Chapitre 24: Chapter twenty-three
"The future has already arrived. It's just not evenly distributed yet."
---William Gibson
-Mlaire Villachin-
"Mlaire, iha nandito na tayo sa bahay." Nagising ako dahil sa pagtapik ni Manong sa pisngi ko. Nakatulog na lang ako sa kaiiyak kanina, ang sakit tuloy ng mga mata ko.
"Salamat Manong. Teka po, nasaan na po yong itim na kotseng nakasunod sa'tin kanina?" I knew it was Andrew's car, iyon kasi ang ginamit niya kanina pag sundo sakin.
"Biglang lumiko kanina, nong tiningnan ko ulit sa side mirror wala na. Siguro napagod na yon sa kahahabol sa'tin." I fake a small smile. Well, talagang mapapagod siya. Ikaw ba naman maghabol sa pasikot sikot na daan, ewan ko na lang kong makahabol ka pa.
Tamad kong kinuha ang purse ko at tamad na lumabas ng kotse.
"Mabuti naman ho kung ganon. Salamat ulit Manong, aakyat na ho ko." Tumango naman ito at pinunasan ang mga salamin ng kotse ko.
Hindi pa man din ako nakakaakyat, biglang nagsisigaw si Emma sa labas. Dahil sa kaba ko, dali dali akong lumabas at nakita ko si Andrew Wilton na nagpupumilit na pumasok sa pamamahay ko. Kitang kita ko kung paano siya magmakaawa para lang papasukin siya.
"Sir, hindi po talaga kayong pwedeng pumasok dahil gabi na po." Pag papaliwanag ni Emma. Pero dahil matigas ang ulo ng lalaking 'to, patuloy pa rin siya sa pagsisigaw.
"Mlaire?! Please hear me out first!" Pagod na pagod na pagod na akong marinig ang best line niyang "hear me out o let me explain". I put first my purse at tinahak ang gate namin.
"Emma? Who's that?" Nagkunwari akong hindi ko alam kung sino ang asong gala na kahol ng kahol sa labas.
"Ma'am, Andrew Wilton daw po at gusto ka daw niya pong makausap. Sabi ko po gabi na at bumalik na lang siya bukas ng umaga pero ayaw pong mag paawat ma'am." Parang batang nagsusumbong sa nanay niya. Ganyan si Emma kapag mga ganitong sitwasyon, siguro kung hindi ako bad mood baka tumawa na'ko ng malakas. Her expression was so absurb.
"Go inside. Ako nang bahala dito." Tumango ito. Akala ko papasok na siya sa loob pero pumunta lang pala sa likod ko.
"Ma'am dito lang po ako sa likod mo para may tagapag tanggol ka in case of emergency." Hindi ko na pinag-aksayahan ng oras na sagutin si Emma dahil ang kulit kulit niya.
Narinig ko na naman ang malakas na kalabog ng gate namin. Bullsh*t! Binuksan ko ang gate at bumulaga sakin si Andrew Wilton.
"Mlaire, mag usap naman tayo oh." He gently hold my hand but my expression still emotionless and cold.
Napa aray ako ng bigla akong kurutin ni Emma sa tagiliran ko. Pinanlakihan ko siya ng mata pero parang kinikilig pa ata siya sa ginagawa niya.
Oh Deity please help me, this woman is crazy!
"Emma what are you doing?!" I'm fuck*ng serious but Emma is driving me crazy.
"Ma'am ang gwapo po. Pero sayang, hindi ko pinapasok kanina." Pangiti ngiti pa siya habang tinitingnan si Andrew. "Di bale sa susunod papasukin na kita Sir Andrew." What? At talagang kinausap niya si Andrew.
"Thanks in advice Emma. Emma, right?" May gana pa talaga siyang ngumiti sa lagay na'to.
Tumango tumango namang nakangiti si Emma dahil sa sinabi nitong Andrew na'to. Naiinis na ako sa kakulitan ni Emma kaya tinarayan ko siya.
