หนึ่งเดือนหลังจากที่ย้ายมาอยู่บอสตัน ประเทศสหรัฐอเมริกา
พัฒน์ผ่าตัดเอาพื้นที่กะโหลกเทียมเติมพื้นที่กระดูกของด้านหน้า เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว วันนี้พัฒน์ย้ายเข้าหอพัก หลังจากทัวร์มหาวิทยาลัย เจ้าหน้าที่ดูแลหอพักแจ้งชื่อรูมเมทชื่อ 'นีล แมทธิว' พัฒน์อยู่กับเขา นีลยังไม่มา พัฒน์เอาของจากบ้าน เริ่มเก็บที่เตียงทั้งอัลบั้มฟิล์ม วิดีโอ ถ้วยรางวัลที่บ้าน เอาไปวางตามจุดต่างๆ ในห้องฝั่งห้องของเขา พัฒน์กำลังจัดของในห้อง
ก๊อก ก๊อก คนเปิดประตูเข้ามา คือ พนักงานพัสดุเอาของมาส่งเป็นซองกระดาษสีน้ำตาล
ซองนั้นอยู่ในมือพัฒน์ เขาค่อย ๆ เปิดออก
ในมือเขาคือจดหมายพินัยกรรมแม่ เป็นเทปวิดีโอ
"ความทรงจำทางเคมี (chemical memory)" พัฒน์จำลายมือแม่ได้ มันถูกเขียนอยู่บนหน้ากล่องพลาสติกขนาดฝ่ามือ ชิ้นนี้เป็นของชิ้นที่สองที่พัฒน์ได้รับจากแม่ เขาเลือกที่จะเปิดเวลาอื่น เทปยังอยู่ในกล่อง บนใบหน้ารอยยิ้มของพัฒน์นึกถึงการเริ่มต้นของเรื่องราวที่ผ่านมา เขาตัดสินใจเก็บซองนั้นไว้ที่ลิ้นชักข้างเตียงหากเปิดเทปดูตอนนี้ เขาอาจจะคิดกับแม่ไม่เหมือนเดิม ข้อความนั้นถูกเก็บไว้
ก๊อก ก๊อก
นีลหนุ่มผมดำตัวสูงใส่เสื้อยืดแขนยาว เปิดประตูเข้ามาทักทายและแนะนำตัว "ว่าไง ผมนีล ยินดีที่ได้รู้จัก" เขายิ้มกว้างในมือถือกล่องอันใหญ่แต่ยังยื่นมือมา
พัฒน์จับมือเขย่า "ยินดีที่ได้รู้จัก ผมพัฒน์"
นีลวางกระเป๋าเสื้อผ้าต่าง ๆ ไว้บนเตียง "ผมเรียนบริหารธุรกิจ นี่คือครั้งแรกใช่มั้ย" เขาพูดระหว่างจัดของพลางหันหน้ามามองคำตอบจากใบหน้าพัฒน์
ใบหน้าสงสัย คิ้วขมวดตั้งคำถามกลับ "ครั้งแรกอะไร?"
"ปริญญาใบแรกใช่มั้ย" คำถามเจาะจงขึ้น
พัฒน์พยักหน้าตอบ
"สามสำหรับผม ใบแรกผมคือชีวเคมี สองคือฟิสิกส์โมเลกุล คุณทำยังไงให้มีเงินจ่ายค่าเทอมที่นี่ ที่นี่ค่าเทอมแพงเป็นบ้า ผมทำงานวิจัยสนามพลังงานในแลปตอนเหนือของบอสตัน คุณน่าจะเข้าใจ ผมอยากได้ที่พักใกล้มหาลัย" นีลเริ่มหันหลังจัดห้องระหว่างที่กำลังเก็บของตัวเอง พัฒน์นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดตั้งแต่ที่หมอบอกว่าเป็นเนื้องอกที่สมอง รอยแผลบนศีรษะเจ็บแปลบย้ำเตือนตัวตนและความเจ็บปวดที่เจอ
"ผมทำชมรม" พัฒน์ตอบ
"ชมรมเหรอ ชมรมอะไร ผมทำเหมือนกันนะตอนเรียนมัธยม ชื่อชมรมยิ้มหวาน พวกผมขายกัญชา ในประเทศผมค้าส่วนตัวถูกกฎหมายนะ ของคุณล่ะ ชมรมชื่ออะไร"
พัฒน์ยิ้ม "ชมรมสุดท้าย"
นีลหันหน้ากลับมาสนใจชื่อชมรมและซักถามเพิ่ม "อย่างเท่เลย ทำเกี่ยวกับอะไรเหรอ แล้วจะทำต่อมั้ย" นีลยิ้มกว้างชื่นชมพร้อมแววตารอคำตอบ
รอยยิ้มเต็มไปด้วยเรื่องราวอยู่ที่มุมปากพัฒน์
"ไม่แน่ใจ อาจจะ…"
— Bald kommt ein neues Kapitel — Schreiben Sie eine Rezension