"Ospital?" Muling napakunot ang noo ni Xu Jiamu habang lumiliko sa isang
kanto.
Pero kagaya ng mga naunang tanong, parang walang narinig si Song Xiangsi
at nakatitig lang ito sa bintana.
Maswerte at walang traffic sa dinaan nila, kaya wala pang twenty minutes ay
nakarating na sila sa City Hospital. Pagkahintong pagkahinto ng sasakyan,
nagmamadaling bumaba si Song Xiangsi at nagpasalamat kay Xu Jiamu bago
ito tumakbo papasok sa loob ng ospital.
Hindi na nakapagsalita si Xu Jiamu, at pagkalipas ng halos dalawang minutong
pagdadalawang isip kung susundan niya ba ito, naramdaman niya na hindi
talaga siya matahimik kaya nagdesisyon siyang mabilisang ipark ang kanyang
sasakyan at sundan ito.
Dumiretso si Song Xiangsi sa operating room sa third floor. May isang nurse
na nakasuot ng kulay pink na scrub suit ang nakaupo sa labas nito. Pero nang
sandaling lumapit siya, biglang kumunot ang noo nito at nagaalalang
nagtanong, "Ms. Song, lasing ka ba?"
Hindi na tumanggi si Song Xiangsi at tumungo habang nakatitig sa
nakasaradong pintuan ng operating room. "Anong nangyari? Noong bumisita
ako kanina, okay naman siya diba? Bakit bigla siyang hinimatay?"
Umiling ang nurse at detalyadong kinuwento ang nangyari. "Maayos naman po
ang lagay ni Mr. Song noong naggabihan siya. Masaya pa nga siya eh at
nagrequest pang manuod ng pelikula mo. Pero pagkatapos naming manuod,
matutulog na sana siya, pero bigla siyang hinimatay."
"Ganun ba, sige maghihintay nalang ako dito. Makakaalis ka na."
"Sige, Ms. Song."
"Mmh." Pagkaalis ng nurse, napahawak si Song Xiangsi sa pader para alalayan
ang sarili niya at dahan-dahang umupo habang nakatulala sa "In operation" na
sign na nakadikit sa pintuan ng operating room.
-
Narinig ni Xu Jiamu ang lahat… at nang maproseso niya na ang nangyari, dun
lang siya lumapit.
Sa sobrang tahimik ng hall way, kahit gaano pa kagaan ang yabag ng mga paa
ng isang tao, rinig na rinig pa rin ito kaya noong sandaling yun, napalingon si
Song Xiangsi at nang makita niya si Xu Jiamu, napakagat nalang siya ng
kanyang labi, at muling tumingin sa pintuan ng operating room.
Hindi nagtagal, huminto si Xu Jiamu at dahan-dahang sumandal sa pader na
nasa harapan ni Song Xiangsi habang nakatitig sa napaka putla nitong mukha.
"Hindi pa rin magaling ang papa mo?"
"Mmh," Sagot ni Song Xiangsi bago muling mabalot ng katahimikan buong hall
way. Pagkalipas ng mahigit sampung minuto, tumingin siya ng diretso sa mga
mata ni Xu Jiamu. "Pagkatapos niyang maoperahan, bumuti ang lagay niya,
pero simula noong magumpisa ang taon na 'to, bigla siyang tumamlay at
nalaman naming na mas lumala nap ala ang kundisyon niya."
Tumungo lang si Xu Jiamu bilang sagot. Dahan-dahan, yumuko siya, pero nang
makita niya ang paa nito, muling kumunot ang kanyang noo at walang
pagdadalawang isip siyang lumuhod para hawakan ang isa nitong binti.
Hindi inaasahan ni Song Xiangsi ang gagawin ni Xu Jiamu kaya nang
sandaling maramdaman niya ang init ng kamay nito, biglang bumilis ang tibok
ng kanyang puso, pero bago niya pa maproseso ang nangyari, natanggal na
nito ang sapatos niya at nagaalalang nagtanong, "Bakit namamaga ang paa
mo?"
Dahil dito, napayuko nalang siya.
"Nasprain ka kanina?" Base sa naalala ni Xu Jiamu, medyo mataas din ang
pinagbagsakan nito kanina.
Nanatiling tahimik si Song Xiangsi.
"Bakit hindi ka nagsabi na ganito nap ala kalala?" Naniinis na tanong ni Xu
Jiamu.
Ilang segundo pang nanatiling nakayuko si Song Xiangsi bago niya tignan si
Xu Jiamu at nakangiting sinabi, "Ano namang sasabihin ko?"
Muling tumingin si Song Xiangsi sa pintuan ng operating room, at pagkalipas
ng halos kalahating minuto, walang emosyon siyang nagpatuloy, "Ganito
naman lagi, ano pa bang sasabihin ko?"
