Chapitre 6: บทที่ 5 บังเอิญหรือพรหมลิขิต

"แล้ววันนี้ตอนข้าไปเรียนเจ้าไม่ได้ออกไปซนข้างนอกใช่มั้ย"เสี่ยวเสี้ยวเหมือนชะงักไปแปปนึง และผงกหัวตอบว่าไม่ได้ออกไป เพราะตั้งแต่เสี่ยวเสี้ยวมาอยู่กับผมตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนนึงแล้ว ช่วงแรกๆที่เสี่ยวเสี้ยวมาอยู่กับผม ผมจะไม่ค่อยพาเสี่ยวเสี้ยวออกนอกห้องไปไหนเท่าไหร่เพราะกลัวศิษย์พี่ที่ยังไม่เห็นหรือรู้ว่าเสี่ยวเสี้ยวเป็นสัตว์เลี้ยงผมจะตกใจเอาได้ จนผ่านไปสักสองอาทิตย์เสี่ยวเสี้ยวก็คุ้นเคยกับที่นี่ จึงได้ออกไปเลื้อยเล่นเองตัวเดียวและจะชอบแกล้งศิษย์พี่ที่เดินผ่านไปมาห้อยตัวลงมาจากขื่อให้คนตกใจ หรือแม้แต่ค่อยเลื้อยๆขึ้นไปที่ตัวด้วยความที่ตัวเล็กเท่าตะเกียบและยาวแค่ประมาณ 15 ซม. ทำให้คนไม่ค่อยรู้สึกตัวว่ากำลังถูกงูเลื้อยขึ้นมาบนเสื้อผ้าและมาขดตัวอยู่บนไหล่ชูคอขึ้นขู่ฟ่อๆที่ข้างหู ทำให้พี่เซียวที่โดนเสี่ยวเสี้ยวแกล้งแบบนั้นก็เป็นลมล้มพับไปแถมเจ้าตัวยังเลื้อยภูมิใจบนอกของพี่เซียวและรออยู่แบบนั้นจนพี่ข่ายไปเห็นเข้าก็หัวเราะลั่น พอพี่เซียวฟื้นก็โมโหมากที่โดนแกล้งแถมมองไปที่ดวงตาแดงกล่ำนั้นก็เห็นแววตาขบขันอีก พี่เซียวยิ่งโมโหไปใหญ่จนตอนนี้พี่เซียวกับเสี่ยวเสี้ยวเหมือนคู่กัดกันต้องหาเวลาแกล้งกันไปมาตลอดและเดี่ยวนี้แผนแกล้งคนของเสี่ยวเสี้ยวก็ไม่มีใครกลัวเพราะชินไปซะแล้วครับ แต่เสี่ยวเสี้ยวก็ยังออกไปเล่นซนอะไรไม่รู้บางวันเปื้อนมาทั้งตัวเหมือนไปคลุกดินคลุกฝุ่นมา แต่ที่ผมสัมผัสได้อย่างนึงคือระดับปราณของเสี่ยวเสี้ยวที่เพิ่มมาหนึ่งขั้นหลังจากที่มาอยู่กับผมเดือนเดียว แต่ก็ยังมองไม่ออกอยู่ดีจนกว่าเสี่ยวเสี้ยวจะแสดงพลังออกมาถึงจะรู้ว่าเป็นสัตว์เวทย์หรือสัตว์อสูร แต่นั้นก็ไม่สำคัญอะไรครับเพราะผมรักเสี่ยวเสี้ยวที่น่ารักตัวเล็กแบบนี้ตั้งแต่ที่เป็นสัตว์พื้นฐานขั้น 1 แล้ว และผมยังคิดจะทำพันธะสัญญาเลือดกับเสี่ยวเสี้ยวให้เราสามารถสื่อสารและเชื่อมต่อกันได้แม้จะอยู่คนละที่ก็ตาม