Chapitre 2: Pain
"Kuya diyan na lang po sa tabi." taxi is not allowed inside our village, so I have no choice, but to go down here.
Itinabi ni manong ang taxi, napakapa na lang ako sa jeans na suot ko, kung minamalas ka nga naman naiwan ko pa ang wallet ko at cellphone. This is not really getting any better.
Napatikhim na si manong marahil naiinis na sa pag-aantay sa akin. Kumapa ako ulit sa bulsa ko at swerteng nakabunot nang two- hundred pesos.
"Manong eto po bayad, keep the change." Inabot ko sa kanya ang bayad ko napapailing siyang tinanggap ito. Paano ba naman?medyo basa kasi yung pera, pwede pa naman siguro yun kaunting patuyo lang.
Bumaba na lang ako nang tuluyan, nahihiya din kasi ako medyo nabasa ko ang seat cover ng taxi niya, pati si manong nadamay sa kamalasan ko ngayong araw.
Patuloy pa din ang pag-buhos nang ulan, Ni hindi ko na sinubukang sangaan ang ulo ko, hinayaan ko na lang bumuhos nang tuluyan ang tubig sa aking katawan.
Maski pagmamadali para makasilong ay hindi ko ginawa. Even kuya guard na nagbabantay sa gate offered an umbrella, pero tinanggihan ko.
I think I need this, baka sakaling sa pagdaloy ng tubig sa katawan ko ay sumabay ang sakit at sama ng loob na nararamdaman ko. I walk slowly dinadama ang pagpatak ng ulan, kahit papaano kasi ay nakakagaan sa pakiramdam.
Cause crying in the rain will not make me notice how hard I cried, dahil sabay sa pagbuhos ng ulan ang pagbuhos ng mga luha sa aking mga mata. Binuhos ko ng lahat iniyak kong lahat para pagkarating ko sa bahay pagod na ako.
Ayokong makita ang sarili kong lumuluha, its just make me realize how real everything is. Ayoko nun, ayoko nang pakiramdam na yun, not now! Hindi ko pa kaya.
Nang makarating ako sa tapat ng gate namin ay napamura ako. I even left my key their. I am so broke, I super hate this day! Also our maids are not around, nasa vacation.
I have no choice, kung hindi umakyat sa gate. Luckily, I aced doing this because whenever dad's does not allowed me to go out. Tumatakas ako and these are the circumstances na nilalagpasan ko. I'm not really the good girl type, you know? I love breaking rules.
Nakahinga ako ng maluwag ng tuluyan akong makapasok sa kwarto ko sa pamamagitan ng pag-akyat sa bintana.
I shivered when the cold breeze brushes my skin. I hugged myself and quickly went inside my bathroom.
I stared at my reflection in the mirror, I just don't feel horrible, but I also looked horrible. Maga ang mata ko, dahil sa tindi ng pag-iyak kanina. Kumintab ang aking mga mata nagbabadya sa panibagong buhos ng luha, upon realizing what just happened.
Umiling-iling ako trying to shrugged everything off. I told myself that I don't want this right? so wag! I refrained myself from crying, instead nilublob ko na lang ang buong katawan ko sa tub.
***
Nagising ako nang makaramdam ng uhaw at matinding nginig, dahil sa panlalamig. Sinubukan kong tumayo para uminom ngunit hindi kayang bumangon nang katawan ko, hinang-hina ako at nananakit halos buong parte ng aking katawan.
Napapikit na lang ako at sinubukan na lamang bumalik sa pagtulog.
Nagising ulit ako sa paulit-ulit na tunog ng door bell. Kunot noo akong bumangon medyo napahinto pa nga, nang makaramdam ng pagkahilo. Nilalagnat pa din siguro ako, dahil 'to sa pag-pa paulan ko kagabi. Kahit hirap ay pinilit ko bumangon mamayang gabi pa kasi ang balik nang mga maid namin.
