Kapitel 52: 52
It has been hours since Karina's scent left me but I'm still on the floor, stuck at the same moment when she told me everything. Apparently, the Asturias killed her family, we had a son, and Elizabeth killed our little Errol and then my mother let her go.
That was pure evil perpetuated by the people in my circle. They are my friends and my family, the people I've cared about. It was unacceptable to think that the people who caused this to Karina is the people I dine and I do business with.
Killing innocent people is just plain evil. The killing of my son and my wife's family by my own friends is just wicked. It's immoral. It's horrible. It's making all my insides churn in disgust and abhorrence.
And it happened to my wife while she's all by herself. Alone, scared, and with no one she can rely on. I can't imagine how that must have felt. While I was spending my years hating her, she endured her life living through the traumatic experience and nurturing our child and then having to go through at it again for the third time.
Para na nga akong mababaliw ngayon sa mga nalaman paano pa kaya si Karina na nakasama ang anak namin. She bore him in her womb for months, gave her love to him, and dreamt a bright future for him.
Now I finally understand the sad look on her eyes, the bitter expression in her face. I now realized why she's sneaking every night to cry at the lawn. Nabigyang-linaw na rin sa wakas ang apoy na palagi kong nababasa sa mga mata ni Karina sa tuwing tumitingin siya kay Elizabeth. Naiintindihan ko na kung bakit ganoon na lang ang poot na namamahay sa loob niya.
And I admired her for being so calm outside. Kung ako iyon, baka naubos ko na ang buong Asturia.
I wouldn't ask why she didn't tell me the second she came back. That is because I don't deserve to know it. She didn't trust me enough. Bakit mo naman kasi pagkakatiwalaan ang taong wala noong mga panahong nahihirapan ka at basta na lang naniwala na ipinagpalit ka sa iba. If I were her, I would also do the same.
Kaylaki ko kasing gago para paniwalaan ang mga kasinungalingan ni Ymir na inakala kong kaibigan ko. I never even questioned his motive for giving me that edited video. I just accepted it like it's the holy truth and hated Karina for all the pain I had gone through.
I stood up from the floor and looked around the big house. The multi-million mansion is full of lavish things but it felt so empty. Wala na ang kahit na anumang bakas ng asawa maliban na lang sa mga bubog ng mga nabasag na gamit sa sahig.
I stared at the shards of glass and felt a jab on the pit of my stomach. So this is how broken she is but despite of that, she still wakes up early in the morning to prepare my breakfast, arrange my clothes, and sends me off to the car with a smile on her lips like everything is well.
Hinamig ko ang sarili at sinulyapan ang katiwala na sumungaw sa bungad ng kusina. I understand the look of fear in her eyes so I nodded at her.
"What is it?"
Nagbaba muna ito ng tingin bago sumagot.
"S-Sir, sabi kasi sa akin nung assistant ni Ma'am Karina na tapos na raw niyang kunin ang mga gamit ni ma'am. Bilin niya po sa akin kaninang tanghali na sabihin sa inyo."
Naumid ang dila ko sa narinig. Wala akong maisip na sasabihin kaya tumango na lang ako.
Of course, she will leave me. It is evident in her eyes.
"Thank you for telling me. Sige na. Magpahinga na kayo. Bukas niyo na lang linisin ito."
Hindi ko na hinintay pa ang sagot nito at tinumbok ang pinto palabas. Pagalit na binuksan ko ang kotse at pinaharurot palayo. Humantong ako sa La Vida Club at tuluy-tuloy na pumasok. Hindi ko ininda ang nakabibinging buga ng musika at iginala ang tingin sa paligid.
I spotted the man I've been looking for at the bar area drinking by himself. Tiim ang mga labi na itinaas ko ang mga manggas at ikinuyom ang mga kamao. Nang makalapit ay hinila ko patayo si Ymir at agad na pinatikim ng suntok. Natumba ang nabiglang kaibigan pero hindi pa man ito nakakabawi ay hinila ko na siya uli patayo at pinaulanan ng kombinasyon. I never used my boxing skills outside the ring and my gym but this is different. Gusto ko siyang lumpuhin hanggang sa hindi na ito makapagsalita. Gusto kong pilipitin ang leeg nito hanggang sa malagutan ito ng hininga.
