Kapitel 4: บทที่ 3 ผู้เป็นที่รัก

เช้าตรู่รุ่งสาง อีคอนตื่นขึ้นมาพลางมองไปรอบทิศ เมื่อระลึกชาติได้แล้วก็ตระหนักได้ว่าโรงนอนแห่งนี้ช่างไร้มาตรฐานสุขอนามัย พื้นเลอะโคลนขาดการดูแล ข้าวของเครื่องใช้ล้วนผุพังไร้การซ่อมบำรุง แถมอาหารที่ควรได้ก็ไม่มี เมื่อคิดเช่นนั้นก็เริ่มถือถังน้ำไปตักน้ำมาเช็ดทำความสะอาดที่นี่ ออสก้าตื่นมาทีหลังพอเห็นว่าอีคอนทำความสะอาดโรงนอนก็เข้ามาช่วยด้วย

"ปรกติที่นี่ต้องทำความสะอาดด้วยรึ ข้าไม่เห็นใครเขาจะทำเลย"

"ที่นี่คือที่พักนะครับ ถ้าไม่ทำความสะอาดก็อยู่ไม่สะดวก พวกเราต้องกินต้องนอนกันที่นี่ เพราะงั้นทำความสะอาดไว้จะดีกว่า"

ออสก้าทำหน้าเข้าใจ เขาหลงลืมชีวิตปรกติไปแล้ว ตอนอยู่ในสงครามก็อยู่กับดิน นอนกับทรายจนเคยตัว พอกลับมาก็ใช้ชีวิตปรกติไม่เป็น

"ว่าแต่ท่านออสก้าไม่พายายไปอยู่ด้วยหรือครับ ถ้าไปอยู่บ้านส่วนตัวอาจจะดูแลได้ดีกว่าก็ได้"

ออสก้าหยุดมือทำความสะอาดพลางคิดถึงเรื่องที่กลับมาจากสงครามช่วงแรกๆ เขาสูญเสียบ้านเพราะภรรยานำไปขายเข้าตลาดมืด แม่ที่เคยฝากเลี้ยงดูก็เอามาส่งให้โรงนอนคนชรา ส่วนตัวเองก็ไปแต่งงานใหม่กับอัศวินปลายแถว ออสก้าไม่มีที่ไปแล้วจึงมาอยู่อาศัยที่นี่ไปพลางเลี้ยงดูมารดาไปด้วย

"ข้าไม่มีบ้านให้กลับไปแล้ว อย่างน้อยที่นี่ก็มีที่ให้ซุกหัวนอน"

"ไม่เป็นไรหรอกนะครับ พวกเรามาดูแลยายด้วยกันเถอะครับ รวมถึงคนอื่นๆ ด้วย"

นิสัยเอื้อเฟื้อผิดกับรูปลักษณ์ทำให้ออสก้าแปลกใจ อีคอนไม่ได้ดูแคลนเขา เขาก็เริ่มอุ่นใจที่ได้อยู่ข้างๆ เมื่อน้ำที่ให้ใช้เช็ดถูกเริ่มดำสกปรก ออสก้าก็อาสาจะไปตักมาให้ใหม่ ระหว่างรออีคอนก็นำผ้าสกปรกออกมาผึ่งพลางตีไล่ฝุ่น

"อีคอน" เสียงเล็กดังอยู่ข้างหลัง เขาหันกลับไปมองเห็นเป็นลีโอยืนกุมมืออยู่ไม่ห่าง

"มีอะไรหรือครับ? "

"วันนี้เป็นวันเข้าพิธีมอบสถานะ หากพิธีจบท่านพ่อจะพาข้ากลับเข้าวัง อีคอน นับจากนี้ไปข้าอาจไม่ได้มาพบเจ้าบ่อยๆ แล้ว…" ลีโอพูดไปทั้งน้ำตา

"ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ มิตรภาพของเราไม่ห่างหายไปเพราะระยะทางหรอกครับ"

ลีโอสะอึกน้ำตาก่อนจะวิ่งเข้ามากอดอีคอนเต็มแรง สัมผัสอุ่นนิ่มทำให้หัวใจเขารู้สึกพองโต ใบหน้าเล็กมนเงยมองอีคอนด้วยสองตาวาวใส น้ำตาเอ่อล้นจนเป็นประกายไหลลงสองข้างแก้ม

"สัญญานะ"

'น่ารักเกินไปแล้ว!!!'

