Capítulo 11: ซีนที่ 11
วีนั่งอยู่หน้ากระจก และกำลังแต่งหน้าแต่งตาอยู่ เธอเหน็บผมข้างซ้ายไว้หลังใบหู แล้วหยิบเครื่องประดับขึ้นมาหนึ่งชิ้น นั่นก็คือตุ้มหูอันเล็ก ๆ รูปปลาดาว
"ตุ้มหูนั่นดูแปลกจัง พึ่งเคยเห็น ไปได้มาจากไหนเหรอ"
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังของวี ก่อนที่เจ้าของเสียงจะโน้มตัวลง เอาหน้ามาแนบกับหน้าของวีทางด้านขวา เผยให้เห็นใบหน้าเจ้าของเสียงนั้นสะท้อนอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าของวีในกระจก ซึ่งเจ้าของเสียงนั้นก็คือบุ๊ก
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ"
วีพูดแล้วลุกขึ้นยืน
"โอเค เข้าใจได้ ห้ามก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว งั้นมาเข้าเรื่องของเราดีกว่า"
บุ๊กพูดพร้อมโอบกอดวีจากทางด้านหลัง แล้วพูดอ้อน
"อยู่นานกว่านี้ไม่ได้เหรอ"
"เธอก็รู้ว่าฉันงานยุ่งขนาดไหน ไม่มีเวลาว่างไปทำเพจแบบเธอหรอก"
"พูดงั้นก็ไม่ถูกนะ เพจคุณชายสายเผือก ฉันทำก่อนเข้าวงการอีก เรื่องนั้นก็ต้องขอบคุณเธอนั่นแหละ"
พูดจบบุ๊กก็หอมแก้มวีไปหนึ่งฟอด
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มือของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งใส่แหวนที่นิ้วกลางข้างขวา โดยมีหัวแหวนเป็นอัญมณีหรูหราประดับประดาเป็นรูปปลาดาว กำลังหยิบยื่นกล่องบางอย่างให้กับชีค
ชีคเปิดกล่องของขวัญกล่องเล็ก ๆ ออกดู แล้วทำหน้าตางงงวย ก่อนหันไปพูดกับชายคนนั้นว่า
"ผมมีแล้วนี่ ท่านรองให้ผมอีกทำไม"
"มันเหมือนเดิมก็จริง แต่มันไม่เหมือนเดิม พี่กบไม่อยู่แล้ว ตำแหน่งมันก็เลยว่างลง นี่เป็นของขวัญสำหรับความภักดีไง"
รองประธานพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"อย่าบอกนะว่าเรื่องพี่กบเป็น..."
"ไม่ใช่หรอก ฉันจะทำแบบนั้นไปทำไม เอาเป็นว่ารับไปเถอะ งานกำลังจะเริ่มแล้ว"
รองประธานรีบพูดตัดบท แล้วหยิบหน้ากากขึ้นมาใส่ ก่อนจะลุกออกไปจากตรงนั้น ในขณะที่ชีคก็รีบใส่หน้ากาก แล้วหยิบของออกมาจากกล่อง ซึ่งมันคือเข็มกลัดรูปปลาดาว
รองประธานเดินขึ้นไปยังเวทีที่เตรียมไว้ แล้วจ้องมองไปยังผู้คนจำนวนหนึ่ง ซึ่งนั่งมองอยู่ข้างล่างเวที ผู้คนเหล่านั้น แม้จะอยู่รวมกันมากหน้าหลายตา แต่ว่ามีสองสิ่ง ที่พวกเขามีเหมือนกัน นั่นก็คือหน้ากากที่พวกเขาสวมใส่ กับเครื่องประดับต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น หัวแหวน ต่างหู เข็มกลัด กระดุม และอื่น ๆ มากมาย แต่ทุกสิ่งนั้นเป็นเครื่องประดับชิ้นเล็ก ๆ รูปปลาดาวเหมือนกันหมด
