Capítulo 50: Chapter 49: No way!
Wednesday. After ng aming klase. Agad akong lumabas.ng room saka walang lingon lingon na dumiretso ng canteen. But, someone grab my hand. Muntik nang mahulog ang puso ko sa taong gumawa nun. Natakot ako. Nabalisa na sa pag-aakala ko'y si Denise na naman. But no!. It's Lance. Yung kamay nyang hawak ang braso ko kanina ay bumaba sa aking palad saka pinagsalikop iyon sa kanyang kamay.
"Let's talk.." anya. Sa likod ng library nya ako dinala. Noon ko lamang nakontrol ang paghinga ko. Mabilis kasi iyon kanina dahil sa gulat. At pakisamahan ko. Magwawala ako kung si Denise nga itong kaharap ko.
Hindi sya nagsalita ng pareho na kaming nakatayo sa harapan ng isa't isa. Kapwa nakatitig sa mata ng bawat isa. Maraming gustong itanong pero pareho ring napipi. Ako, kating kati na akong sabihin sa kanya ang lahat pero may kung ano ang pumipigil sa akin. Di ko alam ano ring tumatakbo sa isip nya.
"You said, you're okay.." umpisa nya. Pailalim syang tumitig. "You said, I should not worry.." huminto na naman sya. Bahagyang nag-iwas ng tingin. Sa puntong iyon. Duon ko lang rin nahugot ang hangin na kailangan ko para makahinga ng maayos. "You said, they will not hurt you... but damn baby!!. why?.." Hindi ko agad nakuha ang punto nya. "Bakit di mo ako sinabihan?.. Hindi ka okay, ramdam ko iyon noong sinabi mong galit sa'yo ang kapatid mo.. inasahan kong ako ang tatakbuhan mo kapag may nangyari sa inyo.. pero hindi iyon nangyari.."
Natulala ako. Ano bang sasabihin ko?. Dapat ko bang sabihin sa kanya na kailangan ko iyong gawin ng mag-isa?. Na kailangan kong gawin iyon para makapag-isip ng tama?. Naku naman!. Di ko na naman alam ang sasabihin sa tuwing sya ang kaharap. What should I do now?.
"I'm sorry.." iyon lang ang tanging nasambit ko sa lahat ng tumatakbo saking isipan.
Naisip ko kasing, kung sakali man na hilingin ko sa kanya na mapag-isa muna. Hanapin ko lang sarili ko. Baka kasi di nya maintindihan at magalit sya sakin. Takot ako sa mga taong galit. Pakiramdam ko. May phobia na ako sa mga ganun.
Namaywang sya't gumalaw saka ako tinalikuran. Hinilamos nya ang mukha nya bago hinagod ang buhok patalikod. Tanda na he's frustrated now. Yumuko ako. Pinagsalikop ang mga kamay sa kaba.
"Damn baby.. damn.." mura nya. Tapos ng kanyang malulutong na mga mura. Marahan nya akong niyakap sa ulo. Tapos ang isa nyang kamay ay yumakap sa likuran ko. "No, I should be sorry.. I'm sorry.." bulong nito sakin. Mainit ang kanyang hininga na nagbigay sakin ng kakaibang pakiramdam. Pakiramdam na ngayon ko lang naramdaman. Pinapatayo maliliit kong balahibo sa binti at batok.
Subsob ang mukha ko sa dibdib nyang kay bango. Nanunuot sa ilong ko ang paborito kong pabango nya. Dinadala ako sa ibang mundo. O sa kabilang lugar na kaming dalawa.
Ganun lang kami ng ilang oras bago nya ako inayang pumunta na sa canteen. "Sa bahay ka na muna mamaya.." pinal na anya.
"But--?.." he cut me off. Nilagay ang hintuturo saking labi.
"Walang makakaalam.." pertaining to our set up. "Doon nalang tayo mag-usap ulit.." dagdag nito saka ako hinalikan sa noo.
Tumunog bigla ang cellphone nya. Sinagot nya iyon at kinausap. "Asahole!. Oo na!.." tanging sagot nya lamang doon sa kanilang linya.
Sinabi nyang mauna nalang ako sa canteen dahil maraming tao sa may kubo. Labasan papuntang canteen.
Naglakad akong nakayuko. Wala akong balak na tignan ang mga taong nanghuhusga kahit wala naman dapat husgahan.
Pumila ako at umorder ng pagkain. Sa dulo ako umupo kung saan walang gaanong tao na umuupo. Tsaka, malayo sa upuan nina Bamby.
Kalaunan. "Pwedeng, makiupo?.." nagulat nalang ako dahil sa boses na iyon. It's Bamby. Sya lang. Malaki ang ngiting nakatingin sakin.
Natagalan bago ako tumango. Maingat syang umupo sa tabi ko na ang inaasahan ko ay sa harapan ko. Lumunok ako at titig na titig sa maaliwalas nyang mukha. Kahit anong panahon ay napakaganda pa rin nya.
"Stop staring. kumain ka na.." she laughed. Bagay na namiss ko. Tinikom ko ang bibig upang pigilan ang pakiramdam na wag syang yakapin.
Nagsimula na syang sumubo pero heto pa rin ako't nakatitig sa kanya. "Oh gosh Joyce!. please.. eat.." tumingala sya bago maarteng pinaikot ang mga mata sabay halakhak. Alam kong biro nya lang iyon. Bahagya akong natawa. Di ko sadya. Basta nalang kapag sya ang kasama. Natigilan sya kalaunan subalut mabilis ding bumawi at tinuon sa pagkain ang atensyon.
We ate. After that. Nagpaalam na sya.
Pakiramdam ko. Gumaan ng kaunti ang nakadagan sa dibdib ko. Gusto ko pa sana syang kausapin subalit kinakausap na sya nina Winly at Karen habang tumitingin sakin. They are so near yet - so far.
At ng uwian. Kuya Rozen called me. Sya ang sumundo sakin. "Where's mommy?.." tanong ko ng maayos ang seatbelt. Di nya ako sinagot.
"Kuya?.. si Mommy?.." ulit ko. Di nya ako matignan. I wonder why?.
Hinawakan ko ang braso nyang hawak ang manibela. Doon nya lamang ako nilingon. "She's-.."
Masama bigla ang kutob ko. "She's what?.." di na ako mapakali. Damn! May mali eh. Kanina ko pa ito nararamdaman. May mali talaga!
"She's in the hospital.."
"Wh---what?.." di makapaniwalang tanong ko. Umiling ako't tumawa. "No you're kidding me right?.." binitawan ang braso nya saka nanalalamig na tumingin sa mukha nya. He's serious Joyce!. Damn!
"Pinacheck up sya ni mama at...may breast cancer sya.. stage 2.."
Namental block ako!. Hindi ko alam kung paano ko pa naintindihan ang sinabi nya. What the hell!!! Paanong nangyari ito?. Mommy is so healthy. Bakit sya pa?.
No way!. Mommy!
Estado de energía semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Piedra de
Poder