Chapitre 3: 2: ครอบครัวของอันนิรันดร์

วันนึ้คือวันอาทิตย์และแน่นอนว่าผมมีนัดสำคัญกับคุณฌาณที่สวนสาธารณะตอนสี่โมงเย็นผมเตรียมพร้อมด้วยการสั่งข้าวกล่องสไตล์ญี่ปุ่นและแซนวิชเครื่องดื่มจำพวกชาและผลไม้แต่ที่ขาดไม่ได้คือเสื่อไว้ปูนั่งกับพื้นหญ้าผมจินตนาการว่าได้นั่งปิกนิกใต้ร่มของต้นไม้ใหญ่จิบชาและทานของว่างพร้อมกับสนทนาอย่างมีความสุขเหมือนในภาพยนต์ที่ผมเคยดู

ผมตรวจเช็คเสื้อผ้าว่าดูเหมาะสมกับการไปปิกนิกมั้ยเสื้อสีเอิร์ธโทนกับกางขาห้าส่วนสีครีมก็ดูเข้ากันพอดิบพอดีกันรองเท้าผ้าใบสีมัสตาร์ด

"วันนี้นายอยู่เฉยๆไปเลยคุณพ่อบ้านผมจะขับรถไปเอง"ผมบอกพ่อบ้านที่ยืนรอผมแต่งตัวจนเสร็จด้วยใบหน้านิ่งเฉย

ผมขับรถไปจอดและหยิบของทุกอย่างที่เตรียมเอาไว้พร้อมมองหาต้นไม้ใหญ่ๆที่พอจะเป็นร่มเงาให้กันได้ผมวางของทั้งหมดลงเพื่อปูเสื่อผ้าใบตามมาด้วยการจัดแจงสิ่งของให้วางอย่างสวยงาม

"เฮ้ นั่นมันคุณอันนิรันดร์นักชิมอาหารคนดังมานั่งปิกนิกกินอาหารบ้านๆไม่มีดาวมิสเชอรีนแบบนี้อยากรู้จังเลยนะว่ามากับใคร" เสียงดาโก้ทักทายอย่างกวนประสาท

"ฉันมารับลมชมวิวบ้างน่ะไม่คิดว่าจะมีมลพิษมารบกวน" ผมภาวนาว่าคุณฌาณจะยังมาไม่ถึงเร็วๆนี้เพราะผมไม่อยากให้ไอ้ดาโก้มันได้เห็นแต่ก็เหมือนฟ้าจะไม่เข้าข้างเมื่อมีเสียงทักทายดังขึ้น

"ผมมาแล้วคุณรอนานมั้ย" ณาณพูดทักผมและมองดาโก้อย่างเป็นมิตรซึ่งมันเรียกรอยยิ้มที่มุมปากของดาโก้ได้

"เดี๊ยวนี้เปลี่ยนแนวเหรอต่างจากภีลดาเยอะเลยนะ ผมดาโก้ เพื่อนของอันครับยินดีที่ได้รู้จัก" มือใหญ่ยื่นมาจะจับทักทายแต่ผมรีบจับมือของฌาณไว้ไม่ให้จับตอบ

"ผมไม่มีเพื่อนแบบคุณดาโก้"ผมพูดและแยกเขี้ยวคำรามใส่ส่วนอีกฝ่ายก็ไม่ยอมผมรีบผลักคุณฌาณให้ไปอยู่ข้างหลังผม

"หวงขนาดนี้เลือดคงพิเศษมากสินะหึ..ไว้เจอกันใหม่นะครับคุณคนพิเศษของอันนิรันดร์" พูดเสร็จแล้วดาโก้ก็กระโดดหายไปด้วยความเร็วผมค่อยๆหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง

"คุ...คุณกับเขาเป็นตัวอะไร?" ฌาณถามผม

"คุณกลัวรึเปล่า...กลัวผมมั้ย"ผมเลือกที่จะไม่ตอบแต่ตั้งคำถามขึ้นมาใหม่

"คุณปกป้องผม..ผมไม่กลัวคุณหรอกแค่ตกใจกับสิ่งที่เห็น"คำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นจากเดิมมากมีอเรียวเอื้อมมาจับที่ใบหน้าของผม