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันที่ 29 เมษา ซัทนั่งอยู่บนรถคันเดิม โดยมีพลูโตเป็นคนขับเช่นเคย พวกเขากำลังเดินทางไปสนามยิงปืนที่พวกเขาคุ้นเคย ระหว่างอยู่บนรถ พลูโตเงียบผิดปรกติ ไม่ช่างจ้อเหมือนอย่างเคย
"รู้ไหมว่าหน้านายมันบอกยี่ห้อออกมาหมดแล้วนะ นายเป็นอะไรไหนลองว่ามา"
"พี่นั่นแหละเป็นอะไร"
พลูโตพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"วันบวงสรวง เสร็จงานแล้วพี่ก็ไล่ผมกลับ บอกว่าอีกสองวันให้หยุดไปเลย อยากซ้อมบทอยู่คนเดียว แล้วเมื่อวานพี่ก็โทรมา บอกว่าวันนี้สาย ๆ ให้มาทำงาน พี่จะเอาไงกันแน่ อินกับบทเกินไปรึไง"
เมื่อได้โอกาสพูดพลูโตก็ใส่ยับเลยทีเดียว
"ก็คงงั้น พอไปถึงเดี๋ยวนายก็รู้เองนั่นแหละ"
ซัทพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก ปล่อยให้บรรยากาศในรถตึงเครียดไปตลอดทางจนถึงที่หมาย
พวกเขาทั้งสองเดินเข้าไปยังห้องอาหารในสนามยิงปืน วันนี้สนามยิงปืนดูเงียบเป็นพิเศษ ซัทหันไปมองหาว่าตาณยังอยู่ตรงไหน เมื่อเห็นแล้วเขาก็เลยเดินนำเข้าไป
หลังจากกล่าวทักทายกันพอเป็นพิธีเสร็จแล้ว ซัทก็ไปนั่งข้าง ๆ ตาณ เพื่อเป็นการบังคับให้พลูโตต้องไปนั่งฝั่งตรงข้ามกันกับพวกเขา หลังจากนั้นทั้งคู่ ก็ได้เล่าทุกอย่างให้พลูโตฟังจนหมด
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เสียงประตูห้องถูกเปิดออกดังปัง ทำรองประธานถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
"คุณคิมทำไมไม่เคาะประตูก่อนเข้ามา"
รองประธานดุใส่เลขาสาว
"ขอโทษค่ะท่านรองเกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ"
เลขาสาวกล่าว ในขณะที่รีบซอยเท้าเดินเข้าไปที่โต๊ะของรองประธาน ก่อนจะยื่นแท็บเล็ตให้
รองประธานมองค้อนเธอเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยังทำใจเย็นแล้วรับแท็บเล็ตมา กะว่าถ้าเรื่องไม่ใหญ่อย่างที่เธอบอก เขาคงจะต้องทำโทษเธอเสียหน่อย
ทว่าสิ่งที่รองประธานเห็นนั้น ก็ทำให้เขาเข้าใจในทันที ว่าทำไมเลขาของเขาถึงได้ดูร้อนใจขนาดนั้น
"ประธานรู้แล้วใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ ประธานฝากให้ท่านรองจัดการเรื่องนี้ ส่วนเธอจะไปพูดคุยกับคุณซัทค่ะ"