Natigil ang iilang mga taong umiinom at nagsilapitan ang mga bouncers para awatin kami pero hindi ako nagpapigil. Isinalya ko siya sa counter ng mga alak at mabangis na tinitigan. Duguan na ang bibig at ilong nito.
"Fuck you, Ymir! I'll kill you for real!"
Ibinalandra ko siya sa gilid at binigwasan na naman sa mukha. Bumulwak ang dugo sa ilong nito pero tumawa lang ito. Umatras ito at napailing habang pinupunasan ang dugo sa mukha. Mas lalong nasindihan ang galit ko.
"Lumaban ka, duwag! Babae lang pala ang kaya mo, gago ka."
Nilapitan ko uli ang dating kaibigan at mahigpit na hinawakan sa mga balikat. Tumitig naman pabalik sa akin ang miserableng mga mata ko.
"Ama at kapatid niya iyon, pare. Anak ko iyon. Mag-ina ko at pamilya niya ang pinatay niyo! Do you think I'll just sit around while knowing the truth? Ilang taon mo rin akong pinaikot sa mga kasinungalingan mo. Akala ko kaibigan kang tunay. Nasaan na ba ang ilang mga taong pinagsamahan natin?! The brotherhood we had, Ymir? I treated you like an older brother I never had. Kaya ba wala kang maisagot noong tanungin kita kung ano ang ginawa mo kay Karina?! May kaluluwa pa ba kayo, pare?! You just killed innocent people!"
Pabalya ko siyang binitawan at sinuntok uli. Napaatras naman ito at natatawang umiling. Mas lalong lumaki ang galit ko. I can see no shame in his eyes, not even a trace that he is a bit sorry for doing it.
Naitanong ko sa sarili kung naging kaibigan ko ba talaga ito. I see nothing of the friend I looked up to. Siguro nga ay nagkamali ako ng pagkakakilala sa kaniya. I just acquainted myself with the very murderers of my son and my wife's family.
Galit na lumapit ako sa nakahandusay na si Ymir at pinatayo ito para muling patikimin ng kamao ko. I don't care if my fist is full of blood now. All I can wanted is to erase his face in this world. Hinihingal na binitawan ko na ito at hinayaang bumagsak ang lamog na katawan nito sa sahig. Kinapa ko ang likod ng pantalon at binunot ang baril at ikinasa ito kay Ymir.
Nagsigawan ang mga taong nakatingin sa amin. Naging alerto naman bigla ang security na sa pagtataka ko ay hindi na ako tinangka pang pigilan kanina sa pambubugbog kay Ymir.
"Cholo, it's enough," awat ni Vida sa likod ko ngunit hindi ko pa rin ibinaba ang baril na nakatutok. Iniisip ko kung ilang bala kaya ang maaari kong itanim sa katawan ng lalaki.
"Stop it, man. Kapag hindi ka pa tumigil ngayon ay mapapatay mo na iyan," ani ni Maverick na hindi ko alam na narito pala. Hinawakan nito ang balikat ko.
"That's exactly what I intend to do. I'll kill this fucking bastard!" bulyaw ko.
"Come on, Cholo. You're better than that. Alalahanin mo ang asawa mo. Kailangan ka pa niya. Think about what would she feel if she found out. Ibaba mo na iyan, pare. Think about Karina. She needed you the most."
Natigilan ako sa narinig. Gumiti sa isip ko ang luhaang mukha ng asawa at ang magiging reaksiyon nito sa gagawin ko. Huminga ako nang malalim at unti-unting ibinaba ang baril.
He's right. Kailangan pa ako ni Karina.
I crouched down over Ymir and stared at his marred face. "A few teeth and some broken bones, that's just what I did to you. Kulang na kulang sa kinuha mo sa akin at sa asawa ko. Prepare your best lawyer now because I will make sure that you and your sister will rot in hell the next time we meet."
Ymir's face went deadly. I took it as a good sign before standing up and walking away. Hindi ko na pinansin ang tawag ni Maverick at tuluy-tuloy na lumabas ng club diretso sa sasakyan. Inihagis ko ang baril sa passenger's seat at minaniobra palabas ang kotse.
