Capítulo 26: ความเอื้อเฟื้อ
เช้าวันอาทิตย์…
ผมกับลิสานัดกันที่ข้างล่างของสถานีรถไฟฟ้าพร้อมพงษ์ เรากำลังจะขึ้นแท็กซี่ไปที่บ้านของไอ้คิว วันนี้ลิสามีนัดติววิชาเลขให้ทั้งไอ้คิวและไอ้ไอซ์เพื่อนของผม
จากที่ผมไม่เคยคิดจะมีเพื่อนเป็นเด็กผู้หญิง หลังๆมาเราเริ่มคุยกันมากขึ้น ในบรรดาเพื่อนผู้หญิงทั้งคลาส ผมคุยกับลิสารู้เรื่องที่สุดแล้ว แม้เพื่อนๆในห้องจะชอบแซวเราสองคน และผมก็รำคาญมาก แต่ผมก็ไม่สน ก็ผมกับลิสาเราเป็นแค่เพื่อนกัน เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่เรื่องมาก พูดจาตรงๆ แล้วก็ไม่เคยงอนผมเหมือนเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆ นี่ผมก็ยังงงๆที่เพื่อนผู้หญิงหลายๆคนชอบมาชวนผมคุย แล้วพอผมทำหน้าไม่อยากคุยด้วย พวกนั้นก็พากันงอนผม ผมผิดอะไรวะ ก็คนมันไม่อยากคุย แต่ไม่รู้เป็นไร ผมคุยกับลิสาแล้วสนุกดี แล้วก็สบายใจดีด้วย
ถามว่าผมกับลิสาสนิทกันแค่ไหน คิดดูก็แล้วกัน ลิสาเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมเอาการ์ดวันเกิดที่ได้จากพ่อไปอวดทันทีหลังจากผมที่เจอการ์ดกับของขวัญวันเกิดที่หน้าประตูห้องตอนเช้าวันนั้น ขนาดไอ้คิวกับไอ้ไอซ์ผมยังไม่คิดจะเอาให้มันดูเลย กลัวมันล้อ
'โอ้โห พ่อเธอน่ารักนะเนี่ย ทำการ์ดวันเกิดให้เธอด้วย ดูสิ เจ้าเด็กนี่มีผมสีฟ้าเหมือนเธอเลย'
ลิสาทำท่าตื่นเต้นสนอกสนใจการ์ดของผมเหมือนอย่างที่ผมเดาเอาไว้ไม่ผิด
ผมเอาการ์ดมาให้ลิสาดูเพราะว่าผมทนเก็บความภูมิใจนี้ไว้ในใจคนเดียวไม่ไหว ผมโชว์การ์ดให้ปู่กับคุณมะพร้าวดูแล้ว ทั้งสองคนก็ทำหน้าเอ็นดูยิ้มๆแล้วก็ลูบหัวผม ก็แค่นั้น แต่ผมยังไม่พอใจ ผมต้องการคนมาช่วยชื่นชมอีก ผมเลยคิดว่าเอามาอวดลิสาน่าจะดี
'เราว่าพ่อเราไม่ได้ทำเองหรอก ไม่รู้เหมือนกันว่าไปจ้างใคร แต่พอถาม เค้าก็บอกว่าเค้าทำเอง'
แต่ผมเองก็ยังสงสัยว่าพ่อให้ใครทำการ์ดให้ ผมไม่เชื่อหรอกว่าเค้าจะทำเอง ผมคิดเรื่องนี้อยู่นาน หรือพ่อจะช่วยกันกับน้าพลอยข้างบ้าน ผมควรจะเอาไปการ์ดไปอวดน้าพลอยด้วยดีกว่า จะได้ถามว่าน้าพลอยช่วยพ่อทำหรือเปล่า
'แต่ลักษณะการออกแบบการ์ดอย่างนี้ไม่ธรรมดาเลยนะ คนทำต้องมีฝีมือทางศิลปะแน่ๆ เรารู้ เราดูงานศิลปะออก เพราะเราไปดูนิทรรศการศิลปะกับน้าลินบ่อยๆ'
ลิสาให้ความเห็นที่น่าสนใจแฮะ
'น้าลินของเธอคือคนที่ใส่ชุดลายดอกไม้ที่มาโรงเรียนเราตอนโน้นน่ะเหรอ'
ผมจำได้เลือนรางถึงชุดลายดอกไม้ที่สะดุดตามาก ลิสาชอบพูดถึงน้าสาวของเธอบ่อยๆ ผมเดาเอาจากที่เจอกันวันนั้นว่าน้าลินของเธอน่าจะอายุมากแล้ว
'ใช่ น้าลินใจดี แล้วก็เก่งศิลปะ ถ้าน้าลินไม่ออกไปเที่ยวนอกบ้าน ตอนอยู่บ้านน้าลินก็จะชอบทำงานศิลปะบ่อยๆนะ บางทีก็วาดรูปสีน้ำมัน บางทีก็ไปซื้อเฟอร์นิเจอร์เก่ามาทาสีใหม่'
