Chapitre 2: HAPPINESS
Sa isang mapusikit na sulok ng isang modernong kwarto, mahihimigan ang boses ng isang propesyonal na babaeng nagpapahayag ng balita sa telebisyon na siya lamang pinagmumulan ng malamlam na ilaw sa silid na iyon.
"Isang bangkay nanaman ang nakitang pa lutang lutang sa isang ilog sa Laguna bandang ala-6 na hapon Mayo 26. Pinaghihinalaan ng mga pulis na 'di umano ang 15 pang mga bangkay sa parehong lugar ay kinitil ng iisang tao lamang,pakinggan ang ulat ni Joy Cruz."
The corner of my lips rose, damn,it took 15 fucking humans for them to know that little of an information. ImPrEssIve.
At least they already know, lie-low muna tayo.Putangina naka killing spree ako ng wala pang nakakaalam. Plenty of time, plenty of thinking.
Massacre would be nice. How I wish I could do that again. Malas ko lang na mas mahigpit ang mga awtoridad ngayon. I couldn't even walk a step on that subdivision even if I wanted to. Fucking security.
If I plan another massacre but with a different family it'll just get messy. I have already schemed a thorough plan and I can't afford to get arrested. At least not now. That plan is gonna work I just need a little bit more time before I can enjoy again that tingling sensation.
"Sa madilim na parte ng ilog ay may natagpuang isang bangkay na palutang-lutang at naka-usli pa ang kamay nito kung kaya't mas napadaling natagpuan ang mga labi ng hindi pa nakikilalang biktima. Ayon sa mga pulis ang krimeng ito ay pinag-isipan 'di umano ng suspek na sinasabi ring responsable sa 15 pang pagpatay na hanggang ngayon ay hindi pa matukoy-tukoy ng pulis kung sino. Nandito ako ngayon kasama si Police Inspector Juan de Jose . Sir? Ano po ang masasabi niyo sa krimen na ito?Totoo po bang iisa lang ang suspek sa mga pagpatay at tinatapon lang dito sa ilog?"
"Talagang iisa lang po ang suspek ma'am. Marami pong tinatawag na similarities sa pagkakapatay ayon po sa mga sumuri ng bangkay ng biktima. Hindi lang po iyan, lahat po ng bangkay na natagpuan dito sa ilog na ito noong nakalipas na tatlong buwan, lahat po ng katawan nila ay may tahi sa tyan at sa tagiliran naman ng mga biktima ay may nakita rin pong tattoo na magkaparehang-pareha mula sa mga bangkay na natagpuan namin noon."
"Isang napaka lagim na trahedya nga at maalingasaw na gulo ang hatid ng balitang ito sa ating bansa gayunpaman ang Police Department ng Laguna ay kasaluluyan paring nag-iimbestiga at nag-hahanap sa isang bayolenteng kriminal na maaaring kaharap, kausap at malayang nakikipagsalimuha sa maraming tao. Joy Cruz nagbabalita."
Kinuha ko ang remote mula sa coffee table sa harapan ko at pinatay ang T.V. at nanatili akong nakaupo na nakatingin sa mga palad ko.
Isang madilim na espasyong nakalaan para rin sa isang mapusok at maitim na nilalang.
Bigla akong napatawa sa sarili. Mistulang naging matalik ko ng kasangga sa buhay ang kadiliman. Sandigan ko sa ano mang oras.
Lungkot, pangungulila, pagsisisi, galit at kahit sa mismong kasiyahan na katiting ko lang matikman ay nanatili ako sa dilim. Sa ngitngit na baryo ng aking isip ay hinayaan ang mga luhang umagos mula sa aking mga mapupulang mata, mapuputlang labi kasabay ng aking isipan na naliligaw sa sarili kong utak at damdamin.
When will I be happy again?
Ni hindi ko nga maalala kung bakit ako umiyak sa saya noon. Basta ang alam ko, kapag may hawak akong patalim ay nakararamdam ako ng libo-libong boltahe sa katawan ko . It just felt good. Sino nga ba ang mag-aakala na ang iisang patalim ang siyang makakabibiyak ng isang pader na namamagitan sa sakim at kaluwalhatian ng aking isipan.
I was happy.
Yes.
But was it genuine?
I stopped being happy. I stopped caring. Indifference engulfed my whole soul and carried my heart when it was broken. It fixed me. Made me strong, made me unbreakable and solid.
I can give up happiness but I can't give it up when my emotions completely left every fiber of my being.Not in that case. Not when I feel like I can fight again.Not when I'm unstoppable. I'm fine this way. I'm HAPPY this way.
I saw through my belief lenses that there were no remorse neither grief in my soul. The immense need to slash and cut someone is just so alluring and interesting in a way that I keep wanting for more.
Every single day, the thought of ripping through someone's gut never left my mind.
A subconscious fetish on how the blood drips from my hand. A tingling sensation I could never resist.
I have yet to divest all of my frustrations and anger toward something else. Disrobe my ability to feel and to be felt. In this world full of people with indissoluble desire for power, money, beauty and economic caliber, here I am standing across that pillar of hunger for immaterial things wanting blood and thirst for slaughter.
All of my sentiment and rage dwindled whenever I see a dismantled body. The avidity within me can never be modulated.
It just keep growing and growing and I keep wanting for more despite all of the ramifications that I'am very well aware of. I just kept doing it. I need to keep doing it because that was my only salvation from insanity.
I plan everything and every detail, I stalk and then I proceed to dissecting,moral of this act? Do not get caught and stay alive no matter what.
I rested my back on the couch and a heavy sigh escape my mouth. I need to be careful, I need to cool down a bit.
Hindi ako pwedeng magkamali sa susunod kong mga hakbang at baka dun pa ako ma bisto. I can't afford to be thrown in jail for the rest of my life.
Wala pa ako sa qouta. Malayo pa ako dun. At kung maabot ko man yun, the numbers would always go high kapag hindi pa nila ako nahuhuli.
The perks of being careful.
I heard the doorbell rang and it immediately elevated my paranoia.
I didn't order anything. Certainly not visitors neither.
I slowly walked towards my doorway and got my baseball bat the I always kept beside the door in case this scenario happens.
Someone knocking at my door at night with no concrete reason as to why "it" is knocking in the first place.
My grip with the baseball bat tightened and with that I slowly unlocked my door only to see someone.
5 steps away from where I was standing. A boy.
A boy staring directly at me with a bloody knife.
État de l’alimentation hebdomadaire
-- Classement
Power Stone 
-- Power
stone