Kapitel 25: Twenty Four

Twenty Four

Kinuha ni Lovely ang beer na iniinum ko at tinitigan ako ng masama.

"Ano na naman ba ang problema mo?" Tanong niya saakin habang nasa sala kami ng unit ko.

"Akin na yan..." pinilit kong kinuha sakanya ang alak ko.

"No, hindi ko ibibigay ito hanggat, hindi mo sinasabi sakin ang problema mo." Seryoso ang kanyang mga tingin saakin.

"Wala, stress lang sa trabaho." Pagsisinungaling ko. Mukhang nakuha ko naman siya sa sagot ko at tuluyan na niyang ibinigay ang beer.

Sumandal siya sa sinasandalan ko at nagpakawala na malalim na paghinga.

"Stress din ako." Nagbukas siya ng inumin at nakipag cheers pa saakin. "Sa trabaho at Bryle." At tinungga nito ang inumin na hawak niya.

"Why? Anong meron kay Bryle?" Tanong ko rito.

"Super busy, hindi na kami ganuon ka nagkikita. May project ata silang ginagawa sa kompanya nila kaya wala siyang oras saakin." Tahimik kaming itinutungga ang kanya kanya naming hawak na inumin ng biglang in-on ni Love ang television.

"Mr. Liam Dwayne Perez, rescue a thousand children in a bombing incident this afternoon. The Hero of our generation." Panimula ng headline sa balita.

Napatingin saakin si Lovely at agad rin na pinatay.

"Its okay, alam ko na yan." Wala sa loob na sambit ko.

"Kaya ba umiinom ka ngayon?" Umiling iling ako at pinagmasdan ang beer na hawak ko.

"No, stress lang talaga ako sa stressful kong boss." Tipid siyang napangiti sa sinabi ko at uminom na rin. Maya maya ay napatayo ako sa aking pagkakupo ng biglang tumunog ang cellphone ko. Unang bumungad saakin ang pangalan ni Liyan.

"Yes, Liyan." Sagot ko sakanya.

"Ma'am nandito po kami sa tapat ng bahay ni Sir Liam, pero wala daw po siyang panahon para mgpa-interview." Nakagat ko ang daliri ko dahil sa aking narinig.

"Paano ito Ma'am? Malalagot tayo ni Sir Ver kapag wala tayong sinabing report sakanya bukas at ang dami ding mga reporter dito sa labas, baka maunahan tayo." Napakamot ako sa king ulo dahil sa sinabi niya. Tiningnan ko si Love na nakatanaw na pala saakin.

"Sige-sige, umuwi na muna kayo at magpahinga. Alam kong kanina pa kayo nandiyan. Pupunta na lang ako bukas ng umaga, sigurado naman akong wala ng mga reporter diyan."

"Sige po Ma'am."

Ibinaba ko na ang tawag niya at umupo ulit sa tabi ni Lovely. Nginitian ko siya ng kakaiba at binigyan ng panibagong maiinom.

"Anong nakain mo? Sino yung kausap mo at bigla kang naging ganyan?"

Mas lumapad ang naging ngiti ko sakanya. "Si Liyan. Dito kana matulog." Alok ko sakanya mas lalong naningkit ang kanyang mga mata saakin.

"Bakit? May binabalak ka no'"

"Ihatid mo ako bukas. Madaling araw."

Tumungga ulit siya ng alak na hawak niya at seryosong tumingin saakin. "Sa bahay nila Liam." Napatigil siya sa kanyang pag-inom at tumingin saakin.

"Bakit? Anong meron kay Liam?" Naguguluhang tanong niya. "Why would you go there?"

"Unfortunately my boss see the news, and he wants us to cover his story. We need to interbyu him para mapapayag namin siya sa next month Magazine." Seryoso ang mga mata ni Lovely sakin at inilapag na din niya ang alak na hawak niya.

"P-Pero-"

Binigyan ko siya ng malawak na ngiti. "I'm fine, really. Its been a year simula ng mangyare iyon, move on na ako same as you. Wala na talaga iyon." Pampalubag loob ko sakanya.

"But this is the formal meeting niyo since your childhood, sigurado ka?"

Tumango tango ako para hindi siya pagalalahanin. Kinuha niya ulit sa mesa ang kanyang iniinom at hindi padin inaalis ang tingin saakin.

"Paniniwalaan kita dahil sinabi mo.. Okay, ihahatid kita bukas." Napangiti ako ng tipid sa pag sang ayon niya.

