Chapitre 56: Chapter 56: Watch
Naging tahimik na ang loob ng sasakyan noong pumasok muli kaming lahat. I want to ask. I want to interogate him about her but damn feelings!. It sucks me!. Tinatakot nito ako't pilit isinisiksik na,.wag na dapat ako makialam. But why not?. Diba kami nga?. Bakit hinde?. I ask myself. Dahil nga, mas lalala lang ang lahat. Pero malala na nung pinasok namin to. Sagot ko rin sa sarili. Nag-aaway ang isip ko't puso sa nangyayari.
I close my eyes and let out a deep sigh. "I'm sorry about earlier." binasag nya rin ang katahimikan. I let my eyes close. Bigla kasi akong nakaramdam ng pagod kahit wala naman akong ginawa kundi mag-isip lang.
"It's okay." taliwas ito sa totoong gusto kong sabihin.
"No, it's not." kontra nya sa sagot ko. I heard his heavy breathing too kaya napadilat ako. Baka kasi bigla nyang ibangga tong sasakyan. Ayoko pang mamamatay. He drove his car as fast as he can and then suddenly, parked it. Nakakapigil hininga. Pati nga itong si Jaden, tinawag ang pangalan nya but he didn't bother to listen. "Nobody is okay about that Kaka. I'm so sorry." he apologized again. Duon nya ako hinarap. His left hand is on the wheel while the other is trying to explain things. "Don't worry. I'll fix this."
"Paano Kian?." I look away. Sinadya ko talagang wag syang tapunan ng tingin.
"Sa labas muna kami ha. May tumatawag kasi." Winly interrupted us. Sumama din ang sina Jaden at Bamby sa kanya kaya mas lalong naging awkward ang lahat sa pagitan namin.
"Diba sinabi ko na sayong magtiwala ka lang sakin?." he asked. Mabilis naman akong tumango.
"May tiwala naman ako sa'yo. Pero sa Andrea na iyon. Wala Kian." hinarap ko sya. Duon ko lang napansin kung gaano kagusot ang mukha nya. He really is frustrated now. And damn! It bothers me so bad!.
Bumuntong hininga sya. He look away too. "Kung may tiwala ka sakin. Hayaan mo na akong ayusin to ng mag-isa."
"What if?.."
"I can do this Karen. Tiwala mo lang ang bala ko. Sigurado na akong, mananalo ako." he assured. I said na. Okay. If that's his decision. I'll go for it. Sa ngayon. Hahayaan ko muna syang gumalaw without me. I assured already his trust that's why I'm not bothered anymore. I promised him too that, I'm always here if he needed me. Or he wants a back up. Natawa pa sya dahil parang di daw sya lalaki kung ganun. E ang giit ko naman. Wala naman sa pagiging lalaki ang paghingi ng tulong. In fact. Mas nakaikitaan ko pa ng pagiging lalaki ang isang lalaki kapag humingi na ito ng tulong sa iba kapag alam nyang di na nya kaya. And I hope, wish that. Hindi na umabot sa ganun si Kian. Sana, kapag kailangan na talaga nya ng tulong ko. Inform me. Para aware ako kung anong gagawin at kung anong kailangang gawin.
Bumalik ang tatlo sa sasakyan. Dumiretso na kami pauwi. Winly tries to joke but all of us got silent. Dahil siguro sa pagod?. I don't know. But for me?. Dahil di ko kayang ngumiti. Hindi nakakatuwa ang mga salitang binitawan ni Andrea kanina.
Naunang bumaba ang bakla bago sina Bamby at Jaden. Huli ako. "Take yourself a care okay?." I feel like he's saying goodbye. Kingwa!. Kinabahan ako ng todo.
"Ikaw dapat ang ganun Kian." saad ko. He hugged me. Nasa tapat na kami ng bahay.
"Call me if you miss me, okay?." paalala nya rin.
"Nope. Call me if you need me, okay?." suhestyon ko rin. He squeeze my arms at lalong hinigpitan ang yakap sa akin.
"Okay, my Kaka.." he whispered to my ear before kissing my cheeks in a minute. Sa gigil ko ay binigyan ko rin sya ng halik, sa labi.
"Mauna na ako. Ingat sa pagmamaneho ha?. Text mo ko agad pag nakauwi ka na?." he just nodded at me. Humalik muli sya. Sa labi na rin. Bumaba na ako't kinawayan nalang sya sa pag-alis.
And when I went in. Ate Kendra is on the door. Leaning behind it. Humihithit to ng sigarilyo. Sisitahin ko na sana ang bisyo nya pero naunahan nya ako.
"Ano itong narinig ko, Kaka?."
Dumagundong na ng kaba ang dibdib ko. Ang bilis naman nyang magsumbong?. Di man lang pinagpabukas?. Susnako!
"Ate, magpapaliwanag ako." Saad ko nalang. There's no other way but to tell the truth.
"Sige. Magpaliwanag ka ngayon." she let me talk. Sinabi kong masaya ako kapag kasama ko si Kian. Gusto ko ring wag pumayag sa gusto kong maging masaya pero mukhang pareho lang naman kapag pumili ako sa dalawa. Kaya mas pinili ko na ang maging masaya kasama sya. "Ano ngayon ang plano mo?."
"Sa ngayon?. Di ko po alam. Ang sabi kasi nya. Sya na muna ang bahala." sinabi ko rin ang totoo.
"Tama yang hayaan mo muna syang sya ang umayos sa gusot nya Kaka. Kapag narinig mong inaapi na ang pangalang Karen. Duon ka lang lumaban. Maliwanag?."
"Pero bat kailangang hintayin pa?."
"Dahil mas lalo ka lang hindi magugustuhan ng mga magulang nya kung ipagpipilitan mo ang sarili mo sa mundo nila." tumaas ng bahagya ang boses nya. Galit ang mga mata nya. Tinapon nya ang upos ng sigarilyo nya't tinapakan nya iyon. "Kailangan mong maging maingat Karen. Mas mabuti nang maging tahimik muna at manood bago gumawa ng mga hakbang. Duon ka matututo laban sa mga kalaban kung matututuhan mong manahimik at manood lang. Hindi biro ang pamilya ng Kian. Maimpluwensya sila. Mahirap mamagitan lalo na't nasa posisyon si Papa. Baka gamitin lang nilang hakbang iyon para lalo kang pahirapan."
"Hindi sila ganun Ate." pagtatanggol ko pa. Umiling sya. Dismayado sa akin.
"Hindi mo pa nakikita ang totoong ikot ng mundo Kaka. Sa mundo nating mga tao. Walang sigurado. Bihira rin ang totoo. Kaya magmatyag ka't wag papaloko."
Nakakatakot man ngunit naisip kong ito ay may punto. Tama si Ate. Sa mundo ng tao. Walang sigurado. Bihira rin ang totoo. Kaya wag dapat magpapaloko dahil kadalasan, ang pagkain ay magkakapareho pero hindi ang mga laman nito.
État de l’alimentation hebdomadaire
-- Classement
Power Stone 
-- Power
stone