Capítulo 37: Chapter 36
Loey
I had chosen the latter, I had chosen to be with Zoey and let Rose fight the pain alone. Though I love her so much, I had to be with Zoey until her last minute.
Hindi ko rin alam kung tama baa ng ginawa kong ito.
Zoey asked me to come with her at the beach, she wanted to see the sunset, her favorite view.
She was completely pleased to see it and having me beside her. She was smiling while looking at it and sometimes at me.
"I have always been dreaming to see the sunset having you beside me. I didn't know that it will be granted today," nakangiti niyang ani.
"Kuntento na kasi akong pinagmamasdan ka sa malayo. Honestly, wala na talaga akong balak magpakita pa sa'yo, pero parang sinasadya ng tadhana na dumating pa ang araw na 'to. Ang pagkakataong ito na makapag paalam pa sa'yo."
Sobrang nadudurog ang puso ko sa mga salitang binibitawan niya.
Pinipilit niyang ngumiti kahit alam kong sa loob-loob niya ay gusto niyang umiyak.
I have been angry for almost a year na hindi ko manlang nakita ang bangkay niya noong inakala kong namatay siya sa isang aksidente. Pero ngayong nagkaroon akong ng pagkakataong Makita siya ulit at magpaalam ay parang napakasakit yata. Napakasakit pa lang magpaalam sa taong minsan mong minahal at pinaglaanan mo ng buong buhay mo.
Mayroon siyang kinuha mula sa bulsa ng kanyang blazer, isa iyong papel na nakatupi at inabot iyon sa akin.
"Gusto ko, bukas ma na 'to basahin. Will you promise me?"
Tango lang ang itinugon ko at ngumiti ulit siya.
Napakatamis na ngiti na pakiramdam ko ay hindi ko na masisilayan pa.
Pagkatapos n'on ay nagyaya na siyang umuwi. Gaya ng dumaang mga araw ay lumipas lang din iyon ng matiwasay. Nakatulog na si Zoey sa kwarto niya, habang ako ay walang oras na hindi rin naiiisip si Rose.
I am always praying that she is okay right now.
Gumising ako kinabukasan at napansin kong mag-isa lang ako sa bahay nina Zoey.
Nagtaka ako at wala akong ideya kung nasaan sila.
Mayamaya pa ay sumagi sa isipan ko ang apel na ibinigay ni Zoey sa akin. Bumalik ako sa kwarto para kunin iyon at sinimulang basahin iyon.
Dear Loey,
I don't have that courage to tell you personally all my feelings.
That is why I am writing you this letter.
Thank you for keeping your promise to me na kinabukasan mo pa ito babasahin.
I just want to thank you for staying with me even just for a while.
Thank you because you gave me that chance to be with you again.
Napakarami kong hindi nasabi sa iyo.
At nasasaktan ako na hindi ko na masasabi pa ang lahat ng iyon dahil wala na akong panahon.
It will take a life time for me to tell you how much I love you and how much I wanted to be with you.
And I no longer have that chance.
That's why I am willing to give my heart to the person you love for you to be happy again.
Please be happy, that is my only wish.
Please love Rose more than you had love me.
Stay with her like you promised me.
And say you love her like you told me before.
Make her happy just like how you made me happy.
And I only wish you both happiness.
I know someday we will meet again in another life.
No matter where you are, I promise to love you from a far.
Until we meet again.
-Zoey
Nagbabagsakan ang mga luha ko sa mga mata habang binabasa ko iyon. I stood up and tried to call Tita Doris, but before I was able to do that. I saw her already coming.
"Tita, saan po si Zoey?" I asked.
Hindi na ito nakasagot pa at tanging hagulhol na lang ang narinig ko mula sa kanya.
This time ay totoo na nga, wala na nga talaga si Zoey.
I was hurt again for the second time. I don't understand why this has to happen. I don't know.
I found out that she euthanized herself para matapos na ang paghihirap niya sa sakit niya at para maibigay na niya ang puso niya kay Rose. Masakit man pero kailangan tanggapin ko ulit ang katotohanang iyon.
I guess that was the best thing to do, on her part. Nang sa ganoon ay matapos na ang paghihirap niya.
Inasikaso naming ang remains ni Zoey, at ni preserve na rin ang puso niya sa kagustuhan na rin niyang ibigay ito kay Rose. Iyon ang mahigpit niyang bilin.
Habang abala kami sap ag aasikaso sa mga labi ni Zoey ay may bigla namang tumawag sa'kin.
Si Yaya Shirley iyon.
"Hello Yaya, bakit po?" tanong ko.
Hindi agad nakasagot si Yaya at sa tingin ko ay umiiyak ito sa kabilang linya.
"May nagyari ho ba kay Rose?"
"Loey, nag-cardiac arrest ulit si Rose, nirerevive siya ngayon ditto sa ospital."
"What?" gukat kong sigaw.
No Rose, please fight. I can't lose you too.
REFLEXIONES DE LOS CREADORES 
MissHeiress
MissHeiress suggest ko po iyong kantang Take her to the moon ni Moira para mas madama ninyo ang chapter na ito.
Estado de energía semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Piedra de
Poder