Chapitre 68: Ang Libing

Éditeur: LiberReverieGroup

Ang libing ay ginanap sa isang kaparangan sa timog-kanlurang bahagi ng Border Town.

Hindi angkop na tawagin itong isang kaparangan. Ngunit ang piraso ng lupa na walang nagmamalasakit ay napalilibutan ng isang maliit na bakod ng mga durog na bato, at ang pader na natatakpan ng makapal na niyebe. Mula sa malayo, mukhang isang pilak na lining. Bagaman ang isa ay maaaring tumawid sa isang paa, ngunit tinitingnan ito, hindi pa rin sinasadya ni Van'er ang mga pader ng hanggahan ng lungsod - ang parehong kulay, ang parehong hugis.

Narinig niya ang ritwal na ito mula sa mga naglalakbay na negosyante. Nang ang isang dakilang noble o miyembro ng miyembro ng pamilya ng hari ay namatay, ang pamilya ng namatay ay magtitipon sa sementeryo, kung saan ang malungkot na himig ay nilalaro at ang mga taong nagdalamhati bago ang kabaong ay sa wakas ay inilibing sa ilalim ng lupa. Ang mas mataas na kalagayan, ang mas magarbong okasyon ay magiging.

Ang mga patay ay nakakuha ng mas maraming atensyon kaysa sa buhay. Naisip niyang mainggit sa oras. Ano ang nangyari nang lumipat ang isang tao mula sa Border Town? Marahil ang isang hukay ay maghukay at mapuno sa gilid ng Misty Forest. Sino ang maaaring malaman kung ang mga demonic beasts ay maghuhukay ng bangkay at kainin ito sa mga Buwan ng mga Demonyo?

Laging pamilyar ang kamatayan sa mga naninirahan sa Border Town, lalo na bawat taglamig sa daan upang humingi ng kanlungan sa Longsong Stronghold. Ang bawat isa ay magsusuot ng sama-sama sa mga bundok ng mga slums. Ang pagkamatay ng gutom at malamig, o sakit at sakit, ay medyo normal. Walang sinuman ang nagkaroon ng panahon upang maging malungkot. Mas makatutulong na i-save ang enerhiya na ito upang humingi ng higit pang tinapay sa sentro ng lungsod nang dumating ang bukang-liwayway.

Ngunit ngayon, ang Kanyang Kataas-taasan ay nagpunta hanggang sa maghanda ng libing para sa isang kawal!

Ito ay rumored na ang sundalo ay sa pagtugis ng isang hybrid demonic hayop kapag siya ay itinapon sa lupa at may kalahati ng kanyang ulo makagat off.

Alam ni Van'er ang taong ito na hindi sinasadya, na itinuturing na pamilyar na mukha sa Lumang Distrito. Wala siyang pangalan at lahat ay tinawag na Ali. May asawa siya at dalawang anak. Ang mas matanda ay mga anim na taong gulang at ang mas bata ay halos hindi nagsimulang maglakad.

Sa karaniwang mga kaso, ang pamilya na ito ay tapos na. Ang babae ay makakahanap ng ibang lalaki. Ngunit sino ang handang alagaan ang dalawang bata? Ang dalawang maliliit na bata ay maaaring maiiwan sa kalsada upang matutunan nilang mapakain ang kanilang sarili. O kaya'y ipagpapatuloy pa rin ng ina ang mga ito sa pamamagitan ng paghingi ng mga kliyente sa isang bar at sa wakas ay mamatay ng iba't ibang mga kakaibang sakit.

Ngunit ang Kanyang Royal Highness ay tila sinusubukan na igalang ang kanyang pangako kapag siya ay hinikayat ang Milisiya. Sa kaso ng mga sakripisyo sa panahon ng digmaan, hindi lamang tatanggap ng isa ang lahat ng sahod, magkakaroon din ng karagdagang bayad. Ano ang tawag dito muli? Van'er naisip, ah ... oo, ang pensiyon. At ang pera na ito ay nagkakahalaga ng limang royal ng ginto.