'ดีจังที่น้าเธอเก่งศิลปะ พ่อเราสิ ไม่เอาไหนเลย'
'เธอก็ชอบศิลปะไม่ใช่เหรอเรน เราจำได้ว่าตอนที่คุณครูถามว่าเธออยากเรียนอะไร เธอบอกว่าอยากเรียนสถาปัตย์'
'ก็ใช่ แต่มันต้องสอบเลข เราไม่เก่งเลขเหมือนเธอ'
ผมแปลกใจที่ลิสาจำได้ว่าผมอยากเรียนสถาปัตย์ ตอนตอบคุณครูไปผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนักว่าวิชานี้เค้าเรียนอะไรกันบ้าง แต่เท่าที่ฟังๆมาน่าจะเป็นพวกออกแบบบ้านออกแบบตึกอะไรงี้มั้ง ผมชอบขีดๆเขียนๆ ชอบสเก็ตช์ภาพบ้านของเรา อาจเป็นเพราะผมโตมาในโรงเรียนประจำ พอกลับมาบ้านทีผมก็อยากจะมีภาพบ้านไว้ในความทรงจำด้วยฝีมือของผมเอง ครั้นจะแค่ถ่ายรูปเก็บไป มันก็ไม่เท่
'ก็ไม่เป็นไรนะ เอาไว้ใกล้ๆจะเข้ามหาลัยเธอค่อยต้องเรียนพิเศษเลขเพิ่มเติมเอาก็ได้ แต่ถ้าเป็นวิชาที่จะสอบอีกสองอาทิตย์นี่ เราช่วยติวให้เธอได้นะ'
ลิสาเรียนเก่งแทบทุกวิชา เธอเป็นคนยกมือตอบคำถามในห้องเรียนอยู่เสมอๆ บางครั้งผมก็รำคาญ แต่บางครั้งผมคิดว่าก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่ต้องตอบ ผมว่าเพื่อนคนอื่นๆในห้องเค้าก็คงคิดเหมือนผม ปล่อยให้ลิสาเค้าตอบไปคนเดียว
ความเอื้อเฟื้อของลิสาที่จะติววิชาเลขให้ผมทำให้เรามาที่บ้านของไอ้คิวด้วยกันในวันนี้ ลำพังตัวผมน่ะ พอถูไถเอาตัวรอดสอบผ่านได้อยู่แล้ว หรือไม่ถ้าผมอยากทำคะแนนดีๆ ผมก็แค่บอกปู่ ผมแน่ใจว่าปู่ก็จะดีใจ แล้วก็ขวนขวายหาจ้างครูมาสอนพิเศษตัวต่อตัวให้ผมในทันที แต่ผมว่ามันไม่จำเป็น ผมเรียนแค่เอาให้ผ่านก็พอแล้ว และอันที่จริงปู่ก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าผมไม่ได้เรียนเก่งมาก
แต่ไอ้คิวกับไอ้ไอซ์นี่สิ ผมรู้ว่าบ้านมันไม่มีเงินให้เรียนพิเศษแน่ๆ ที่ผ่านๆมาคะแนนพวกมันก็ย่ำแย่ จะพากันสอบตกไม่ตกแหล่มาโดยตลอด ผมว่าถ้าเทอมนี้อย่างน้อยได้ลิสามาช่วยติววิชาเลขให้พวกมันสักสองสามครั้ง ก็อาจช่วยให้พวกมันสอบผ่านได้แบบไม่ต้องลุ้นมาก และสถานที่ติววิชาเลขของพวกเราก็ไม่มีที่ไหนเหมาะไปกว่าที่บ้านไอ้คิว แม้บ้านไอ้คิวจะไม่มีแอร์ แต่ก็มีพัดลม บ้านไม้หลังเล็กๆโทรมๆหลังนี้ที่ทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มา
ไอ้คิวอยู่กับแม่ชื่อแม่เล็กและน้องผู้ชายที่อยู่ชั้นประถมอีกสองคน ผมชอบมาบ้านไอ้คิวเพราะแม่เล็กเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวานใจดีมาก แม้จะไม่สวย แต่แม่เล็กก็ยังไม่แก่มาก แล้วแม่เล็กก็ทำขนมทำกับข้าวอร่อยที่สุดในโลก ผมอยากให้ลิสาได้ชิมฝีมือแม่เล็ก และน้องๆของไอ้คิวก็เป็นเด็กน่ารักมาก สงสัยจะอิ่มอร่อยกับฝีมือของแม่เล็กทุกมื้อ เลยอ้วนท้วนกันทั้งสองคน ผมชอบมาเล่นกับน้องๆของไอ้คิว
