Medyo naalimpungatan pa si Xu Jiamu kaya hindi niya pa maintindihan ang
nangyayari noong una, pero nang maproseso na siya… Biglang nawala ang
antok niya.
Maging ang mga tuhod niya ay nanginginig habang nakatitig sa umiiyak na
Song Xiangsi kaya halos tatlong minuto pa ang lumipas na hindi siya
gumagalaw sakanyang kinatatayuan bago niya pilitin ang kanyang sarili na
dahan-dahang maglakad papunta rito.
Nakahiga si Mr. Song habang ang dalawa nitong mga kamay ay nakalapag sa
tyan nito, at kahit sa malyuan, kapansin-pansin na nakangiti ito, na para bang
nanaginip lang ng maganda.
Maingat na hinawakan ni Xu Jiamu ang kamay ni Mr. Song, at nang
maramdaman niyang malamig na ito, muli siyang natigilan at dahan-dahang
tumingin kay Song Xiangsi. Siguro dahil ngayon niya lang ito nakitang umiyak,
pakiramdam niya ay parang sinasaksak ang puso niya, kaya kahit alam niyang
hindi sapat ang mga salitang gusto niyang sabihin, naglakas loob pa rin siyang
lumapit dito para himasin ang balikat nito. "Sisi, wag ka ng malungkot."
Pero parang walang katapusan ang mga luha ni Song Xiangsi, at iyak lang siya
ng iyak.
Alam niya naman na parte talaga ng buhay ang kamatayan, at malinaw din
sakanya na hindi na rin magtatagal ang papa niya, pero hindi niya naman
naisip na ganito kabilis, kaya sobrang sakit para sakanya.
Akala niya pwede niya pang maiuwi ang papa niya sa Beijing para makita si
Little Red Bean. Gusto niya sanang ipakilala ang anak niya, sa
pagbabakasakali na pag nalaman nitong may apo na ito, biglang gumanda ang
kundisyon nito kahit papano. Bago sila matulog, ilang oras na magkahawak
ang mga kamay nila habang pinagkwekwentuhan ang mga nangyari noong
bata pa siya…Mukhang okay naman ito kagabi… Kumpara sa mga nakaraang
araw, alam niyang mas malakas ito. Kaya… Bakit ito biglang namatay?
Habang mas iniisip ni Song Xiangsi ang mga bagay-bagay, lalo lang niyang
hindi matanggap ang nangyari.
Dahan-dahang lumuhod si Xu Jiamu para yakapin si Song Xiangsi, at sa
sobrang tagal nitong umiyak, bandang huli, basang-basa na ng luha ang t-shirt
niya.
-
Pagkalipas ng ilang araw, hindi pa rin tanggap ni Song Xiangsi ang pagkawala
ng papa niya kaya madalas lang siyang nakatulala habang nakayap sa picture
nito.
Kaya si Xu Jiamu nalang ang umasikaso ng lamay ni Mr. Song.
Noong araw ng libing, lahat ng mga kaibigan ni Mr. Song ay dumating.
At dahil hindi pa rin kaya ni Song Xiangsi na humarap kahit kanino, inako na ni
Xu Jiamu ang lahat ng responsibilidad mula sa pagaasikaso ng mga bisita
hanggang sa mismong paglibing ni Mr. Song.
Nilagak si Mr. Song sa tabi mismo ng puntod ni Mrs. Song. Malayong malayo
sa inaasahan, umulan ng sobrang lakas habang ibinababa na ang kabaong ni
Mr. Song, pero sa kabila ng lahat ng putik, sumalampak pa rin si Song Xiangsi
habang emosyunal na umiiyak, kaya nang makita ito ni Xu Jiamu, dali-dali
siyang lumapit para payungan ito.
Hindi ganun kalaki ang payong at literal na si Song Xiangsi lang ang kasya,
kaya bandang huli, basang basa si Xu Jiamu.