"ให้ทีมโซเชียลปล่อยแถลงการณ์เลย ภาพชัดขนาดนี้ ต้องยอมรับผิดเท่านั้นนะย้ำไปด้วย ให้ทีมทนายเตรียมตัวด้วย เผื่อเราจะโดนฟ้อง แล้วเด็กคนนั้นล่ะ ติดต่อได้ไหม"
"ยังไม่ได้เลยค่ะ"
"งั้นเอาประวัติมา เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
พูดจบรองประธานก็เด้งพรวดออกจากเก้าอี้ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น โดยมีเลขาสาวเดินตามมาติด ๆ ใบหน้าของรองประธานเปื้อนยิ้มเล็กน้อยตรงมุมปาก
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บุ๊กนั่งดูบางอย่างในคอมอยู่บนเตียง จนเธอเห็นวีนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมาจากห้องน้ำจึงเอ่ยทัก
"ดูเหมือนอดีตสามีของเธอจะก่อเรื่องใหญ่เลยนะคราวนี้"
"มีอะไรเหรอ คุณชายสายเผือกได้ข่าวอะไรมาอีกล่ะ"
วีพูดก่อนจะเดินตรงมาที่เตียง แล้วทิ้งตัวลงข้าง ๆ บุ๊ก
"เปล่าเลย งานนี้คุณชายสายเผือก ไม่ได้ออกโรง"
บุ๊กพูดก่อนจะหันคอมไปให้วีดู มันมีคลิปหลายคลิปด้วยกัน อยู่ใน #จอมมารแห่งวงการบันเทิง
ซึ่งทุกคลิปมาจากเหตุการณ์เดียวกัน มันเป็นจังหวะที่ซัทกำลังโต้เถียงอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ก่อนที่เขาจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แล้วตบหน้าของชายคนนั้น ที่คาดว่าน่าจะเป็นทีมงานเข้าอย่างจัง เหตุเกิดกลางเวทีงานพบปะแฟนคลับ และงานวันเกิดของตัวเอง ส่วนคลิปที่หลุดออกมา ก็เป็นของแฟนคลับในงานนั่นแหละ
"แปลกนะ"
วีเอ่ยขึ้นหลังจากดูคลิปจนจบ
"แปลกยังไง เพราะเขาตบหน้าผู้จัดการของตัวเองเหรอ"
"อ่าว คนที่โดนตบเป็นผู้จัดการของเขาเหรอ"
"ใช่ นี่เธอไม่รู้ ไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยเหรอ"
"ไม่เลย แล้วเธอล่ะ"
"ก็...เคยร่วมงานกัน...แล้วเขาก็...เคย...เป็นแฟนเก่าเราด้วย"
บุ๊กพูดอึกอักจนสังเกตเห็นได้
"หืม เป็นแฟนเก่าเหรอ"
น้ำเสียงของวีดูเย็นชาและน่ากลัวเป็นอย่างมาก
"แล้วเมื่อกี้อะไรที่เธอว่าแปลกเหรอ"
บุ๊กพยายามเปลี่ยนเรื่อง
"ก็ทุกอย่างนั่นแหละ ฉันเป็นอดีตเมียของจอมมารนะ ฉันรู้ว่าเขาแคร์แฟนคลับขนาดไหน แล้วเขาก็แคร์ทีมงานทุกคนมากด้วย มันเลยแปลกที่เขาตบหน้าผู้จัดการของตัวเอง ต่อหน้าแฟนคลับ ในงานวันเกิดตัวเอง"
"แต่มีข่าวลือว่าเขาเคยซ้อมเธอด้วยนี่"
"เรื่องนั้นเธอก็รู้ดีกว่าใครไม่ใช่รึไง ที่เขาจับได้ว่าฉันมีกิ๊ก เขาแค่ไม่รู้เฉย ๆ ว่านั่นคือเธอ"
