Kabanata 7 - Pagkilala sa mga Kasama
Habang umaandar ang mini-bus, isang biglaang katahimikan ang bumalot sa loob. Ang ingay ng makina lamang ang naririnig habang bawat isa ay nagpapahinga at nag-aadjust sa bagong realidad. Ngunit unti-unting nagsimula ang mga tao sa pakikipag-usap, una'y mahina at pabulong, hanggang sa tuluyang nagkaroon ng kwentuhan.
"Siguro dapat magpakilala tayo sa isa't isa," mungkahi ng isang babaeng nasa edad 30 na nakaupo malapit sa bintana. "Para alam natin kung sino ang magkasama natin."
"Magandang ideya 'yan," sang-ayon ni Mon, na kasalukuyang nagmamaneho. "Ako si Mon. Taga-Fairview ako, at nag-aaral pa ako kung paano mabuhay sa ganitong klaseng sitwasyon."
Isa-isa nang nagpakilala ang iba.
"Maria ang pangalan ko," sabi ng babae kanina. "Taga-Novaliches. Kasama ko dapat ang anak ko sa bahay, pero hindi ko siya nahanap." Napahikbi siya ng bahagya, ngunit pinilit niyang maging matatag.
Sumunod naman ang isang lalaking matanda. "Ako si Mang Nestor. Walang pamilya, pero masaya akong nandito. Siguro pagkakataon ko na rin para tumulong kahit papaano."
Ang mga gamer na sumama kay Mon ay nagpakilala rin, karamihan ay nasa edad 20s. "Ako si Vince. Lagi kong iniisip na magiging exciting 'to. Pero iba pala kapag totoo na." Tumawa siya ng mahina, ngunit halata sa kanyang mga mata ang pagod at takot.
Sunod-sunod ang pagpapakilala—may estudyante, may nurse, may call center agent, at may isang dating sundalo na halatang sanay sa sitwasyong ganito.
"Basta't magtutulungan tayo, malalampasan natin 'to," sabi ng sundalo. "Ako si Joel, dating military. Gamitin natin ang oras para magplano. Hindi tayo pwedeng magpadalos-dalos."
Habang patuloy ang kwentuhan, napansin ni Mon na kahit papaano'y gumagaan ang tensyon sa loob ng mini-bus. Bagama't iba-iba ang kanilang pinanggalingan at kwento, pinag-isa sila ng parehong layunin—ang mabuhay.
Ngunit sa kabila ng sandaling pahinga, alam nilang hindi magtatagal ang kalmado. Sa labas ng bintana, tanaw ang pagkawasak ng lungsod at ang patuloy na pagkalat ng kaguluhan.