Mahigpit ang hawak ng duguang kamay ko sa manibela. Para na akong nakikipaghabulan sa demonyo sa bilis ng takbo ko pero wala na akong pakialam. Ang gusto ko lang ay masagot pa ang ibang mga tanong ko na tanging ang ina ko lang ang makapagbibigay sa akin.
I turned right at the first intersection and spent the entire hour in a state of blank space. When I reached the resthouse, my mother was already there outside at the extended balcony waiting for me. Isang sulyap ko pa lang sa ina ay alam ko nang alam niya kung bakit nandito ako.
Lumabas ako ng sasakyan at naupo sa unang baitang ng hagdan habang ang ina ay nakaupo sa paborito nitong upuan at malayo ang tingin. Walang nagsasalita sa aming dalawa pero alam naming pareho kung ano ang dahilan kung bakit kami naririto.
"Why did you do it?" basag ko sa katahimikan at ipinagsalikop ang mga namamanhid na kamay. "He's your grandson, mom. Anak ko iyon. Apo mo. Dugo't laman ko iyon."
Diniinan ko ang pagitan ng mga mata para pigilan ang emosyon.
Narinig ko ang pagsinghot nito.
"I didn't know about it. Paniwalaan mo man ako o hind pero hindi ko talaga alam na nagkaanak kayo ni Karina. Iba kasi ang pangalan niya na nakalagay sa records. It was not Karina Versoza. It was Veronika Alcantara. I don't know why it happened. I have no time to check on that. What I know that time was I can finally pay some debts I owed with the Asturias. Kinausap ko ang hepe ng pulis ng Sta. Barbara na may utang na loob din sa akin para pakawalan si Elizabeth not knowing that it's the murderer of my grandson whom I'm setting free. I didn't know, son. If only I did... then I wouldn't have done it. I'm sorry... I'm so sorry... I'm so ashamed of myself. I am so sorry."
Humagulhol ito.
"You could have avoided it in the first place if you're practicing real public service. You've sworn in to be a loyal servant to the public, mom... to protect the powerless and the weak but you abused your power. At naging kapalit ng pang-aabuso mong iyon ang hustisya para sa pagkamatay ng anak ko. We were so blind. We're so fucking blind that we still talk to them and treat them like family not knowing that they have fucked us from behind. They killed Karina's family! They killed my son and my mother let go of the murderer! Iyon ang balik sa atin ng karma!"
Sinapo ko ang ulo gamit ang dalawang kamay at hinayaan ang mga luhang umagos.
"I would understand if you will hate me, son. I would definitely understand if you will never forgive me at all. It's okay. I deserve it."
Pinunasan ko ang mga luha at tumayo.
"You're my mother. I love you very much and I still do even after all I've learned. Just let me be for a while now while I come in terms with it. Kasi hanggang ngayon, hindi ko matanggap ang lahat, eh. Nakakalungkot lang kasing isipin na ang sarili ko pang ina ang isa mga dahilan kung bakit hindi ko na mararamdaman ang mahalin ng isang anak. I will never have a chance of seeing him, loving him, spoiling him everything he wanted. Kinuha niyo na iyon sa amin ni Karina. Tinanggalan niyo na kami ng karapatang maging magulang ni Errol." Pinahid ko uli ang mga luha at namulsa. "I came here to be enlightened but I didn't know that I will have more questions to ask. I'll just come back when I've sorted all of these out. Aalis na ako. Magpahinga na ho kayo."
Hindi ko na hinintay pa ang sagot ng ina. Bumalik na ako sa kotse at pinaandar na ito. Mas sumikip pa ang dibdib ko sa mga narinig na pag-amin mula mismo sa bibig ng ina ko.
Saglit akong huminto sa gilid ng kalsada para pakawalan ang emosyon. And then I got my cellphone and called my secretary. He picked up at the first ring.
"Cancel all of the projects of Gastrell Corporation with the Asturias effective today. Tell Attorney Gualvez to come see me tomorrow at the office and prepare for a press conference. Thank you."
Pinatay ko ang cellphone at ibinalik ang atensiyon sa kalsada. Inihilamos ko ang palad sa mukha at nagmura.
This will be a long night ahead.
Wöchentlicher Energiestatus
-- Power-
Rangliste 
-- Power-
Stein