"Emma pumunta kana sa kusina. Dali!" Nawala ang ngiti sa kanyang mga labi nang bigla akong sumigaw. Nag ba-bye siya sandali kay Andrew tapos pangiti ngiti habang umaalis sa kinatatayuan ko, namin.
Ayokong mag usap kami sa loob ng bahay ko kaya mabilis akong lumabas para matapos na'to. Para hindi na siya manggulo at ayaw ko na ring makita pa ang pagmumukha niya.
Tahimik lang ako. Acting that I'm waiting for him to explain about what just happened.
"Mlaire. I k- kn- know it is hard to believe but what Erwan had said awhile ago...." I want to act that I don't care but I can't escape the reality that I am in pain because of him.
I still quiet because I know when the moment I speak, my emotions will explode. I don't want it to happen, not infront of Andrew Wilton.
Pero ang sinasabi ng puso ko ay magtanong ka bakit niya ginawa to sayo. Pero nanaig pa rin ang utak ko. Oo, maraming bagay na gusto kong sabihin at itanong sa kanya pero hindi ito ang tamang oras para sabihin ko 'yon sa kanya.
I have too many questions but I know nothing. Ganon siya kagaling magtago ng sekreto.
"Erwan and I are cousins. Hindi ko rin maintindihan kung bakit pareho kami nang mukha. Yes, we planned to destroy you so that we can get your company. Pero wala akong kinalaman sa video, hindi ko kayang gawin 'yon! I want to stop him pero huli na ako. Erwan doesn't believe me... that I love you." He look at me but I just look away. Andrew continue with his nonsense speech.
"Your company is very helpful for all businessman for their businesses, that's why my father decided and planned to ruin you. Kaya pinauwi niya ako dito sa Pilipinas. Aaminin ko sayo napilitan lang akong gawin ang bagay na 'to." Maybe his father is laughing endlessly right now because he succeed. Lahat ng plano niya epektibo at walang kapalpak palpak man lang.
Gusto ko nang pumasok sa loob at matulog na lang. Baka bukas pag gising ko wala na ang sakit at poot na nararamdaman ko ngayon. Sana panaginip na lang ang lahat. Panaginip na nakilala ko si Timothy Wills. Panaginip na isa siyang bilyonaryo. Panaginip na mahal ko siya. Sana panaginip na lang.
Sana panaginip na lang na mahal ko siya.
"Nung una madaling magpanggap pero habang tumatagal parang nagiging mahirap para sa'kin.... Especially those times that you're smiling and I can see the happiness in your eyes. Mlaire please look at me." This time I let him touch my face. I know this is the last moment that I'm gonna feel his touch. Hindi naman niya nakikita dahil nakayuko ako.
I slowly close my eyes to grab this opportunity.
Memorizing every detail of his touch. The electricity that I felt everytime he touches me. How could I forget him? Kung sa maikling panahon na magkasama kami nahulog na ang loob ko sa kanya.
Can I survive without him?
Akala ko wala nang mas sasakit sa mga ginawa ni Marxo sakin pero mali ako. Maling mali dahil meron palang mas malala at masakit kaysa don.
"Look at me Mlaire, please. Just.... Just look at me."I look at him coldly and emotionless. Ayokong ipakita sa kanya ang tunay kong nararamdaman dahil baka mapatawad ko siya kaagad.
My heart was defeated by my mind. This time, papairalin ko muna ang utak ko...not my vulnerable heart.
Nakita ko kung paano magbago ang ekspresyon ng mukha niya nang makita niya ang ekspresyon ko. Hindi niya makuhang magsalita dahil sa lamig na titig na binibigay ko sa kanya. Mata na walang kaemo- emosyon at kabuhay- buhay.
"Mlaire! I'm so sorry! I'm so sorry. Please don't look at me emotionless. I-if yo-you want to say anything just say it. I will accept it all! Sabihin mo lang kung ano ang gusto mong gawin ko para mapatawad mo na ako. Please." Huwag kang magpapadala sa lalaking 'yan Mlaire. Act that you don't need him anymore in your life, says my mind.
