Capítulo 3: ภพที่ 3
ซ่าาาา
เสียงสายน้ำไหลทอดลงมาจากหุบเขา ดอกไม้นานาชนิด พร้อมสัตว์น้อยใหญ่ที่ดูเป็นมิตรเดินอยู่ริมลำธาร กลิ่นหาดทรายซัดซ่านเหมือนดั่งภาพวาดที่อยู่บนสถาปัตยกรรมชิ้นยอด แต่ผิดแปลกตรงที่ภาพธรรมชาติที่เห็นตรงหน้าดูเหมือนเป็นการผสมผสานของน้ำตกลำธารและทะเล ซึ่งมันสามารถเปลี่ยนเป็นสิ่งใดก็ได้ตามแต่ผู้ที่มาเยือนอยากให้เป็น
"คุณ…ที่นี้มันที่ไหนเนี่ย สวยมาก เหมือนผมอยู่ในโลกแห่งความฝัน แบบโลกในนิยาย ผมฝันอยู่ไหมคุณ"
เพี๊ยะ!
"โอ้ย!"
"กานต์ นี้คุณทำอะไรเนี่ย"
ภพเดินมาจับใบหน้าขาวซีดของกานต์ เพราะเจ้าตัวดันเล่นพิเรนตบหน้าตัวเองจนเกิดรอยแดงข้างแก้มขาว
"คุณไม่ได้ฝัน ทุกอย่างจับต้องได้ และเป็นจริง"
ภพลูบแก้มเนียนหวังปลอบประโลมในทุกเรื่องที่อีกคนสงสัยและเจอมา กานต์มองใบหน้าของคนตรงหน้า เขาซาบซึ้งในความห่วงใยจากคนที่เพิ่งรู้จัก ซึ่งเป็นความรู้สึกที่แทบจะลืมเลือนไปแล้วว่าเคยได้รับมันตั้งแต่มีชีวิตอยู่
"ผะ ผมไม่เจ็บครับ แค่อยากรู้ว่าตัวเองฝันไปไหม"
"หึ…แล้วที่นี้รู้หรือยัง ว่าฝันอยู่หรือเปล่า"
กานต์เกาคอแก้เขิน ก่อนจะหมุนตัวมองดูทิวทัศน์รอบตัวที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
"คุณ…เออ…คุณภพ ผมเล่นน้ำได้ไหม"
ภพมองกานต์และพยักหน้ายิ้มมุมปาก ส่งสัญญาณเปิดทางให้คนตัวเล็กกว่า ได้เดินตรงไปยังลำธารที่มีสายน้ำตกไหลลงมาปะทะโขดหิน และทรายสีขาวอยู่รายรอบ
กานต์ยิ้มแก้มปริ กระโดดลงไปเล่นน้ำเย็นฉ่ำ แต่ทว่าเจ้าตัวกลับลืมไปว่าตนนั้นว่ายน้ำไม่เป็น
"แค่กๆ…ชะ ช่วยด้วย อ่ะ…ช่วยผม…"
กานต์จมหายลงไปใต้สายน้ำดำดิ่งลงไปจนเกือบจะถึงโขดหิน ร่างที่กำลังจะแน่นิ่งพร้อมสติที่กำลังจะดับวูบ ถูกแขนกำยำเกี่ยวเอวประคองตัวและพยุงพาร่างอ่อนแรงขึ้นไปหายใจเหนือน้ำ
"กานต์"
ภพเรียกกานต์ที่กำลังนอนแน่นิ่งหลับสนิทอยู่บนหาดทรายสีขาว พยายามตบแก้มขาวเบาๆเพื่อเรียกให้อีกคนฟื้น
"ตื่นเถอะกานต์ คุณตายไปแล้ว และตายไม่ได้อีกแล้วนะ"
ภพลูบใบหน้าขาวซีด ลงมาเรื่อยๆจนสุดที่คางมน เขาใช้นิ้วมือจับปลายคางมนให้หน้าเชิดขึ้น ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะค่อยๆโน้มลงไปใกล้ริมฝีปากซีด อีกแค่เพียงไม่ถึงเซน
เฮือก! โป๊ก!
"โอ้ย! เจ็บๆๆ"
กกานต์ลืมตาโพลง หอบหายใจรับอากาศเข้าปอด และด้วยความที่ไม่รู้ว่าใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับอีกคน หน้าผากของกานต์จึงปะทะชนเข้ากับภพเต็มแรง เพราะคนที่เพิ่งตื่นดันรีบลุกตัวขึ้นมาซะเร็ว
"คุณ…ภพ"
กานต์ลูบหน้าผากตัวเองที่กำลังปวดบวมและแอบมองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆไปด้วย ใบหน้าขาวซีดเริ่มแดงฝาดเพราะภพดันเอื้อมมือมาจับมือของกานต์ที่กำลังกดวนนวดอยู่ตรงหน้าผากเพื่อบรรเทาความเจ็บ
"เจ็บเหรอ"
"ครับ…แล้วคุณไม่เจ็บเหรอ ผมชนแรงอยู่นะ"
"ไม่นะ"
"หืม? คุณไม่เจ็บเลยเหรอ"
"ความรู้สึกของมนุษย์ ผมไม่มีแล้วครับ"
"แล้ว…ทำไม…ทำไมผมถึงยังมีอยู่"
"เพราะคุณยังไม่ถึงเวลาตาย และคุณได้รับสิทธิ์ให้กลับมามีชีวิต แต่กลับไปใช้ชีวิตไม่ได้ คุณสามารถทำทุกอย่างได้ตามปกติเหมือนกับคนๆหนึ่งที่ยังมีลมหายใจถ้าอยู่ในที่แห่งนี้เท่านั้น"
"อ๋ออ ผมเข้าใจแล้ว ดีจัง…ที่อย่างน้อยการตายก็ทำให้ผมมีความสุขได้"
กานต์ยิ้มหน้าระรื่น ตอบกลับภพด้วยความสุขที่ตัวเองรู้สึกถึงมันจริงๆ
"ทำไมคุณถึงอยากตาย การมีชีวิตอยู่คือสิ่งที่มนุษย์ต้องการ"
"ครับ ทุกคนต้องการแต่ไม่ใช่ผม ชีวิตผมไม่มีใครต้องการแม้แต่ตัวผมเอง"
"เวรกรรมของแต่ละคนไม่เหมือนกัน คุณน่าจะอยู่เพื่อทำกรรมดีไว้บ้าง"
"หึ…ผมว่า ผมอยู่เพื่อชดใช้กรรมไปหมดแล้วนะ ผมเลยไม่เสียใจที่ต้องตาย"
"กานต์…"
ตึก ตึก ตึก…
"คุณภพ…ทำไมเสียงหัวใจคุณ…เต้นแรงจัง"
Estado de energía semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Piedra de
Poder