Pagsapit ng alas tres ng hapon, isa-isa ng nagsi'alisan ang mga nakiramay,
hanggang sina Xu Jiamu at Song Xiangsi nalang ang naiwan.
Tatlong araw ng hindi masyadong kumakain si Song Xiangsi, at dahil dito,
halatang halata ang laki ng ipinayat nito, kaya naman sinadya ni Xu Jiamu na
paglutuan ito ng lugaw at dalhin sa kwarto nito.
Pagkapasok niya, nakahiga ito sa posisyong nakatalikod sa pintuan, kaya
dahan-dahan niyang inilapag ang dala niyang mangkok sa lamesa na nasa tabi
ng kama. Hindi nagtagal, maingat niyang hinalo, sinandok at hinipan ang
mainit na lugaw, pero noong sinubukan niyang subuan si Song Xiangsi, bigla
nitong hinawi ang kamay niya.
Kaya natapon sa kamay niya ang nakakapasong lugaw.
Biglang natigilan si Song Xiangsi, pero pagkalipas ng halos tatlong segundo,
muli siyang tumalikod, na para bang wala siyang pakielam sa nangyari.
Pero sa kabila nito, walang kahit kaunting galit o inis na naramdaman si Xu
Jiamu, bagkus, pinulot niya lang ang nalaglag na kutsara, nilinis ang mga
naging kalat, at walang imik na lumabas ng kwarto.
Hindi nagtagal, bumalik siya na may dalang bagong mangkok ng lugaw.
Pero hindi pa rin kumain si Song Xiangsi.
Siguro hindi pa talaga siya handang makipagusap kahit kanino, kahit kay Xu
Jiamu pa, kaya noong sinubukan nitong subuan siya ulit, bigla siyang
bumangon at walang imik na naglakad papunta sa kwarto ng papa niya, kung
saan naglock siya ng pintuan.
Ilang beses na kumatok si Xu Jiamu, pero dahil ayaw talagang buksan ni Song
Xiangsi, lalo lang siyang nag'alala kaya bandang huli, napagdesisyunan niyang
hanapin nalang ang susi.
Nang mahanap niya na ito, dahan-dahan niyang binuksan ang pintuan at
pumasok sa loob, kung saan nakita niya si Song Xiangsi na nakasalampak sa
sahig habang tinutupi ang mga damit ni Mr. Song.
Sa totoo lang, nirerespeto niya naman talaga ang pagluluksa ni Song Xiangsi
at sadyang nagaalala lang talaga siya dahil ilang araw na itong hindi kumakain,
pero noong nakita niyang maayos naman ang lagay nito, hindi na siya
nagsalita pa at tahimik nalang na naglakad palapit para samahan itong
magtupi.
Hindi maintindihan ni Song Xiangsi kung ano ba talagang gustong mangyari ni
Xu Jiamu. Hanggat maari, gusto niya sana talaga munang mapag'isa, pero
akmang itataboy niya sana ito ulit, bigla siyang natigilan nang makita niya ang
namamaga nitong kamay, kaya bandang huli, yumuko nalang siya at
nagpatuloy sa pagtutupi.
Sa kabinet ni Mr. Song, may isang lumang kahon na nakita si Song Xiangsi.
Hindi niya alam kung anong laman nito, pero noong sinubukan niyang kunin,
sobrang bigat, kaya kahit hindi siya humingi ng tulong, nang mapansin ni Xu
Jiamu na nahihirapan siya, walang pagdadalawang isip itong lumapit para
tulungan siya.
Pagkabukas niya ng kahon, tumambad sakanya ang mga litrato niya mula
noong kinder pa lang siya hanggang noong grumaduate siya ng high school.
Sa loob nito, may iba't-ibang klase rin ng libro, notebook, sketchbook, at mga
award… At habang iniisia-isa niya ang mga ito, muli nanaman siyang naging
emosyunal at hindi napigilan ang sarili niyang umiyak.
