Chapitre 172: บทที่ 115-5 หุบเขาเซียนเผิงไหล

บทที่ 115-5 หุบเขาเซียนเผิงไหล

ทั้งสองคนเดินตามอยู่ด้านหลังของต้าหวง ลัดเลาะไปตามพื้นที่ราบของรอยแยก มองดูภูเขาที่ตั้งตระหง่านสลับไปมาราวกับระลอกคลื่นจากทั้งสองฟากฝั่ง ก็เหมือนกับเกลียวคลื่นขนาดมหึมานับพันกำลังเชี่ยวกราดโหมกระหน่ำอยู่ภายในหัวใจ จนอดถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่ได้

คิดไม่ถึงว่าห่างกันเพียงแค่หนึ่งเทือกเขาขวางกั้น อุณหภูมิจากทั้งสองด้านจะแตกต่างกันมากถึงเพียงนี้ ด้านหนึ่งลมเหมันต์เกรี้ยวกราดรุนแรง อีกด้านกลับอบอุ่นดุจคิมหันต์ฤดู เวลานี้ต่อให้ใช้ความรู้ทั้งหมดที่มีของชิงเซี่ย ก็ไม่สามารถหาหลักการใดๆ ที่สมเหตุสมผลมาอธิบายได้

“เอ๋าๆ เอ๋าๆ!” เดินมาถึงจุดนี้ จู่ๆ ต้าหวงก็ร้องขึ้นเสียงดัง มันลอดตัวมุดผ่านพงหญ้าเข้าไป ชิงเซี่ยและฉู่หลีชะงักงันไปในทันที ผ่านไปราวหนึ่งเค่อได้ เดรัจฉานน้อยสีขาวก็กลับมาพร้อมกับกวางซวิ่นลู่*แถบตะวันตกที่มีขนาดใหญ่มากกว่าขนาดตัวมันถึงสิบกว่าเท่า เจ้าตัวเล็กค่อยๆ ลากมันออกมาจากพงหญ้า ก่อนจะวิ่งไปหยุดอยู่ด้านหน้าของชิงเซี่ย แล้วแลบลิ้นสะบัดหางขึ้นอย่างออดอ้อน ทำท่าราวกับจะบอกกับนางว่าอยากจะกินอาหารแล้ว