อีกเสียงในหัวของอีคอนตะโกนร้องออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างบ้าคลั่งในหัว

'ช่วยเงียบหน่อยครับ ผมไม่มีสมาธิเลย'

'เจ้าลูคัสตัวน้อยๆ น่ารักน่าเอ็นดู อยากเก็บเอาความน่ารักนี้ไปใส่ขวดโหลแล้วเฝ้าดูทุกเช้าเย็น…'

เสียงพร่ำพรรณนาในหัวยังคงดังไม่หยุดแม้จะห้ามไปหลายที อีคอนถอนหายใจก่อนจะผละร่างน้อยนั้นออกจากตัว

"ผมสัญญาเลย"

อีคอนชูนิ้วก้อยขึ้น ลีโอไม่เข้าใจความหมายแต่ก็ชูขึ้นไม่ต่าง อีคอนใช้นิ้วก้อยนั้นเกี่ยวนิ้วก้อยลีโอเอาไว้เป็นสัญญา

"นับจากนี้มิตรภาพเราจะไม่เสื่อมคลาย หากเจ้ามีเรื่องทุกข์ใจอันใจก็มาหาข้าได้เสมอ ข้าจะรออยู่ตรงนี้"

ลีโอผลิยิ้มออกมาอย่างดีใจ สองตาของทั้งคู่ประสานกัน ฮาวเวอร์มองใบหน้านั้นผ่านดวงตาของอีคอนแล้วรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่เห็นอยู่นี้ไม่ใช่สิ่งที่ใครๆ จะได้รับ ขนาดเขาที่เฝ้าติดตามมาทั้งชีวิตยังไม่ได้ความรักแบบอื่นจากลูคัสเลย แม้จะอิจฉาแต่ก็กลืนความรู้สึกนั้นไป ในเมื่อเขาไม่ใช่สิ่งที่ลูคัสผู้นี้ต้องการ ความปรารถนาที่จะปกป้องวิญญาณดวงนี้ก็ไม่ได้หายไป

"ข้าต้องไปแล้ว รักษาตัวให้ดีนะอีคอน อย่าถูกใครรังแกอีกนะ"

"ครับ"

ทั้งคู่โบกมือลาจนลับไปจากสายตา ออสก้าโพล่จากพุ่มไม้ไม่ห่างพลางเอ่ยแซวดวงตาระยิบระยับที่มองทอดออกไป

"โอ้ นี่เจ้าก็มีแม่ชีฝึกหัดมาหลงรักด้วยหรือนี่ เจ้านี่ก็เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนา"

"ไม่ใช่แม่ชีฝึกหัดหรอกครับ ที่เขาใส่ผ้าโพกหัวของแม่ชีก็เพราะมีเส้นผมสีแดงสลวยต่างหาก คงเพราะสีแดงนั้นงดงามเกินไปก็เลยไม่ควรเปิดให้ใครชม"

"หา? ผมสีแดง? ไม่จริงน่า!!"

"ทำไมเหรอครับ? "

ขนแขนออสก้าลุกเป็นตุ่มขึ้นมาอย่างหวาดกลัว เขามองไปที่อีคอนอย่างไม่อยากเชื่อสิ่งที่พูด

"เจ้าเห็นกับตาเลยรึ? "

"ครับ ลีโอเปิดให้ข้าเห็นด้วยตัวเองเลย"

"แย่แล้ว"

"มีอะไรหรือเปล่าครับ? ช่วยเล่าให้ข้าฟังได้ไหม? "

ฮาวเวอร์เองก็พลอยตั้งใจฟังไปด้วย วิญญาณลูคัสส่วนใหญ่จะเป็นวิญญาณฝ่ายดี หากกำเนิดขึ้นมาบนโลกก็มักจะเกิดในชาติกำเนิดที่ดีกว่า ถึงแม้ชะตาชีวิตอาจจะอาภัพไปบ้าง แต่ไม่เคยเลวร้ายเท่าที่คาเอลเจอแน่นอน

"ผมสีแดงในอดีตกาลราว 1 พันปีก่อน เป็นสัญลักษณ์ของความยิ่งใหญ่ของราชาทรราช กษัตริย์อาร์เธอร์ได้ปกครองดินแดนนี้เป็นเวลา 2 พันปี เขาทำสัญญากับปีศาจจนได้ความเป็นอมตะมา"

