PART 35 KONSENSIYA

Ash POV

"Potato!" Hiyaw ni Spencer dahilan para magising ako.

"Good morning sweetheart!" Naka ngiti niyang bati saka humalik sa aking noo.

"Good morning. Saan galing yan?" Tanong ko habang naka turo sa bowl na may potato.

"Tanim mismo ito sa Mansion. Sobra sobrang ani lang kaya naisip ko na igawa ka ng potato fries, cracker, and crisps. With--fresh milk." Bibo niyang saad habang binabangon ako.

Kumuha ako ng isa at kinagatan.

"Fresh yan. Parang ikaw." Naka ngisi niyang usal at pilyong tumitig sa aking leeg.

"Masarap. Very fresh." Puri ko sa fries.

"Yup. Hindi kasi kami gumagamit ng fertilizer basta-basta. Wala rin kaming ini spray. Tutal naman, supplier kami ng iba't-ibang branch ng fast food chain." Saad niya habang sinusuklay ang aking buhok gamit ang daliri.

"May gusto ka ba puntahan?" Tanong niya na ipinagtaka ko.

"Bakit?" Tanong ko habang pinapagpag ang kumot na nataktakan ng cheese powder.

"Out of town?" Taas kilay niyang usal habang naka tingala.

"Okay na ako dito. Uuwi rin ako sa unit ko dahil babalik na ako sa trabaho bukas." Bagot kong saad saka diretsyong ininom ang fresh milk.

"What if-- mag cassino tayo?" Pahabol niya nang lumabas ako ng silid.

"Ayoko nga. Ayoko sa sugal." Pag tanggi ko.

"What if-- dinner date?" Tanong niyang muli nang maupo sa kusina.

Umiling lang ako saka pinagpatuloy ang pag hugas sa aking pinagkainan.

"Shopping?" Tanong niya.

Umiling muli ako saka sumulyap sa kaniya na ngayon ay naka pangalumbaba habang nilalagatok ng daliri ang ibabaw ng mesa.

"Fine. What do you want to do?" Tanong niya matapos kong mag punas ng kamay.

"Um-" sambit ko saka humatak ng upuan at naupo sa kaniyang tapat.

"Wala naman. Basta kasama kita." Seryoso kong sabi.

Napabuntong hininga naman siya matapos ko iyong sabihin. Sa halip na masiyahan, dumilim ang kaniyang awra.

Sandaling tumahimik ang paligid.

Napayuko siya at tikom ang bibig.

Pinagmasdan ko lamang ang kaniyang mukha.

Tila napundi ang saya sa kaniyang labi sa sandaling pananahimik.

Batid ko na mayroong gumugulo sa kaniyang isip. Kung ano iyon, hindi ko rin alam.

"Nasabi mo na ba sa parents mo?" Tanong ko nang di siya tinitignan.

"Yes." Tipid niyang sagot.

"Mabuti." Sagot ko saka tumango.

Hinawakan niya ang aking mga kamay na nakapatong sa ibabaw ng mesa bago nag salita.

"Ash--"

"Ma-hal na mahal kita." Saad ko habang naka titig sa aming magka hawak kamay.

Sinabi ko iyon dahil alam ko na hindi niya pa rin napapatawad ang sarili niya. Ayokong ipakita sa kaniya na nasasaktan at nahihirapan ako dahil alam ko na mas lalo lamang siyang mahihirapan na kalimutan ang lahat. Tama lang na patago kong iiyak ang sakit.

Sarilinin at yakapin ang sarili sa tuwing sasagi sa isip ko na hindi kasing tibay ni Spencer ang pisi ng saranggola na may bubog para protektahan ako. Dahil ang totoo, si Spencer ang bubog na pilit kong pinanghahawakan kahit masugatan ako...

Ngayon nauunawaan ko na ang kahulugan ng salitang "Martyr". Nauunawaan ko na si Mamá. Nakaka hiya man aminin pero hindi ko rin kailanman maagawang sumaludo sa aking sarili. Dahil kabilang ako sa kanila.

Spencer Vahrmaux POV

Matapos kong marinig ang sinabi ng Doktora na buntis si Beatrixie, una agad pumasok sa isip ko ang isang ala-ala na nagising ako isang umaga na katabi si Beatrixie sa aking kama. Dalawang kuwarto ang meron sa bahay na tinutuluyan namin noon.

Binalikan ko ang mga huling malinaw at klarong sandali bago iyon. Magkakasama kami sa bar ng isang exclusive hotel kasama ang iba niyang kaibigan at kasamahan sa trabaho na kapwa modelo. Iyon na lang ulit ang huling pag kakataon na nag lasing ako.

