Capítulo 5: ตะวันตกดิน Sunset
กลางเดือนธันวาคม
เปิดเทอมที่สอง ช่วงเวลาพักกลางวัน พัฒน์ยืนดูบอร์ดชมรมอยู่ เขายังไม่รู้ตัวว่าพลอยมายืนอยู่ข้าง ๆ
"พัฒน์สนใจจะเข้าชมรมเหรอ?" พลอยถาม
พัฒน์ตกใจเอิ่กอั่ก เขารีบตอบไป "ใช่ ๆ" เขาไม่คิดจะเข้าชมรม แค่คิดจะยืนอ่านสิ่งที่นักเรียนสามารถทำในระบบการศึกษาได้
"เราเป็นประธานชมรมเตรียมแพทย์นะ สนใจสมัครได้นะ" พลอยบอกเรื่องที่พัฒน์รู้อยู่แล้ว
"ไม่เป็นไรก็ได้ ตอนนี้เราทำกิจกรรมอื่นอยู่ด้วย" พัฒน์เดินออกมา แต่พลอยเดินตาม
"ทำอะไรเหรอ บอกได้มั้ย?"
"ก็เขียนโปรแกรมทั่วไปอะ กับคนรู้จัก" พัฒน์ไม่ได้อยากบอกมากไปกว่านี้
"ใครเหรอ ใช่คนแถวนี้มั้ย?" พลอยยังคงสนใจ แววตาใส ๆ ทำให้พัฒน์ไม่กล้าที่จะปฏิเสธการตอบ
"ใช่ ๆ ชื่อเบน เป็นพี่ที่เจอกันตั้งแต่เด็ก ๆ"
"ถ้างั้นมีอะไรให้ช่วยบอกนะ ขอให้แม่หายไว ๆ นะ" พลอยพูดส่งท้ายโบกมือลา พร้อมเดินไปกินข้าวกับเพื่อนที่พึ่งเดินมาเมื่อครู่ สำหรับพัฒน์พลอยยังคงเป็นคนหนึ่งในโรงเรียน ที่ไม่ได้ล้อพัฒน์เรื่องแม่ พัฒน์ยกมือโบกลาตามท่าทางที่พลอยทำ
ทุกเย็นพวกเรามาทำงานกันที่เรือใช้เวลาเกินหนึ่งเดือนได้แล้ว สินค้าคนที่สิบสอง จะส่งวันพรุ่งนี้ โชยังดูแลกระบวนการผลิตได้ดี เบนจะเป็นคนจัดการข้อมูลผู้บริจาค สร้างตัวตนปลอมเลขประกันสังคม ส่งอวัยวะให้โรงพยาบาล กับการเงินทุกครั้งที่ลูกค้า ตอนนี้ทุกคนได้เงินคนละประมาณสิบห้าล้านแล้ว สำหรับพัฒน์ ตัวเลขนี้น่าจะพอเผื่อแม่ตื่นสักห้าปีใช้แบบประหยัด ๆ บวกกับค่ารักษาผมอีก ประมาณหนึ่งล้านสองแสนบาท
เย็นวันนี้ นักเรียนต่างเดินทางกลับบ้าน พัฒน์อยู่หน้าโรงเรียน รอรถแท็กซี่เพื่อจะเดินทางไปที่ท่าเรือ ในหัวเขาคิดเรื่องการปลูกถ่ายและการคำนวณแฟ้มเอกสารข้อมูลผู้ซื้ออยู่ในกระเป๋า พัฒน์หยิบเอกสารพวกนี้มาอ่านที่โรงเรียนไม่ได้
"พัฒน์ ไปไหนต่อ" พลอยทักเขาจากด้านหลัง เราบังเอิญเจอพลอยอีกแล้ว
"ไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล"
"ตรงข้าม สถานีตำรวจใช่มั้ย"
"ใช่ ๆ"
"ให้เราไปส่งได้นะ วันนี้พ่อเรามารับ"
รถเก๋งสีดำคันหนึ่งจอดหน้าเราสองคน พัฒน์ยืนนิ่งเกร็ง ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี "…."