"ไม่ว่าคุณจะเป็นอะไรผมรู้ว่าคุณไม่วันทำร้ายผม"เราสองคนสบตากันแล้วแววตาของฌาณมันแสดงให้ผมเห็นว่าสิ่งที่เขาพูดมันมาจากใจจริงๆ หน้าของเราใกล้กันมากขึ้น

"เรามาทานของว่างกันเถอะผมเห็นคุณเอาของกินมาเพียบเลย"การตัดบทของคนตรงหน้าแอบทำผมเซ็งเล็กน้อยแต่ก็ตามใจคนที่มาด้วย

เราปิกนิกกันจนเห็นพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกฟ้าสีสวยจนผมและฌาณอดที่จะมองไม่ได้และผมตัดสินใจที่จะคุยเรื่องสำคัญตอนนี้

"ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณ ผมรู้ว่าต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดมันคือผมผมทำให้คุณตกอยู่ในอันตราย คือผมอยากให้คุณไปอยู่ที่บ้านพ่อด้วยกันเพื่อหาวิธีรับมือจากคนที่ตามล่าคุณ" คนที่ได้ยินขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"ใครจะตามล่าผมผมไม่ได้มีศตรูที่ไหนสักหน่อย"

"คุณรู้ใช่มั้ยว่าผมเป็นนักชิมที่มีชื่อเสียงรสนิยมของผมถูกจับตามองไม่ใช่แค่กับมนุษย์แต่พวกแวมไพร์ต่างก็สนใจเหมือนกันเลือดของคนที่ผมสนใจจะถูกขายในราคาสูงเมื่อข่าวเริ่มกระจายออกไปคุณก็จะโดนหมายหัวและวันนี้ดาโก้ก็ได้เจอคุณแล้ว" ฌาณฟังผมอย่างตั้งใจส่วนผมมองฌาณอย่างรู้สึกผิด

"ถ้าผมไปกับคุณคุณจะเลี้ยงผมไหวใช่มั้ย" รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนหน้าของฌาณ

"เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว"ผมตอบกลับด้วยความมั่นใจ

"งั้นให้ผมเก็บกระเป๋าไปวันนี้เลยมั้ย"

หลังจากปิกนิกผมและฌาณกลับบ้านไปจัดของใส่กระเป๋าเพื่อเดินทางไปที่บ้านของพ่อผมขับรถไปรับคนสำคัญที่สุดในตอนนี้และเราก็เริ่มเดินทางกันการเดินทางจากบ้านไปถึงจุดหมายใช้เวลาประมาณหกชั่วโมงเราเดินทางไกลโดยไม่หยุดพักเพราะผมอยากจะถึงบ้านพ่อให้เร็วที่สุดแต่ในระหว่างทางก็มีอะไรสักอย่างที่วิ่งมาตัดหน้ารถทำให้ผมต้องเบรกกระทันหัน

"ก๊อกๆ" เสียงเคาะกระจกรถให้เปิดลงผมจึงตัดสินใจเลื่อนกระจกลงเพียงเล็กน้อย

"นายจะไปที่หมู่บ้านวีใช่มั้ย...อ้อฉันจำนายได้แล้วนายก็เป็นแวมไพร์นี่หน่าแต่นี่พามนุษย์มาด้วยเหรอดูแลพ่อหนุ่มให้ดีล่ะแวมไพร์รุ่นใหม่ๆมันไว้ใจไม่ค่อยได้" เขาเตือนผมและเปิดทางให้รถได้เคลื่อนไปข้างหน้ากว่าผมจะถึงจุดหมายก็ปาเข้าไปตีสองผมพาคนที่ง่วงจนไม่อยากออกจากรถไปนอนพักที่ห้องนอนก่อนที่จะลงมาพูดคุยกับคนในครอบครัว

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเจอทีไรก็มาพร้อมกับปัญหาตลอด"เสียงแอลน้องสาวคนเล็กพูดขึ้นพร้อมกับเคี้ยวหมากฝรั่งหนุบหนับในปาก