ออสก้าหยิบกิ่งไม้มาวาดแผนที่ตั้งของอาณาจักรมาประกอบ

"ไม่ว่าเขาจะทำสงครามรบกับเผ่าพันธุ์ไหนก็ตาม เผ่าพันธุ์นั้นต้องศิโรราบและพ่ายแพ้ ชายผู้นั้นแข็งแกร่งถึงขนาดเทพยังไม่อาจต่อกรได้ เพราะความแข็งแกร่งนั้นจึงไม่มีใครโค่นล้มสิ่งเลวร้ายที่เขาก่อได้ แต่แล้ววันหนึ่งพระเจ้าก็เมตตา ประทานชายผู้กล้ามาต่อกรกับกษัตริย์อาร์เธอร์ ความชั่วร้ายที่เขาก่อได้ถูกปัดเป่าออกไปและเพิ่มพูนสันติสุขให้ผู้คนในที่แห่งนี้ ชายผู้นั้นออกเดินทางแล้วตั้งอาณาจักรของตนเองขึ้นมาใหม่ ปกครองบ้านเมืองอย่างสงบ อาณาจักรแห่งนั้นตั้งอยู่ทางต้นน้ำของแม่น้ำคีร่า"

'แม่น้ำที่เราลอยมานี่'

"อาณาจักรนั้นชื่อว่าอะไรหรือครับ"

"อาณาจักรริลกลิม แต่เหมือนเจตจำนงของชายผู้นั้นจะไม่ได้ส่งต่อถึงลูกหลาน เมื่อไม่กี่10 ปีมานี้ได้มีการทำสงครามแย่งดินแดนกัน พวกเราเป็นอาณาจักรขนาดเล็กกว่าแทบจะไม่สามารถต้านทานกองกำลังขนาดใหญ่นั่นได้ อีกไม่นาน อาณาจักรนี้คงต้องถูกควบคุมเป็นแน่"

'สงคราม… ไม่ว่าจะกี่ยุคกี่สมัยก็ไม่อาจหนีพ้น คนบริสุทธิ์หลายพันคนต้องตายด้วยอำนาจของคนเพียงไม่กี่คน'

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ข้าเพิ่งรู้มาว่าวันนี้เป็นวันเข้าพิธีมอบสถานะ ตอนเจ้าอายุ 5 ขวบมีใครพาเจ้าไปรับสถานะบางรึยัง"

"ยังเลยนะครับ พิธีนั้นมันเกี่ยวกับอะไรหรือครับ? "

"หา? ไม่มีใครพาไปเลยรึไง พิธีนี้เป็นพิธีที่เด็กทุกคนจะถูกระบุนามให้เป็นคนของพลเมืองในอาณาจักรโพราเท็ส หากไม่มีการทำพิธีมอบสถานะก่อนอายุครบ 10 ปีต้องถูกเนรเทศออกนอกอาณาจักร ถ้าหากจะอยู่ที่อาณาจักรต่อก็ต้องเสียภาษีแพงกว่าพลเมืองของที่นี่หลายเท่า"

'เรื่องสำคัญขนาดนี้ไม่มีใครคิดจะพาไปทำรึไง คนที่นี่ใจดำชะมัด แกไม่ต้องทำความสะอาดมันแล้ว ปล่อยให้เน่าตายไม่มีใครดูแลนั่นแหละดีแล้ว'

ฮาวเวอร์บ่นออกมาจากจิต ถึงแม้จะน่าเศร้า แต่ก็เป็นจริงอย่างที่ฮาวเวอร์พูด เขาอยู่มาขนาดนี้แล้วยังไม่มีใครคิดจะพาไปมอบสถานะให้เลยสักคน

"ที่เจ้าออสก้าพูดมาก็ไม่ผิดหรอก" ตาเท็ปโป้เดินออกมาจากโรงนอนแล้วนั่งลงไม่ห่างจากพวกเขา "สถานะมันสำคัญกับเด็กที่เกิดมามีครอบครัว แต่กับเด็กกำพร้าอย่างเจ้ามันยากที่จะยอมรับ เด็กในโรงนอนเด็กกำพร้าจะถูกระบุให้เป็นพลเมืองในฐานะบุตรของพระเจ้าและใช้ชีวิตอยู่ในวิหารคอยรับใช้เหล่าขุนนางที่มาเคารพเทพในวิหาร ไม่มีโอกาสได้ออกไปนอกวิหารแห่งนี้หรอก ไม่ต่างจากคุกที่เจ้าออกมาเลยด้วยซ้ำ"

