Kapitel 151: 0151 ไคลน์ขอร้อง

ราชันย์เร้นลับ 151 : ไคลน์ขอร้อง

ระหว่างทางเดินกลับหมู่บ้าน เสียงร้องจากแมลงดังสลับกับนกฮูกเป็นพัก ๆ

อะซิกมองตรงไปด้านหน้าพร้อมกับตอบคำถามไคลน์

“ถึงจะยังไม่มั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมเริ่มสัมผัสถึงเค้าลางของเหตุการณ์บ้างแล้ว”

มันเว้นวรรคหนึ่งลมหายใจ

“บางที… ผมอาจเป็นตัวตนเก่าแก่ มีชีวิตอยู่บนโลกมานานหลายพันปี”

มิสเตอร์อะซิก คุณยังกล้าใช้คำว่า ‘บางที’ อีกหรือ… ไคลน์รำพันติดตลก แต่ไม่ได้กล่าวออกไปต่อหน้า

“ความเงียบงันและอ้างว้างมักทำให้จิตใจมนุษย์อ่อนแอลงเสมอ… ตัวผมในอดีตคงสละบางสิ่งเพื่อแลกกับการมีอายุยืนยาว จากความทรงจำปัจจุบัน ผมอยู่บนโลกมาอย่างน้อยปลายยุคสมัยสี่ ประหนึ่งดวงวิญญาณเร่ร่อน… ไม่มีหลักแหล่ง”

เสียงอะซิกลุ่มลึก คล้ายพยายามระงับอารมณ์พลุ่งพล่านในใจ

“แต่ผมกลับจำอดีตแทบไม่ได้ หลงลืมผู้คนไปมากมาย แม้เคยสาบานว่าจะไม่มีวันลืมพวกเขาเหล่านั้นชั่วชีวิต”

ไคลน์ใช้ไม้ค้ำเขี่ยวัชพืชตรงหน้าพลางอธิบายความคิดของตัวเอง

“มิสเตอร์อะซิก ผมมีทฤษฎีเกี่ยวกับความทรงจำของคุณ”

“ทฤษฎี?” อะซิกหันมอง