พลอยก้มตัวลงคุยกับพ่อผ่านกระจก "พ่อวันนี้พัฒน์ไปด้วยได้มั้ย ไปส่งข้างหน้าโรงพยาบาล" พลอยขอร้อง พัฒน์เอียงตัว ดูตามที่พลอยก้มตัวลงคุยกับคนในรถ พัฒน์ยังไม่เห็นหน้าพ่อพลอย
พ่อเธอบอกว่า "ขึ้นมาได้เลย เดี๋ยวไปส่ง พ่อต้องไปทำธุระแถวนั้น"
เขาพูดขอบคุณเข้ามานั่งบนรถกับพลอยด้านหลัง พัฒน์สะดุ้งเฮือก ตกใจกับของพ่อพลอย คนที่กำลังนั่งหันหลังคุมพวงมาลัยรถคือ "ชาติ" พัฒน์หน้าซีดเป็นไก่ต้ม เขาอึกอัก สายตาที่สบตากับชาติผ่านกระจกมองหลังพัฒน์กำลังจ้องสายตาคู่นั้นตื่นกลัวพร้อมกับขนลุก สายตาของชาติเหมือนกำลังสำรวจพัฒน์ได้ทุกอย่าง ชาติคุมเกมนี้อยู่ ตาพัฒน์ยังคงจ้องตาชาติ ท่าทีและน้ำเสียงใหญ่ที่ใจเย็นนั้นไม่ได้ทำให้พัฒน์รู้สึกปลอดภัยแต่น้อย
"ว่าไงพัฒน์ เรียนเป็นไงบ้าง" ชาติถาม ขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ทั้งรถยนต์และบทสนทนานี้ถูกชาติเข้ามาควบคุม
"ดะ… ดี ครับ" ร่างกายพัฒน์เกร็ง ทำตัวไม่ถูก คอยแต่สังเกตท่าทีของ ในขณะที่พลอยก็เล่นมือถือ และหยิบนมเปรี้ยวในรถที่ชาติเตรียมไว้ให้ ขึ้นมากิน พลอยยื่นอีกขวดหนึ่งมาให้พัฒน์ เขารับไว้
"สบายดีมั้ยพัฒน์" ชาติหยิบมีดพับขึ้นมาให้พลอย พลอยยังไม่เห็นในทันที เป็นเรื่องปกติที่ถ้าพลอยเปิดไม่ได้ เค้าจะส่งมีดพับให้ สำหรับสายตาของพัฒน์ ใบมีดจากมีดพับนั้น ดูคมกว่าคมมีด ความเงาของใบมีดที่พร้อมทำร้ายใครก็ได้ ในมือของชาติมันดูน่ากลัวมากกว่าเป็นมีด พัฒน์ตระหนักรู้ว่าเขาต้องระมัดระวังคำพูดของตัวเองมากขึ้น
"คะ… ครับ" ประโยคถูกทิ้งช่วง
ผ่านสายตาของชาติที่สำรวจพัฒน์ไปทั่ว ชาติปรับกระจกมองหลังสายตานั้นเห็นพัฒน์ชัดขึ้น
"เพราะลูกดูหน้าซีดมากเลยนะ อยากช่วยเปิดฝาให้พลอยหน่อยมั้ย?"
