Hindi binitawan ni Lu Jinnian ang kamay ni Qiao Anhao habang naglalakad sila
palabas ng Qinghua Building at paikot sa labas. Sa kalagitnaan ng school ay
may magandang garden at man-made lake na noong nadaanan nila ay biglang
tinuro ni Qiao Anhao ang upuan na gawa sa bato at sinabi, "May nakita akong
babae na nagbigay sayo ng love letter dun dati."
"Nakita mo?" Tanong ni Lu Jinnian. Habang patuloy na naglalakad ng
magkahawak kamay, tinuro niya naman ang puno na nasa tabi ng garden at
sinabi, "Eh dun naman, nakita ko na may lalaking nagbigay sayo ng
chocolates."
"Nakita mo?" Hindi makapaniwalang tanong ni Qiao Anhao kay Lu Jinnian
habang tinitignan ang tinuro nito. Hindi niya na masyadong naalala ang detalye
pero sigurado siya sa ginawa niya, "Hindi ko naman kinain yun! Binigay ko yun
kay Anxia."
"Same, ako naman, tinapon ko yung love letter nang hindi pa nabubuksan."
Napangiti nalang si Qiao Anhao sa sobrang kilig habang nagpapatuloy sila sa
paglalakad. Noong nasa kalagitnaan na sila, may sila nanaman siyang naalala
at muling nagsalita, "Alam mo ba, lagi akong dumadaan dito kasi dito kita laging
nakakasalubong."
Ang daan na tinutukoy ni Qiao Anhao ay ang daan papunta sa library at dahil
alam niyang mahilig magbasa si Lu Jinnian, lagi siyang gumagawa ng paraan
para dumaan dito.
Nakangiting nagpatuloy si Qiao Anhao, "Tandang tanda ko pa na kung hindi ka
palabas, papasok ka naman ng library sa tuwing magkakasalubong tayo at
mag'ha'Hi ako sayo.
Sa totoo lang, ayaw naman talaga ni Lu Jinnian na pumunta sa library at
kagaya ni Qiao Anhao, sinasadya niya lang din na dumaan dito dahil nga lagi
silang nagkakasalubong. Sa madaling salita, ginamit niyang palusot ang Library
para magkita sila.
Tunay na kakaiba ang mga nangyari sakanila noon…kahit musmos at wala pa
silang kamuwang muwang, hindi maitatanggi na napakaganda ng mga naipon
nilang alaala kaya hindi napigilang matawa ni Lu Jinnian sa sobrang saya,
"Kaya lang naman ako naglalakad dito kasi alam kong makakasalubong kita."
Magkahawak kamay silang naglakad paikot sa buong school at sa tuwing may
nadadanan silang partikular na lugar na tumatak sa mga isip nila,
nagkwekwento sila ng mga kanya-kanya nilang ginawa para lang mapansin ng
bawat isa.
May isang beses na iyak ng iyak si Qiao Anhao kay Lu Jinnian sa maliit na
kahuyan sa tabi ng school nila.
Kaya naman sa galit ni Lu Jinnian, inabangan niya talaga ang batang lalaki na
nangaway at kung anu-anong sinabing masasakit kay Qiao Anhao.
Para lang magpanggap na hindi nila sinasadyang magkasalubong, bumili si Lu
Jinnian ng lollipop sa canteen na sa tipo niya ay hindi naman mahilig kumain ng
matatamis, at si Qiao Anhao naman ay bumili ng Mai Dong na hindi niya rin
gustong inumin.
Maraming nangyari noong kabataan nila ang akala nila'y nakalimutan na nila.
Pero ngayon na binabalikan nila ang mga ito, para silang nag time travel at
tandang tanda nila ang bawat detalye na para bang ngayon lang nangyari ang
mga yun.
-
Pagkatapos nilang linutin ang bawat sulok ng school, bandang huli,
napagdesisyunan nilang pumasok sa library.
Sa totoo lang, si Qiao Anhao ang may ideya nito kasi noong nagaaral pa sila,
lagi niyang pinapangrap na isang araw, makasama niya si Lu Jinnian na
magbasa ng mga paborito nilang libro kagaya ng mga nakikita niyang mga
kaklase niyang magboyfriend at girlfriend.
Pero dahil Sabado sila bumisita, iilan lang ang tao sa loob ng library. Bukod sa
mga staff na nakaduty, dalawang estudyante lang na nakauniporme, na tutok
na tutok sa pagbabasa, ang mga kasama nila.
Noong naglakad sila sa hilera ng mga bookshelves, kumuha si Lu Jinnian ng
isang Chemistry Book, samantalang si Qiao Anhao naman ay parang isang
teenager na kumuha ng isang nakakailig na nobela, at pagkatapos, naghanap
sila ng pwesto na walang tao at umupo.
Tahimik silang nagbasa ng kanya-kanya nilang mga libro, at alinsunod sa
library rules, hindi sila gumagawa ng kahit anong ingay kahit pa simpleng
bulungan.
May dalang ballpen at papen si Lu Jinnian at kahit na medyo matagal na
siyang hindi nagbabasa ng mga ganung klase ng libro, sisiw pa rin sakanya
ang pagsasagot ng ilang mga tanong.
