Kapitel 42: พบมัจฉานุ

หลังจากฝ่าด่านไฟกรดกับน้ำกรดมาได้ ธรรมชาติสองข้างทางก็มีแต่ความรื่นรมย์ หากตอนนี้พวกเขาไม่ได้มีธุระด่วน กูณฑ์ก็คงชวนเคียวให้ชมฝูงนกที่ต่างขับขานร้องเพลง ชมดอกไม้งาม ๆ ตามทาง แต่เพราะว่าพวกเขามีงานต้องทำจึงได้แต่จ้ำอ้าวไปข้างหน้าโดยไม่หยุดชมธรรมชาติที่สวยงามด้วยซ้ำ แต่ไม่ว่าจะรีบเพียงใด เด็กทั้งสามก็ไม่อาจไวไปกว่าพระอาทิตย์ได้ เมื่อพวกเขามาถึงภูเขา พระอาทิตย์ก็ตก แม้จะมีพระจันทร์ขึ้น แต่ก็ไม่สว่างพอที่จะเดินทางกันต่อ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจค้างคืนบนต้นไม้ พอถึงรุ่งเช้าสามสหายก็เดินทางกันต่อไป กูณฑ์กำลังนึกสงสัยอยู่ว่าทำไมเมืองมลิวันถึงไม่คึกคักเอาเสียเลย ทั้ง ๆ ที่เป็นเมืองใหญ่ และแล้วคำตอบก็ปรากฏตรงหน้าเมื่อพวกเขาเข้าเขตเมืองกันจริง ๆ ทำให้กูณฑ์รู้ว่าทางที่พวกเขาฝ่ากันมานั้นเป็นเพียงชายแดนเท่านั้นจึงแทบไม่มีผู้คนอยู่  แต่ข้างในเมืองก็ออกจะคึกคัก มีทั้งรากษาและลิงใหญ่เดินสวนกันไปมาคับคั่ง ชาวเมืองมลิวันมีมากจนไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขาเลยด้วยซ้ำ แล้วก็ไม่ควรจะสังเกตเห็นได้ด้วยเพราะตอนนี้พวกเขายังล่องหนอยู่