"Ilang beses ko bang kailangang ulit-ulitin para maniwala ka?" Muling tinitigan
ni Song Xiangsi si Xu Jiamu ng diretso sa mga mata, at nagpatuloy, "Oo,
pinalaglag ko ang anak mo…"
Pero sa pagkakataong ito, tuluyan ng nandilim ang paningin ni Xu Jiamu.
Galit na galit niyang hinablot ang balikat ni Song Xiangsi at walang
pagdadalawang isip itong binalibag sa lamesa.
Bukod sa pagkahilong naramdaman niya noong tumama ang ulo niya, tagos
sa puso ang sakit na naramdaman ni Song Xiangsi, pero wala siyang balak
na muling magpakababa para kay Xu Jiamu kaya imbes na indahin ang sakit,
nanitili siyang kalmado, na para bang walang nangyari.
Kaya lalong nagalit si Xu Jiamu at sinakal siya ng mahigpit. "Ibalik mo ang
anak ko! Ibalik mo ang anak ko! Sasakalin kita hanggang sa mamatay ka!
Papatayin kita!"
Hindi siya nagpumiglas, bagkus, pumikit lang siya at hinayaan si Xu Jiamu na
ilabas ang lahat ng galit nito habang sinasakal siya.
Habang tumatagal, pahigpit ng pahigpit ang kamay nito, kaya bandang huli,
halos hindi na siya makahinga, pero noong akala niyang mamatay na talaga
siya, bigla siyang binitawan ni Xu Jiamu. Ang buong akala niya ay tapos na,
pero hindi pa man din siya nakakabuwelo ay muli nanaman siyang hinawakan
nito sa braso kaladkarin papunta sa sala, at ibalibag sa sofa.
Kanina pa tumatama ang ulo niya, kaya sa oras na 'to, sobrang nahihilo na
siya. Wala siyang ideya sa kung ano ng nangyayari sa paligid niya, pero hindi
nagtagal, nakarinig nalang siya ng matining na tunog, kaya dali-dali niyang
hinawakan ang kanyang tyan.
Pagkasilip niya, kitang-kita niya si Xu Jiamu, na parang nababaliw na sa
sobrang galit. Ibinabato nito ang kahit anong gamit na madaanan ng mga
mata nito, at maging ang mga upuan at bumbilya ay hindi rin nito pinalampas.
Sobrang daming bubog na nagsitalsikan, kaya bandang huli, nagkanda sugat-
sugat na ang mukha nito, pero parang wala na itong nararamdaman.
Mahigit isang oras na nagwala si Xu Jiamu, at noong oras na huminto siya,
halos wala ng gamit na natira sa buong sala dahil nagkapira-piraso ang mga
ito sa sahig. Gamit ang kanyang buong lakas, dahan-dahan siyang tumayo at
mangiyak-ngiyak na tinitigan si Song Xiangsi ng sobrang tagal….Pagkalipas
ng ilang sandali, na walang nakakalam kung gaano katagal, naglakad siya
papalapit kay Song Xiangsi at hinawakan ang baba nito, na may nanlilisik na
mga mata. "Song Xiangsi, iba ka… iba ka talaga…
"Masahol ka pa sa hayop…Sabi ng iba, kahit gaano pa raw kabangis ang
tigre, hinding hindi nito kakainin ang sarili nitong anak… Wala kang puso,
pinatay mo yung sarili mong anak!"
"Anong karapatan mo para patayin ang anak ko? Tinanong mo ba ang
opinyon ko?"
"Huh huh…" Habang nagsasalita si Xu Jiamu, hindi niya mapigilang matawa
dahil hindi niya na alam kung paano niya ilalabas ang sama ng loob na
nararamdaman niya. Mangiyak-ngiyak ang kanyang mga mata, at tungo
nalang siya ng tungo habang nakatitig kay Song Xiangsi. At… bigla…ibinaling
niya ang kanyang tingin sa bintana, at emosyunal na sinabi, "Walong
taon….ngayon ang ikawalong taon na magkakilala tayo…"
Walong taon….sobrang habang panahon…kanina, sobrang sigurado na siya…
pero ngayon….
Ngayong gabi…desidido na sana siyang magpropose, pero ang napaka ganda
niyang plano ay biglang nasira ng abortion paper na ipinakita nito.
Kung anak nga nila mismo, hindi nito matanggap, eh paano pa siya?
Tama…Puro yung nararamdaman niya lang ang pinagtuunan niya ng pansin,
akala niya sapat na ang pagmamahal niya, pero oo nga pala... ni isang
beses, hindi siya nagtanong kung gusto rin ba siya nito.
Muli, natawa nalang si Xu Jiamu at tinitigan ang mangiyak-ngiyak na mga
mata ni Song Xiangsi. "Song Xiangsi, mula ngayong araw, wala ng
namamagitan sa atin!"
Noong nakaraang taon, nakipaghiwalay ito sakanya nang hindi niya alam kung
bakit.
Pagkagising niya mula sa coma, ilang beses niya itong sinubukang kausapin,
pero sa tuwing mangyayari yun, lagi lang silang magaaway, kaya bandang
huli, siya na mismo ang lumayo para matahimik na rin ang buhay nito. Oo,
matagal na silang hiwalay…. At kung hindi pa siguro siya pumunta sa Su Yuan
apartment at niyakap ito habang nagmamakaawang huwag siyang iwanan,
siguro matagal na talaga silang tapos….