"พ่ออย่ากดดันเขา" พลอยเตือนพ่อ และรับมีดพับที่ส่งให้ เอามาเปิดของตัวเอง ฝาขวดของตัวเอง
"พ่อแค่ชวนคุย" ชาติตอบ "แล้วพัฒน์จะทำอะไรต่อ"
"อะไรนะครับ" พัฒน์จ้องมองใบหน้าที่ถามนั้น
"วางแผนไว้ว่าไงบ้างลูกเรื่องเรียน แล้วจะเข้ามหาลัยที่ไหน"
"เอ่อ ยังไม่แน่ใจเลยครับ ผมกำลังตัดสินใจอยู่ครับ"
"พัฒน์ เขาทำโปรแกรมกับรุ่นพี่ชื่อเบน" พลอยบอกข้อมูลที่พัฒน์ไม่อยากให้ชาติรู้มากที่สุดออกไปแล้ว พัฒน์วิตกกังวล เหงื่อออกข้างในชุดนักเรียน
ชาติแปลกใจ เขากำลังสงสัย ถามพัฒน์ "จริงเหรอพัฒน์ แล้วเบนกับพัฒน์ต้องทำอะไรบ้างหล่ะ"
"จริง ๆ แล้วผมไม่ค่อยได้ทำอะไรแล้ว" พัฒน์ระวังตัวทุกประโยค
"ใช่เหรอ?" พลอยถาม
"อื้อ มันค่อนข้าง น่าเบื่อน่ะครับ" เสียงสั่นกลัวของพัฒน์ เขาพยายามหลบตาทั้งพลอยและชาติ
พลอยชี้แจงจากหน้าที่ก้มเล่นมือถือหันมาพูดกับพัฒน์ "น่าเบื่อเหรอ เธอคิปค์ทีมมีแต่เด็กเก่ง ๆ ไม่ใช่เหรอ"
"คิปป์ทีม! ใช่เหรอ เหมือนพ่อเคยได้ยินนะ เป็นไงบ้างล่ะ" ชาติสนใจซักไซ้ถามเพิ่ม
"สนุกดีครับ ทุกคนเก่ง" ดูเหมือนชาติจะยังไม่รู้ว่าผมกับเบนเป็นคนแย่งรายชื่อของเขา พัฒน์คิดเสียงดังในหัว
"ดูสิ อันนี้น่ารักมากเลย" พลอยยื่นมือถือให้ดู "แล้ววันนี้พ่อทำงานเป็นไงบ้าง"
"แย่นิดหน่อย มีหน้าใหม่เข้ามาแข่งในตลาด พ่อว่าพ่อต้องทำอะไรบางอย่าง"
พัฒน์ยิ้มเจื่อน ๆ มองหน้าพลอย อย่างกังวล สายตาผมกับชาติยังคงประชันกันด้วยความจริงที่เบาบาง เพื่อไม่ให้อีกฝั่งรู้ว่าทำอะไรกันแน่และดูเหมือนพลอยก็ไม่รู้ว่าพ่อของเธอทำอาชีพอะไรอยู่ รถที่แล่นตัวอยู่ชะลอนิ่งตัวบนท้องถนนกำลังจอดอยู่ระหว่างรอไฟเขียว
"พวกเราเคยเจอกันมาก่อนที่ไหนมั้ยลูก หน้าลูกดูกังวล" ชาติเปิดคำถามด้วยความสงสัย ถึงสายตาที่คอยจับจ้องเขา
พลอยตอบคำถามแทนพัฒน์ "พัฒน์เคยไปแข่งชีวโอลิมปิกที่เยอรมนี ที่โรงเรียนเคยติดโปสเตอร์รูปเขาใหญ่ ๆ เขาเป็นหัวหน้าห้อง แม่เขานอนอยู่โรงพยาบาลประจำจังหวัดที่พ่อไปบ่อยๆ" เธอช่วยตอบแต่ก็ไม่ได้ดึงให้สถานการณ์ที่ดูดีขึ้น ชาติรู้ข้อมูลเขาเพิ่มขึ้น พัฒน์แทบไม่รู้เลยว่าต้องจัดการยังไงกับชาติ ตอนนี้ชาติยังไม่รู้ว่าพัฒน์คือหน้าใหม่ที่เขาตามหาอยู่
"ใช่ครับ แม่ผมป่วย เราอาจเดินสวนกันที่โรงพยาบาลก็ได้ครับ" คำตอบกลบเกลื่อน
"ล่าสุดพ่อไปหาทนายคนหนึ่งมาชื่อชัยพล ตอนนี้นอนโคม่าอยู่โรงพยาบาลในคุก ลูกรู้จักมั้ย"
