Kapitel 205: But a Memory
>Sheloah's POV<
Tiningnan ni Sir Erick ang map niya. "Okay. Malapit na tayo," sabi niya at nag nod kami.
Sabi ni Sir Erick kasi sa amin na ang Strike Team at ang Sniper Team ay mas mauunang makakarating sa meeting place kasi kailangan agad ng Sniper Team pumunta sa roof deck ng chosen building para habang papunta ang ibamg grupo para pag may malaking grupo papunta sa kanila, babarilin ng sniper team. Once everyone is here, we are going to go to NAIA together.
Nakarating na kami sa meeting place tumatakbo na kami pataas sa rooftop ng chosen building namin para mabaril na ng Sniper Team ang mga zombies malapit sa mga groups na papunta pa lang dito. Kaming Strike Team agad nasa likod ng Sniper Team. Nasa gitna ang pilot na pinoprotektahan namin para sa mission na ito.
Wala kaming ginamit na ammo ngayon na nandito kami sa meeting place. Tumatakbo kami pataas at kaming Strike Team ang umaatake para makapunta kami sa rooftop. Unti lang naman ang zombies dito. Hindi siya masyado marami kaya tahimik ang pagpatay namin sa kanila at hindi kami napilitan gamitin ang mga baril namin.
Nakarating na kami sa rooftop at agad pumunta sa mga pwesto nila ang Sniper Team. Kaming Strike Team naman nasa tabi ng main door papunta rito sa rooftop. Nakaabang kung zombies ang papasok dito. Si tito Jun naman, katabi ko. While si Sir Erick naka upo sa gitna ng area namin, tinitingnan ang mapa. Baka may tinitingnan na short cut or baka may binabago siya sa plano niya kung may effective ways pa para mabilis kami makapunta doon.
Agad akong napatingin sa tito ko. Tinakpan niya ang mukha niya at halata sa kanya na hindi siya masaya. Alam ko kung bakit. Dahil hindi naka-survive ang pamilya niya. Ang asawa niya, at tatlo niyang anak. Ang tanging buhay lang sa pamilya namin ay ako, at ang panganay niyang anak. Hindi ako makapaniwala na nawala rin ang lola ko. Nawalan na rin kami ng pamilya at tatlo na lang sa amin ang natitira. Iiyak na sana ako pero sa ganitong sitwasyon, ayaw ko. Pati rin siguro tito ko gusto niya ring umiyak pero ayaw niya rin dahil mas importante ang mission namin ngayon. Minsan kahit tahimik si tito, alam ko ang nararamdaman niya. Ayaw niya lang ipakita kasi sa ibang tao na may iniisip siya kasi ayaw niya silang madamay.
But right now, I want to be the one to cheer up my uncle.
Tumabi ako sa uncle ko at agad kong hinawakan ang shoulder niya and I gave him a small smile to lighten things up for him. "I'm sure, tito... They are watching us right now in heaven," sabi ko sa kanya at tiningnan niya ako. "And they're happy that we're alive. To keep things going," dagdag sabi ko pa at napabuntong-hininga ang tito ko.
"I know, Sheloah pero..." hindi nia matuloy ng sinasabi niya and tears began to form in his eyes but he just forced himself not to cry. "I just lost almost all of my family and all that's left is you and my eldest son," dagdag sabi pa niya and he shed a tear. Sa statement niyang 'yun, napaiyak na rin ako.
And all I could do was say nothing...
And just begun to hug him tight.
"Tito..." I trailed off and before I knew it, I was crying like a baby on his shoulder and he was just crying silently without being heard.
We stayed like this for a while. Alam naman nila ang nararamdanan namin so they ignored us for a bit. Wala pang kasama namin ang nakakarating dito so after 5 minutes, we parted from hugging at tiningnan namin ang isa't isa.
My uncle wiped away the tears from my eyes. "Sheloah, don't cry like a baby," sabi niya sa akin and the both of us slightly laughed. Hinawakan niya ang left cheek ko and he smiled at me. "No matter what happens, kahit wala sila sa tabi natin, they will always be inside our hearts," dagdag sabi pa niya and he pointed at my heart and we both smiled at each other.
Totoo nga ang sinabi ni tito. No matter what happens, my mom, his wife, my three cousins, and my grandmother would always be inside our hearts. Marami man kaming pinagdaanan dati when it comes to financial things, we still look up for each other. We are the kind of family who always fights pero kahit paano, nasosolusyonan namin ito. Ayaw namin masira ang relationship namin. Close kami sa isa't isa kahit away kami nang away. Ang weakness lang ng family namin ay pagkain kasi usually, wala kaming pagkain sa bahay due to financial crisis. And all of us here share kahit hindi lahat kami mabubusog. Palagi rin kami nag aasaran, at palagi rin kaming naghaharutan. But now that there are three of us left...
These moments are nothing more but a memory.
Tumayo si tito at naka upo pa rin ako sa sahig, hawak ang katana ko. "Sheloah, sasamahan ko lang si Sir Erick for plans," pagpapaalam niya sa akin and I nodded at him. I was wiping my katana for it to look clean at bigla akong tinabihan ni Kreiss.
"It's good that you and your uncle let it all out for a couple of minutes," sabi niya sa akin and I just nodded at him. "Anyways... I have a question," dagdag sabi pa niya and he caught my attention at tiningnan ko siya habng nililinisan ko ang katana ko. Si Geof naman nasa isang side, nililinisan din ang katana niya.
"So, what's the question?" tanong ko and he took a deep breath.
"Nung tinatawag ko ang attention mo kanina... Bakit hindi mo ako masyado napapansin?" tanong niya at binalik ko ang attention ko sa paglilinis ng katana ko.
Agad kong binaba ang katana ko pero nakatingin ako sa sahig. "Kwinento ni Veon sa akin ang talagang nangyari sa panaginip niya kagabi," sagot ko sa tanong ni Kreiss and I decided to tell the whole story to him since I trust him. And I'm actually nervous and scared.
Nervous and scared that his dream may happen.
Wöchentlicher Energiestatus
-- Power-
Rangliste 
-- Power-
Stein