Kapitel 11: บทที่ 11 ยกระดับดารินทร์

วันใหม่ สายฝนตื่นขึ้นมาเขาพบว่าดารินทร์ยังไม่ตื่น เมื่อวานนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายแต่สายฝนก็ยังคงทำกิจวัตรประจำวันตามเดิม เขาอาบน้ำจากนั้นก็เขียนนิยายตอนใหม่

ไม่ใช่ว่าเขาอยากทำ เดิมสายฝนไม่ได้ต้องการแต่งนิยายเลยซักนิด ที่เขาเขียนนิยายเป็นเพราะเขาต้องการเงิน ใช่แล้วเงิน! หาก

ไม่มีมันเขาจะไม่สามารถอยู่ได้ เงินจำเป็นมากในชีวิตประจำวัน

หากเลือกได้สายฝนจะไม่เขียนนิยาย เพราะมันเปลืองสมองของเขา การแต่งนิยายเองไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ทุกครั้งที่เขาเขียนนิยายตอนใหม่สมองของเขาจะทำงานหนักตลอด

อีกเหตุผลหนึ่งก็คือมันเสียเวลาชีวิตเขาเกินไป ถ้าเขาไม่เขียนนิยาย วันหนึ่งสายฝนจะมีเวลาว่างเพิ่มขึ้นสามสี่ชั่วโมงซึ่งนั่นทำให้เขาสามารถใช้เวลาว่างไปกับการอ่านนิยายดูอนิเมะหรือเล่นเกมได้

วันนี้สายฝนตื่นเช้ากว่าปกติ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความฝันแย่ๆเมื่อคืนหรือเป็นเพราะดารินทร์นอนอยู่ในบ้านหลังเดียวกับเขา สายฝนเลือกที่จะไม่คิดหาคำตอบ

ใช้เวลาสี่ชั่วโมงกว่าเขาจะเขียนนิยายตอนใหม่เสร็จ เนื่องจากตอนใหม่ของนิยายมีตัวอักษรมากกว่าตอนที่แล้วมันจึงใช้เวลานานในการเขียน เมื่อกดเผยแพร่เสร็จสายฝนก็ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ก๊อก ก๊อก เสียงดังมาจากทางประตู

สายฝนไม่จำเป็นต้องคิดว่าใครเป็นคนเคาะประตู ที่บ้านหลังนี้ปกติมีเขาอาศัยอยู่คนเดียว เพราะงั้นคนที่เคาะประตูจะต้องเป็นดารินทร์อย่างไม่ต้องสงสัย

"เข้ามาสิ" สายฝนส่งเสียงบอก

วินาทีถัดมาดารินทร์ก็เปิดประตู เธอเดินเข้ามาพลางมองไปรอบห้องอย่างสงสัยใคร่รู้ เธอไม่เคยเข้าห้องผู้ชายมาก่อนเลย นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ดารินทร์อายเมื่อคิดว่าเธอเดินเข้าห้องของชายแปลกหน้าที่พึ่งรู้จักแค่วันเดียว

"มีอะไรเหรอ?" สายฝนหยุดกินบะหมึ่กึ่งสำเร็จรูป เขาหันไปถามดารินทร์

ดารินทร์เอ่ยอย่างกระวนกระวาย "คือเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานที่พี่บอกว่าไม่ได้ให้อยู่ฟรีๆน่ะค่ะ"

สายฝนรู้ว่าเธอต้องการถามอะไร เขาพูด "เรื่องนี้เองเหรอ ไม่ต้องห่วงหรอกสิ่งที่ฉันต้องการให้เธอทำไม่ใช่เรื่องอันตราย มันไม่มีผลเสียต่อเธอและมันอาจส่งผลดีต่อตัวเธอก็ได้"