"แล้วทำไมตาไม่เป็นผู้พาไปเองล่ะ" ออสก้ากล่าว

"คนที่จะมอบสถานะให้เด็กได้ต้องถือว่าเป็นสายเลือดเดียวกัน แต่ถ้าไม่ใช่ก็ต้องเป็นคนที่มีฐานะมากพอที่จะเลี้ยงดูเด็กคนนั้นได้ ส่วนใหญ่แล้วผู้ที่ต่างสายเลือดจะมอบสถานะให้เด็กนั้น ถ้าไม่ใช่ผู้อุปถัมภ์ใจดี ก็ต้องเป็นพ่อค้าทาส"

'หดหู่ชะมัด'

"ฐานะดีนี่ต้องมีเงินเท่าไหร่หรือขอรับ" ออสก้าถามต่อ

"ก็ต้องมีบ้านเป็นหลัง ที่นาทำกินและอาชีพหาเงิน ถ้ามีครบก็สามารถเลี้ยงเด็กได้ราวสองคนต่อครอบครัว"

ออสก้าครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ ตอนนี้เขาพอมีเงินอยู่บ้าง แต่ไม่มีบ้าน ที่นา หรืออาชีพเป็นหลักแหล่งเลยสักนิด ถ้าหากมีไม่ครบก็อุปถัมภ์อีคอนไม่ได้ พอคิดจนปวดหัวก็ขยี้ศีรษะตัวเองอย่างหัวเสีย

"ปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว"

"ข้าเหรอ เพิ่งเข้า 10 ปีไปเมื่อวาน"

"โอ๊ย อย่างนี้ข้าจะหาเงินจากไหนมาทันกันเล่า เจ้าเด็กบ้า ตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมาเจ้าไปอยู่ไหน หา? "

"สองปีก่อนรึ เจ้าอีคอนถูกทางการจับไปเพราะถูกใส่ร้ายว่าทำร้ายเจ้าชายน้อยน่ะสิ"

"ใส่ร้าย? ชีวิตเจ้านี่มันช่างอาภัพเสียจริง"

ออสก้ากุมหัวพลางคิดหาวิธี ตาเท็ปโป้ก็ทำสีหน้าลำบากใจด้วยไม่ต่าง ระหว่างที่สถานการณ์เคร่งเครียดอยู่นี้ ไม่นานก็มีเสียฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

"ออสก้า? "

เสียงคุ้นหูดังขึ้นในโสตประสาทของออสก้า เขาหันมองทางต้นเสียงทันที

"หัวหน้า!!"

ออสก้ารีบวิ่งไปทำความเคารพต่อหน้าชายผู้นั้น เท็ปโป้ลุกขึ้นยืนแล้วมองนิ่งๆ อีคอนเองก็ลุกขึ้นยืนมองไม่ต่าง

"หัวหน้ามาทำอะไรที่นี่กันขอรับ ตามจริงบ้านพักท่านอยู่เขตโอ้คไม่ใช่หรือ แต่ข้าก็ดีใจจริงๆ ที่ได้เจอท่านอีกครั้ง"

หัวหน้ายิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ข้ามารับตำแหน่งใหม่น่ะ ตอนนี้ข้าไม่ใช่แค่หัวหน้าหน่วยแล้ว ข้าได้เลื่อนตำแหน่งเป็นแม่ทัพประจำชายแดนไปแล้ว"

ดูเหมือนเป็นเรื่องน่ายินดี แต่สองตาของชายผู้นั้นกลับดูเศร้าสร้อย ทอดมองคนตรงหน้าอย่างออสก้าด้วยความอาลัย

'ฮืมมม ข้าเหมือนจะเห็นคนแอบรักเขาข้างเดียว'

ฮาวเวอร์ผู้เจนจัดในเรื่องทางโลกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสายตาคู่นั้น ทำไมเขาจะไม่รู้จักในเมื่อตอนที่ยังมีชีวิตในชาติก่อน รวมถึงตอนที่อยู่ในนรกต้องคอยมองที่คนรักแต่รักไม่ได้มาตลอด กลายเป็นเพียงตัวประกอบในเรื่องความรักของคนอื่นจนแทบอยากจะขโมยศรรักจากคิวปิดมายิงให้รักกันจะได้จบๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจทำให้รักของตัวเองสมหวังได้เพราะสาเหตุบางประการ

"ถ้าอย่างนั้นข้าต้องเรียกท่านว่าท่านแม่ทัพแทนแล้วสินะขอรับ"

