ราชันเร้นลับ 365 : แวมไพร์ผู้มีงานอดิเรกพิเศษ
วิหารสุขสงบสวยงามเป็นพิเศษในค่ำคืนปัจจุบัน โดยเฉพาะการมีจันทร์แดงเหนือท้องฟ้าคอยสาดแสงอ่อนโยนลงด้านล่าง
เลียวนาร์ดเดินเข้าไปในห้องพักเดี่ยวของตัวเองพลางโยนถุงมือแดงลงบนโต๊ะหนังสือ
มันนั่งลงหน้ากระจกเงาลวดลายซับซ้อนด้วยสีหน้าอึมครึม แสงจันทร์สีแดงนวลจากนอกหน้าต่างกำลังฉายฉาบแผ่นหลัง
หลังจากความเงียบงันผ่านไปราวสิบวินาที ชายหนุ่มกล่าวเสียงค่อยพร้อมกับขบกรามอย่างเจ็บใจ
“คุณเป็นปรสิต!”
น้ำเสียงเจือความโกรธชัดเจน และยังแฝงมาด้วยความตึงเครียด ผิดหวัง และหวาดกลัว
เสียงกึ่งชราของใครบางคนดังสวนขึ้นแทบจะในทันที
“จะพูดแบบนั้นก็ไม่ผิด…”
“แล้วคุณต้องการอะไรจากผม!! กลืนกินอายุขัยของร่างต้นเหมือนกับพวกปรสิตอื่น? หรือรอให้ผมแข็งแกร่งขึ้น จากนั้นค่อยเขมือบตะกอนพลังไปเป็นของตัวเอง เหมือนกับการเพาะเลี้ยงโอสถแบบมีชีวิต?”
เลียวนาร์ดบีบเสียงให้แผ่ว แต่ความโกรธไม่สามารถเก็บซ่อนกันได้
เสียงกึ่งชราในหัวพลันคิกคัก