"พี่ฝนคุณต้องการให้หนูทำอะไรเหรอคะ?" ดารินทร์ถามด้วยความสงสัย เธออยากรู้มาก อะไรกันที่ส่งผลดีต่อตัวเธอแถมยังไม่มีผลเสียอีกด้วย

สายฝนไม่ตอบคำถามดารินทร์ เขาลุกจากเก้าอี้และเดินไปยังห้องเก็บของ เขาบอกดารินทร์ว่าไม่ต้องตามมา สาวน้อยทำตามที่สายฝนบอกโดยไม่ขัดขืน

หลังสายฝนมาห้องเก็บของเขาก็นำมือถือเทพเจ้าของเขาออกมา เพียงแค่ความคิดเดียวหน้าจอโทรศัพท์เทพเจ้าพลันเปิด มีหลายแอปพลิเคชันปรากฎอยู่บนหน้าจอ

เวลานี้โทรศัพท์เทพเจ้าของสายฝนมีโปรแกรมอยู่4อย่างได้แก่ [ข้อมูลชีวิต], [กล้องถ่ายรูป(ไร้เสียง)], [พูดคุยกับผู้ดูแล], [ห้องปรุงยาแบบพกพา]

สาเหตุที่สายฝนเลือกมาที่ห้องเก็บของก่อนนำมือถือเทพเจ้าออกมาเพราะเขาไม่ต้องการให้ดารินทร์เห็นความสามารถของมัน ความสามารถของโทรศัพท์เทพเจ้าไม่สมควรให้ใครรู้เด็ดขาด แม้คนๆนั้นจะเป็นคนสำคัญในชีวิตก็ตาม

เขากดเข้าแอป[ห้องปรุงยาแบบพกพา]และกดเอายาที่ปรุงเสร็จแล้วมาทันที โปรแกรม[กล้องถ่ายรูป(ไร้เสียง)]ถูกเปิดขึ้น สายฝนสามารถคาดเดาได้ว่าต้องทำอย่างไร

สายฝนนั่งลงกับพื้น เขาถ่ายรูปพื้น ไม่นานบริเวณที่ถูกสายฝนถ่ายรูปก็มีแสงสว่างสีฟ้าสดใสปรากฎ เมื่อแสงหายไปเขาก็เห็นขวดแก้วสองขวดวางนอนอยู่บนพื้น

โชคดีที่ขวดยามีฝาจุกที่ทำจากไม้ไม่ทราบชนิดปิดอยู่ไม่เช่นนั้นของเหลวที่อยู่ภายในขวดต้องไหลออกมาแน่นอน ถ้ามันไหลออกมาสายฝนต้องหัวร้อนเป็นแน่

สายฝนค่อยๆหยิบขวดแก้วหนึ่งขวดขึ้นมาดูอย่างระมัดระวังกลัวว่ามันจะตกแตก เขามองของเหลวสีฟ้าข้างในขวดแก้วอย่างตื่นเต้น

'ทำไมนํ้าศักดิ์สิทธิ์สีขาวบริสุทธิ์ถึงกลายเป็นสีฟ้าได้?' สายฝนสงสัยอยู่ในใจ แต่เขายังไม่ต้องการหาคำตอบตอนนี้สายฝนจึงเลิกคิดเรื่องนี้ไปก่อน

สายฝนใช้เวลาดูขวดแก้วทั้งสองไม่นาน เขาเปิดแอป[กล้องถ่ายรูป(ไร้เสียง)]จากนั้นก็ถ่ายรูปขวดทั้งสอง วินาทีถัดมาคำอธิบายก็ปรากฎ

[ยาไร้ชื่อ(คุณภาพยาสามัญ):เป็นยาที่ทำค่อนข้างง่าย ภายในยาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังเวทธาตุนํ้า สายฝน(ตัวการ์ตูน)เป็นผู้ปรุงขึ้นมา

