App herunterladen
58.37% Bringing the Nation's Husband Home (Tagalog) / Chapter 568: Minahal kita ng Labintatlong Taon (39)

Kapitel 568: Minahal kita ng Labintatlong Taon (39)

Redakteur: LiberReverieGroup

"Pa-la- ". Ang porselanang manika ay nabasag sa sahig, nawasak at naging maliit at matalim na pira-piraso na kumalat sa malayo.

Si Qiao Anhao ay hindi gumalaw sa puwesto sa loob ng kalahating minuto, na ang kanyang kamay ay nakasuspinde sa sandaling hinawakan niya ang manika, bago niya mapagtanto kung ano ang nagawa niya. Ang kanyang mahabang mga pilikmata ay kumislap ng ilang sandali, at pagkatapos ay natumba siya pababa. Tinitigan niya ang malaki at maliliit na mga piraso sa isang takot at sa isang pagkawala.

Ang kanyang mga kamay ay nanginig nang ilang sandali, bago niya dali-daling inabot ang kanyang mga kamay at kinuha isa-isa ang mga piraso. Sinubukan niyang buuin ang manika pabalik sa orihinal nitong itsura.

Gayunpaman, ang mga piraso ng porselana ay nawasak ng malubha, si Qiao Anhao ay hindi alam kung saan magkakasya ang mga piraso. Sa isang walang ingat na galaw, hindi niya sinasadyang masugatan ang kanyang sarili mula sa matulis na bahagi ng piraso na pinulot niya. Habang dumadaloy ang dugo palabas, hindi siya nakaramdam ng anumang sakit, ni hindi siya tumigil sa pagkuha ng mga piraso. Nang kunin niya ang pinakamalaking piraso, nakita niya ang isang plastik na tubo na may isang rolyo ng papel sa loob ng mga basag na piraso.

kumunot ang noo ni Qiao Anhao at hindi na nagdalawang isip pang pulutin ang piraso ng papel.

Ito ay isang magandang kalidad ng papel na makapal. Sa isang hila, ang papel ang nagbukas mismo. Pagkatapos ay nakita ni Qiao Anhao na ang papel ay puno ng mga salita.

Sa isang tingin lamang, agad niyang nakilala na ito ay makapal at kursibang sulat-kamay ni Lu Jinnian na mukhang natural.

"Unang taon. Ang unang pagkakataon na tayo'y nagkakilala, siya ay nakasuot ng pang-eskwelang uniporme; isang puting kamiseta at asul na palda. Sa taas ng taglagas, mayroon siyang pink na bisikleta, at isang mapanglaw na mukha.

Ikalawang taon. Ang mga araw ng tag-ulan ay hindi ang pinakamagandang bagay, ang paghahanap ng silungan sa ilalim ng bubong kasama siya.

Ikatlong taon. Umalis ako sa kalahati ng pagsusulit ng matematika, kaya maaari ko siyang maging kaklase.

Ika-apat na taon. Binigyan ko siya ng regalo sa kanyang kaarawan na may mga salitang 'Shmily' na naka-ukit sa likod. Sino ang nakakaalam kung mapapansin niya ...

Ikalimang taon. Isinuko ko ang aking pangarap na dumalo sa isang prestihiyosong unibersidad. Isinuko ko ang lahat ng mga plano kong mamuhay ng ordinaryong buhay upang pumunta sa Hangzhou para sa kanya. "

Habang binabasa ni Qiao Anhao ang bahaging ito, ang kanyang mga kamay, na nakahawak pa sa papel, ay nagsimulang manginig habang dahan-dahan niyang naintindihan ang kanyang binabasa. Ang ulap sa ilalim ng kanyang mga mata ay nagsimulang magsama-sama.

"Ikaanim na taon. Sa pamamagitan ng isang walang ingat niyang hakbang palapit, naamoy ko ang kanyang malambot na buhok. Na nagpanatili sa aking gising buong gabi.

Ikapitong taon. Isinuko ko ang napakalaking, karerang-pagbabagong opportunidad para sa kanya.

Pangwalong taon. Natulog ako sa parehong kwarto kasama siya. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na hinalikan ko siya at sa parehong taon ay iginawad ang aking unang gantimpala ng tagumpay. Nagmadali ako papuntang Beijing ng isang gabi na malaman kong siya ay ikakasal na sa iba.