"อย่าไปฟังน้องเลยพาเขามาหาพ่อก็ดีแล้วจะได้ช่วยกันแก้ไขปัญหา"พ่อพูดขึ้น

"ก็ทำให้เป็นเหมือนพวกเราก็สิ้นเรื่องเลือดแวมไพร์มันไม่อร่อยคงจะขายไม่ได้"เสียงของอิ๊นน้องชายของผมพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ

"ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นแน่"ผมบอกน้องชายตัวเองที่ออกความคิดเห็นแบบสุดโต่งและอยู่ดีๆก็ยื่นกระดาษแผ่นเล็กมาให้ที่มีรูนรูปร่างแปลกๆอยู่บนกระดาษ

"นายเอารูนนี้ไปเขียนไว้ที่ตัวคนของนายมันเป็นรูนติดตามเผื่อมีเหตุฉุกเฉินจะได้รู้ว่าพ่อหนุ่มของนายนั้นอยู่ที่ไหน" น้องชายของผมเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องรูนและอักขระโบราณที่หาคนมาเทียบได้ยาก ส่วนน้องสาวของผมอย่างแอลก็มีความสามารถเรื่องยาที่ทำจากสมุนไพร ส่วนผมมีแค่รสนิยมที่ดีมันทำให้ผมมีอาชีพและชื่อเสียงแต่ไม่สามารถปกป้องคนที่รักได้เลย

"พรุ้งนี้จะมีประชุมใหญ่แยกย้ายไปพักผ่อนเถอะส่วนเราอันไม่ต้องคิดมากเราจะช่วยคนของลูกเองพวกนั้นไม่มีวันทำอะไรเขาได้" พ่อเดินเข้ามาสวมกอดและสัมผัสที่หลังเบาๆ

"ขอบคุณครับพ่อ"

เราทั้งหมดแยกย้ายกันไปพักผ่อนทันทีที่ผมเข้าห้องก็เห็นมนุษย์ผู้ชายกำลังนอนหลับโดยมีลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอผมหยิบคัตเตอร์หัวปากาขึ้นมาและเขียนรูนที่น้องชายวาดให้ใส่แขนตัวเอง และจับข้อเท้าของคนที่นอนอยู่ขึ้นมา

"โอ๊ย! คุณทำอะไรผมเจ็บ" ทันที่ใบมีดสัมผัสกับเนื้อคนที่นอนอยู่ก็เริ่มโวยวาย

"ทนเจ็บสักพักผมต้องเขียนรูนติดตามคุณ" ผมรีบเขียนรูนลงไปจนเสร็จและใช้น้ำเกลือเช็ดแผลให้คุณฌาณ

"คุณจะนอนกับผมรึเปล่า" หนุ่มผิวแทนพูดขึ้นตาเล็กๆของเขามองผมเหมือนแมวน้อยที่พยายามเอาใจเจ้าของ

"ถ้าคุณอนุญาตให้ที่ข้างๆคุณมีผมผมก็อยากนอนเตียงเดียวกับคุณ"ผมพูดจบส่วนคนที่ได้ยินก็ถอนหายใจ

"หนิคุณจะมาขออนุญาตทำไมผมพูดเปิดขนาดนี้แล้วเข้ามานอนเลย..เร็วๆด้วยผมง่วง"ผมยกยิ้มและรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามานอนข้างๆคนที่ตอนนี้กำลังหลับอยู่ผมมองไปยังแผลที่ข้อเท้าของฌาณที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้องผมใจไม่แข็งพอที่จะอยู่เฉยๆผมรุกขึ้นไปสัมผัสข้อเท้าของคนที่ผมหลงใหลและเลียเอารสชาติเลือดให้สัมผัสกับลิ้น

"ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย!"คนที่นอนอยู่รีบชักเท้าออกจากมือผมและพูดขึ้นอย่างหัวเสีย

"กลิ่นของคุณมันหอมมาก..ผมขอโทษ" ผมพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อฌาณรุกขึ้นมารั้งคอผมเข้าไปจูบและรสเชอร์รี่ก็ฟุ้งอยู่ภายในปากของผม

