Dahan-dahang tinignan ni Xu Jiamu si Lu Jinnian at nang sandaling makita niya
ang mukha nito, biglang nanginig ang kanyang kamay na may hawak na beer,
pero bilang lalaki na hindi naman kasing galing ng mga babae pagdating sa
komprontasyon, pinilit niyang maging kalmado at tumungo nalang sa may ari.
Kinuha ng may ari ang menu at masayang nagtanong, "Mr. Lu, Mr. Xu, ganun
pa rin ba ang order natin?"
"En." Mahinanong sagot ni Xu Jiamu at itinuro niya ang beer na nakapatong sa
lamesa. "Tsaka pakidalhan nalang din kami ng ilan pang beer."
-
Bukod sa maya't-maya nilang paghawak ng kanya-kanya nilang mga baso para
uminom ng beer, hindi na nagusap o kahit nagtinginan manlang ang
magkapatid.
Medyo dayuhin ang restaurant kaya hanggang sa matapos silang kumain,
bukod sakanila ay dalawang lamesa lang ang may laman.
Pero kagaya ng inaasahan, may isang babae na nakaupo sa hindi naman
kalayuan sa lamesa nila ang nakakilala sakanilang magkapatid kaya maya't-
maya itong palihim na kumukuha ng picture habang nakikipagkwentuhan sa
kasama nito. Mukhang isa ito sa mga milyun-milyong fans ni Lu Jinnian dahil
noong sandaling tumayo siya, hindi na nakapagtimpi ang babae at humabol na
ito sakanya para magpa autograph.
-
Sa labas ng restaurant ay may isang makitid na eskinita.
Habang naglalakad silang dalawa, wala ni isa sakanila ang naglalabas ng susi
hanggang sa hindi na natiis ni Lu Jinnian ang ilangan sa pagitan nila ng
nakababata niyang kapatid kaya dali-dali niyang sinuot ang kanyang shades,
"Basketball?"
"Sige." Walang pagtutol na sagot ni Xu Jiamu
Mula sa labas ng restaurant, kailangan pa nilang maglakad ng kulang kulang
dalawang daan metro bago sila makarating sa gate ng stadium. Siguro dahil
pagabi na, nagsiuwian na ang mga batang madalas na naglalaro dito kaya
literal na silang dalawa nalang ang naiwan sa kahabaan ng makitid na eskinita.
Halos sampung minuto silang naglakad ng magkatabi pero kahit isang beses ay
hindi sila nagusap at nang sa wakas makarating na sila sa gate, naglabas si Xu
Jiamu ng ilang barya para bumili ng ilang bote ng tubig sa vendo machine.
Bukod sakanilang dalawa, wala ng ibang tao sa stadium.
Hinubad ni Xu Jiamu ang kanyang coat at gamit ang isa niyang kamay, kinuha
niya ang bola para nagdribble at practicee shooting. Pagkabalik nito sakanya,
muli niya itong drinibble at tinignan si Lu Jinnian. "Laro na tayo?"
Hindi sumagot si Lu Jinnian at tinanggal lang ang kanyang coat bago siya
lumapit.
Sa gitna ng napaka laking stadium, walang referee o kahit isang nanunuod at
tanging silang dalawang magkapatid lang na nagpapawis at sinusulit ang oras
na kasama ang isa't-isa...Bukod sa tunog ng mga sapatos nilang kumikiskis sa
sahig at ang tunog sa bawat pagdribble nila ng bola, wala ng ibang maririnig na
kahit anong ingay.
Hindi na nila namalayan kung gaano na sila katagal na naglalaro basta laro
lang sila ng laro na parang mga binatang sabik na sabik magbasketball
hanggang sa mapagod nalang sila at mapaupo sa sahig.
Kumuha si Xu Jiamu ng isang bote ng tubig at inihagis kay Lu Jinnian bago siya
kumuha ng sarili niya na walang pagdadalawang isip niyang tinungga. Gamit
ang isa niyang kamay, pinunasan niya ang mga natirang bakas ng tubig sa gilid
ng kanyang mga labi at sinabi, "Mula noong umalis ka, hindi na ako
nakapaglaro ng basketball ng ganito kasaya."
Dahil dito, biglang napahinto si Lu Jinnian sa paginom at hindi nagtagal, muli
siyang tumungga ng konti pang tubig bago niya ibaba ang hawak niyang bote
para sumagot, "Ang tagal ko na ring hindi nakapaglaro ng basketball."
Tumingin lang si Xu Jiamu kay Lu Jinnian at wala pang tatlong segundo ay
bigla siyang humiga sa sahig at tumingala sa kisame ng stadium.
Tinakpan lang sandali ni Lu Jinnian ang boteng hawak niya, at kagaya ng
ginawa ng kanyang kapatid, humiga rin siya sa sahig.
Dahil medyo matagal din silang naglaro, pareho silang hinihingal sa sobrang
pagod.
At mula noong bitawan nila ang bola, muling nabalot ang buong stadium ng
katahimikan.
Hindi na namalayan ni Xu Jiamu kung gaano na siya katagal na nakatitig sa
kisame bago siya kumurap at walang tingin-tingin na nagsalita, "Bro, sorry ha."
Hindi inaasahan ni Lu Jinnian ang sasabihin ni Xu Jiamu kaya ilang sandali pa
siyang nanahimik bago siya mahinahong sumagot. "Sa totoo lang, hindi naman
talaga kita sinisisi."