"เขาเคยเป็นทนายของแม่ผมตอนอุบัติเหตุน่ะครับ ทำไมเขาถึงบาดเจ็บหล่ะครับ"
"ก็ในคุกอะนะ พัฒน์กลัวมั้ย" ชาติพูดและรอดูคำตอบจากพัฒน์ผ่านกระจก ชาติเข้าใจว่าการบาดเจ็บเป็นเรื่องปกติของกระบวนการ
พัฒน์ตอบ "ผมไม่แน่ใจเหมือนกันครับ"
"พัฒน์นี่เก่งมาก ๆ เลยนะ นี่ขนาดโตคนเดียว ยังทำได้ขนาดนี้ ดูลูกพ่อสิ" สายตาที่จ้องมาทางพัฒน์อย่างกับอ่านใจได้ ชาติอยากรู้ว่าพัฒน์เกี่ยวข้องมั้ย เขาตั้งใจกับคำถามเพื่อหาความเกี่ยวข้องกัน เสียงแตรรถยนต์ด้านหลังบีบไล่หลัง ชาติสนใจและคิดพร้อมกับจ้องมองหน้าพัฒน์ไปด้วย
"พ่อไฟเขียวแล้ว!" พลอยเตือนพ่อ สำหรับชาติ พัฒน์เป็นเด็กที่น่าสนใจ และเป็นเพื่อนลูก ในที่สุดชั่วเวลาที่น่าอึดอัดก็ใกล้จะจบเมื่อมี เขาเห็นโรงพยาบาล รถค่อยๆชะลอมาจอดที่หน้าอาคารโรงพยาบาล
"ถึงแล้วพัฒน์" สายตาชาติผ่านกระจกมองหลัง
"ขอบคุณมากครับ" พัฒน์ตอบ เอากระเป๋าเป้คล้องแขน มือขวาของเขาเอื้อมเตรียมเปิดประตูรถ
ชาติหันตัวมา แขนก่ายเบาะที่นั่ง หันหลังมามองหน้าพัฒน์ "ไว้เจอกันนะพัฒน์"
พัฒน์ลงจากรถ ปิดประตูรถยืนหน้าโรงพยาบาลมองกระป๋องเหล็กหมุนด้วยเครื่องจักรหมุนล้อ พาความกลัวและความตื่นเต้นแล่นออกไป
พัฒน์ตรงกลับมาที่ท่าเทียบเรือ
พัฒน์เดินผ่านคอนกรีตยาวสีเทา ตรงไปที่เรือสีส้มปลายท่า เขารีบเข้ามาในเรือ วันนี้มีแค่โชกลับไปแล้วมีแค่เบนที่อยู่ เดินตรงไปหาเบน ร้อนรน กระวนกระวายใจและสับสน รีบเรียกเบนมาคุย ว่าเจอชาติแล้ว แต่ยังไม่รู้ว่าพัฒน์เป็นใคร หรืออาจรู้แล้ว พัฒน์กังวลเรื่องแม่ เขาพูดถึงความอันตรายทั้งหมดอย่างร้อนรนกับเบน เขาอยากยกเลิกการทำของวันพรุ่งนี้กับมะรืนนี้ เขาอยากจะล้มเลิก เบนหยิบซองสีน้ำตาลเงินสีน้ำตาลปามาทางพัฒน์ แบงก์พันเต็มซองไปหมดในนั้นมีมากกว่าสี่ล้านบาท
"นายดูในมือดิ จะเลิกได้ไง" เบนตอบกลับมา
"แล้วแม่ผมหล่ะ พี่เคยห่วงบ้างมั้ย" พัฒน์ตะคอก
"ทะเลตั้งกว้าง คิดว่ามันจะหาเจอเหรอ" เบนแย้ง
พัฒน์นิ่งเงียบใคร่ครวญ "งั้นต้องไม่มีใครตายเข้าใจมั้ย"
"แล้วจะทำไงต่อ"
พัฒน์นิ่งคิดจู่ ๆ โพร่งขึ้นเสนอว่า "เปลี่ยนจุดเทียบเรือใหม่ทุกวัน ทั้งเวลาแล้วก็ตอนรับสินค้า"
เบนไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม พวกเขาทั้งสองได้ผลการตัดสินใจและแบ่งเวรนอนเฝ้าเรือตอนกลางคืนเพื่อกันไม่ให้ของหายและโดนทำลาย
Estado de energía semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Piedra de
Poder