Pagkatapos niyang magsagot ng dalawang pahina na puro tanong, bigla
siyang naglabas ng isang kulay lila na envelope mula sakanyang bulsa at
inilapag ito sa lamesa bago niya sikuhin si Qiao Anhao.
Noong oras na 'yun, dalang dala na si Qiao Anhao sa binabasa niya kaya
gulat na gulat siyang napalingon. Nang mapansin niya ang envelope na
inilapag nito, tinignan niya si Lu Jinnian, na walang karea-reaksyon habang
nagsasagot ng mga tanong galing sa libro.
Hindi niya maintindihan kung anong nangyayari kaya ilang segundo pa ang
lumipas bago niya kunin ang envelope para silipin ang laman nito. Takang
taka niyang inilabas ang nakatuping yellow pad sa loob nito, na noong
binuklat niya ay tumambad sakanya ang dikit-dikit na sulat ni Lu Jinnian.
Classmate Qiao Anhao,
Natanggap ko ang sulat mo at sobrang saya ko dahil dun.
Kaya kung wala lang gagawin, pwede ba kitang yayain mamayang seven
thirty?
Classmate Lu Jinnian.
Sa ilalim ng papel, may nakasulat na petsa na limang taon na ang
nakakalipas kaya naintindihan kaagad ni Qiao Anhao na ang sulat na biglang
ibinigay sakanya ni Lu Jinnian ay sagot sa sulat na palihim niyang siniksik sa
bulsa nito noong nakaraang araw.
Kaya sa sobrang kilig, literal na abot tenga ang ngiti niya habang nakatitig sa
papel. Pagkalipas ng ilang segundo, bigla niyang inagaw ang hawak na
ballpen ni Lu Jinnian at binaliktad ang papel para magsulat sa likod nito.
Classmate Lu Jinnian,
Magkita tayo mamayang gabi!
Classmate Qiao Anhao.
Kagaya ng naunang pagkakatupi, ibinalik niya ito sa dating ayos at isiniksik
sa envelope bago niya muling ilapag sa lamesa at itulak palapit kay Lu
Jinnian.
Pagkabuklat ni Lu Jinnian ng papel, bigla siyang natawa sa sagot ni Qiao
Anhao at muli siyang nagsulat. Sa pagkakataong ito, hindi niya na ito tinupi at
isiniksik sa envelope, at direkta ng ibinigay kay Qiao Anhao.
Nakita ni Qiao Anhao ang sagot ni Lu Jinnian: Magkita tayo mamayang seven
thirty.
Dahil hindi niya na talaga mapigilan, bigla siyang natawa pero dali-dali rin
naman siyang tumigil dahil naalala niya na nasa loob sila ng library. Sa totoo
lang, masaya siya, sobrang saya, pero may parte pa rin sa kanya na
malungkot.
Dahil kung noon pa umamin sakanya si Lu Jinnian, siguro hindi siya
mahihiyang umamin din ng nararamdaman niya para rito at kung talagang
nangyari yun, sigurado naman na ganito na rin sila kasaya pero mas maaga,
tama?
Muli niyang inagaw ang ballpen sa kamay nito, at kagaya ng nakasanayan sa
tuwing nagiisip ng isasagot, ilang minuto niyang kagat kagat ang dulo ballpen
bago siya muling magsulat: Nakakalungkot naman kasi ang dami pala nating
taon na nasayang.
Medyo nabigla si Lu Jinnian sa sunod na sagot ni Qiao Anhao kaya natigilan
siya ng ilang sandali bago siya makaisip ng isasagot niya pero noong
magsusulat na sana siya, bigla naman nitong inagaw ang papel at muling
nagsulat: Si Brother Jiamu ba ang dahilan kung bakit minsan sweet ka pero
madalas, mainit ang dugo mo sa akin?
Habang sinusulat ito ni Qiao Anhao, inalala niya yung mga panahong
nagpapanggap silang magasawa. Hindi niya makakalimutan ang gabing
nagpalipas sila ng gabi sa villa nito sa Mount Yi kung saan napagkwentuhan
nila ang tungkol sa babaeng nagugustuhan nito.
Ang pagkakasabi lang ni Lu Jinnian ay kasal na raw ang babae, kaya nga
inisip niya pwede na silang magkaroon ng pagkakataon, pero hindi niya
naman inakala na siya pala ang tinutukoy nito. Para kay Lu Jinnian, sila ni Xu
Jiamu ang magasawa at nirerespeto nito ng sobra ang kapatid nito, pero
isang gabi, umuwi ito ng lasing na lasing sa Mian Xiu Garden. Niyakap siya
nito ng mahigpit at paulit ulit na sinabing "Bakit ba hindi nalang kasi ako ang
mahalin mo?"
Kommentar absatzweise anzeigen
Die Absatzkommentarfunktion ist jetzt im Web! Bewegen Sie den Mauszeiger über einen beliebigen Absatz und klicken Sie auf das Symbol, um Ihren Kommentar hinzuzufügen.
Außerdem können Sie es jederzeit in den Einstellungen aus- und einschalten.
ICH HAB ES