Dahan-dahan akong bumaba ng hagdan, I grip tighter on the railings so I won't fall. My head is aching so bad parang pinupukpok sa sakit, besides my whole body felt so heavy.
Paglabas ko nang main door ay halos kalampagin ng kung sinong kumakatok ang gate namin.
Nang makalapit sa gate ay binuksan ko ito, My bestfriend is right infront of me, mukhang kagagaling lang sa Airport, dahil sa dala niyang mga maleta.
"Tin, Omg! I am sorry ngayon lang ako." She said, sabay yakap ng mahigpit sa akin. Napayakap na din ako ng mahigpit nararamdaman ko nanaman ang nagbabadyang buhos ng luha ko. Suddenly pakiramdam ko may karamay na ako .
"Ang init mo nilalagnat ka?" She asked pagtapos humiwalay ng yakap sa akin.
"Kind of." I said, ang pagod ay halata sa aking boses, also that I can feel my eyes will shutdown any moment from now.
"Bakit hindi ka muna magpahinga? Na'san ba sila manang Nelia?" She said while escorting me inside.
"Nasa bakasyon eh, mamaya pa ang balik nila." sagot ko, habang hinihilot ang sentido ko, dahil parang tumitibok ang utak ko, at ano mang oras puputok na ito sa sakit.
"So ikaw lang mag-isa dito simula kagabi?" She asked. Napatango na lang din ako nang malamya, parang gusto ko lang matulog maghapon.
Pinag-pahinga niya na lamang ako at pina-inom ng gamot. Nakatulog ulit ako, gabi na nang nagising ako, medyo gumaan ang pakiramdam ko kaya nagawa kong tumayo. Dahan-dahan akong bumaba ng hagdan, bago makababa ay dinig ko ang pag-tatalo nang kung sino mula sa dining area.
"Pinag-tatanggol mo pa yang gago mong kaibigan!?" April exclaimed she sound angry.
Tuluyan na akong bumaba ng hagdan at sumilip.
"I know Travis well babe, he can't do that!" sagot naman ni Ashton, April's boyfriend.
Tumikhim ako para maka-agaw pansin napahinto naman sila sa pagtatalo. April quickly go near me, hinipo ang leeg at noo ko.
"Feeling better Tin?" She asked habang chine-check ako.
"Yep, thank you" I said, I shifted my gaze to Ashton to acknowledge his presence, he just nodded and smiled.
"Do you want to eat? I cooked something." offer ni April tumango ako bilang pag-sang ayon and thanked her. Umalis naman siya para kumuha nang pagkain sa kusina naiwan kami ni Ashton.
It felt awkward being alone with him after I heard about their arguement. I felt guilty, they shouldn't be involve in any of this. Sa amin ni Travis problema 'to, ayoko silang madamay.
Ashton cleared his throat kaya napatingin ako sa kanya.
"I know hindi dapat ako makialam, but I suggest that you should two talk about this. Give him a chance to explain Athena. Sayang kung pababayaan niyo itong lumipas. Mamaya ay maling akala lang pala lahat hindi ba?" pakiusap ni Ashton sabay baling ng tingin sa akin.
Hindi ako nagsalita may idudugtong pa sana siya, ngunit bumalik na si April dala-dala ang niluto niya.
"Here, you should eat well para mawala na agad yang sakit mo." She said sabay hain sa akin ng niluto niya.
"Thank you so much." I said and smiled. I am so lucky that I have her atleast when everyone falls down nandyan siya para saluhin ako, she's the best among the best. She smiled back.
"How about you kumain ka na? Ikaw Ashton?" Pagyaya ko sa kanila, its awkward that I am eating here then sila nakatayo lang sa gilid ko.
"Sige na kumain ka na, We're already done eating." Said April, then naupo siya sa tabi ko. I have no choice, but to start eating even I feel uncomfortable.