ข้อดี - เพิ่มพลังเวทธาตุนํ้าจำนวนมาก(160แต้ม)ให้แก่ผู้กิน

ข้อเสีย - หากผู้กินได้รับพลังเวทธาตุนํ้าจำนวนมากภายในครั้งเดียวอาจทำให้พลังเวทธาตุนํ้าภายในลูกแก้วของผู้กินปั่นป่วนได้]

[ยาไร้ชื่อ(คุณภาพยาสามัญ):เป็นยาที่ทำค่อนข้างยาก ถูกทำด้วยวัตถุเพียงสามอย่าง ผู้ปรุงมีความสามารถอยู่พอตัวจึงทำให้ปรุงยาได้สำเร็จ สายฝน(ตัวการ์ตูน)เป็นผู้ปรุงขึ้นมา

ข้อดี - เมื่อกินพรสวรรค์เวทมนตร์ธาตุน้ำเพิ่มขึ้นเล็กน้อย, สามารถทำให้พลังเวทธาตุนํ้าผู้กินมั่นคงได้

ข้อเสีย - ผู้กินจำเป็นต้องเติมพลังเวทธาตุนํ้าปริมาณ20แต้มเข้าสู่ลูกแก้วของตนเองทุกวันไม่เช่นนั้นพลังเวททุกธาตุภายในลูกแก้วจะปั่นป่วน จำเป็นต้องทำทุกวันจนกว่าจะครบสามวันสามคืน]

///

"เขาไปไหนกันนะ?" ดารินทร์พึมพำเสียงเบาด้วยความสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้ตามสายฝนไป เขาบอกว่าเธอไม่ต้องตามเขาไป สาวน้อยได้แต่ยืนอยู่เงียบๆภายในห้องนอนสายฝนคนเดียว

เด็กสาวรู้สึกว่าเธอไม่สามารถคาดเดาความคิดของสายฝนได้เลย เขาเป็นคนที่แปลกประหลาดและลึกลับอย่างบอกไม่ถูก เธอเคยเจอคนมามากมายหลายประเภททั้งคนดีและไม่ดีทำให้ดารินทร์มีความสามารถมองคนเป็นอยู่บ้าง

เธอสามารถมองคนธรรมดาทั่วไปออกอย่างง่ายดายทว่าดารินทร์ไม่สามารถมองสายฝนออกเลยแม้แต่นิด สาวน้อยงุนงง ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนดีหรือคนเลวกันแน่

ขณะที่ดารินทร์กำลังจมอยู่ในทะเลความคิด สายฝนก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาเรียกเธออยู่หลายครั้งแต่เด็กสาวที่จมอยู่กับความคิดของตนเองไม่ได้ยินเสียงเรียกของเขา

สายฝนจึงเพิ่มความดังของเสียง ดารินทร์สะดุ้ง เธอเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขาค่อนข้างหล่อทว่าดารินทร์ไม่ได้สนใจรูปลักษณ์ของเขา สิ่งที่เธอสนใจคือสิ่งที่เขาถืออยู่

มันเป็นขวดแก้วขนาด30ลูกบาศก์เซนติเมตรสามขวด ภายในนั้นมีของเหลวสีฟ้าอยู่ ดารินทร์ถามขณะที่ชี้ไปที่ขวดแก้ว "พี่ฝนต้องการให้หนูดื่มสิ่งนี้เหรอค่ะ?"

สายฝนพยักหน้า เขาอธิบายเพิ่มเพื่อไม่ให้เธอกังวล "ไม่ต้องกังวลไป ของเหลวที่อยู่ในขวดจะไม่ทำอันตรายเธอและฉันก็ไม่ได้เป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องด้วย"

เด็กสาวลังเลก่อนพยักหน้ารับเอาขวดแก้วขวดหนึ่งมา เธอคิดว่าสายฝนคงไม่ทำร้ายเธอ เพราะถ้าเขาต้องการทำร้ายเธอเขาคงทำไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ต้องรอถึงวันนี้หรอก อีกอย่างหากสายฝนต้องการทำร้ายเธอ เธอย่อมไม่มีทางหนีเขาพ้น