"ก็นะ ใครจะไปลืมจุดเริ่มต้นของคุณชายสายเผือกได้ล่ะ"
"ใช่เป็นวิธีที่ทำกันบ่อยไปในวงการบันเทิง ปล่อยข่าวฉาวคนอื่น เพื่อกลบข่าวฉาวตัวเอง แล้วเรื่องหย่าเรื่องเลิกเนี่ย ผู้ชายเป็นฝ่ายดูแย่กว่าเสมอนั่นแหละนะ"
"งั้นบางที เขาอาจจะจงใจให้เกิดเรื่องฉาว เพื่อหวังผลบางอย่างก็ได้งั้นใช่ไหม"
"ก็นะวงการบันเทิงมันมีเบื้องหน้าเบื้องหลังเสมอนั่นแหละ แต่ตอนนี้เลิกสนใจพวกนั้นดีกว่า"
พูดจบวีก็พับจอปิดคอมลง ก่อนจะถอดผ้าเช็ดตัวออก แล้วค่อย ๆ โน้มตัวเข้าไปจุมพิตบุ๊ก อย่างเร่าร้อน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"มันต้องมีการเข้าใจอะไรกันผิดแน่ ๆ"
"เบา ๆ หน่อยสิครับคุณพีท"
ชีคพูดเสียงแผ่วเพื่อปรามพีท ให้เขาไม่ลืมว่าทั้งคู่อยู่ในร้านอาหาร ที่มีคนเยอะประมาณหนึ่ง
"คุณพีทอาจจะไม่เชื่อ แต่คลิปมันก็เห็นเต็มตาขนาดนั้น ยังมีความเป็นไปได้อย่างอื่นอีกเหรอครับ"
พีทที่ใจเย็นลงนั่งฟังชีคพูดจนจบเงียบ ๆ โดยที่ไม่มีอะไรไปโต้แย้ง
"คุณพีทครับ"
ชีคพูดพร้อมกับเอื้อมมือทั้งสองของตนไปกุมมือพีท จ้องตาเขาแล้วทำหน้าจริงจัง ก่อนจะพูดต่อ
"ที่ผ่านมาผมไม่เคยว่าร้ายเขาเลย เพราะผมรู้ว่าเขาเป็นคนในใจของคุณพีท แม้ว่าเขาจะไม่เคยชายตามองคุณเลยก็ตาม แต่วันนี้ผมอยากให้คุณรู้ ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นยังไง..."
ชีคหยุดพูด เพื่อสังเกตสีหน้าแววตาของพีทว่าเป็นยังไง ก่อนที่ตัวเขาจะทำท่าทางลำบากใจมากกว่าเดิม แล้วพูดต่อ
"จำเรื่องไชน่าทาวน์ได้ไหมครับ พี่ซัทกับน้องผู้จัดการคนนั้นแอบคบกันอยู่..."
พีทที่ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าแววตาก็เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย เขาพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ให้ได้มากที่สุด แต่กระนั้นชีคก็สังเกตเห็นมันอยู่ดี
"ที่เขาเปลี่ยนผู้จัดการบ่อย ๆ เพราะเขาเบื่อครับ ผู้ชายคนนั้น...ชอบ...แอบกินผู้จัดการครับ บางทีเขาคงหว่านล้อมเหล่าผู้จัดการด้วย ชื่อเสียง เงินทอง ไม่ก็ให้ความหวัง หรือของแทนใจ..."
ชีคสังเกตเห็นว่าสีหน้าของพีทเปลี่ยนนิดหน่อยอีกครั้ง ตอนได้ยินคำว่าของแทนใจ
"อาจจะเป็นอัญมณี เครื่องประดับ..."
ได้ยินมาจนถึงตอนนี้พีทเริ่มเก็บอาการไม่อยู่แล้ว ซึ่งจากอาการของพีท ทำให้เขาคิดบางอย่างได้
"อาจจะเป็นของที่พิเศษ..."