"เจ้าไม่ใช่ทหารของอาณาจักรแล้ว และข้าไม่ใช่ผู้บังคับบัญชาการของเจ้า ไม่จำเป็นเรียกอย่างนั้นก็ได้"

"แล้วจะให้ข้าเรียกท่านว่ากระไรเล่า ข้ารู้แค่ชื่อตำแหน่งของท่าน"

"เรียกข้าว่า ดัคลัสเถอะ ข้าอยากเป็นเพื่อนกับเจ้ามากกว่า"

"ได้สิขอรับ ข้าอยากเป็นเพื่อนกับคนยศสูงๆ มานานแล้ว"

อีคอนเห็นว่าทั้งคู่คงคุยกันอีกยาวเลยแยกตัวไปทำความสะอาดต่อ เท็ปโป้เองก็ไปนั่งกินใบไม้อยู่ที่พุ่มหญ้า ดัคลัสมองสถานที่รอบๆ อย่างแปลกใจพลางหันมาถามออสก้า

"เจ้าอยู่ที่นี่มาตลอดเลยหรือ? "

"ก็ไม่เชิงหรอกขอรับ บางวันข้าก็ไปอยู่ที่ร้านเหล้าสังสรรค์กันจนเช้า"

"แล้ว… ก่อนหน้านี้เจ้าคุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ ดูเคร่งเครียดกันเชียว"

ออสก้าชะงักงันทันทีเมื่อหวนนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ เขาลืมไปเลยเพราะมัวแต่ดีใจที่ได้เจอกับดัคลัส แต่เรื่องนี้ใช่ว่าดัคลัสจะช่วยอะไรได้

"เรื่องนั้น… ข้ามีเด็กคนหนึ่งที่เขายังไม่ได้เข้าพิธีมอบสถานะเลย จนตอนนี้เขาอยู่เข้า 10 ปีแล้ว"

"เด็กคนไหนกัน? " ออสก้าชี้ไปทางอีคอน เขากำลังเช็ดถูกพื้นให้สะอาดอยู่

"เพราะเขามีหน้าตาอัปลักษณ์คนที่โรงนอนเด็กเลยไม่รับเลี้ยง คนที่โรงนอนคนชราเลี้ยงเขาอย่างทุลักทุเลมาจนถึงตอนนี้ แต่ว่าติดปัญหาตรงไม่มีใครพาเขาเข้าพิธีมอบสถานะได้เลย ข้าก็ไร้บ้านไร้ที่นา คนที่โรงนอนก็ไม่มีเงิน ถ้าหากพ้นปีนี้ไปอีคอนต้องกลายเป็นเด็กเร่ร่อนไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ๆ " ออสก้าพูดไปก็เศร้าไป ถึงจะรู้จักอีคอนแค่วันเดียว แต่ก็รับรู้ได้ว่าเด็กคนนี้เป็นคนดีและซื่อสัตย์อย่างที่ยากจะหาเจอ

"ถ้าอย่างนั้น… ให้ข้ารับเลี้ยงแทนดีไหม? "

"หา? จะดีหรือขอรับ เดิมทีเด็กคนนี้เป็นเพียงเด็กกำพร้าไร้ชื่อไร้สกุลมาก่อน ถ้าท่านพาไปก็เท่ากับว่าท่านรับเขาเข้าไปสืบสกุลต่อนะขอรับ"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย ตอนนี้ข้าก็ไม่มีลูกให้สืบสกุลอยู่แล้ว แถมยังต้องหมกตัวอยู่แต่กับชายแดน จะแต่งงานกับใครสักคนยังไม่ได้เลย"

"แล้วหน้าตาของเขา…"

"ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ เหตุใดข้าต้องรังเกียจด้วยเล่า แต่ก็ต้องมีข้อแม้อยู่บ้าง"

"อะไรหรือขอรับ? "

"อย่างที่เจ้ารู้ว่าข้ามักจะไม่อยู่บ้านพักเลย เพราะอย่างนั้นลำพังเด็กคนเดียวคงอยู่ด้วยตัวเองไม่ได้ ถึงจะฝากให้สาวใช้ดูแลข้าก็ไม่แน่ใจว่าพวกนางจะยอมรับเขารึเปล่า เจ้าต้องไปดูแลเขาเองที่บ้านพักของข้าในระหว่างที่ข้ายังอยู่ที่ชายแดน"

