Capítulo 2: Finally You're Mine
"I didn't expect to see you here." he said.
Di ko akalain na kilala pala ako ng school hunk. I only knew his face but I don't know his name.
I don't have time to chit-chat, I still have to settle things with the pursuers. I should start running by now or else...
Di naman ako binigo ng kutob ko nang makita ko sa kalayuang parte ng eskinita ang di mabilang na nakaitim na mga kalalakihan na papunta sa dereksyon namin.
Namutla ako bigla.
Di ko akalain na masusundan kaagad ako.
"What's wrong?" he asked. Napatingin naman siya sa direksyon kung saan ako nakatingin. Mabilis niya naman na gets ang mga nangyayari. Akala ko ay tatakbo na siya sa takot ngunit pinili niyang itakbo ako.
Napatingin ako sa kanya. Wait. I don't have any intention to use him.
Nagawa naming iligaw ang mga nakaitim na kalalakihan.
Napahinto ako kaya nagtaka siyang napatingin sa akin.
Napatingin ako sa I.D ng lalaki na nakasabit sa kanyang kaliwang dibdib.
Name: Junho Park
"Junho, mauna ka na. Honestly speaking, they are my bodyguards, I just want them out of my sight. Sorry to frighten you." Pagsisinungaling ko. Oh please! Syempre ayokong magpasundo sa kanila!
I just gave him a fake smile, "Go now, I'm afraid I'll be troubled later when they saw me with you. Ayaw pa naman ni Daddy na may kausap ako na lalaki. Hope you'll understand."
Napahinga naman ako nang maluwag ng tumango na lamang si Junho na nakasimangot at agad na naglakad paalis.
Sana di ito ang huli naming pagkikita. Pasasalamatan ko pa siya sa kabaitang ipinakita niya sa'kin. I really appreciated the moment na itinakbo niya ako.
I think I could fearlessly face any danger right now thanks to Junho.
Bahala na kung ano mang mangyari sa akin. Kasalanan ko din naman kung bakit nasa ganito ako na sitwasyon.
I looked again at the bunch of guys running towards my direction.
My heart is hammering so fast. Di ko na mabilang kung ilang beses na akong nanalangin na sana maka-uwi ako sa bahay ng buhay.
Tumakbo ako ng mabilis at di ko alam kung saan ako dadalhin ng mga paa ko. Di ko na mapigilan ang sarili kong hingalin sa pagod.
Walang katapusan ang madilim na eskinita. Paliko-liko ako sa kahit saang sulok ng eskinita basta masiguro lang na di nila ako masusundan.
I'm a fast runner but I still can't ignore the pain of my feet. Ngayon lang ako nagsisisi sa pagsuot ng high heels. My right foot already aches so much.
Naglakad na lamang ako para maibsan ang sakit ng paa ko. Ngunit bigla na lamang ako may naramdamang pares ng kamay na pumulupot sa bewang ko at agad na hinablot papunta sa isang madilim na sulok ng eskinita.
Nagulat ako sa nangyari at sisigaw na sana nang biglang tinakpan ang bibig ko.
"Don't worry its me." Junho whispered. I nearly cried because of shock.
Inalis niya kaagad ang pagkakatakip sa bibig ko kasabay non ang paghinga ko ng maluwag.
Akala ko ay katapusan ko na. Di ko akalain na nandito pa pala si Junho.
Gustong-gusto ko talaga siya sipain sa pang-gugulat niya sa'kin.
"Why are you still here Junho?" I asked him.
"I just noticed something strange from you. It bothers me, that's why I came back. Di naman ako nagkakamali dahil nakita ko mismo kung paano ka nila habulin. I noticed their necklace. No bodyguards wearing something so flashy like that but a hoodlum is. I don't know what the reason behind but I want to help you." He said while looking at me with his serious gaze.
I just slightly smile but I don't want him to be involved in this kind of situation.
"Thank you but you don't have to help me." I said then slowly peeped on the way outside to check if the pursuers were around.
"That's rude, lady." he said while observing the place with me.
Tinitigan ko siya nang may pagtataka. He doesn't need to help me. He doesn't even know me.
"Hey, are you just trying to help because you want something from me?" I suspiciously asked. I narrowed my eyes but he just frowned in exchange.
"Don't get me wrong. I don't need something from you. Ayoko lang na maging witness sa isang krimen. It's troublesome for me." aniya.
"That's bad news for you then," wika ko habang tinitigan ang mukha niya. This guy is actually good looking. Ngayon ko lang napansin. I think mas gwapo pa siya compare kay Lim.
"We must get out from here first." he said and I just nodded.
Di nagtagal ay napagdisiyonan naming lumabas sa pinagtataguan. Mukhang nakalayo na sila sa lugar na 'to dahil higit isang oras kaming nanatili sa pinagtataguan namin. Malapit na rin mag takipsilim.
Nakahinga kami ng maluwag at ngumiti sa isa't-isa. I think we're safe. Nagpatuloy kami sa paglalakad. Buti na lang at kabisado ni Junho ang bawat sulok ng eskinita.
Habang naglalakad ay di ko na mapigilan pa ang sarili ko na i-kwento kay Junho tungkol sa kasalanan ko kay Brown Eyes.
Sa ngayon "Brown Eyes" muna ang ipapangalan ko sa gwapong gangster na humahabol sa'kin.
After I told him the entire story, he just laughed because he thought that I'm insane and I just keep frowning at him. Akala ko pa naman na maiintindihan ako ni Junho pero nagkamali pala ako. He's also a bully.
Habang nagtatawanan kami sa gitna ng kalsada ay di namin kaagad napansin ang isang nakasunod na itim na kotse. It seems the car was tracking us. Pero di nagtagal ay napansin kaagad namin ang kahinahinalang kotse pero huli na ang lahat dahil bigla itong pumagitna sa harapan namin.
Gulat naman kaming napaatras at agad na humarang sa harap ko ang braso ni Junho para protektahan ako.
"Let's get out of here at once" seryosong wika ni Junho at agad ako hinila sa braso. Dali-dali naming nilampasan ang itim na kotse pero agad naman akong may naramdaman na kamay na humawak sa kanang braso ko. Nagitla ako at agad na tiningnan ang may ari ng malamig na kamay. I gasped when I saw again the pair of beautiful brown eyes.
REFLEXIONES DE LOS CREADORES 
Laarnikuroko18
Laarnikuroko18 I'm hoping for your consideration on my unedited work. Thank you.
Estado de energía semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Piedra de
Poder