ชีคพูดพร้อมกับค่อย ๆ ปล่อยมือของตัวเองออกจากมือของพีท แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋า กำบางอย่างไว้ในมือก่อนยื่นไปข้างหน้าของตนเพื่อให้พีทสังเกตเห็นได้โดยง่าย
"เป็นของที่ควรจะมีชิ้นเดียวในโลกแบบนี้"
พูดจบชีคก็แบมือออก และสิ่งที่อยู่บนมือของเขา เป็นเข็มกลัดอันเล็ก ๆ รูปปลาดาว พีทที่เห็นสิ่งนั้น คราวนี้อาการเขาออกชัดเจน จนเริ่มมีน้ำตาคลอ
"ขอตัวก่อนนะครับ พอดีผมมีธุระด่วน"
พูดจบพีทก็รีบลุกออกไปทันที
ชีคนั่งมองเข็มกลัดรูปปลาดาวบนมือ พลางคิดไปในหัวว่า
"แบบนี้ไม่ดีแน่ไอ้จอมมารมันรู้เรื่องนี้มากน้อยแค่ไหนกันนะ"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ มุมไกล ๆ ที่เห็นป้ายร้าน ช่างยลช่างยนตร์ หรือบ้านของพลูโตนั่นแหละ บุ๊กกำลังเฝ้ามองบ้านอยู่ตรงมุมไกล ๆ มุมนั้น เธอเห็นรถหรูคันหนึ่งมาจอดตรงหน้าอู่ ส่วนคนที่ลงมาจากรถก็มิใช่ใครอื่น รองประธานของเฟทนั่นเอง
"โทษทีนะพลูโต แต่วงการบันเทิงมันก็แบบนี้แหละ"
บุ๊กบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรหาใครบางคน
ภายในบ้านของพลูโตหลังจากรองประธานแวะมานั้น บนโต๊ะกินข้าวของบ้าน ช่างยล ครูสุ และเจ๊ท็อฟ กำลังนั่งฟังคำแก้ตัวของรองประธานอยู่ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล ครอบครัวของพลูโตไม่พอใจ และไม่ยอมให้พลูโตลงมาพบเขาแน่ ๆ รองประธานจึงทำได้แค่ทิ้งนามบัตรไว้ ซึ่งมันเป็นเบอร์โทรส่วนตัวของเขาเองด้วย
เจ๊ท็อฟฟี่ที่เดินไปส่งแขกนั้น ทันทีที่เขาเปิดประตูบ้านออกมา ก็พบเข้ากับกองทัพนักข่าวเป็นจำนวนมากมารออยู่ที่หน้าบ้าน หน้าอู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"คุณเป็นอะไรกับน้องคนที่เป็นข่าวคะ"
"จากนี้ไปจะทำยังไงต่อครับ จะฟ้องร้องเลยไหม"
นักข่าวตะโกนแล้วยิงคำถามใส่เจ๊ท็อฟฟี่ทันทีที่เห็นหน้าเขา รองประธานเองก็เช่นกัน ความชุลมุนวุ่นวายเกิดขึ้นอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ รองประธานจะแหวกไปก็ลำบาก เลยต้องถอยกลับตั้งหลักในบ้าน แต่ไม่นานนักความวุ่นวายทั้งหลายก็ยุติลง เมื่อตำรวจเข้ามาระงับเหตุ รองประธานจึงสามารถออกไปจากตรงนี้ได้สักที
พลูโตที่อยู่บนชั้นสอง เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขาจ้องมองนามบัตรของรองประธานที่แม่เอามาให้ ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันที่ 1 พฤษภาคม 1 วันหลังจากซัทตบหน้าพลูโตกลางงานวันเกิด ก็มีข่าวใหญ่ตามมาติด ๆ เมื่อพลูโต เป็นหนึ่งในแกนนำในการไปประท้วงหน้ากรมแรงงาน เพื่อเรียกร้องสิทธิให้กับคนเบื้องหลัง เนื่องในวันแรงงานแห่งชาติ ภายใต้กลุ่มที่ชื่อว่า สมาคมคนแรงงานบันเทิง
พลูโตมาพร้อมทนาย และได้ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับประเด็นต่าง ๆ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นการเรียกร้องสิทธิให้กับคนเบื้องหลังตัวเล็ก ๆ ทั้งการที่ไม่ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นแรงงานกับกรมแรงงาน ทำให้เสียสิทธิ์ต่าง ๆ ที่ควรพึงได้ การลดชั่วโมงในการทำงานลง การล่วงละเมิดทางเพศ รวมถึงการทำร้ายร่างกาย และจิตใจที่คนเบื้องหลัง มักจะเป็นฝ่ายถูกกระทำ ส่วนเหตุการณ์ที่ซัทตบเขานั้น เขาพูดถึงมันน้อยมาก เพราะกลัวว่าจะส่งผลต่อรูปคดี
รองประธานอ่านข่าวด้วยความหงุดหงิด พลางคิดในใจว่าไอ้เด็กนี่มันร้ายกว่าที่เห็น
"ออกไปได้แล้วคุณคิม"
รองประธานพูดด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่จะเลื่อนเก้าอี้ไปข้างหลังเล็กน้อย ก่อนที่เลขาคิมจะมุดออกมาจากใต้โต๊ะ แล้วเปิดประตูเดินออกจากห้องไป โดยมีชีคเดินสวนทางเข้ามาพอดี
"ขอโทษที่ไม่ได้เคาะเรียกนะครับ พอดีผมไม่เห็นใครหน้าห้อง"
"ไม่เป็นไรหรอก มานั่งก่อน"
รองประธานพูดในขณะที่กำลังจัดระเบียบกางเกงให้เรียบร้อย แล้วพูดต่อไป
"เรื่องคุณพูดได้ความว่าไงบ้าง"
"ไม่ได้อะไรเลยครับ"
ชีคพูดแล้วนั่งลง
"นี่แก..."