'เฉียบแหลมจริงๆ รับเลี้ยงเด็กเพื่อเป็นข้อผูกมัดให้ออสก้าไปอยู่ด้วย ชายผู้นี้ช่างแข็งแกร่ง แถมพูดได้ไหลลื่นอย่างไม่มีพิรุธเลยสักนิด เอาล่ะออสก้า เจ้าจะทำยังไงเมื่อเขาปล่อยเหยื่อล่อมาขนาดนี้แล้ว'

อีคอนฟังจิตฮาวเวอร์คิดก็รู้สึกลุ้นตาม ออสก้าทำหน้าลำบากใจก่อนจะถอนหายใจอย่างยากลำบาก

"ข้าจะทิ้งที่นี่ไปได้ยังไง แม่ข้าก็ตาบอด แถมคนชราที่นี่ก็ไร้คนคอยดูแล ถึงข้าจะเหลวแหลกไปบางแต่ข้าก็ไม่เคยละเลยพวกเขาเลยนะขอรับ ข้าคงตามอีคอนไปดูแลไม่ได้หรอกขอรับ"

'ดูท่าจะไม่สมหวังนะครับ' อีคอนคิด

"ถ้างั้นข้าจะส่งข่าวให้ท่านลอร์ดมาร์คัสผู้อุปถัมภ์โรงนอนแห่งนี้ทราบว่าที่นี่ถูกละเลยจนทรุดโทรม ไหนๆ เขาก็อยู่เขตเดียวกับที่ข้าอาศัย หากโน้มน้าวให้มีการย้ายโรงนอนคนชราไปที่นั่นคงไม่เสียหายเท่าไหร่นัก"

ดัคลัสยังทำสีหน้านิ่งเรียบราวกับเรื่องที่พูดไปไม่ได้คาดหวังจะให้ออสก้าตอบรับ แต่ในจิตของฮาวเวอร์นั้น

'โอ้โหหห โคตรอัจฉริยะ! ใช้เด็กเป็นตัวล่อและปิดช่องทางการปฏิเสธ คนที่ต้องการความช่วยเหลือเร่งด่วนอย่างออสก้าคงไม่มีทางคิดอะไรได้อย่างรอบคอบแน่ การเข้าบ้านไปดูแลเด็กครั้งนี้อาจเป็นการอยู่อาศัยไปชั่วชีวิตเลยก็ได้ ได้ ได้ ได้' (เสียงเอคโค่)

"ถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงปฏิเสธอะไรไม่ได้หรอกขอรับ หากท่านลอร์ดมาร์คัสจะย้ายโรงนอนคนชราไปที่เขตโอ้คจริง ข้าก็คงต้องตามไปด้วย"

"งั้นดีเลย วันนี้ท่านลอร์ดเองก็พาเด็กอุปถัมภ์มาเข้าพิธีมอบสถานะเหมือนกัน ข้าจะไปพูดคุยเรื่องนี้กับท่านลอร์ด เจ้าจะได้ตัดสินใจด้วยว่า จะไปอยู่ที่เขตโอ้คกับเด็กน้อยคนนั้นไหม"

ออสก้าเรียกอีคอนให้เดินตามไปด้วย ด้านหน้าของวิหารต่างมีผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างเนืองแน่น เด็กเล็กต่างอยู่ในชุดสีขาวสะอาดตา เด็กที่มีเงินทองมากหน่อยก็จะมีเครื่องประดับหรูหรา เด็กที่ยากจนหรือเด็กที่รับสถานะเพื่อไปเป็นทาสก็จะใส่เสื้อสีขาวมอมแมมหน่อยๆ อีคอนตอนนี้ใส่เพียงเศษผ้าที่เคยขาว หรือเดิมทีมันเคยเป็นผ้าขี้ริ้วมาก่อน แต่เขาเอามาใส่เพื่อปกคลุมร่างกาย

ออสก้ารีบถอดเสื้อให้อีคอนใส่ทันที ถึงเสื้อจะไม่ได้ขาวแต่ก็สะอาดกว่าตัวที่เขาสวม

"เจ้าใส่ตัวนี้ไปก่อน พอจบพิธีก็เอามาคืนข้าด้วยล่ะ ข้ามีแค่ตัวเดียว"

พูดจบก็สวมเสื้อตัวนั้นทับลงไป ถึงจะหลวมโคร่งแต่ออสก้าก็เอาเศษเชือกมามัดให้พอดีตัว

