Capítulo 15: บทที่ 15 ประตูสีดำ
สายฝนรู้สึกเหมือนวิญญาณตนเองจะออกจากร่าง ทว่าวินาทีต่อมาความรู้สึกนี้ก็หายไป เบื้องหน้าของเขาปรากฏภาพเหตุการณ์อันน่าตกตะลึงขึ้น!
'...' ความคิดภายในหัวกลายเป็นว่างเปล่า ไม่สามารถคิดสิ่งใดได้ ไม่สามารถกล่าวอะไรออกไปได้ เหตุการณ์ตรงหน้าเขาเป็นอะไรที่เหนือธรรมชาติมาก สายฝนไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน
เวลานี้ทะเลได้ถูกแหวกออก สายฝนยืนนิ่งอึ่งอยู่ตรงกลางซึ่งไม่มีนํ้าเหลือแม้แต่หยดเดียว ทะเลถูกแหวกออกทำให้มีเส้นทางยาวสามารถเดินได้ ตรงหน้าเขาพลันมีควันสีดำปรากฎขึ้น ไม่นานมันก็หายไป เกิดประตูสีดำมืดมิดขึ้นมาแทน
มันมีอักขระอักษะแปลกๆที่ไม่สามารถเข้าใจได้ลอยอยู่บนอากาศรอบประตู
'ฉันรู้สึกแปลกๆ' สายฝนมองประตูตรงหน้า ความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นในใจ เป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งกันเอง เมื่อเขาพบประตูบานนี้เขารู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนเก่าอีกครั้ง เป็นเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบกันมานานแสนนาน ทว่าก็มีอีกความรู้สึกหนึ่งในเวลาเดียวกัน สายฝนรู้สึกไม่คุ้นเคยและแปลกแยก
สายฝนจ้องประตูอย่างเหม่อลอย ดารินทร์ซึ่งอยู่ข้างๆเรียกเขาแต่สายฝนไม่ได้ยิน สาวน้อยจึงสะกิดตัวเขา นั่นทำให้สายฝนรู้สึกตัวได้ในที่สุด
สายฝนหันมาถามดารินทร์ "มีอะไรเหรอ?"
"คืออ… สิ่งนี้ใช่สิ่งที่พี่หารึเปล่าคะ?" ดารินทร์พูดพลางใช้นิ้วชี้ ชี้มาที่ประตูสีดำตรงหน้าสายฝน แม้ว่าสาวน้อยจะคาดเดาคำตอบได้อยู่แล้วแต่เธอก็เลือกถามสายฝน
"อืม" สายฝนพยักหน้าบอกว่าใช่
ปรากฏการณ์ทะเลถูกแหวกออกมันควรมีอยู่แต่ในเทพนิยายหรือไม่ก็ตำนาน ทว่าสาวน้อยกลับได้เห็นมันในชีวิตจริง ขนาดเห็นด้วยตาตัวเองเธอยังไม่เชื่อเลย ดารินทร์จึงถามสายฝนเพื่อให้เขายืนยันความจริงที่ปรากฏให้เห็นอยู่แล้ว
สายฝนเองก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อเหมือนดารินทร์ แต่เขาพอคาดเดาสาเหตุของปรากฏการณ์นี้ได้ น่าจะเป็นเพราะทักษะที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามของเขา ดังนั้นสายฝนเลยเชื่อว่ามันเป็นความจริง
"ก็ต้องเป็นจริงอยู่แล้วสิ" สายฝนกล่าวเบาๆไม่รีบร้อน เขาสงบนิ่งมากราวกับเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับเขา สามารถเห็นได้ทุกวันเพียงแค่เดินไปสวนหลังบ้าน
แน่นอนสายฝนไม่ได้สงบนิ่งดั่งภายนอกและเขาก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ภายในใจเวลานี้ตื่นตะลึงสุดๆและตื่นเต้นเช่นเดียวกัน