"ใจเย็นก่อนครับท่านรอง"
ชีครีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนเพราะกลัวจะโดนด่า
"คือการพบกันของซัทกับคุณพีท ไม่มีอะไรเป็นพิเศษครับ เขาแค่อยากได้ของขวัญพิเศษ เพื่อเอามารับขวัญหลานเฉย ๆ"
ชีคพูดโกหกด้วยท่าทางเรียบง่ายสบาย ๆ ไม่มีพิรุธใด ๆ
"ได้งั้นก็ดี"
รองประธานพูดห้วน ๆ อย่างไม่สบอารมณ์
"ท่านรองดูหงุดหงิดนะครับวันนี้"
"เออก็ใช่แหละ จริง ๆ ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ผมนึกว่าการที่จอมมารกำลังแย่แบบนี้ จะทำให้ท่านมีความสุขเสียอีก"
"เรื่องนั้นมันก็ใช่ แต่มีบางอย่างไม่เป็นไปตามแผน เมื่อวานฉันไปบ้านไอ้ผู้จัดการเด็กฝึกงานนั่นมา ขาไปก็ยังปรกติดี แต่ขากลับเนี่ยสิกองทัพนักข่าวมารอกันเต็มเลย ไอ้เด็กนั่นมันเป็นชาวบ้านธรรมดาแท้ ๆ งั้นนักข่าวรู้ได้ยังไงว่าบ้านมันอยู่ที่ไหน แล้วก็มีพวกตำรวจที่มาได้ถูกเวลาอีก"
"บางทีอาจจะมีหนอนบ่อนไส้ในบริษัทรึเปล่าครับ"
"ฉันก็คิดว่างั้นนะ แต่ว่าในบริษัทนี้ นอกจากเมีย กับน้องเมียฉันแล้ว คนที่เข้าถึงประวัติของพนักงานได้ ทุกคนเป็นคนของฉันทั้งนั้น"
"ถ้างั้นความเป็นไปได้ก็มีอย่างเดียว ไอ้เด็กนั่นแหละ มันเรียกนักข่าวกับตำรวจมาบ้านตัวเอง"
"ฉันก็คิดแบบนั้นแหละ แต่ถ้าไอ้เด็กนั่นมันหิวแสง งั้นทำไมไม่พูดกับนักข่าวที่มันเรียกมาล่ะ แล้วจะเรียกตำรวจมาทำไม ที่สำคัญคือวันนี้มันไปอยู่ฝั่งไอ้สมาคมนั่นอีก มีแต่เรื่องชวนหงุดหงิดทั้งนั้น"
"ให้ผมไปตีสนิทมันดูดีไหมครับ"
"ไม่ล่ะ การถ่ายทำใกล้เข้ามาแล้ว นายเตรียมตัวทำงานเบื้องหน้าเถอะ"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในบาร์สงบ ๆ แห่งหนึ่ง ที่ดูไม่หรูหรามาก ในเวลากลางคืน บุ๊กกำลังนั่งดื่มอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว จนกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่งมานั่งข้าง ๆ ทางฝั่งขวาของตัวเอง
"ถ้าคุณคิดจะมาจีบกันล่ะก็เสียใจด้วยนะ"
บุ๊กพูด พร้อมกับยกมือซ้ายขึ้น เพื่อโชว์ให้เขาเห็นแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ
"น่าเสียดายจริง ๆ เลยนะครับ ผมตั้งใจมาจีบคุณจริง ๆ นั่นแหละ แต่ด้วยเหตุผลอื่น"
"มีเหตุผลอื่นด้วยเหรอ ที่ผู้ชายมาจีบผู้หญิงน่ะ"