Napaka simpleng mga salita, pero para kay Xu Jiamu, para itong matatalas na
kutsilyong sabay-sabay na tumusok sa puso niya…
Sa walong taon nilang pagsasama, pareho silang busy sa kanya-kanya nilang
mga buhay… Abala ito sa pagfifilm ng iba't-ibang pelikula, at siya naman ay
abala sa Xu Enterprise. Kahit na halos gabi-gabi silang nagsesex, hindi niya ito
narinig na nagreklamo kahit minsan, na para bang ang tapang tapang nito, at
sa totoo lang, ngayon ang kauna-unahang beses na nakita niya itong umiyak,
hindi dahil kinakailangan ng role nito, kundi dahil sa sobrang sakit na
nararamdaman nito….
Hindi siya makapaniwala sa sinabi nito na ganito na raw ang nararamdaman
nito mula noon… Ibig sabihin, noong mga taong magkasama sila, kahit gaano
kalala at kabigat ang araw nito, kinikimkim lang nito?
Halo-halong emosyon ang naramdaman niya habang nakatitig sa namamaga
nitong paa, at pagkalipas ng limang minuto, tinulungan niya itong magsuot ng
at walang imik na umalis.
-
Pagkabalik ni Xu Jiamu, may dala na siyang grocery. Muli, lumapit siya kay
Song Xiangsi at inabutan ito ng yogurt na tinusukan niya na ng straw.
Hindi makapaniwalang tumingin si Song Xiangsi kay Xu Jiamu, na para bang
takang taka siya kung bakit bumalik pa ito.
Pero sa pagkakataong ito, kinuha niya na ang yogurt na inaabot nito.
Muli, lumuhod si Xu Jiamu sa harapan niya at inilapag ang dala nitong paper
bag sa tabi nito at sa pangalawang pagkakataon, tinanggal nanaman nito ang
sapatos niya at naglabas ng ointment na minasahe nito sa namamaga niyang
paa niya.
Hindi mapigilan ni Song Xiangsi na mapatitig kay Xu Jiamu, pero sa takot
niyang mahuli siya nito, bigla niyang kinagat ang straw ng yogurt na hawak
niya para maibaling ang kanyang atensyon.
Ito ang kauna-unahang pagkakataon na naramdaman niyang may nag'alaga
sakanya….
Siguro dahil maagang namatay ang mama niya, bata palang siya ay nasanay
na siyang maging independent. Tapos, nagkasakit ang papa niya, kaya
kinailangan niyang gumawa ng paraan para hindi sila mamatay ng dilat. Sa
sobrang dami ng pangangailangan nila, napilitan siyang maging matapang
hanggang sa puntong akala niya kaya niya na ang lahat. Para sa mata ng
marami, isa siyang super star, pero ang hindi alam ng mga ito, kaakibat ng
titulong dala niya ang sunod-sunod na injury… Nasasaktan ba siya? Oo… Pero
tinitiis niya lang lahat ng 'yun, at kapag siya nalang ang naiiwang mag'isa, dun
niya lang naiiyak ang lahat ng sakit at pagod.
Sa walong taon nilang pagsasama ni Xu Jiamu, gustong gusto niya sanang
sandalan ito, pero nakakalungkot lang dahil sa tuwing sinusubukan niya ay lalo
niya lang nararamdaman na wala talaga itong pakielam sakanya.
Hindi naman siya duwag na tao, pero pagdating kay Xu Jiamu parang
nawawalan siya palagi ng lakas ng loob…
Siguro mukha siyang matapang, pero sa loob loob niya, sobrang dami niyang
insecurities, kasi kahit anong ganda at sikat niya, hindi niya maalis ang
katotohanan na kabit lang siya.
Ngayon na mayroon na siyang Little Red Bean, kailangan niyang triplehin ang
tapang niya. Noon sa tuwing napapagod siya, lagi lang siyang umiiyak, pero
ngayon, ginagawa niya ang lahat para pigilan ang sarili niya dahil sa natatakot
siya na baka pag hinayaan niya ang sarili niyang umiyak, magtuloy-tuloy na
ito… Dati, naisip niya na maghanap nalang ng ibang lalaki lalo na't ramdam na
ramdam niyang ayaw talaga siyang pakasalanan ni Xu Jiamu, pero ngayong
dumating na si Little Red Bean sa buhay niya, mas matatamisin niya pang
silang dalawa nalang kaysa sumugal nanaman sa maling lalaki, na bandang
huli ay sasaktan lang din ang anak niya.
Kaya ngayon na naramdaman niyang may taong nagaalaga sakanya, gustong
gusto niyang umiyak.
Das könnte Ihnen auch gefallen
Kommentar absatzweise anzeigen
Die Absatzkommentarfunktion ist jetzt im Web! Bewegen Sie den Mauszeiger über einen beliebigen Absatz und klicken Sie auf das Symbol, um Ihren Kommentar hinzuzufügen.
Außerdem können Sie es jederzeit in den Einstellungen aus- und einschalten.
ICH HAB ES