Bilang karagdagan, ang mga probisyon ng pagkain at uling ay bibigyan ng bawa't buwan. Nangangahulugan ito na maaaring alagaan ng asawa ni Ali ang dalawang anak kahit na hindi siya nagtatrabaho. Well, ang mga benepisyong ito ay maaaring bahagya na mabilang, ngunit ang mga royal ng ginto ay walang alinlangang tunay. Nakita niya ang Kanyang Royal Highness na inilagay ang mga pensiyon sa mga kamay ng punong kabalyero, at pagkatapos ay inilipat ito sa asawa ni Ali.

Impiyerno, bakit bigla siyang nakadama ng inggit kay Ali? Hindi, hindi, si Van'er ay paulit-ulit na nagising ang kanyang ulo upang palayasin ang mga hangal na mga ideya. Hindi niya nais na makinabang ang kanyang asawa mula sa kanyang kamatayan ... at malamang na natapos na siya bilang asawa ng ibang tao.

Pagkatapos na ipamahagi ang pera ay ang address ng Kanyang Kataas-taasan. Napakaliit, ngunit hinawakan nito ang Van'er. Lalo na ang pariralang "Hindi namin kailanman malimutan ang mga naghain ng kanilang buhay upang protektahan ang mga mahal sa buhay at ang walang-sala". Matapos marinig ito, nadama niya ang lakas ng init sa kanyang puso. Iyon ang dahilan kung bakit kamakailan lamang, bilang karagdagan sa royals ng tinapay at pilak, palaging nadama niya na mayroon pa siyang iba pang mga gawain-hindi bababa sa taglamig na ito, nakaligtas sila, umaasa sa kanilang sariling mga kamay, at hindi ang kawanggawa ng Longsong Stronghold.

Ang huling bahagi ay ang libing. Ang kabaong ni Ali ay inilagay sa hukay. Ang Chief Knight ay hayaan ang lahat ng queue up, at ang bawat miyembro ng Milisya, kung siya ay isang pormal na miyembro o isang kapalit, ay sumulong sa isang pala upang punan ang isang hilera ng lupa. Tulad ng para sa queuing up, lahat ay pamilyar sa ito kaya higit sa 200 mga tao agad na nabuo apat na haligi. Nang oras na para kay Van'er, bigla niyang nadama na ang pala ay naging mas mabigat. Ang pansin ng mga miyembro ng kanyang mga platun sa paligid niya ay pinabagal din ang kanyang bawat pagkilos.

Matapos niyang tumabi, ang kanyang mga mata ay inilipat ang damdaming ito sa susunod na linya.

Ang lapida ng Ali ay isang purong puting parihaba bato, at Van'er ay hindi maunawaan ang isang solong salita sa ito. Si Ali ay hindi ang unang tao na naninirahan sa kagipitan na ito. Kasunod ng Ali ay isang lapida ng parehong disenyo, ang tuktok na kung saan ay sakop ng snow. Kapag nawala ang lahat, nakita ni Van'er ang bagong Captain, si Brian, na nagbuhos ng isang palayok ng ale nang dahan-dahan sa lapida.

Kung ito ang kanyang sariling patutunguhan, hindi ito mukhang masama. Hindi niya maaaring makatulong ngunit sa tingin ito.

"Ang iyong Kataas," sa daan patungo sa kastilyo, biglang nagsalita si Carter. "Ginawa mo na sa ..."

"Hindi ba naaangkop iyan?"

"Hindi." Naisip niya at sa wakas ay iniwan ang kanyang ulo. "Hindi ko masabi, iniisip ko na walang sinuman ang nanggagamot sa mga inirekyong paksa na tulad nito-wala silang pamagat o pamilya, kahit na ang mga apelyido o pangalan."

"Pero naranasan mo pa rin, tama ba?"