~*~

Mahimbing ng natutulog si Lovely sa tabi ko ngunit hindi padin ako dalawin ng antok, I still keep thinking about him. Anong sasabihin ko sakanya sa oras na magharap kami? Anong kapal ng mukha ang ipapakita ko when he see me.

Paano kung may asawa at anak na siya? Do I need to please them na okay lang ako? Papaano?

Sa hindi inaasahan at hindi ko malaman ay tuluyan na rin pala akong nilalamon ng gabi.

Maaga ako nagising upang magayos sa gagawin kong pangungumbinsi kay Liam ngayong umagang ito, tamad na tamad na bumangon si Lovely upang ipagmaneho ako patungo sa bahay niya.

Kinakabahan ako habang nagmamaneho si Love, kanina ko pa inililinga ang paningin ko at pinilit na tina-tandaan ang dinaraanan dahil alam kong hindi lang ito ang huling beses na pupunta ako dito.

Pinalakas ko ang loob ko ng makitang nasa tapat na kami ng bahay niya.

"Kaya mo ba? G-Gusto mo samahan kita?" Si Love habang nagaalala saakin.

Nginitian ko siya. "Kaya ko na ito, Im 25 years old, wala lang ito saakin. Umalis kana, may pasok ka pa."

Tuluyan ko ng sinarado ang pinto ng sasakyan niya at umalis na ito. Nagpakawala ako ng malalim na paghinga habang nakatanaw sa bahay niya. May malaking gate na humaharang sa bahay niya at wala akong choice kundi ang mag doorbell pa.

Tiningnan ko ang aking relo, alas sais palang ng umaga. Ilang beses akong napapa-atras, ilang beses kong hinahawakan ang kamay kong nagaalangan na pindutin ang doorbell na iyon.

Kaya ko ito! Magpapanggap na lang muna ako na hindi ko siya kilala, para lamang sa trabaho, sa trabaho.

Paulit-ulit kong ipinasok sa isip ko ang mga pampatapang na loob na iyon pero iba na pala kapag nasa harap mo na siya.

Binuksan niya ang Gate at kaagad nagtama ang mga tingin naming dalawa.

"Anong kailangan mo?" Masungit na tanong nito saakin. Natulala ako sa kanya. Biglang kumabog ng sobrang bilis ang dibdib ko.

"Anong kailangan mo?" Ulit niya at doon na ako natauhan, agaran kong inilabas ang calling card ko at iniabot sakanya.

"Uhm, Im from Maxwell Magazine, editor. Actually galing na dito kahapon ang mga katrabaho ko at gusto ka sana namin na maging cover story saaming next month magazine if-" kaagad nanlaki ang mata ko ng bigla niyang isinarado ang gate.

Did he not know me? Why he's acting like he didnt recognize me?

Kommentar Kommentar von 0

Abstimmen

Kapitel 26: Twenty Five

Twenty Five

Naiwan akong nakatulala sa pinto niyang sinarado niya, naghintay ako. Hindi ako susuko, kapag nalaman ng boss kong hindi ko siya napapayag ay ako ang papatayin nun.

Naghintay ako sa labas ng Gate niya, hinintay ko siyang lumabas. Wala na akong pakialam kung hindi niya ako maalala, wala na din akong pakialam kung iniiwasan niya ako o ano pa man, I badly need an answer para sa mgazine at kailangan ko siyang mapapayag na gawin yun.

Ilang oras ang lumipas ng tuluyan ng bumukas ang Gate, dali-dali ang pagtakbo ko para harangan siya sa kanyang daraanan.

"A-Anong ginagawa mo?" Asik niya ng idinipa ko ang aking kamay para hindi siya makaraan.

"Please Mr. Perez, we badly need you to our magazine."

"No." Madiing sambit niya.

Nanlaki ang mga mata niya ng nagtungo ako sa gilid ng kanyang sasakyan at walang alinlangang sumakay doon, ipinagpapasalamat ko sa Diyos na hindi niya na ini-lo-lock ang pinto.

"What the-"

Seryoso akong tumingin sakanya. "Please Mr. Perez, mapapatay ako ng boss ko kapag nireport ko sakanyang ayaw mo pumayag, please, please."

Sinamaan niya ako ng tingin. "Then die! I dont care." Tuluyan na niyang pinaandar ang sasakyan ng napakabilis. Napahawak ako sa aking bag habang hindi nakakabit ang seatbelt.

"Ano, hindi ka parin babababa?" Galit na litanya niya saakin.

Umiling iling ako. "No, not until you said Yes to me." Nanlaki ang mata ko ng makitang nasa 100 na ang pagpapatakbo niya. Sobrang higpit na ng pagkakahawak ko sa handler sa ulunan ko dahil pakiramdam ko anu mang oras sa oras na magpreno siya ay tatalsik ako.