I slowly turned my gaze to April she's just scanning something in her phone, while Ashton, he's still standing their at nakatingin sa kawalan he looks problematic. They really had a fight, and I am very guilty because this shouldn't happen kung hindi dahil sa amin ni Travis.
Maybe, I should reconsider my decision. I think I and Travis should really talk about this. What if? all of my assumptions and speculations is not true.
I am just wasting my time and stupidly agonizing with something that's not true. Also I know Ashton his not the kind of a friend who tolerates wrong doings.
Maybe I am being unfair thinking about myself what if? He's also a victim here, Misidentification? Frame up? Or any other reason na walang katotohanan ito. Instead crying myself out here I should help him solve this.
But what if? The baby is really his, I swallowed hard can't help but to overthink and expect for the worst. Masakit lang kasi na baka umasa ako tapos hindi naman pala.
My sight becomes blurry, I know I am going to cry again if I don't stop these thoughts. Umiling-iling ako trying to shake off everything that's running through my mind.
"Are you okay?" April worriedly asked. She notice how hard I shooked.
Lumapit sa akin si April and hug me tighter, parang lalo akong naluha sa ginawa niya. I let myself devour by the sadness that I tried to surpress in the past few days. Umiyak ako ng umiyak and April do nothing but tried to calm me down.
Inabutan ako ni April ng tubig at panandaliang kumalma. "Maybe we need to talk this out, maybe I need to give him a chance to explain." I said.
Agad namang rumehistro sa mukha ng kaibigan ko ang pagkadismaya. "We're just going to talk sis, I think deserve niya naman yon". Pagkumbinsi ko sa aking kaibigan. Hindi ulit siya nagsalita
"Remember gurl? I have my own unit there baka pwedeng dun ako matutulog after namin mag-usap?" Dagdag ko pa, etong babaeng 'to kung ano-anong iniisip.
"I am just protecting you gurl, you know? tanga ka pa naman. Mamaya suyuin ka lang ng kaunti bumigay ka kaagad tapos ano!? Magbubunga, panibagong problema nanaman hindi pa nga naayos 'to" she preached, shes's really into this. Hindi ko alam kung matatawa na lang ako sa mga reaksyon niya.
"Ang daming sinabi gurl? Oo na alam ko naman, mag-uusap lang talaga kami. Ayoko nang lumala 'to, I need to know everything and specially the truth, para alam ko na kung ano bang dapat kong sunod na gawin? April I don't want to stock in these situation. Baka mabaliw ako! kakaisip nang mga what if's, I want to face it, even if its hurts. " I explained I think ayun naman talaga ang pinaka-tama kong gawin ngayon.
April let out a deep sigh "Its your call Tin, I think you know what your doing, just be fine okay? if you can't endure it, you know I'm always here. I just want the best and what's good for you." she said and smiled, I think she finally understand. April is like a sister to me.
Parehas kaming walang kapatid and our parents are always not around. Since we're young, bestfriends na kami kaya kaming dalawa na lang ang nagdadamayan at nagkakaintindihan, that's why we're like this at ganto namin pinapahalagahan ang bawat isa. She's a family to me not by blood but by heart.
I hugged her, she hugged me back tighter. "Tara na nga. Wala ka pang bihis-bihis oh. Hindi ka ba hinahanap nila tita? Dahil dito ka dumiretsyo." I asked her. Sabay kaming bumaba ng hagdan.
"Malamang nag-paalam ako."she said. Nakita ko naman sa sala si Ashton naka-upo sa sofa nakatingin sa amin hinihintay kaming makababa.
Okay na kaya silang dalawa? Nang makababa na kami ay tumayo na siya at sumunod lang sa amin.
"Manang alis na po kami!" sigaw ko dumungaw naman si manang mula sa kusina.
"Sige po mam, ingat po" she said sumunod naman sa amin si Lara para siya ang magbukas at magsara ng gate.
Gagamitin ko na lang din ang kotse ko para naman hindi ako mahirapan ayoko ng ma-experience yung nangyari sa akin sa taxi nung isang gabi.