บุ๊กพูดพร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่ม
"มีสิครับ เช่นผมอยากร่วมงานกับคุณไง"
บุ๊กฟังเขา แล้วดื่มจนหมดแก้ว ก่อนวางมันลงอย่างแรง เธอควักเงินออกมา วางไว้ใต้แก้ว แล้วลุกขึ้นยืน เตรียมจะเดินออกไปให้พ้นจากผู้ชายขี้หลีคนนี้ โดยไม่หันไปมองเขาด้วยซ้ำ
"ถ้าคุณอยากให้วงการบันเทิงเป็นพื้นที่ดี ๆ จริง ๆ ล่ะก็ ผมแนะนำให้คุณกลับมาคุยกับผมก่อนจะดีกว่านะครับ คุณชายสายเผือก"
บุ๊กยังคงเดินต่อไปโดยไม่สนใจ ไม่หวั่นไหวไปกับสิ่งที่ชายคนนั้นพูด
"ถ้าคุณเปลี่ยนใจ ก็ลองไปคุยกับแฟนเก่าคุณดูนะครับ"
นั่นคือสิ่งที่บุ๊กได้ยินก่อนที่เธอจะเดินออกมาจากร้านนั้น
ระหว่างทางขับรถกลับบ้าน คำพูดของชายคนนั้นที่เธอติดใจมากที่สุด คือคำพูดสุดท้าย
เมื่อบุ๊กมาถึงบ้านก็พบว่าวีมารอเธออยู่ในบ้านแล้ว พร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา
"มันทำเธออีกแล้วใช่ไหม"
สิ้นเสียงพูดของบุ๊ก วีก็ร้องไห้โฮออกมาอีกรอบ ซึ่งสิ่งที่บุ๊กทำได้ก็แค่โผเข้าไปกอดเธอ เหมือนที่เคยทำมาตลอด นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ทั้งคู่เคยคุยเรื่องนี้กันหลายครั้งแล้ว และมันจบไม่สวยทุกครั้ง
ท่ามกลางเสียงร้องไห้ระงมของวี ความรู้สึกของบุ๊กกลับช่างสับสน เธอทั้งโกรธ ทั้งเศร้า และสิ้นหวังในคราวเดียว ในฐานะคนที่เป็นน้อย ไม่มีอะไรที่เธอพอจะทำให้วีได้เลย นอกจากการปลอบใจ
วีร้องไห้จนหมดแรงหลับไป บุ๊กแอบถกเสื้อของวีขึ้นมาดู แล้วก็พบว่า ช่วงเหนือสะดือขึ้นไปมีรอยช้ำ ที่เมื่อวานนี้ยังไม่มีปรากฏอยู่
"เพื่อเงิน ชื่อเสียง และอำนาจ ทำให้เธอต้องยอมทนขนาดนี้ ว่าที่ผู้นำประเทศบ้าอะไร แค่เมียคนเดียวยังดูแลให้ดีไม่ได้เลย"
บุ๊กบ่นพึมพำ ก่อนที่เธอจะลุกขึ้น คว้าโทรศัพท์ แล้วเดินไปอีกห้อง ก่อนจะกดพิมพ์บางอย่างลงไป แล้วหลังจากนั้นสักพักก็มีเสียงข้อความดังขึ้น บุ๊กจึงรีบเปิดดู
ข้อความที่ส่งมานั้นเป็นของพลูโต เขาส่งโลเคชั่นของสถานที่หนึ่งมา พร้อมข้อความเป็นตัวหนังสือว่า
"เจอกันที่นี่ สาย ๆ พรุ่งนี้ มาคนเดียวนะ ระวังตัวด้วย"
.......โปรดติดตามซีนต่อไป.......
Estado de energía semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Piedra de
Poder