Mabuti na lang at hindi gaano madami ang sasakyan at walang gaanong pulis sa nadaraanan namin dahil panigurado magkakaroon ng violation itong lalaking ito.

Umabot na ng 120 ang takbo niya at hilong hilo na ako pero hindi parin ako papayag. 140 and suddenly kaagad nanlaki ang mata ko ng tuluyan niya itong ibabangga sa napakalaking truck na sasalubong saamin.

Ipinikit ko ang mata ko sa pupuwedeng mangyare, hanggang sa naramdaman ko na lamang na nakahinto na ang sasakyan at lumabas siya.

Sapilitan niya akong inilabas sa loob ng kotse, hindi ako makapaglakad ng maayos dahil sa pagkahilo. Nasusuka na din ako. Gumilid ako sa daan at isinuka lahat ng nakain ko kagabi. Wala akong imik habang tuluyan na siyang umalis sa lugar na iyon.

Napaluha ako.

Bigla akong namutla, hanggang ngayon ay imiikot parin ang tiyan ko at pakiramdam ko ay nakasakay parin ako sa sasakyan niya.

Naduduwal akong sinagot ang tawag ni Liyan saakin.

"Ma'am asan na po kayo? Na convince niyo po ba si Mr. Liam?" Nahihilo akong tumayo at naghanap ng masasakyan ngunit wala, puro mga naka-kotse at truck ang nadaan.

"H-Hindi, at hindi ko alam kung nasaan ako." Nanghihinang sagot ko.

"Ma'am bakit po ganyan ang boses niyo? May sakit po ba kayo?" Tanong niya saakin.

Napalunok ako ngunit mas lalong sumakit ang lalamunan ko dahil sa paglunok kong iyon. Wala pa naman akong kain kaya puro tubig lang ang naisuka ko.

"Wala, nahilo lang ako. Nandiyan ba ang driver natin? i-o-on ko ang gps ko, pakihanap naman ako. Di ko alam ang exact address nito"

"Sige po" tanging naging tugon nito at pinatay na ang tawag.

Naglakad ako, patungo sa hindi ko alam kung saan. Naglakad ako kahit wala akong nakikitang hangganan. Umaasang may isang taong hihinto at papasakayin ako.

Unti-unti ng umiinit ang paligid, unti-unti ng tumitirik ang araw at heto ako ngayon nakabilad.

Hindi kalaunan ay may humintong sasakyan sa tapat ko, tago sa aking sarili ang mga ngiti ko ng makita ko siyang papalapit ng papalapit saakin.

"Papayag kana ba?" Unang bungad ko ng magtama ang mga tingin naming dalawa.

Seryoso ang kanyang tingin at bigla akong napaatras sa tingin niyang iyon.

"Did you really didnt recognize me? Ha!" Natigilan ako sa sinabi niya. Frustrated ang kanyang mga mata habang titig na titig saakin.

I do know you, Liam! Baka ikaw ang hindi nakakaalala saakin.

"Next time, if you want to be treated with respect dont ever ride to someone else car." Frustrated parin ang kanyang mga mata at halata mong galit na galit ito. Bakit? Kanino? Saakin?

Nakatitig parin ako sakanya, pinagmamasdan at sinusuri ang kanyang emosyon. In all the people, I am the only one who can read his emotion since we were child.

Nagtama ulit ang mga tingin naming dalawa.

"Did you not know me? Did you!" Galit na galit na siya.

"I know you, you jerk!" Tanging naging bigkas ko at tuluyan ng naglaho ang galit sa mga mata niya. Nagkatitigan kaming dalawa, matagal at alam kong anu mang oras ay bibigay na itong puso ko sa dahil sa mga titig niya.

Pinawi ko kaagad ang mga tingin ko at tumalikod sakanya. Dahil alam kong ano mang oras ay maguumpisa na naman ang luha ko sa pagtulo.

Naglakad ako at biglang may humintong sasakyan sa gilid ko. Ibinaba niya ang knyang bintana at nakangiti akong binate.

"Ma'am Billy, sakay na po kayo." Sa huling pagkakataon ay pinagmasdan ko si Liam na nakatitig parin saakin at tsaka ako tuluyang pumasok sa sasakyan at iniwan siya sa lugar na iyon.

Pinagmasdan ko siya sa side mirror at madiin na lamang akong napapikit habang papalayo ako ng papalayo sakanya.

I am not really dreaming, Liam. This is now our reality.

Kommentar Kommentar von 0

Abstimmen