Buo na ang desisyon ko. Na kakalimutan ko na siya.
I will forget that I love him.
"Everything?" I ask him tiredly.
His face was lighten up when I ask him. Prepare your self Andrew, baka di mo kayanin ang ipapagawa ko sayo!
"Yes. Everything Mlaire! Just tell me."He seems so happy, akala siguro niya eh mapapatawad ko siya ng basta basta. Pity on you, Andrew.
This is it.
"Don't you dare show your face to me and forget all the things that I said to you... Sa totoo lang Andrew, hindi naman talaga kita mahal!" Nilagpasan ko siya ng masabi ko ang mga kagatang 'yon.
Everything was in slow motion.
He scathingly grab my wrist and its really damn hurt!
"Bawiin mo ang sinabi mo Mlaire! Kitang kita ko sa mga mata mo kanina na mahal mo'ko. Huwag namang ganito oh." Sinubukan kong tanggalin yong kamay ko sa pagkakahawak niya pero mas hinigpitan niya lang ito.
I stare at him angrily.
"Let me go Andrew! Kung hindi ka nakakaintindi ng tagalog well i tra-translate ko para maintindihan mo! I DON'T LOVE YOU!" Naramdaman ko kung paano lumuwag ang pagkakahawak niya sa kamay ko at nang tuluyan niya itong binitawan. But still... I'm emotionless.
I am shock when tears abruptly flow in his cheeks. He's crying! Pero hindi ko pinahalata na nabigla ako nang bigla siyang umiyak.
Impossible! A man like him is crying!
"No! No! Mlaire, please! I know you're just lying." Nanatili akong matigas at kalmado kahit na umiiyak siya. Paninindigan ko ang desisyon na pinili ko.
"I don't love you Andrew. Just accept it." Naglakad ako palayo sa kinaroroonan ko pero mabilis niyang hinawakan ang kamay ko.
Nag flashback uli sa utak ko ang huling pag uusap namin ni Marxo nang bitawan ko ang mga katagang iyon. Parang naulit lang ang nakaraan. Pero mas masakit 'to!
Mas masakit noong iniwan ako ni Marxo!
"Wag namang ganito Mlaire. Mag usap naman tayo ng maayos." Feeling ko parang sasabog na ata ang puso ko dahil sa mga pinagsasabi ko sa kanya pero nananaig pa rin sakin ang sakit at poot. Kahit ano pa ang gawin niya hinding hindi magbabago ang desisyon ko.
Sakit at poot. Lahat ng ito ay dahil sa kanya.
"Nasabi mo naman siguro lahat kanina, diba? Hindi ka pa ba tapos sa talumpati mo?" He freezed when he heard the words that I said. Gusto kong ipakita at ipadama sa kanya ang sakit at poot na nararamdaman ko ngayon. You deserve to suffer. Its your price for being an actor.
Best actor pa nga eh.
Nanatili siya sa ganong posisyon. Standing and crying, just like a lost little boy.
"This is heartbreaking! Pero kung saan ka masaya doon na rin ako. I will never go to your house again just to see you. I'm not expecting you to forgive me but I'm expecting you to be happy. As you wish, from now on I will forget the moment you said that... you love me. Take care of your self and thank you. And for the last time, I want to tell you that I... I... I.… I want to tell you that I love you Mlaire and its true." Para akong binuhusan nang malamig na tubig dahil sa mga sinabi ni Andrew. Tinotoo nga niya ang mga sinabi ko. Wala na. Wala na talaga. Wala na talagang pag asa na maayos pa namin ito.
Andrew walks slowly. Every steps of him, as if someone is stabbing my heart. I can't respire properly as he walk away. Unexpectedly, the sky were sad too and his tears flows down to earth.
Its raining! The sky seems lonely and hurt like me.