'ทักษะเครื่องหมายคำถามของฉันคงไม่ธรรมดาซะแล้ว' สายฝนคิด แต่ถึงไม่เจอเหตุการณ์เหนือธรรมชาติเช่นนี้เขาก็เชื่ออยู่ดีว่าทักษะเครื่องหมายคำถามไม่ใช่ทักษะธรรมดาทั่วไป
ถ้าเขาคิดว่ามันคือทักษะธรรมดาทั่วไปเขาคงต้องฆ่าตัวตายแล้ว ในฐานะที่สายฝนเคยอ่านนิยายหรือดูอนิเมะมาก่อน เขาย่อมต้องรู้ ทักษะลึกลับที่ไม่เปิดเผยข้อมูลมักเป็นทักษะเทพที่ทำให้ตัวเอกหรือตัวละครในเรื่องสามารถเทพกว่าตัวละครอื่นได้
"...." ดารินทร์อ้าปากก่อนจะปิดปากลง สาวน้อยเหมือนต้องการกล่าวอะไรบางอย่างทว่าสุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไป
"เธออยากถามอะไรก็ถามมาเลย ถ้ามันไม่มากเกินไปฉันจะตอบมัน" สายฝนเห็นท่าทางสาวน้อยเขาจึงเอ่ยขึ้น
"ประตูบานนี้มันคืออะไรเหรอคะ?" ดารินทร์ถาม
สายฝนตอบ "ก็ไม่มีอะไรมากหรอกเป็นแค่ประตูธรรมดา" ในใจตอนนี้เขาเองก็กำลังสงสัยเช่นกันว่าประตูบานนี้มันคืออะไรกันแน่ ตัวสายฝนยังไม่รู้คำตอบเลยจะไปบอกสาวน้อยได้ยังไง?
ดารินทร์แม้จะรู้ดีอยู่แล้วว่าเธอถามมากเกินไปสายฝนคงไม่มีทางบอกเธอแน่แต่สาวน้อยก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้
จังหวะที่สาวน้อยกำลังผิดหวัง สายฝนก็ใช้มือถือเทพเจ้าของเขาเปิดแอป[กล้องถ่ายรูป(ไร้เสียง)]และกดถ่ายประตู สายฝนรอคำอธิบายแสดงขึ้นอย่างตื่นเต้น
แต่น่าเสียดาย ผลที่ปรากฏออกมาทำให้สายฝนผิดหวังอย่างมาก โทรศัพท์เทพเจ้าส่งเสียงเล็กน้อยก่อนดับไป
'อะไรวะ? ทำไมจู่ๆหน้าจอถึงดับ? หรือว่ามันจะแบตหมด' สายฝนอารมณ์เสีย ในช่วงเวลาสำคัญมือถือเทพเจ้าของเขากลับดับซะงั้น มันเกิดจากอะไร?
สายฝนพยายามเปิดเครื่องโดยการใช้นิ้วแตะและคิด ทว่าหน้าจอก็ยังไม่สว่างขึ้น เขาลองพยายามหลายรอบ สุดท้ายก็ยังเป็นเหมือนเดิมสายฝนจึงเลิกสนใจมันไปก่อน โทรศัพท์เทพเจ้ามีอำนาจขนาดนั้นคงไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก
เขาเก็บโทรศัพท์เทพเจ้าและหันมาสนใจประตูสีดำมืดมิดข้างหน้า สายฝนเอื้อมมือออกไปต้องการสัมผัสประตู เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดตนถึงต้องการสัมผัสมันมากขนาดนี้ มันราวกับเขาถูกบางอย่างควบคุม
นิ้วมือของสายฝนสัมผัสกับประตู มันค่อนข้างเย็นแต่ก็ไม่ได้เย็นเท่ากับมือถือเทพเจ้า วินาทีที่นิ้วสายฝนแตะลงบนตัวประตูอักขระอักษะลึกลับซึ่งลอยอยู่บนอากาศรอบประตูพลันเคลื่อนที่
อักขระอักษรลึกลับเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว มันลอยเข้าสู่แขนสายฝนทำให้แขนของเขาปรากฎอักษรเร้นลับ หากคนปกติทั่วไปมองคงคิดว่ามันเป็นรอยสักธรรมดา