Ikasiyam na taon. Nagsimula ako sa paninigarilyo dahil sa kanya. Nanigarilyo ako at uminom ng buong gabi, nag-iisa sa aking silid. Umiyak ako para sa kanya buong gabi. "

Isang patak ng luha ang nahulog sa papel, na dumungis sa tuyo at itim na tinta.

"Ikasampung taon. Sa maraming pagkakataon, lihim akong nagtago sa isang sulok habang pinapanood ko siya ng ilang ulit.

Ikalabing-isang taon. Matapos makakita ng libu-libong iba't-ibang kababaihan, hindi ko namamalayang ikumpara sila sa kanya, at laging siya ang pinakamahusay sa kanila.

Ika-labindalawang taon. Mag-isa, tahimik akong nakadarama ng sakit, sobrang sakit kapag nakikita siyang masaya.

Ika-labintatlong taon. Ginawa ko ang pinakamahusay na desisyon sa aking buhay ... na mag-krus ang aming mga landas muli. "

Si Qiao Anhao ay pilit na kumakagat sa kanyang labi, ang mga luha ay tuloy-tuloy na bumabagsak pagkatapos ng isa.


Kapitel 569: Minahal kita ng Labintatlong Taon (40)

Redakteur: LiberReverieGroup

"Pagkatapos nating magkita muli…

Lihim akong gumawa ng di-mabilang na mga pagtatapat at mga senyales na hindi ako naglakas-loob na ipaalam sa kanya.

Gusto mo rin ng mga araw ng tag-ulan?

Papel, gunting, bato

Masaya lang ako sa iyo.

Hindi ko talaga gusto na mahalin siya ... Ngunit ... hindi ko magawa ito, hindi ko makumbinsi ang aking sarili na palayain. "

Sa wakas, hindi na napigilan ni Qiao Anhao ang kanyang pag-iyak at umiyak sa bawat imahe na pinagsama sa kanyang isipan.

Ang kanyang assistant ay nagpunta sa kanyang silid upang sabihin sa kanya na hindi pa siya kumakain ng hapunan, at iminungkahi na dumaan siya at magdala sa kanya ng makakain. Ang gabing iyon ay ang kauna-unahang pagkakataon na may magandang kapaligiran sa pagitan nila. Tumayo siya sa harap ng simula-sahig-hanggang-kisameng bintana at sinabi sa isang masayang tinig na umuulan. Tinanong niya siya, gusto mo rin ba ang mga araw na tag-ulan?

Sa salu-salo ni Chen Yang, ayaw niyang maparusahan, at sa kaalaman niya ang depekto nito sa laro, tinalo niya ito sa isang laro pagkatapos ng isa sa bato, papel, gunting. Hindi niya naisip na ang Papel, Gunting, Bato, 5,2,0, ang pinakamagandang pag-amin sa mundo na may mga palatandaan ng kamay.

Kapag siya ay nagbigay ng mga eksena sa kanya, ang paraan kung paano niya tingnan ang kanyang mga mata kapag sinabi niya, 'Masaya ako kapag kasama kita' ... Naisip niya na sinasabi niya 'Masaya itong taon na ito dahl kasama kita'. Hindi na siya umaasa na ang mga salitang iyon ay para marinig niya.

Sa kanyang villa sa bundok Yi, sila ay natulog na magkasama isang gabi. Gusto nilang matulog magkasama, habang siya ay inilagay sa kama at siya'y natulog sa sopa, sa mahirap na kalusugan. Nang gabing iyon, siya ay sobrang nalugkot nang tanungin siya nito kung nais niyang patuloy na mahalin ang babaeng may asawa, kung saan siya ay sumagot, 'Hindi ko talaga gustong mahalin siya ... Ngunit ... hindi ko mapigilan ito, Hindi ko makumbinsi ang aking sarili na palayain. '

Itinaas ni Qiao Anhao ang kanyang mga kamay at pinunasan ang kanyang mga luha, kaya ipinagpatuloy niya ang pagbabasa.