"ผมปากแตกพอดี..."เจ้าของรสเชอร์รี่พูดและหันกลับไปนอนต่อพอผมเห็นอย่างนั้นจึงทิ้งตัวนอนลงข้างๆ

เมื่อเวลาผ่านพ้นไปจนถึงเช้าผมกับฌาณก็ลงมาชั้นล่างของบ้านเห็นอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะ

"สวัสดียามเช้า ฉันอเล็กซ์พ่อของเจ้าอัน อาหารเช้าทานได้เต็มที่เลยนะ" พ่อผมเอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตรผมเดินไปหยิบถ้วยข้าวต้มมาทานเป็นเรื่องปกติที่ที่บ้านผมจะไม่รับประทานอาหารร่วมโต๊ะกันต่างคนต่างกินผมนั่งข้างๆกับฌาณทานอาหารจนเสร็จและพาฌานไปทำความรู้จักกับทุกคนในบ้านและเขาก็เข้ากับคนอื่นๆได้ดีเกินคาดแม้แต่แอลน้องสาวตัวปัญหายังเอ่ยปากชมผมดีใจที่ครอบครัวเห็นความน่ารักของเขาเหมือนที่ผมรับรู้ได้มาตลอด

"เอาล่ะเรามาเริ่มประชุมกันเลยดีกว่า" พ่อพูดขึ้นเราทุกคนต่างพากันมาร่วมวงสนทนาครั้งนี้

"ตอนนี้ข่าวเรื่องผู้ชายที่อันนิรันดร์สนใจคงถูกกระจายไปทั่วเพราะดาโก้มันเก่งเรื่องป่าวประกาศอยู่แล้ว" ทุกคนในวงสนทนาต่างทำหน้าเครียด

"งั้นครั้งนี้เป็นปัญหาใหญ่แน่ นักล่าเลือดหลายคนจะจับตามองคุณฌาณเพราะตอนนี้เลือดที่ดีหายากกว่าแต่ก่อนมากไม่รวมถึงคนที่เป็นแฟนคลับของอันนิรันดร์คงเตรียมประมูลเลือดมาไว้ครอบครองเราไม่ได้มีแค่ดาโก้คนเดียวที่ต้องระวัง" อิ๊นพูดขึ้นเราทุกคนต่างใช้ความคิดหาทางแก้ที่ดีที่สุด

"เราต้องหาวิธีให้ผู้คุมกฎออกใบคุ้มครองเลือดคุณฌาณ"ทุกคนหันไปมองที่แอลซึ่งเป็นผู้พูด

"เราต้องเสี่ยงส่งเลือดไปตรวจเราเชื่อว่ารสนิยมของอันมันพิเศษก็คงเป็นไปได้สูงที่เลือดที่นายสนใจจะไม่ใช่เลือดธรรมดานะอัน" แอลบอกกับทุกคนซึ่งหลายคนเห็นด้วยแต่อันนิรันดร์กลับเป็นกังวน

"ฉันไม่ยากให้ฌาณเข้ามาพัวพันกับเรื่องที่มนุษย์ไม่ควรรู้ขนาดนั้นการถูกคุ้มครองเลือดด้วยผู้คุมกฎจะยิ่งทำให้ผู้คนสนใจในตัวฌาณมากขึ้น" สีหน้าของผู้พูดเก็บงำความเครียดภายในใจไม่อยู่

"แต่ผมเห็นด้วยนะที่จะลองส่งเลือดผมไปตรวจดูอย่างน้อยผู้คุมกฎอาจจะช่วยคุ้มครองผมจากคนอื่นได้" มนุษย์เพียงคนเดียวในกลุ่มพูดขึ้น

"แต่คุณรู้ใช่มั้ยว่าถ้าเรื่องของคุณถึงหูผู้คุมกฎชีวิตของคุณจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิม"อเล็กซ์พูด ...ผมมองไปที่ฌาณอย่างเป็นห่วงมือของผมตอนนี้ถูกมือเรียวจับไว้

"ชีวิตของผมมันไม่มีวันเหมือนเดิมตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมได้เจอกับอันนิรันดร์แล้ว..."