต้ของเกรย์คาสเซิลจะไม่ถูกปกคลุมด้วยหิมะอันไร้ขอบเขต แต่มันก็ยังได้รับผลกระทบจากเดือนแห่งปีศาจอยู่ดี มองขึ้นไปเหนือศีรษะไม่เห็นพระอาทิตย์ ชั้นเมฆสีเทาหม่นยึดครองผืนฟ้าทั้งผืน หมอกหนาที่ผุดขึ้นมาเหนือพื้นดินฝังทราย หิน และต้นไม้ทั้งหมดไว้เบื้องล่าง คงเหลือไว้เพียงแนวยอดเขาสีเทาดำที่โผล่ทะลุชั้นเมฆขึ้นมา พวกมันเลื้อยไปทางพื้นที่ทางตอนใต้ของทวีป หรือก็คือจุดหมายของพวกไนติงเกล

ระหว่างที่เกาะเมซีบินอยู่บนฟ้านั้น เธอรับรู้ได้ว่าลมหนาวที่พัดมาโดยปราศจากสิ่งกำบังนั้นน่ากลัวเพียงใด...แม้จะสวมชุดกันลมชนิดพิเศษที่เจ้าชายแจกให้ก่อนออกเดินทางแล้ว แต่ผ้าพันคอและขอบแขนเสื้อก็ยังต้านลมหนาวไว้ไม่ไหว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหูและนิ้วของเธอ พวกมันกำลังจะหมดความรู้สึกเพราะอุณหภูมิที่หนาวเหน็บนี้อยู่แล้ว เธอจำต้องหยุดพักเป็นช่วงๆ เลยทำให้ระยะทางที่ควรใช้เวลาบินด้วยความเร็วสูงสุดเพียงครึ่งวัน ถูกยืดออกไปเป็นสองวันอย่างช่วยไม่ได้

“พวกเราถึงแล้ว” ไลต์นิ่งบินมาใกล้เธอ