Sa totoo lang, sa walong taon nilang pagsasama, kahit kailan hindi nila
napagusapan ang tungkol sa kasal, o kahit nga ang mga simpleng bagay na
pinaguusapan ng mga normal na magkasintahan. Ang alam niya lang…
masaya siya pag kasama niya si Song Xiangsi, kaya kahit ilang beses itong
nasangkot sa scandal ng iba't-ibang lalaki sa entertainment industry, ni
minsan hindi siya nagtanong.
Pareho silang walang pakielam sa ginagawa ng bawat isa, o siguro ang mas
tamang salita ay… pareho silang walang tiwala sa isa't-isa.
At sa totoo lang, negosyo lang naman talaga ang lahat. Pero ang negosyong
ito ay pinaikot ikot ang mundo niya.
Walong taon, ang walong taon nilang pagsasama, ay umabot na sa dulo.
Ang nakakalungkot lang, hindi sila kagaya nina Lu Jinnian at Qiao Anhao.
Na kahit gaano pa katagal silang paglaruan ng tadhana, hindi talaga sila
pwedeng magkatuluyan dahil hindi kagaya nung dalawa, wala silang mga
pusong handang magpakamartyr, maipaglaban lang ang mga pagmamahal
nila, at yun ay kung mayroon talagang pagmamahal…
Dahan-dahan niyang binitawan ang baba ni Song Xiangsi at umatras.
Pagkatalikod niya, tuluyan ng bumuhos ang kanyang mga luha, at ngayong
nasabi niya na ang linyang sa tingin niyang tutuldok sa lahat, walang
pagdadalawang isip siyang naglakad palabas ng apartment.
-
Pagkasaradong pagkasarado ng pintuan, ang kaninang sobrang tapang na
Song Xiangsi, ay hindi na rin kinaya at tuluyan na ring umiyak.
Tapos na… Sa wakas, tapos na talaga…
Walong taon. Ang napaka habang walong taon, sa wakas, natapos na rin…
Mula nang makilala niya si Xu Jiamu, alam niya naman na magkaiba ang
mundo nila.
Siya si Cinderella, at si Xu Jiamu naman si Prince Charles, pero hindi kagaya
ng nangyari sa paborito niyang fairy tale, wala silang happy ending.
Sa totoo lang, ilang beses niyang sinabi sa sarili niya na wag niyang mahalin
ang sarili niya, pero…. nagpatalo siya sa tukso at bandang huli, hulog na
hulog na siya, sa puntong hindi na siya makabangon.
Sinubukan niya talagang isuko nalang ang nararamdama niya, pero sa tuwing
ginagawa niya yun, nasasaktan lang siya.
Bandang huli, hindi niya na alam kung anong gagawin niya, kaya
napagdesisyunan niyang patayin nalang ang anak nito, para si Xu Jiamu
nalang ang magalit sakanya, kasi kung siya? Imposible… dahil kahit anong
gawin nito, hindi niya kayang magalit.
At kagaya ng gusto niyang mangyari, galit na galit nitong sinabi sakanya,
'Mula sa araw na 'to, wala ng namamagitan sa atin!'
Wala na siyang ibang maisip na paraan…. Mahigit kalahating taon niya ng
sinusubukang putulin ang namamagitan sakanila, at sa wakas, nagawa niya
na rin.
Hindi siya galit kay Xu Jiamu… Kasi alam niya na siya rin naman mismo
nagtulak sa sarili niya sa ganitong sitwasyon…
Sa totoo lang, kasalanan man ang ginawa niya, pero wala siyang
pinagsisisihan.
Kasi ito nalang ang pwede niyang iregalo sa sarili niya, dahil malinaw sakanya
na kahit buong buhay pa siyang magtiis, hindi talaga sila pwedeng maging
para sa isa't-isa.
Ni hindi nga sila naging official na magkasintahan… kahit patago lang…
Kaya ngayon, sarili niya naman ang pinipili niya…. Alam niyang si Xu Jiamu
ang kahinaan niya, kaya kailangan niyang magisip ng paraan para ito nalang
ang lumayo sakanya. Pero, bakit sobrang sakit?
Walong taon! Walong taon! Ngayong araw, pinutol niya lang naman ang lahat
ng ugnayan niya sa taong minahal niya ng walong taon.
Mula ngayon, hanggang sa mga natitirang araw ng buhay nila, hindi na sila
pwedeng magkaayos pa.
Sa pagkakataong ito, tuluyan ng humagulgol si Song Xiangsi at habang
nakahawak sakanyang tyan, walang tigil siyang umiyak hanggang sa mapagod
siya.
Pagtungtong ng alas nuebe ng gabi, lumabas siya ng Su Yuan apartment na
may dalang maleta. Pagkalabas, pumara siya ng taxi at dumiretso sa airport.
Pagtungtong ng alas onse, sumakay siya ng eroplano, pero bago ito, itinapon
niya muna ang kanyang phone sa isang basurahan.
Bandang pasado alas onse, tuluyan ng lumipad ang eroplano. Nakatitig lang
siya sa makukulay na ilaw ng Beijing.
Masyado ng malalim ang pagmamahal. Lumamig na ang kape. At natapos na
ang kwento.
Mula sa walang malisya, hanggang sa malalim na pagmamahal, na ngayon ay
dapat ng kalimutan…
Paalam, mahal ko. Paalam na sa taong nagtiyagang samahan ako ng walong
taon.
Das könnte Ihnen auch gefallen
Kommentar absatzweise anzeigen
Die Absatzkommentarfunktion ist jetzt im Web! Bewegen Sie den Mauszeiger über einen beliebigen Absatz und klicken Sie auf das Symbol, um Ihren Kommentar hinzuzufügen.
Außerdem können Sie es jederzeit in den Einstellungen aus- und einschalten.
ICH HAB ES