บางทีผมก็แอบคิด หรือว่าที่ผมชอบมาบ้านไอ้คิวก็เพราะผมเหงามั้ง ถึงปู่จะพยายามเอาใจใส่ผมก็จริง แต่ปู่ก็พูดน้อย คุณมะพร้าวก็มีงานทำยุ่งทั้งวันเพราะต้องดูแลชีวิตของทุกคนในบ้าน
ส่วนพ่อ… อย่าไปคาดหวังอะไรเค้าเลย ชีวิตเค้ามีแต่เรื่องงาน ไม่เคยมีเรื่องของผมอยู่ในหัวหรอก…
ชีวิตอันแตกต่างของผมกับไอ้คิวถูกคั่นด้วยถนนพระรามสี่ ในขณะที่ฝั่งสุขุมวิทมีร้านอาหารญี่ปุ่นของโปรดของผม มีห้างสวยๆที่ผมชอบไปเดินซื้อการ์ตูน แต่ฝั่งคลองเตยบ้านของไอ้คิวกลับมีแต่ซอยเล็กๆแคบๆเหม็นๆ และมีแต่พวกบ้านไม้เก่าๆโทรมๆ
ผมกับลิสาเดินเลี้ยวลัดเข้าตรอกโน้นออกตรอกนี้ไปตามทางเดินที่แคบมากๆมาจนถึงบ้านของไอ้คิวตอนสิบโมงเช้า ประตูบ้านมันเปิดอ้ารออยู่แล้ว เขย่งเท้ามองเข้าไปก็เห็นคนอื่นๆกำลังนั่งกันอยู่บนบ้าน อ้อ ประตูของบ้านมันก็อยู่ติดทางเดินที่คนผ่านไปมานั่นแหละ มีบันไดขั้นเตี้ยๆนิดหน่อยสองสามขั้นขึ้นไปบนตัวบ้าน ไม่ได้มีรั้วใหญ่หรือมีสนามหญ้าหน้าบ้านเหมือนบ้านของผม
"ไงไอ้เชี่ยเรน พอมากะสาวก็หน้ายิ้มแป้นเลยนะมึง" ไอ้คิวโผล่หน้าออกมาที่ประตูบ้านเมื่อได้ยินเสียงผมร้องเรียก
"ไอ้สัสคิว!" ผมปราดขึ้นบันไดไปตบหัวเพื่อนรักแทนคำทักทาย
ไอ้ไอซ์เพื่อนอีกคนมาถึงก่อนแล้วและกำลังนั่งกินขนมฝอยทองที่แม่เล็กทำเองกับมือ ก็แม่เล็กเขามีอาชีพทำขนมขายไง ขนมของแม่เล็กส่วนใหญ่เป็นขนมชื่อไทยๆที่ผมไม่ค่อยรู้จัก มาได้ลองชิมก็ที่บ้านไอ้คิวนี่แหละ
"สวัสดีครับแม่เล็ก นี่ลิสาเพื่อนที่โรงเรียนของผมฮะ"
หลังจากพาลิสาขึ้นบ้าน และแนะนำตัวกันเรียบร้อย ลิสาก็ได้ชิมขนมฝีมือแม่เล็กในทันที
"อื้อฮือ ขนมของคุณน้าเล็กอร่อยจริงๆเลยค่ะ ลิสาต้องขอซื้อกลับไปให้คุณยายกับน้าลินชิมบ้างแล้ว คุณยายต้องชอบมากแน่ๆค่ะ"
ลิสาเธอคิดเหมือนผม และคงคิดเหมือนกับทุกคนที่ได้ชิมขนมฝีมือแม่เล็ก
"ขอบใจมากนะจ๊ะที่ชม งั้นหนูลิสากินให้เยอะๆ แล้วเดี๋ยวน้าจะเอาใส่ถุงกลับไปฝากที่บ้านให้จ๊ะ ไม่ต้องซื้อหรอก หนูอุตส่าห์มาสอนเลขให้เจ้าคิวกับเจ้าไอซ์"
แม่เล็กพูดจาไพเราะกับพวกเราทุกคน ผมก็ยังงงอยู่ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับครอบครัวของมัน ว่าไอ้คิวมันได้นิสัยปากเสียมาจากไหนกัน สงสัยจะมาจากเพื่อนข้างบ้าน เพราะผมมาบ้านมันทีไรก็ได้ยินเสียงบ้านข้างๆเค้าด่าทอกันดังๆทุกที บ้านแถวๆนี้เขาปลูกอยู่ติดๆกันแทบไม่มีที่ว่างระหว่างบ้านเลย หลังคาก็แทบจะเกยซ้อนกันอยู่แล้ว
"ใช่แล้วลิสา ขนมของแม่เล็กอร่อยที่สุดในโลก" ไอ้ไอซ์สนับสนุนพลางหยิบฝอยทองเข้าปากอีกเป็นชิ้นที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
พวกเราพากันเรียกแม่ของไอ้คิวกันว่าแม่เล็ก ซึ่งผมก็รู้สึกดีทุกครั้งตอนเรียก
