Kapitel 8: Lara
Lara's pov
Pagkarating ko sa apartment, pakiramdam ko'y mas mabigat ang katawan ko kaysa dati. Kahit sinubukan kong huwag pansinin ang ginaw na nararamdaman ko, alam kong hindi maganda ang lagay ko. Dumagdag pa ang sermon ni Franco kanina sa opisina nang malaman niyang pumasok na agad ako sa trabaho. Sya daw ang mapapagalitan ni Damian.
Calling Franco!!
Hello Franco
"Lara, ano ba? Hindi ka na natututo. Yun agad ang bumungad pagkasagot ko nang tawag.Baka kung anu-ano na ang iniisip ni Damian kapag nalaman niya na hindi ka nag-aalaga sa sarili mo," sabi niya habang nakakunot ang noo.
"Franco, okay lang ako. Naambunan lang naman ako Huwag mo akong gawing bata, ha?" sagot ko, pero alam kong wala na siyang tiwala sa paliwanag ko. Nalaman nya na naman sigurong nagpaambon Akong umalis nag madali Kasi Ako dahil baka lalong lumakas ang ulan
"Ambon? Eh para ka nga daw basang sisiw!" Tumikhim siya at sinabing . "Teka, itetext ko si Damian. Kailangan niyang malaman ito."
Biglang bumilis ang pintig ng puso ko. "Franco, huwag! Huwag mo nang guluhin si Damian. Sigurado akong marami siyang ginagawa sa America."
At kahit diko Makita ang Mukha nya alam kung Nakataas na naman ang kilay nya dinig ko din ang tawa nya sa kabilang linya. "Lara, kung ako ang tatanungin, mas gugustuhin ni Damian na malaman ito kaysa magulat siya kapag nasa hospital kana"
Sige na magpapahinga na Ako Franco ibaba Kuna to. Sige na uminom ka agad nang gamot.
Nagbukas agad ako ng laptop para tapusin ang mga kailangang paperwork. Pero habang tumatakbo ang oras, mas lalo akong nanghihina. Pumikit ako sandali, pero imbes na makapagpahinga, si Damian ang pumasok sa isipan ko.
Mukhang masaya siya sa America, naisip ko, kasabay ng biglang lungkot na dumapo sa akin. Hindi ko maiwasang isipin kung naaalala niya pa ba ako sa dami ng ginagawa niya roon. Baka nga nakakalimutan niya na ako.
Nag-vibrate ang cellphone ko. Isang text mula kay Franco:
"Lara, baka gusto mong magpahinga muna. Baka may tumawag mamaya."
Nagulat ako. Tumawag? Sino naman kaya ang tatawag sa akin ngayong gabi?
Ilang sandali lang, biglang tumunog ang cellphone ko. Pagtingin ko sa screen, muntik ko nang mabitawan ang telepono. Si Damian.
**Continuation of Chapter 2**
**Lara's POV**
Pagkarating ko sa apartment, pakiramdam ko'y mas mabigat ang katawan ko kaysa dati. Kahit sinubukan kong huwag pansinin ang ginaw na nararamdaman ko, alam kong hindi maganda ang lagay ko. Dumagdag pa ang sermon ni Franco kanina sa opisina nang malaman niyang nilagnat ako.
"Lara, ano ba? Hindi ka na natututo. Baka kung anu-ano na ang iniisip ni Damian kapag nalaman niya na hindi ka nag-aalaga sa sarili mo," sabi niya habang nakakunot ang noo.
"Franco, okay lang ako. Ambon lang naman 'yun kagabi. Huwag mo akong gawing bata, ha?" sagot ko, pero alam kong wala na siyang tiwala sa paliwanag ko.
"Ambon? Eh parang basang sisiw ka nga nung dumating ka kahapon!" Tumikhim siya at kinuha ang cellphone niya. "Teka, itetext ko si Damian. Kailangan niyang malaman ito."
Biglang bumilis ang pintig ng puso ko. "Franco, huwag mo! Huwag mo nang guluhin si Damian. Sigurado akong marami siyang ginagawa sa America."
Nagtaas siya ng kilay at ngumiti nang makahulugan. "Lara, kung ako ang tatanungin, mas gugustuhin ni Damian na malaman ito kaysa magulat siya kapag nahimatay ka na lang bigla."
---
Pagkauwi ko, nagbukas agad ako ng laptop para tapusin ang mga kailangang paperwork. Pero habang tumatakbo ang oras, mas lalo akong nanghihina. Pumikit ako sandali, pero imbes na makapagpahinga, si Damian ang pumasok sa isipan ko.
*Mukhang masaya siya sa America,* naisip ko, kasabay ng biglang lungkot na dumapo sa akin. Hindi ko maiwasang isipin kung naaalala niya pa ba ako sa dami ng ginagawa niya roon. *Baka nga nakakalimutan niya na ako.*
Nag-vibrate ang cellphone ko. Isang text mula kay Franco:
**"Lara, baka gusto mong magpahinga muna. Baka may tumawag mamaya."**
Nagulat ako. *Tumawag? Sino naman kaya ang tatawag sa akin ngayong gabi?*
Ilang sandali lang, biglang tumunog ang cellphone ko. Pagtingin ko sa screen, muntik ko nang mabitawan ang telepono. Si Damian.
---
**Damian's POV**
Pagkarating ko sa Pilipinas, ang unang balita na narinig ko mula kay Franco ay may sakit na naman ulit si Lara. Halos tumakbo ako palabas ng airport para makauwi agad. Gusto ko siyang puntahan, pero naisip kong baka masyado siyang pagod o hindi handang makipag-usap. Kaya heto ako, hawak ang telepono, kinakabahan habang nagda-dial ng numero niya.
"Hello?" mahinang boses ang sumagot sa kabilang linya.
"Lara," sambit ko agad. "Sabi sakin ni Franco nagkasakit ka daw ulit?
"Damian?" nagulat siya. "K-kakauwi mo lang ba?"
"Hindi 'yan ang sagot sa tanong ko," sabi ko, pilit na pinipigilan ang inis sa sarili ko dahil hindi ko siya naalagaan habang nasa malayo ako. "Bakit hindi mo sinabi?"
"Okay lang naman ako. Wala 'to. Ambon lang naman" sagot niya, pilit na nagpapakatatag.
"Ambon? Lara, may lagnat ka. Hindi 'yan 'okay lang.' Sabihin mo sa akin kung may kailangan ka. Pupuntahan kita ngayon."
"Damian, hindi mo na kailangang pumunta. Nakakaabala—"
"Lara," putol ko. "Hindi ka abala. Huwag ka nang magpumilit, pupuntahan kita."
Hindi na siya sumagot, kaya agad akong nagpaalam at tumawag ng driver. Alam kong kailangan kong makita siya. Hindi ko kayang maghintay pa ng isa pang araw para masiguradong nasa maayos siyang kalagayan.
Sa pagkakataong ito, alam kong kailangang sabihin ko na rin kung ano talaga ang nararamdaman ko.
Wöchentlicher Energiestatus
-- Power-
Rangliste 
-- Power-
Stein