"เอาล่ะ พิธีจะมีอยู่สามขั้นตอน 1 คือเดินไปพร้อมผู้มอบสถานะจนถึงหน้าประตูวิหาร 2 ระหว่างทางจะมีกระดาษลงนามไว้ให้เขียนชื่อลงไป ส่วนใหญ่เด็กที่รับไปจะไม่เขียนเองหรอก เขาจะให้ผู้พาไปเขียนให้แต่ถ้าเจ้าเขียนหนังสือเองได้ก็ไม่จำเป็นต้องให้ดัคลัสเขียน 3 ตรงกลางที่เจ้าเห็นนั้นคือบ่อน้ำจดจำนาม นามของเจ้าจะถูกจดจำในระบบปกครองและผู้ที่พาไปจะเป็นผู้ปกครองเจ้าโดยชอบธรรม"

เมื่ออธิบายพิธีกรรมจบอีคอนกับดัคลัสก็เดินไปลงนามรับใบเขียนชื่อ ส่วนใหญ่คนที่เข้าทำพิธีก่อนจะเป็นเด็กที่อายุน้อยแล้วค่อยไล่ไปเด็กโตกว่า ฮาวเวอร์อยู่รั้งท้ายคนอื่น ไม่ใช่เพราะโตกว่าใคร แต่อัปลักษณ์จนถูกเบียดเสียมากกว่า ถึงดัคลัสจะเป็นแม่ทัพ แต่อำนาจในเมืองหลวงนั้นเขาไม่มีสิทธิ์หรือเส้นสายกับคนที่นี่เลย

"ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้าก็มีลูกกับเขาด้วย"

ชายท่าทางสูงสง่าเดินเข้ามายืนอยู่ด้านหน้าลัดแถวเขา ดัคลัสไม่ว่าอะไรพลางก้มหัวให้อย่างนอบน้อม

"อรุณสวัสดิ์ขอรับ ท่านลอร์ดมาร์คัส"

ลอร์ดมาร์คัสปรายตามองอีคอนทีนึงก่อนจะหันกลับไปมองทางข้างหน้าต่อ คนที่เคยแซงคิวดัคลัสถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นว่าพระเชษฐาขององค์ราชามายืนต่อหลังคนอื่นทั้งทีควรจะไปอยู่แถวหน้าสุดลองจากองค์ราชาแท้ๆ

"ข้านึกว่าท่านจะปล่อยให้เด็กนั้นตายไปแล้วเสียอีก"

ดัคลัสกล่าวถ้อยคำร้ายกาจออกมาพลางมองเด็กที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากลอร์ดมาร์คัส แม้ว่าคนตรงหน้าจะสูงศักดิ์กว่าแต่คำพูดเชือดเฉือนกันดูท่าจะรู้จักกันมาก่อน

"ข้าก็ไม่รู้ว่าเด็กคนไหนจะโชคร้ายกว่ากัน แต่วันนี้เป็นวันดี เจ้าควรเก็บคำพูดร้ายกาจเอาไว้เหน็บแนมตัวเองในเงาเสียเถอะ"

ดัคลัสไม่กล่าวต่อก็ปล่อยให้บรรยากาศนั้นเงียบลง อีคอนมองเด็กที่อยู่ข้างกายลอร์ดมาร์คัสเขาเป็นเด็กอายุเพียงสิบขวบไม่ต่างจากอีคอน ผิวพรรณผุดผาดอย่างคนข้างกายไม่มีผิดแต่เส้นผมสีดำสนิทไม่เลื่อมเงาอย่างเส้นผมคนทั่วไปจนหน้าประหลาด ไม่นานอากาศอบร้อนของฤดูก็ได้ขับเหงื่อตามไรผมของคนตรงหน้าไหลลงมา อีคอนเห็นต้นคอของเด็กคนด้านหน้ามีหยดเหงื่อสีดำก็ประหลาดใจรีบสะกิดดัคลัสให้มองตาม

"อะแฮม ท่านลอร์ดมาร์คัส วันนี้ช่างอากาศร้อนเสียจริง เกรงว่าเหงื่อไคลจะไหลย้อยจนทำให้บางสิ่งบางอย่างที่ท่านปิดบังแตกออกมา"

ดัคลัสพูดเสียงเบาพอให้ได้ยิน ไม่นานลอร์ดมาร์คัสก็ยื่นมือไปที่ท้ายทอยเด็กคนนั้นแล้วแผ่ไอเย็นออกมาให้เหงื่อที่ไหลระเหยออกไปจากตัว

"ขอบใจ"

"ข้าอยากได้อย่างอื่นแทนคำขอบใจมากกว่า ท่านช่วยย้ายโรงนอนคนชราไปตั้งที่เขตโอ้คได้ไหมขอรับ ถึงอยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีใครดูแล"