รู้สึกเหมือนมีแม่กะเค้าบ้าง…
"คุณน้าเล็กเอาขนมไปขายที่ไหนเหรอคะ ทำไมลิสาไม่เคยเห็นมีวางขายบนห้าง" ลิสาเริ่มตั้งคำถามตามประสาคนช่างสงสัย ผมเห็นลิสาช่างสงสัยไปหมดทุกเรื่อง คนนี้เขาเกิดมาเพื่อการสงสัยจริงๆ
"น้าก็เอาไปขายที่ตลาดคลองเตยนี่ล่ะจ๊ะ ใกล้บ้านดี เป็นตลาดของเทศบาล ค่าแผงเลยไม่ได้แพงมาก"
"ลิสาว่าขนมอร่อยแบบนี้น่าจะได้เข้าไปขายที่ในซูเปอร์มาร์เกตใหญ่ๆนะคะ รับรองขายดีแน่ๆ"
"โอ้ย น้าไม่รู้เรื่องรู้ราวหรอกจ้ะ จะเอาเข้าไปขายเค้าได้ยังไงก็ไม่รู้" แม่เล็กหัวเราะน้อยๆ สายตาของแม่เล็กดูถูกชะตากับลิสามาก
"อือม์ น่าสนใจมากนะคะ ลิสากำลังคิดว่าทำยังไงขนมของคุณน้าเล็กจะได้ขยายการขายออกไปมากกว่านี้ มันต้องมีช่องทางการตลาดที่เป็นไปได้นะคะ"
"เธอช่วยแม่เราคิดได้ไหมลิสา เราอยากให้แม่ขายขนมได้มากกว่านี้ เราว่าขนมของแม่เราน่าจะมีคนกินเยอะ แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน เราได้แต่ช่วยแม่เราทำขนมไปวันๆ" อยู่ๆไอ้คิวก็พูดขึ้นมาแบบเป็นเรื่องเป็นราว
เฮ้ย ผมตาฝาดไปหรือเปล่า สายตาที่ไอ้คิวมันมองไปที่ลิสาดูจริงจังมาก นี่มันหวังอะไรลมๆแล้งๆกับยัยลิสาหางม้าหรือเปล่า
"ลิสาจะช่วยคุณน้าเล็กคิดแผนธุรกิจแน่นอนค่ะ ขนมของคุณน้าเล็กอร่อยขนาดนี้มันต้องไปได้ไกลกว่านี้ค่ะ"
"โอ้โห แผนธุรกิจเชียวเหรอ เหมือนเธอจะคิดไกลไปกันใหญ่แล้ว แล้วถ้าทำไม่ได้ขึ้นมาล่ะ" ไอ้ไอซ์ออกความเห็นบ้าง ไอ้ไอซ์มันมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากกว่าผมกับไอ้คิว
"ไม่เป็นไรนี่จ๊ะลูก เราลองดูกันก็ได้ นี่แม่ก็ทำขายแบบนี้มาหลายสิบปีแล้ว ไม่รวยกับเค้าซักที หนูลิสาอาจจะมีความคิดดีๆมาช่วยแม่ได้" แต่ท่าทางแม่เล็กจะรอคอยคนแบบลิสามานานแล้ว
นี่ยัยหางม้าเค้าพูดจากดูน่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอ แม่เล็กเพิ่งจะรู้จักเธอได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
"จริงค่ะ เราต้องลองดู ไม่มีอะไรเสียหาย ลิสาถือเป็นการฝึกใช้ความคิดสนุกๆด้วยค่ะ ลิสาจะกลับไปคุยกับคุณยายและน้าลินดู เผื่อจะมีไอเดียมาช่วยกัน"
"ยินดีเลยจ้ะ น้าอยากได้คนมาช่วยคิดนานแล้ว เจ้าคิวก็ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราว ดีใจจังที่เจอหนูลิสา"
ดูเหมือนว่าแม่เล็กกับลิสาจะคุยกันได้ถูกคอดี แม้บ้านไอ้คิวจะร้อนมาก พัดลมก็มีแค่ตัวเดียว แต่ลิสาก็ไม่ได้บ่นอะไร เธอช่างซักช่างถามเรื่องโน้นเรื่องนี้กับทุกๆคนไม่เว้นแม้แต่น้องๆของไอ้คิว
ผมว่าผมคงได้พาลิสามาที่นี่อีกบ่อยๆแน่ๆ…
Estado de energía semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Piedra de
Poder