Pagkatapos masahiin ni Xu Jiamu ang paa ni Song Xiangsi, dahan-dahan
nitong isinuot ang sapatos niya, "Mas okay na 'ba?"
Dahil sa biglaan nitong pagsasalita, biglang nagising sa katotohanan si Song
Xiangsi at dali-dali siyang yumuko para itago ang mangiyak-ngiyak niyang mga
mata. Hindi nagtagal, tumungo siya ng bahagya biglang sagot habang
humihigop ng maraming yogurt.
Muling nabalot ng katahimikan ang buong hallway, at pagkalipas ng halos
kalahating oras, biglang nagring ang phone ni Xu Jiamu.
Nang silipin niya kung sino ang tumatawag, doon niya lang naalala na naiwan
niya si Yang Sisi sa restaurant, pero bago niya ito sagutin, naglakad muna siya
ng bahagya.
Pero kahit anong pilit ni Xu Jiamu na hinaan ang boses nito, rinig pa rin ni
Song Xiangsi ang eksaktong sinabi nito sa kabilang linya.
"Sorry, nakalimutan kong sabihin sayo na may emergency na nangyari…
Nasan ka na ngayon? Ibubook nalang kita ng masasakyan mo pauwi… Sige,
mmh, walang problema. Bawi nalang ako sayo, pahinga ka na."
Pagkaputol ng tawag, muli itong naglakad pabalik, pero noong halos dalawang
metro nalang ang layo nito sakanya, biglang ibinaling ni Song Xiangsi ang
kanyang tingin. "Maraming salamat. Lumalalim na ang gabi, umuwi ka na para
makapagpahinga ka."
"Ayos lang," Mahinahong sagot ni Xu Jiamu, habang sumasandal sa pader na
nasa harapan niya.
Pagkatapos nito, muling nabalot ng katahimikan ang hall way hanggang sa
biglang magbukas ang pintuan ng operating room. Dali-dali, tumayo si Song
Xiangsi sa kinauupuan niya, sabay na sabay sa pagtayo ni Xu Jiamu ng
maayos.
Unang lumabas ang principal doctor. Tinanggal nito ang suot nitong mask at
dismayadong umiling sa harapan ni Song Xiangsi.
At nang makita ito ni Xu Jiamu, dali-dali siyang tumingin kay Song Xiangsi sa
sobrang pagaalala.
"Anong ibig mong sabihin?" Kabadong tanong ni Song Xiangsi.
"Pasensya na Ms. Song." Malungkot na yumuko ang doktor bago ito
magpatuloy, "Dahil sa katandaan ni Mr. Song, humina na ang organs niya.
Kung ooperahan namin siya ulit, sobrang risky na nito, at baka hindi na
kayanin ng katawan niya. Para sakin, mas mabuti kung hahayaan nalang natin
siya sa kundisyon niya ngayon… Sa tulong ng gamot, pwede pang humaba ng
bahagya ang buhay niya, pero kung gaano katagal… Hindi ko masasabi dahil
depende yun sa magiging response ng katawan niya."
Sa sobrang bigat ng balita, parang hihimatayin si Song Xiangsi, kaya nang
makita ito ni Xu Jiamu, dali-dali siyang lumapit para alalayan ito. "Nasaan ang
head niyo? Gusto ko siyang makausap."
"Pasensya na pero kahit hanapin niyo pa ang pinaka magaling na doktor,
malabo na talaga," Malungkot na sagot ng doktor. "Ms. Song, gusto ka raw
makausap ni Mr. Song. Mas mabuti siguro kung pumasok ka muna at kausapin
siya."
Pagkatapos magsalita, yumuko ang doktor bago ito umalis.
-
Magisang pumasok si Song Xiangsi sa kwarto ng papa niya, naabutan niya
itong nakaupo sa kama habang naka swero. Kung titignan, mukhang malakas
pa naman ito at nang makita siya nito, masaya itong ngumiti at tinapik ang
katabi nitong bakanteng espasyo, "Sisi, umupo ka rito."
"Mmh." Pagkaupo niya, hinawakan nito ang isa niyang kamay. "Sisi, alam ni
papa. Konti nalang ang natitira kong oras kaya sinabi ko sa mga doktor na
ayoko ng uminom ng gamot."
"Mmh." Pagkaupo niya, hinawakan nito ang isa niyang kamay. "Sisi, alam ni
papa. Konti nalang ang natitira kong oras kaya sinabi ko sa mga doktor na
ayoko ng uminom ng gamot."
Alam ni Song Xiangsi kung ano eksakto ang pinatutunguhan ng papa niya at
gustuhin niya mang pagtakpan ang katotohanan, alam niyang wala na itong
maitutulong, kaya kahit masakit, hinayaan niya nalang itong magsalita.