ขณะที่สาวน้อยกำลังจะเปิดฝาจุกออกสายฝนพลันพูดขึ้นทำให้เธอหน้าแดง "ดื่มเข้าไปเลย ฉันสามารถรับประกันได้อยู่สามอย่าง หนึ่งคือมันปลอดภัย สองคือมันไม่ได้ใส่ยาสลบ สามคือมันไม่ได้ใส่ยากระตุ้นอารมณ์"

'เขาพูดตรงเกินไป! และฉันก็ไม่ได้คิดว่ามันจะใส่อะไรไปซักหน่อย!' สาวน้อยโวยวายในใจ เธอรีบเปิดฝาแต่ก่อนที่เด็กสาวจะทันได้ดื่มสายฝนก็พูดขึ้นอีกครั้งจากนั้นเขาก็หยิบมือถือสีเงินแวววาวออกมา

"เมื่อเธอดื่มมันลงไปแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าตกใจ พยายามสงบใจเอาไว้" คำกล่าวของสายฝนทำให้ความสงสัยภายในใจดารินทร์มากขึ้น เธอพยักหน้าบอกว่ารู้แล้ว

ดารินทร์ดื่มของเหลวสีฟ้าในขวดแก้วจนหมด ของเหลวไม่มีรสชาติอะไรเลย สาวน้อยเช็คสภาพร่างกายของตน เธอพบว่าร่างกายไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงเลย

จังหวะที่เธอกำลังจะหันไปถามสายฝน ฉับพลันดารินทร์รู้สึกว่าร่างกายเธอเบาขึ้น มันเบาราวกับร่างกายเธอไม่มีนํ้าหนัก สาวน้อยรู้สึกสบายตัวอย่างประหลาด

ดารินทร์เช็คร่างกายอีกครั้ง ครั้งนี้เธอพบเห็นแสงสว่างสีฟ้าสดใส มันขยับเข้าใกล้ตำแหน่งบริเวณหัวใจของเธอ ดารินทร์ตกใจแต่เธอก็สงบสติตัวเองอย่างรวดเร็ว เด็กสาวจำคำพูดของสายฝนได้ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมสายฝนถึงกล่าวกับเธอแบบนั้น

แสงสว่างสีฟ้าสดใสเป็นเหมือนกับสายน้ำ มันไหลอย่างอ่อนโยนเข้าสู่หัวใจของดารินทร์ สาวน้อยรู้สึกแปลกๆ เธอไม่ได้เจ็บปวดเหมือนที่คิด เวลานั้นดารินทร์เห็นทุกอย่างรอบตัวเธอเปลี่ยนไป

ร่างกายเธอโปร่งใสเหมือนสายนํ้า หัวใจเปรียบเสมือนแหล่งกำเนิดนํ้า ตรงหัวใจมีบางอย่างคล้ายลูกแก้วปรากฏ บนลูกแก้วมีอักขระบางอย่างที่เธอไม่รู้จัก มันทั้งลึกลับและทรงอำนาจ เป็นอำนาจที่อ่อนโยนแต่แฝงความรุนแรงเอาไว้

วินาทีถัดมาทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ร่างกายเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม ดารินทร์ไม่เห็นลูกแก้วและอักขระลึกลับอีกต่อไปแต่เธอสัมผัสได้ว่ามันยังอยู่กับเธอ

สาวน้อยสามารถเห็นโลกที่แตกต่างออกไปได้ เธอเห็นพลังงานแสงสว่างกำลังลอยอยู่ในอากาศ ดารินทร์ประหลาดใจ เกิดสิ่งใดขึ้นกับเธอกันแน่? เด็กสาวต้องการรู้คำตอบเธอรีบหันไปถามสายฝนทันที

จบบทที่ 11 ยกระดับดารินทร์