"Mayroon siyang magandang pangalan"

Qiao Anhao

Lahat ay tinatawag siyang Xiao Qiao"

Sa pinakadulo, may isa pang linya. "Qiao Qiao, mahal kita. Minahal kita sa loob ng labintatlong taon."

Tila ba'y nawala ang buong lakas sa katawan ni Qiao Anhao, bumagsak sa sahig. Sa isang "waaaa", nagsimula siyang tumangis tulad ng isang bata.

Sa kanyang nakaraang panaginip, siya ay nag-iisip kung ano ang gagawin niya kung mahalin siya ni Lu Jinnian isang araw. Sa kanyang mga panaginip, siya ay sigurado na magiging maligaya siya.

Ngunit ngayon na ang kanyang panaginip ay naging totoo, napagtanto niya na ang tanging paraan na maaari niyang gawin upang palabasin ang mga kumplikadong emosyon sa kanyang puso ay iiyak itong lahat.

Mahal niya rin ito. Hindi niya alam na sa pagitan nilang dalawa, may napakaraming hindi pagkakaunawaan

Nagustuhan niya ang tag-ulan, dahil sa kanya.

Nagpursigi siya nang husto upang umakyat sa isang klase, dahil sa kanya

Siya'y nag-aral ng mabuti upang makuha sa isang prestihiyosong unibersidad, dahil din sa kanya.

Siya ay sumali sa lupon ng aliwan, dahil din sa kanya.

Sumang-ayon siya na pakasalan si Xu Jiamu, dahil din sa kanya ...

Maraming nasayang na pagkakataon sa pagitan nila. Mukhang hindi sila itinadhana para sa isa't-isa, ngunit ang pagmamahal nila ang pinakamalakas na senyales sa buong mundo.

Talagang pinagsikapan nilang mahalin ang isa't isa, ngunit wala silang lakas ng loob na sabihin sa isa't isa na "Mahal kita".

Humigpit lalo ang paghawak ni Qiao Anhao sa papel, habang siya'y umiyak ng umiyak, ang buong katawan niya'y nanginig.

Ang tanging bagay lamang na maririnig sa buong silid ay ang walang katapusang eko ng kanyang iyak.

Hindi alam ni Qiao Anhao kung gaano katagal siyang umiyak, ngunit umiyak siya ng umiyak hanggang sa bigla nalang siyang tumahan. 

Pagkatapos, tulad ng isang tanga, ang kanyang mukha ng pag-iyak ay nagsimulang ngumiti. Biglang siyang bumangon mula sa sahig at dali-daling pumasok sa kuwarto. Pagkatapos magpalit ng kanyang damit, kumapa-kapa siya nang kaunti at nagmadali.

Kailangan niyang hanapin siya.

Kailangan niyang hanapin siya ngayon.

Nais niyang sabihin sa kanya "Lu Jinnian, sa hindi sinasadyang pagkakataon… Minahal din kita ng labintatlong taon".


Load failed, please RETRY

Geschenke

Geschenk -- Geschenk erhalten

    Wöchentlicher Energiestatus

    Stapelfreischaltung von Kapiteln

    Inhaltsverzeichnis

    Anzeigeoptionen

    Hintergrund

    Schriftart

    Größe

    Kapitel-Kommentare

    Schreiben Sie eine Rezension Lese-Status: C568
    Fehler beim Posten. Bitte versuchen Sie es erneut
    • Qualität der Übersetzung
    • Veröffentlichungsstabilität
    • Geschichtenentwicklung
    • Charakter-Design
    • Welthintergrund

    Die Gesamtpunktzahl 0.0

    Rezension erfolgreich gepostet! Lesen Sie mehr Rezensionen
    Stimmen Sie mit Powerstein ab
    Rank 200+ Macht-Rangliste
    Stone 0 Power-Stein
    Unangemessene Inhalte melden
    error Tipp

    Missbrauch melden

    Kommentare zu Absätzen

    Einloggen

    tip Kommentar absatzweise anzeigen

    Die Absatzkommentarfunktion ist jetzt im Web! Bewegen Sie den Mauszeiger über einen beliebigen Absatz und klicken Sie auf das Symbol, um Ihren Kommentar hinzuzufügen.

    Außerdem können Sie es jederzeit in den Einstellungen aus- und einschalten.

    ICH HAB ES