"Oh! hindi ka sasabay?" Takang tanong ni April nakaabang na sa harap ng kotse ni Ashton.
"Hindi na, dalhin ko car ko" I said. Para mapag-isa din silang dalawa at mag-usap ayaw ko namang nadadamay sila, dahil sa problema namin nakaka-guilty at nakakahiya kaya.
"Okay! sige ingat. Tawagan mo ako ah, pag may problema." she said
"Sure. Babalitaan kita, thank you so much." pagpapasalamat ko sa kanya sabay yakap.
"No problem, basta ikaw." she said while still hugging me.
"Sige ingat kayo, love you" she said at nag beso kami.
"Love you too, Kayo din ingat" I said napatingin naman ako kay Ashton na tahimik na nag-aantay tumango ako at ngumiti, ganun din siya. Pumasok na si April sa front seat, nagpaalam na ako. Nang makaalis sila at saka lang ako pumasok sa kotse ko.
Nang makalabas sa garage yung kotse ko ay tsaka lang naman isinara ni Lara yung gate. Tahimik akong nag-drive, thinking kung ano yung mga sasabihin ko at madadatnan ko. Nagsimula nanamang sumibol ang kaba sa aking dibdib.
Pagtapos nung gabing yun ay hindi pa ulit kami nag-kausap halos wala pa namang isang araw ang lumipas pero parang kay tagal na.
I keep on thinking what I am going to say?, until I realized na nakarating na pala ako. Pagkatapos kong mag park ay sumakay na ako ng elevator.
I am tapping my fingers at the side of my legs,?as I watched the number in the elevator goes up. Nahigit ang hininga ko ng bumukas ang pinto ng elevator hudyat na nasa tamang floor na ako.
Para akong nalutang habang naglalakad. Pilit kong iniisip yung mga sasabihin ko sa kanya yung mga gusto kong kumpirmahin at itanong.
Pagkahinto ko sa tapat ng pinto niya ay para akong naistatwa. Unable to figured out what I am going to do!?
Pinindot ko ang doorbell, its feels like I am gonna throw up. Pinindot ko ulit, makailang sandali ay wala pa din. What I am feeling, I am sure it will not get any better, Nawala ang kaba ko, napalitan na nang pagkainip nandito ba siya?. Series of thoughts flushed in my mind and hindi ko nagugustuhan ang mga naiisip ko.
Hindi ko na napigilan, I tried to enter his password. Buti naman at pumasok pa din. Dahan-dahan kong ibinukas ang pinto pinapakiramdaman kung anong mayroon sa loob.
Tumuloy na ako ng wala namang marinig na kung ano. Pag diretsyo ko sa sala ay nagkakalat. Naiwang nakabukas ang t.v, cartoons pa ang palabas. Dumako naman ako sa kusina ganoon din napaka-kalat, mga biscuit at carton nang fresh milk ang nandoon.
Ano ba'to!? Nasaan ba yung taong yun? baka naman ninakawan siya, hindi kaya!? His unit looks like disaster. I quickly went to his guest room to check and there's still no one there.
I slowly walking towards his room, kinakabahan ako this is the last room, that I am going to check hindi ko alam kung saan ako mas matatakot? run to some strangers in his unit? or ang makita siya mismo?
Kinakabahan kong pinihit ang knob nang pinto. Sumilip muna ako, kung magulo na sa sala at kusina, ay mas lalo na dito. Nagkalat ang pulbo at wipes sa sahig at ang mga damit na pinaghubaran niya.
Dahan-dahan akong lumapit sa cr niya, dahil may narinig akong ingay.
Pagkabukas ko ng pinto ay hindi manlang siya lumingon, dahil sa sobrang seryoso niya sa ginagawa.
Hindi ko alam kung magagalit pa ba ako sa kanya? maawa? or matatawa?
État de l’alimentation hebdomadaire
-- Classement
Power Stone 
-- Power
stone