"Alam kong masasaktan ka, pero anak… kailangan mong maintindihan na lahat
naman ng tao ay namamatay talaga. Ayoko na ring nandito lang ako sa ospital
sa mga natitirang araw ng buhay ko… Alam kong abala ka sa trabaho, pero
kung wala kang gagawin, gusto ka sana munang makausap ni papa… pwede
mo ba akong iuwi? Gusto kong bisitahin ang mama mo…"
Sa pagkakataong ito, hindi na kinaya ni Song Xiangsi na pigalan ang mga
naipon niyang luha, at parang isang bata, tuluyan na siyang humagulgol sa
harapan ng kanyang papa … Sa totoo lang, hindi pwede pa siya pwedeng
lumabas ng Beijingdahil hindi pa tapos ang pagshu'shooting nila para sa
commercial, pero mas uunahin niya pa ba 'yun kaysa sa tatay niyang hindi niya
alam kung hanggang kailan nalang? "Sige, uuwi tayo, kailan mo gustong uuwi
papa?"
"Kung pwede sana, ngayon na."
Naiintindihan ni Song Xiangsi na kung may lugar mang gustong huling
puntahan ang papa niya ay doon yun sa lugar kung saan nagumpisa ang munti
nilang pamilya, at alam niyang natatakot ito na kung hindi sila uuwi agad, baka
hindi na ito umabot at mamatay nalang ito sa Beijing.
Kaya muli siyang tumungo. "Sige, magbubook na ako ng mga ticket natin."
"Maraming salamat, anak…" Nakangiting sagot ni Mr. Song bago ito muling
magsalita, na may tonong na para bang nagmamakaawa. "Sisi, lagi mong
sinasabi sa akin na may boyfriend ka… Noong inoperahan ako, binigyan ka
niya ng pera diba? Sabi mo rin sa akin, galing siya sa isang mayamang
pamilya na may sariling kumpanya, at mabait siya sayo… Mahigit sampung
taon na kayo ngayon… Siguro nasa thirty na rin kagaya mo… Magpapakasal
na ba kayo? May binanggit na ba siya tungkol sa pagaasawa?"
Hindi nakasagot si Song Xiangsi… Sa totoo lang, hindi niya alam kung anong
sasabihin niya.
"Sisi, nagsisinungaling ka ba sakin…" Bakas sa itsura ni Mr. Song ang sobra
sobrang pagaalala. "May balak ba siyang pakasalan ka o…. Niloloko ka lang
niya?"
"Hindi po," Nakangiting sagot ni Song Xiangsi para mabawasan ang pagaalala
ng papa niya, "Normal nalang naman po ngayon na medyo matanda na
magpakasal. Isa pa, hindi pa naman po matanda ang thirty… Sa ngayon,
sobrang busy niya pa po kasi sa trabaho, pero sabi niya papakasalan niya raw
po ako pag naayos na ang lahat."
"Talaga? Magandang balita yan." Masayang sagot ni Mr. Song. "Kung ganun,
dapat bisitahin niya ako… Kung gusto ka niya talagang pakasalan, dapat
puntahan niya muna ako… Hindi ko alam kung hanggang kailan nalang ako,
kaya sana habang nabubuhay pa ako, mabigyan pa ako ng pagkakataon na
makilala ang taong papakasalan ng baby girl ko… pwede ba yun? Kahit bago
sana tayo pumunta sa mama mo?"
Makilala…. Pagkatapos magsalita ng papa niya, biglang napayuko si Song
Xiangsi. Hanggat maari ayaw niya naman talagang lokohin ang papa niya, pero
alam niyang ito nalang ang kaya niyang gawin para gumaan ang pakiramdam
nito, kaya pasimple siyang sumilip sa may pintuan, at nang maaninag niya na
nandoon pa si Xu Jiamu, muli siyang tumingin sa papa niya naghihintay ng
sagot, at masayang sinabi. "Pa, kasama ko siya ngayon. Sandlit lang ha,
tatawagin ko siya…"
Dahil dito, masayang tumungo si Mr. Song. "Sige! Sige!"
-
Pagkabukas na pagkabukas ni Song Xiangsi ng pintuan, sinalubong siya
kaagad ni Xu Jiamu. "Okay ka lang ba?"
Tumungo lang siya bilang sagot, at pagkatapos niyang isarado ang pintuan,
tumuro siya sa malayo para senyasan si Xu Jiamu na dun sila magusap.
Naglakad siya papunta sa direksyon ng CR at nang masigurado niyang sapat
na ang distansya nila para hindi marinig ng papa niya ang anumang
mapagusapan nila, huminto siya at puno ng pagdadalawang isip na humarap
kay Xu Jiamu. "Pwede ba akong makisuyo sayo?"
"Ano yun?"
"Pwede bang… magpanggap kang boyfriend ko?" Sa sobrang kahihiyan,
biglang yumuko si Song Xiangsi habang nagpapaliwanag, "Alam kong hindi na
kakayanin ni papa, at bago raw siya mamatay gusto niyang makilala ang
boyfriend ko, kaya, pwede ka bang…"
Das könnte Ihnen auch gefallen
Kommentar absatzweise anzeigen
Die Absatzkommentarfunktion ist jetzt im Web! Bewegen Sie den Mauszeiger über einen beliebigen Absatz und klicken Sie auf das Symbol, um Ihren Kommentar hinzuzufügen.
Außerdem können Sie es jederzeit in den Einstellungen aus- und einschalten.
ICH HAB ES