สายฝนตกใจทว่าก็ไม่ได้ต่อต้านมันแต่อย่างใด อักษรเร้นลับให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยแก่เขา และดูเหมือนมันจะไม่ได้มีเจตนาทำอันตรายต่อสายฝน เพราะงั้นเขาจึงให้มันเข้ามาในแขนโดยไม่ลังเล ความรู้สึกของสายฝนมันบอกว่าอักษรเร้นลับนี้เป็นหนทางสู่การเป็นระดับ1
เมื่ออักขระอักษรลึกลับเข้ามาในแขนแล้วมันก็เคลื่อนที่ต่อไป อักษรเร้นลับเคลื่อนย้ายจากแขนไปยังหลัง ตอนนี้หลังสายฝนมีอักษรแปลกๆเต็มไปหมด
สายฝนรู้สึกสบายตัวอย่างน่าประหลาด เขารู้สึกราวกับได้รับสิ่งที่สูญหายไปกลับคืนมา
'นี่มัน!' ข้อมูลต่างๆมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัวสายฝน เขาปวดหัวมากจนอยากจะกรีดร้องแต่สายฝนก็ไม่ได้กรีดร้อง เขากัดริมฝีปากจนเลือดออกพยายามข่มกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้
ไม่กี่นาทีต่อมาความเจ็บปวดก็ค่อยๆหายไป อาการสายฝนเริ่มดีขึ้น ดารินทร์ที่อยู่ข้างๆถามด้วยความเป็นห่วง ถึงแม้เธอจะรู้จักเขาได้ไม่กี่วันแต่เขาก็เป็นคนช่วยชีวิตเธอ จึงไม่แปลกที่สาวน้อยจะเป็นห่วง สายฝนคือผู้ช่วยชีวิตเธอ!
"ไม่เป็นไรหรอก" สายฝนส่ายหัว เขาหายเจ็บปวดแถมอาการก็ดีขึ้นแล้ว อีกอย่างเขายังได้รับข้อมูลอันน่าตื่นตกใจมาด้วย
"ต่อจากนี้เธอจะทำยังไง?" สายฝนถามดารินทร์ เมื่อวานกับวันนี้เขาให้ยาเพิ่มพลังเวทธาตุนํ้าเธอดื่มไปแล้ว เขาเหลือยาเพิ่มพลังเวทธาตุนํ้าขวดเดียวซึ่งสายฝนจะให้ดารินทร์ดื่มพรุ่งนี้
หลังจากที่สาวน้อยดื่มยาขวดสุดท้ายเข้าไปชีวิตของเธอจะเป็นอิสระทันที เวลานั้นบางทีเธออาจจะออกไปตามหาแม่ที่หายไปก็ได้ เพราะสาวน้อยกลายเป็นระดับ1แล้วคงไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่จะใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียว
สายฝนแอบเสียใจเล็กน้อย หากดารินทร์ไปจากเขา สายฝนก็จะเสียนักเวทธาตุนํ้าไปหนึ่งคน เขาจำเป็นต้องพึ่งตัวเองที่เป็นระดับ0อย่างเดียว ไม่สามารถพึ่งพาใครได้ ถ้าเกิดเขาตกอยู่ในอันตรายมีโอกาสสูงที่จะตาย
'อันที่จริงฉันต้องการยกระดับดารินทร์เพื่อให้เธอมาช่วยหาวิธีการยกระดับ น่าเสียดายมันไม่เป็นไปตามแผน เธอแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย ช่างเถอะ ยังไงซะฉันก็หาวิธียกระดับได้แล้ว อีกอย่างการปฎิบัติจริงก็ใช่ว่าจะเป็นไปตามแผนเสมอไป' สายฝนคิด
จบบทที่ 15 ประตูสีดำ
REFLEXIONES DE LOS CREADORES 
Nai2305
Nai2305 การสร้างสรรค์งานเป็นเรื่องยาก ส่งกําลังใจให้ที! โหวดให้หน่อยนะ!
Estado de energía semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Piedra de
Poder