Napakasimple lang ng sagot ni Lu Jinnian, pero sa dami ng kinikimkim ni Xu
Jiamu, hindi niya na napigilang maging emosyunal at maluha. Ilang beses
siyang lumunok at mangiyak-ngiyak na sumagot, "Alam ko naman."
Alam niya naman talaga na hindi siya sinisisi ni Lu Jinnian.
Kasi kung sinisisi siya nito, bakit naman nito iiwanan sakanya ang Xu
Enterprise kung pwedeng-pwede naman na nitong angkinin sakanya ng tuluyan
ang kumpanyang pinaka iingatan ng pamilya niya kagaya ng laging sinasabi
sakanya ng mama niya.
At kung totoong may galit ito sakanya, bakit pa siya nito iniligay bilang isa sa
mga beneficiaries ng will and testament nito?
Sa totoo lang, hindi rin naman talaga siya galit kay Lu Jinnian...
Kahit na binili nito ang malaking porsyento ng Xu Enterprise na naging dahilan
ng pagsugod niya rito, alam ng Diyos na dala lang yun lahat ng bugso ng
damdamin nang malaman niya na nahimatay ang mama niya sa sobrang sama
ng loob.
Kasi kung talagang galit siya sa kuya niya, bakit nasaktan siya noong narinig
niyang sinisiraan ng mama niya at ni Auntie Yun si Lu Jinnian at ang nanay nito
sa harapan ni Qiao Anhao?
At kung may kinikimkim talaga siyang sama ng loob, bakit hindi niya
makalimutan kung gaano ito kabait sakanya?
Kahit na iilang salita lang ang binitawan nila, sobrang naging emosyunal pa rin
ng paligid.
Pagkalipas ng ilang sandali, tinakpan ni Xu Jiamu ang kanyang mga mata para
punasan ang kanyang luha at pabirong sinabi, "Hayyy ano ba to? Bakit ba
nagtatalo ang dalawang big boss?!"
Teka lang Xu Jiamu ha? Sino bang unang nagdrama ha? Natawa nalang si Lu
Jinnian at inirapan ang kanyang kapatid.
Kahit na inirapan siya ni Lu Jinnian, walang kahit kaunting sama ng loob si Xu
Jiamu, bagkus, lalo pa siyang napanatag.
Sa totoo lang, ganito talaga umayos ng gusot ang mga lalaki, at hindi kagaya
ng mga babae na kailangan pang maglitanya at magiyakan bago maayos ang
anumang naging pagtatalo nila. Simpleng mga salita na direkta sa punto lang at
madalas basketball o kahit anong laro ang nagiging paraan nila para umayos ng
anumang hindi pagkakaintindihan.
"May itatanong pala ako sayo," muling pagbasak ni Lu Jinnian ng katahimikan
pagkalipas ng limang minuto.
"En?" Kalmadong tumingin si Xu Jiamu sa pawisang niyang kapatid at
nagpatuloy, "Ano yun?"
Kagaya ng nakasanayan, wala pa ring kabuhay-buhay ang boses ni Lu Jinnian.
"Si Qiao Qiao... may ginawa pala siyang love letter dati. Alam mo ba yun?"
"Love Letter?" Biglang kumunot ang noo ni Xu Jiamu at inalala kung ano ang
tinutukoy ni Lu Jinnian. Ilang segundo rin siyang nanahimik bago siya muling
magsalita, "Yung tinutukoy mong sulat ay dati niya pa ginawa diba? Base sa
pagkakaalala ko, hindi pa ata tayo graduate noon at kung hindi mo pa
pinaalala, baka nakalimutan ko na talaga yun! Grabe, sobrang cheesy talaga ng
love letter niya. Parang ano yun eh... Marami akong pangarap, pero lahat ng
yun ay ikaw..."
Dahil ilang taon na rin ang nakakalipas at sa dami na rin ng nangyari, hindi na
masyadong maalala ni Xu Jiamu ang detalye kaya sinabi niya lang kung anong
mga naalala niya, "At parang, 'ikaw yung mundo para sa akin'... basta parang
ganun! Sobrang cheesy talaga!"
Kahit na hindi eksakto sa love letter ni Qiao Anhao ang mga sinabi ni Xu Jiamu,
tugma naman ito sa konsepto ng nabasa ni Lu Jinnian kaya kalmado siyang
nagpatuloy sa panguusisa, "Paano mo naman nalaman yung nakasulat sa love
letter niya?"
"Ah...Pinarinig niya kasi sa akin. Gusto niyang icheck ko kung maganda na ba
ang pagkakasulat niya. Alam mo ba, tumaas kaya yung balahibo ko habang
nagbabasa siya. Bata palang tayo, artistic na talaga si Qiao Qiao kaya hindi na
ako nagtataka kung bakit ang ganda ng pagkakagawa niya." Umiiling pa si Xu
Jiamu habang nagsasalita sa sobrang pagkamangha at hindi nagtagal, may
bigla siyang naalala at nagpatuloy, "Tandang tanda ko pa nga na may pinalitan
akong isang linya eh."
Kommentar absatzweise anzeigen
Die Absatzkommentarfunktion ist jetzt im Web! Bewegen Sie den Mauszeiger über einen beliebigen Absatz und klicken Sie auf das Symbol, um Ihren Kommentar hinzuzufügen.
Außerdem können Sie es jederzeit in den Einstellungen aus- und einschalten.
ICH HAB ES