Kitang kita ng dalawa kong mata kung pano siya maglakad palayo sa'kin. Hindi man lang siya tumingin ulit kahit isang saglit man lang, at ngayon his driving his car away from me.
Kahit nalalamigan na ako, hindi ko pa rin makuhang maglakad at pumasok sa loob ng bahay dahil hindi ko inaasahan ang mga sinabi ni Andrew. Gusto ko siyang habulin pero paano? Paano ko pang hahabulin ang isang tao na ayaw nang bumalik at nasaktan nang dahil sa'kin!
Tears slowly flows down to my cheeks. I don't care kung may makakita pa sakin sa lagay ko na'to, ang tanging gusto kong gawin ay sumigaw ng malakas na malakas.
"Ahhhhhhhhhhhh! I hate this feeling! Ahhhhhh!" Everyone cannot hear me because of the rain. Rain is falling so hard.
Nanginginig na ang buo kong katawan dahil sa lamig.
Habang tumatagal mas lumalakas ang ulan. Not bad, mabuti nga at may karamay ako ngayon.
Iyak lang ako nang iyak sa gitna ng ulan. I could just hear footsteps from my behind and it was Manang Edes.
Napangiti ako sa kawalan dahil akala ko... Akala ko na bumalik si Andrew, pero akala ko lang pala.
"Mariaosep Iha! Ano pang ginagawa mo dito sa labas? Nanginginig ka na sa lamig!" Tinawanan ko lang si Manang Edes because of the way she scolds me. Daig niya pa si mommy at daddy kapag pinapagalitan ako.
"Manang relax lang po kayo. Gusto ko lang po kasing maligo sa ulan." I act that I'm enjoying the rain but deep inside I'm not.
"Oh sha-sha pumasok na tayo." Binigay sakin ni Manang Edes ang isang payong bukod sa ginagamit niya.
Nang makapasok ako sa loob, doon ko lang naramdaman na ang lamig lamig pala talaga. Kaya dali dali akong umakyat sa taas at nagbihis pantulog. Hindi ko na alintana ang gutom kong tiyan kada naalala ko ang pangyayari kanina sa labas ng bahay.
Umupo ako sa kama at naisipan kong magbukas ng tv, na sana hindi ko na lang ginawa.
The news are all about me. Kuhang kuha nila kong paano ako napahiya sa maraming tao kanina. Damn!
I quickly turn off the tv. Para kasing nanikip uli ang dibdib ko at naramdaman ko na lang na tumulo ang mga luha ko. It is all my fault. Kung sana hindi ako lubusang nagtiwala sa kanya, siguro hindi to mangyayari.
Siguro maiiwasan ko rin na mahulog sa kanya.
Puro sana pero huli na ang lahat, hindi ko na maibabalik pa yong mga panahong lumipas na.
I want to open my phone pero ayokong masaktan. Sigurado ako na ako ngayon ang pinag uusapan nang maraming tao lalong lalo na ang mga kaaway ko. Pero sin-witch on ko pa rin yong phone ko at nag vibrate bigla.
@alexgab sent you a video. Click the right button to see the full video. 30 minutes ago.
Tiningnan ko kung ano yong si-nend niya sakin. I play it and I saw a girl and a guy. They are sweet and they seems happy.
Hindi ko makita yong mukha ng lalaki dahil nakatalikod ito sa camera. I could just see the face of the girl and she's gorgeous. They are not talking but they are both laughing.
After awhile, biglang tumahimik silang dalawa at parang may sinasabi ang lalaki. Hindi ko masyadong naririnig kaya inulit ko ulit.
"I love you Alexia!" Sabi ng lalaki at biglang ngumiti ng pagkatamis tamis ang babae.
"Say hi to the camera babe." Marahang inilibot ng lalaki ang tingin niya sa camera at bigla kong nabitawan ang telepono ko.
Ang lalaki sa video ay walang iba kundi si Andrew Wilton.
At... at Alexia? It's something familiar.
Saan ko nga ba narinig ang pangalan niya?