Ang natatanging tao na kilala niyang sobrang nagmahal sakanya ng buong
puso na alam niyang pwede niyang sandalan kahit anong oras ay iniwan na
siya… At mula ngayon, wala na siyang ibang pwedeng asahan kundi ang sarili
niya…
-
Pagsapit ng gabi, hindi pa rin kumain si Song Xiangsi, at dahil dito, nawalan na
rin ng gana si Xu Jiamu, kaya bandang huli, iniligpit nalang nito ang mga
nakahandang pagkain at inilagay sa ref.
Sa kwarto ni Mr. Song natulog si Song Xiangsi, samantalang si Xu Jiamu
naman ang natulog sa kwarto niya.
Pagsapit ng alas onse, bumuhos ang malakas na ulan, na may kasamang
kidlat, kaya si Xu Jiamu, na kakatulog palang, ay biglang napabangon sa
sobrang gulat.
Naalala niya ang sinabi sakanya ni Mr. Song noong huling beses silang
nagusap. Nabanggit ng matanda na kahit mukhang matapang at malakas na
babae si Sisi, ang totoo ay malambot talaga ang puso nito, at ang kidlat ang
pinaka kinatatakutan nito.
Dahil dito, dali-dali siyang bumangon at walang pagdadalawang isip na
pumunta sa kwarto ni Mr. Song, pero pagkabukas niya ng pintuan, laking gulat
niya dahil wala si Song Xiangsi sa kama.
Kaya kabang-kaba at punong-puno ng pagmamadali niyang hinalughog ang
buong kwarto, at nang makumpirma niyang wala talaga ito sa loob, bumalik
siya sa kwarto ni Song Xiangsi para kunin ang kanyang phone, at nang
sandaling mag'connect na ang tawag, narinig niyang may nagriring galing sa
loob ng kwarto ni Mr. Song.
Sa pagkakataong ito, lalong kinabahan si Xu Jiamu, kaya kahit nakapantulog
pa siya, kumaripas siya ng takbo palabas.
Sa sobrang pagmamadali, wala na sa utak niyang magdala ng payong kaya
pagkasakay niya ng sasakyan, basang basa ang buong katawan niya. Ang una
niyang naisip ay baka pumunta ito sa puntod ni Mr. Song, kaya dumiretso siya
dun, pero noong walang Song Xiangsi siyang nakita, dali-dali siyang
nagmaniobra pabalik. Pagkarating niya sa bahay ng mga Song, nagmamadali
naman siyang tumakbo papasok para tignan kung nakauwi na ba ito, pero bago
pa siya makapasok, bigla siyang naigilan at pagkalipas ng halos dalawang
segundo, nagmamadali siyang tumakbo papunta sa Baishulin District.
Habang patagal ng patagal, palakas din ng palakas ang ulan, kaya maging ang
mga ilaw sa kalsada ay lumabo na rin, na lalo pang nagpahirap sa paghahanap
niya kay Song Xiangsi.
Kaya gamit ang flash light ng kanyang phone, inikot niya ang buong park
hanggang sa may makita siyang isang taong nakaupo sa isang gilid na
nakayuko sa pagitan ng mga tuhod nito.
Base sa pajama ng tao, sigurado siyang si Song Xiangsi 'yun.
Kaya bigla siyang nakahinga ng maluwag at walang pagdadalawang isip na
naglakad papunta rito, pero noong malapit na siya, bigla siyang natigilan nang
marinig ang mga hikbi nito na sumasabay sa ulan at kidlat.
Das könnte Ihnen auch gefallen
Kommentar absatzweise anzeigen
Die Absatzkommentarfunktion ist jetzt im Web! Bewegen Sie den Mauszeiger über einen beliebigen Absatz und klicken Sie auf das Symbol, um Ihren Kommentar hinzuzufügen.
Außerdem können Sie es jederzeit in den Einstellungen aus- und einschalten.
ICH HAB ES