Labis kong kinasusuklaman si kasandra na siyang dahilan ng pag hihirap nila. At halos isumpa ko ang kaniyang ama dahil sa parang aso niyang pag trato kay Natasha. Pero dahil sa mayroong nabuo sa isang pag kakamali, mas masahol pa pala ako sa mga taong nanakit sa mahal kong babae.

Ni hindi ko siya matignan sa mga mata. Napakasaya niya sa kabila ng lahat. Hindi ko man lang marinig sa kaniya na nag sisisi siya na ako ang pinili niya. O di kaya sana ay hindi niya na lang ako nakilala. When as a matter of fact, siya pa ang nag makaawa sa akin kagabi na kahit anong mangyari, huwag ko siyang iwan.

Nag makaawa siya na para bang ako pa ang pinag taksilan. Nag makaawa siya na dapat ako ang gumawa noon. Mas nanaisin ko pa na tumanggap ng masasakit na salita kesa ang iparamdam niya sa akin na mahal niya ako at karapat dapat siya sa akin.

Ni hindi ko na magawa pang sabihin sa kaniya na mahal ko siya. Baka hindi siya maniwala. Pakiramdam ko tuloy hindi ako ang lalaking nakalaan para sa kaniya. Napaka gago ko.

💐

Ash POV

"Kung gusto mo, ipag luto mo na lang ako ng ---pakbet?" Suhestiyon ko.

"Pakbet?" Ulit niya.

"Oo. Marunong ka ba?" Natatawa kong tanong.

"Favourite namin ni Dad 'yan actually." Nakangiti niyang saad.

"Sa isang kondisyon?" Usal ko habang naniningkit na tumitig sa kaniyang mga mata.

"Ano? Kahit ano Sweetheart." Malambing niyang usal na agad din tumayo sa kinauupuan saka yumakap mula sa aking likuran.

"Lahat ng gulay, gusto ko galing sa taniman niyo. Tapos, turuan mo ako kung paano mag luto ng pakbet." Hamon ko.

"Sure. Tuturuan din kita kung paano kumain ng pakbet." Natatawa niyang sabi saka pinisil ang aking ilong.

Fast forward:

"Napagod ka ba?" Tanong ni Spencer habang hinuhugasan ang mga gulay. Saka inilagay sa mesa upang hiwain at balatan.

Hinihingal naman akong yumuko sa mesa kaya di ako nag abalang sumagot pa.

"Matagal ba 'yan maluto?" Tanong ko na nananatiling naka yuko.

"Medyo. Why?" Tanong niya.

"Nagugutom na kasi ak--" di ko na natapos ang sasabihin ko nang mag angat ako ng ulo at nakita ko ang tsokolateng tunaw na kinakain ni Spencer at tumutulo na halos sa kaniyang mabalahibong dibdib.

Tanging shorts lang ang suot niya at hairnet. Naka side view siya sa akin habang nilalantakan ang piraso ng tsokolateng haba.

Napatikom ang aking bibig. Namimilog ang mata at halos mag laway ako sa aking nakikita. Ilang beses ko na siyang nakitang hubo at hubad. Pero ibang usapan na yata kapag ginawa kong pinggan ang katawan niya para lang dilaan ang tsokolateng tumapon sa kaniya. Tumutulo pa iyon sa kaniyang puson pababa sa kaniyang umbok--

"Oh! Shit anong ginagawa mo?!" Mataas niyang tono dahilan para mag angat ang aking balikat sa labis na gulat.

Mabilis siyang lumapit sa akin saka inagaw ang aking hawak.

"Oh God! Kailan ka pa naging kambing para kumain ng hilaw na talong?" Tanong niya na nag balik sa akin sa wisyu.

"Pwee! Pwee! Pwee!" Usal ko habang niluluwa ang kinagatang talong.

Hindi ko man lang namalayan na kinagat ko pala ang talong niya. Este yung talong na gulay. Napasalat ako sa aking pisngi ng mapansin ang kaniyang pag igting panga habang pilyong nakatitig sa akin.

"Sorry. Gutom talaga ako." Saad ko saka nag lihis ng tingin.

"Sure?"

Tumango lamang ako bilang tugon.

"Nakakatakot ka pala magutom. Nangangagat ka ng talong." Biro niya saka humagalpak sa pag tawa.

"Maliligo muna ako. Saan pala dito ang--"

"Sa kuwarto na tinulugan natin nung first night." Sagot niya habang nag hihiwa ng gulay.