"ถึงไปที่นั่นก็ใช่ว่าข้าจะดูแลไหว เจ้าก็เห็น ข้าไม่มีกะจิตกะใจจะดูแลใครด้วยซ้ำ แม้แต่ตัวข้าเองก็ด้วย"

พอได้ยินอย่างนั้นอีคอนลอบมองคนตรงหน้า ลอร์ดมาร์คัสมีรูปร่างสูงผอมบาง ใบหน้าตอบเล็กราวกับคนขาดอาหาร สีหน้าเศร้าสร้อยอย่างคนอมทุกข์ยิ่งทำให้ดูเหมือนผีดิบเข้าไปอีก

"ไม่ต้องห่วง เรื่องนั้นข้ามีคนคอยดูแลให้อยู่แล้ว เพียงแค่ท่านอนุญาต ทุกอย่างก็จะลุล่วงได้ดี"

"ถ้าเจ้ารับประกัน ข้าก็ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธ อีกสองวันข้าจะส่งคนไปรับคนอื่นๆ ที่โรงนอนคนชรา ส่วนเจ้าก็เป็นคนจัดการนำทางไปเขตโอ้คด้วยตัวเอง"

"ขอบคุณที่กรุณา"

อีคอนมองการสนทนาไปมาอย่างเรียบง่าย คงเพราะดัคลัสรู้จักกับลอร์ดมาร์คัสมาก่อนแล้วถึงได้กล้ารับปากกับออสก้า แต่อีคอนเองก็ไม่รู้ว่าที่เขตโอ้คมีสภาพเป็นยังไง ลอร์ดมาร์คัสถึงไม่พาไปที่แห่งนั้นตั้งแต่แรก

ขบวนคนเดินมาจนถึงเกือบท้ายสุด เด็กข้างกายลอร์ดมาร์คัสโยนชื่อตัวเองลงในบ่อน้ำ เมื่อน้ำซึมเข้ากระดาษตัวอักษรที่เขียนนามก็ลอยออกมาก่อนจะแปลงเป็นภาษาเวทย์ลอยขึ้นไปบนแท่นศิลา แท่นศิลานั้นมีต้นนามอยู่สูงจนถึงปลายสุดเพดานวิหาร แสดงถึงบรรพชนของต้นตระกูลลอร์ดมาร์คัสที่เป็นถึงราชาของอาณาจักรนี้

"คนต่อไป"

ท่านนักบวชเรียกขานให้ดัคลัสนำหน้า เขาเป็นคู่สุดท้ายที่ทุกคนต่างเฝ้ามองเนื่องด้วยความอยากรู้ที่ว่าอีคอนนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหน จะสามารถเข้ารับสถานะได้หรือไม่ ทั้งยังอยากรู้ต้นตระกูลของดัคลัสแม่ทัพคนใหม่อีกด้วย

อีคอนโยนกระดาษนามลงบ่อน้ำพร้อมกับดัคลัส แต่แทนที่กระดาษนั้นจะจมลงอย่างที่ควรจะเป็นกลับลอยอยู่เหนือผิวน้ำเพียงคืบไม่จมลงสักที นักบวชเดินมาดูความผิดปรกตินี้ก่อนจะแสดงสีหน้าตกใจอย่างประหลาด องค์ราชาพอเห็นอย่างนั้นก็เดินเข้าไปดูบ้างและก็ประหลาดใจไม่ต่าง แต่ก็ยังเก็บสีหน้าท่าทางไว้เป็นอย่างดีพลางกล่าวประกาศว่า

"วันนี้บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ได้สิ้นอิทธิฤทธิ์เพราะมีผู้ลงนามมากเกินไป บัดนี้ไม่อาจรับพลเมืองเพิ่มได้อีกแล้ว ขอทุกท่านโปรดอภัย"

แน่นอนว่าคนชนชั้นสูงต่างไม่เชื่อ แต่เมื่อองค์ราชาพูดเช่นนั้นก็มีแต่ต้องยอมรับ ส่วนคนอื่นที่ไม่รู้ก็เชื่ออย่างไม่สงสัยอะไรแล้วเดินทางกลับไป

เมื่อไร้ผู้คนมากมายดั่งเช่นช่วงเช้าแรกแล้ว องค์ราชาหันมามองทั้งคู่ด้วยสีหน้าโกรธจัด

"จับพวกกบฏไปสอบปากคำ!!"