Hindi! Hindi maari to. Nang mahimasmasan ako, dali dali kong pinulot ang telepono ko at tiningnan ko ng maigi ang larawan ni @alexgab.
I saw it with my naked eyes. It was Andrew Wilton and Alexia Gabriel.
But why she suddenly sent this video to me? Wala naman siguro akong kasalan sa kanya o sadyang papansin lang ang babaeng 'to.
Pero sa kaloob-looban ko, gusto kong magsisigaw at magwala ulit. Pero paano? Kung pagod na ako sa kasisigaw at kaiiyak kanina, mas mabuting kalimutan ko pansamantala ang mga bagay na nangyari sa araw na 'to.
The moment I close my eyes, the video keeps on playing in my mind. Argghhh! Stay away from my head!
Hindi ako makatulog. Parang may bumabagabag sa kalooban ko, hindi ko alam kung ano pero may kutob ako na masama ito. Mas lalo akong kinabahan ng mag ring ang telepono ko.
"Hello? Are you Mlaire Villachin?" I don't know about this person that calls me but I know that something bad happened.
"Ye-yes. Who are you?" I ask.
"I'm Bliss, Shelley's boyfriend." When the moment I heard Shelley's name bigla akong kinutoban ng masama.
Wala naman sigurong nangayaring masama kay Shelley, sana mali ang kutob ko. Sana.
"Yes! Why? I mean what happened to her? Is she okay?" I ask rapidly.
"No Mlaire. That's why I called you because Shelley is in the E.R. right now. She was hit by a bus awhile ago and her car was crashed." I can sense that he's worry about Shelley's condition.
"What? Ye... Yes! Don't worry Bliss. I will be there, just take care of Shelley!" I heard him crying.
"Yes Mlaire. Take care too." I end the call immediately at tinawagan ko si Mirkho. He can help me on this matter.
I dial his number and for how many rings he answered. Thank God because I really need Mirkho right now.
"Mlaire! Are you alright? I heard what happened earlier." His voice is full of sadness.
"Mirkho. Listen to me first. Maybe I'm okay but this is not the right time to talk about it because I need your help." I get my important things and put it in my mini luggage. I will just buy there some clothes.
"What is it Mlaire? May nangyari bang masama sayo o ano?" Alam na alam ko kung pano mag alala si Mirkho. Minsan OA na.
"I need a private plane. If you have a vacant one can I use it? I don't want to ask help from dad baka hindi pumayag 'yon. Please Mirkho, you know Shelley was hit by a bus and she is in the E. R. right now!" Biglang tumahimik ang kabilang linya at makalipas ang ilang minuto.
"Mlaire? Are you ready? I will fetch you there. I'm on my way na." Dali dali akong bumaba ng hagdan dala dala ang mini luggage ko.
"Oh ma'am Mlaire, saan ka po pupunta?" Si Emma talaga, ang daming tanong.
"Don't tell dad about this thing Emma. Can I trust you?" Sana naman maging matino ka Emma, kahit ngayon lang.
"Ahh sige po Ma'am Mlaire basta po pahiramin niyo ako ng limang libo ipapadala ko lang po kay nanay." Tumango lang ako at iniabot ko sa kanya yong credit card ko at kumaripas ng takbo palabas ng bahay at rinig na rinig ko ang pag sigaw ni Emma ng maraming salamat.
Pagkalabas na pagkalabas ko ng gate, sakto namang dumating si Mirkho.
Lumabas siya at binuksan niya ang front seat at kinuha niya ang mini luggage ko at inilagay sa likod. Nang makapasok ako sa loob sumagi sa isip ko ang mukha ni Andrew.
But I tried not to think of him.
"Are you ready?" Mirkho ask me one last time.
"Yes. Let's go." Mirkho starts the engine. I just look back our house for the last time and wear my seatbelt.
This is the perfect time to escape and forget all my problems.
#GoodbyePhils
État de l’alimentation hebdomadaire
-- Classement
Power Stone 
-- Power
stone