Bukas naman ang pinto ng kaniyang silid kaya naman diretsyo na akong tumungo sa comfort room. Masyado kasi akong nabilad sa init at pinawisan ng husto. At dahil tanghali na, halos lahat ng kasam-bahay sa mansion na ito ay aligaga.

Saglit lamang akong naligo. Pag baba ko ay naamoy ko ang tila nasusunog na pag kain.

Dali-dali kong tinahak ang kusina. Sakto naman at naroon si Manang Marites na siyang mayor doma sa mansion.

"Manang?" Magalang kong tawag.

"Hija! Susmaryosep!" Hinihingal na usal ng matanda habang naka hawak sa dibdib.

Inangat ko ang takip ng kawali. Tuyot at di na kanais-nais ang amoy niyon.

"Nasaan ho ba si Spencer? Bakit napabayaan ang---"

"Umalis nga. Nag paalam na babalik din agad." Sagot ng matanda matapos uminom.

"Saan daw siya pupunta?" Kunot noo kong tanong

"Hindi sinabi. Naiwan niya tuloy ang phone niya. Kakamadali-iyan at nahulog sa garahe." Saad ng mayor doma saka lumisan.

Binuksan ko ang fridge saka kumuha ng malamig na inumin. Napasandal ako sa pinto ng fridge. Iniisip kung saang lupalop naman kaya nag punta si Spencer para ipagpaliban ang kaniyang pag luluto.

Nag laga na lang ako ng apat na itlog. Ayoko naman utusan ang kasam-bahay para lang ipag luto ako ng mauulam. Maliban sa Prito-laga lang ang alam kong lutuin.

Nag pasya akong matulog na lang sa kuwarto ni Spencer. Itinabi ko ang kaniyang phone sa ibabaw ng cabinet. Maiidlip pa lang sana ako nang mag ring ang aking telepono. Tawag mula kay Mamá ang aking natanggap.

"Ash--Kumusta ka?" Nag-aalalang himig ni Mamá.

"Mabut--"

"Mag usap naman tayo. Puwede ba kitang puntahan?" Tanong ni Mamá.

"Sige po. Pero ako na lang ang pupunta sa iyo." Magalang kong sabi.

"Nakabalik na ba si Spencer? Kumusta raw si Beatrixie?" Tanong ni Mamá na ipinagtaka ko.

"Ma- kasi-- hindi nakapag paalam si Spencer. Ano na naman ba ang nangyari kay Trixie?" Nag aalala kong tanong saka bumangon.

"Nag bleed si Beatrixie. Palabas na sana sila ni kasandra sa ospital--nauna na ako umalis dahil kailangan ko pa dumaan sa E.O para mag papalit ng salamin." Paliwanag ni Mamá.

Ganon pala. Nanganib ang lagay ng bata. Dahil ba sa akin?

"Ash? Hell--"

"Mamayang hapon na po ako pupunta diyan. May tatapusin lang po ako." Bagot kong sagot saka pinutol ang tawag.

Madali akong tumungo sa Ospital. Naka harang ang kurtina sa salamin kaya naman binuksan ko ang pinto ng silid ni Beatrixie. Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang masaksihan ko kung paano hawakan ni Spencer ang tiyan ni Beatrixie na naka upo sa kama. Kinakausap niya iyon na para bang naririnig at nakikita niya ang nasa sinapupunan ng aking kapatid.

Nang mag angat si Spencer nang ulo, doon ay mabilis siyang hinalikan ni Beatrixie sa pisngi. Halatang nagulat si Spencer sa ginawang iyon ni Trixie.

Napakasaya ni Trixie. Sobra. Yung ngiti na minsan ko na rin nasaksihan noon habang kinukuwento niya ang plano ng kasal nila ni Spencer. Yung saya sa labi niya habang sinusukatan siya ni Ricky? Yung kinang sa mata niya--yung mukhang punong puno ng pag-asa at galak. Lahat ng iyon ay mababalewala lamang kung ipagdadamot ko siya sa aking pamangkin. At sa aking Ate.

Naka labas na ako ng building ng Ospital. Lumanghap ako ng sariwang hangin bago nag-patuloy sa pag lalakad. Napatigil ako nang mayroong bumagsak na bagay sa aking harap. Mula iyon sa aking likod. Dinampot ko iyon at napag tanto ang eroplanong papel.

"Pascual." Mahina kong sambit habang hawak iyon. Naalala na naman kita.

"Natasha." Himig ng isang pamilyar na lalaki.

Dahan-dahan itong lumapit sa akin saka pinunasan ang aking pisngi.