"Uh ..."

Si Roland ngumiti. Siyempre, alam niya kung gaano kalakas ang ideya na ito ay mag-apela kay Carter, na nakakita rin ng karangalan sa paglaban at pangangalaga. Kapag sinimulan ng mga tao ang tungkol sa kung kanino at kung bakit sila ay nakikipaglaban, ang platun ay sasailalim sa di-maisip na mga pagbabago. Nagkaroon ng malalim na kahalagahan para kay Carter: ang dating karangalan ay hindi na ang pribilehiyo ng marangal na nag-iisa, at sa pamamagitan ng kanyang pagsasanay at pagtuturo, ang populasyon ng sibilyan na wala ay maaaring makakuha ng karangalan sa pamamagitan ng pagtatanggol sa kanilang mga tahanan, ang kanyang nadoble na pakiramdam ng pagtupad ay di-mailalarawan lamang .

Siyempre, ang pampublikong libing ay isang simula lamang, naisip ni Roland, mayroon pa rin siyang maraming paraan na maaaring magamit upang mapahusay ang kolektibong pakiramdam, tulad ng disenyo ng bandila militar, komposisyon ng isang militar na kanta, ang pagpili ng isang bayani ng modelo at iba pa.

Ang bawat uri ng espiritu ay may sarili nitong pinagmulan. Tanging ang tuluy-tuloy na pagsasanay sa araw pagkatapos ng araw ay maitatayo ang ideya at unti-unting makamit ang mga resulta. Upang matiyak ang maaasahang operating system sa hinaharap, inayos pa niya ang isang maliit na pangkat na binubuo ng kanyang sarili, ang City Hall, ang koponan ng Militia upang matiyak na patuloy na ipinamamahagi ang mga follow-up na pagkain at uling.

Habang lumalaki ang mga bagay, nadama ni Roland na mas mabigat ang kanyang pasanin. Ang bayan ng border ay pa rin paatras, bagaman nagsimula na ang kabuhayan ng mga tao. Nagkaroon ng sapat na reserba sa pagkain, at sa ngayon walang sinuman ang nagpapagod o nagyelo sa kamatayan. Ito ay isang himala sa ibang mga lungsod. Kahit na sa lungsod ng hari, ang kabisera ng Kaharian ng Graycastle, taglamig wiped ang maraming mga refugee o orphan bawat taon.

Ngunit gusto niya ng higit pa kaysa sa na, ang operating load ng City Hall ay naabot na ang limitasyon. Lahat ng pinansiyal at administratibong pamamahala ay umaasa sa Assistant Minister Barov at sa kanyang dosenang apprentices. Kung nais niyang palawakin pa ang departamento, kailangan niyang kumalap ng ilang tagapamahala. Minsan ay tinanong niya si Barov kung may mga kakayahang mag-aaral o kasamahan na naiwan sa lunsod ng hari, ngunit natanggap niya ang isang malamig na tugon: "Kahit na mayroong, hindi sila magiging handa na dumating. Ang iyong Kataas-taasan, natanto mo kung gaano masama ang iyong ang reputasyon ay nasa lunsod ng hari? "

[Well, iyan ay makatwiran,] naisip niyang malungkot.

Bumalik sa likod-bahay ng kastilyo, ang Nightingale ay lumabas ng Mist at nagbigay ng mainit na yakap sa Wendy, na naghihintay sa labas ng sahig na gawa sa kahoy. Ang kidlat ay nakabitin sa paligid ng hindi natapos na steam boring machine at sa sandaling nakita niya si Roland, agad na pinilit na nais niyang tulungang magtipun-tipon ang awtomatikong makina na ito.

Sa pagtingin sa pinangyarihan na ito, bigla niyang nadama na ang kanyang mga pagsisikap ay nagkakahalaga ito.

commentaire Commentaire 1

Voter

ENVOYER LE CADEAU

Load failed, please RETRY