Luha? Lumuluha ako? *tanong ko sa aking isip*

"I'm---sorry." Sambit niya at garalgal ang tinig.

Natatakot ako. Para saan iyon? Dahil nais niya na ba akong iwan?

"I saw you. I'm sorry." Seryosong saad ni Spencer na namumungay ang mga mata.

"It's okay." Tipid kong sagot saka pilit na ngumiti.

"No. It's not okay." Sagot ni Spencer saka ako niyakap ng mahigpit.

"Ate!" Tawag ng lalaking paslit na mukhang nasa edad pito pababa.

Kumalas si Spencer sa pag yakap saka ko naman hinarap ang bata.

"Bakit bata?" Tanong ko habang naka yuko.

"Gusto mo ba 'yan?" Turo niya sa hawak kong eroplanong papel.

"Ah? Sa iyo ba ito?" Tanong ko saka iyon nilahad sa kaniyang mukha.

"Opo. Pero sa iyo na yan ngayon." Naka ngiting sabi ng paslit.

"Ah--hindi na-"

"Sige na ate. Umiiyak ka kasi pag labas ng ospital. Pero nung hinawakan mo 'yan nakita kitang sumaya kaya--sa iyo na lang 'yan!" Saad ng paslit saka tumakbo papasok sa kotse na huminto sa aming tapat.

Napalunok na lang ako sa narinig. Tila estatwa akong minasdan ang pag layo ng sasakyan na sinakyan ng bata.

Napangiti ako ng titigan ang hawak kong eroplanong papel. Bumuga ng malalim na pag hinga bago nag salita.

"Nakakatuwa naman ang batang 'yon." Nakangiti kong saad.

"Why?" Tipid na sambit ni Spencer.

"Nasa kaniya na-pero binitiwan niya dahil sa nakita niyang masaya ang taong humawak nito. Kahit pa--ito rin ang mag papasaya sa kaniya." Saad ko saka napabuntong hininga.

"What do you want to say?" Taas kilay na tanong ni Spencer.

"Nothing." Sagot ko saka nag patuloy sa pag lalakad.

"I'm sorry kung hindi ako nag paalam--"

"Emergency naman. Ok lang." Naka ngiti kong Sagot.

"Hindi bale. Mag dinner na lang tayo sa--" hindi ko na siya pinatapos pa at agad akong nag salita.

"Sorry sweetheart. Kailangan kasi ako ni Mamá--sa Hacienda." Saad ko nang di man lang siya nililingon.

"Ganon ba? Nag lunch ka na ba?" Tanong niya nang ipag bukas ako ng pinto ng sasakyan.

"Yes. Ikaw?" Sagot ko.

Umiling lang siya sunod ay naupo na sa drivers seat.

"Masarap ba yung pakbet?" Tanong niya matapos ma-start ang sasakyan.

Ganon ba siya kataranta para makalimutan niya na ipinagluto niya ako pero iniwan niya ng di pinapatay ang kalan?

"O--Oo. Masarap siyempre ikaw ang nag-luto." Pag sisinungaling ko.

"Mabuti naman."

"Kumusta naman ang lagay ni Trixie at ng baby?" Tanong ko saka sumulyap sa kaniya.

Napauwang ang kaniyang bibig. Tila hindi inaasahan ang aking tanong.

"Si Trixie --madalas puyat. Siguro ayaw niya mag tagal sa Ospital." Sagot niya at nagkibit balikat.

"Yung baby naman, kahit paano--mabuti naman." Sagot niya saka ngumiti sa akin.

"Obvious naman." Bulong ko.

"What?"

"Anong--pakiramdam?" Tanong ko na nagpakunot noo sa kaniya.

"Na---malaman na mag kaka baby ka na?" Diretsyo kong tanong.

Tumitig muna siya sa akin bago sumagot.

"Um--masaya." Mabilis niyang sagot.

Masaya? Pero hindi ko makita iyon sa mukha niya. Siguro ay di niya gustong ipakita na masaya siya dahil alam niya na maaapektuhan ako. Gayon pa man, gusto ko naman iparamdam sa kaniya na sinusuportahan ko siya at tanggap ko ang baby nila ni Trixie.

"Nakaka excite? Sana ikaw ang kamukha." Nakangiti kong usal.

"Yup. Nakaka excite." Sagot niya dahilan para tignan ko siya.

Napakatamis ng ngiti niya. Habang tinitignan ang hawak na ultrasound photo ni Trixie.

Agad niya rin iyon ibinulsa ng makita ang pag titig ko doon. Ako naman ay dumungaw sa bintana habang pilit na pinipigilan ang pag luha.