Pareho silang natigilan at matapos ang halos kalahating minuto, muli nanaman silang sabay na nagsalita.
"Ano yun?"
"May problema ba?"
Idinagdag ni Qiao Anhao, "Mauna ka ng magsalita…"
Nagpatuloy rin si Lu Jinnian, "Mauna ka na…"
Pareho silang huminto at nagumiti dahil sakanilang chemistry.
Matapos ang ilang sandali, muling nagsalita si Lu Jinnian. "Mauna ka na."
Hindi kaagad nagsalita si Qiao Anhao. Imbes na makipagtalo, ngumiti lang siya at inilapat ang kanyang mga kamay sa lamesa. Umayos siya ng tindig at tumingin ng diretso sa mga mata ni Lu Jinnian. "Kung ganon, ako na ang mauuna."
Sumagot si Lu Jinnian ng isang mahinang "Yea" at inilapag ang kanyang chopsticks para tignan si Qiao Anhao.
Habang tinitignan ni Qiao Anhao ang napakagwapong itsura ni Lu Jinnian, hindi niya maintindihan pero parang may biglang bumara sakanyang lalamunan. Paulit ulit niya na ito nasabi sakanyang isipan, pero may ilang mga salita pa rin talaga na hindi niya kayang sabihin. Bago pa siya tuluyang makapagsalita, uniti-unti na siyang nabalot ng matinding kalungkutan.
Ilang beses na iginalaw ni Qiao Anhao ang kanyang dila pero hindi pa rin siya makapagsalita. Bandang huli, pinilit niya nalang ang kanyang sarili na ngumiti. Naiiyak nanaman siya pero gusto niyang pigilan ang kanyang mga luha kaya napakapit siya ng mahigpit sakanyang dibdib bago siya huminga ng malalim at muling tumingin kay Lu Jinnian.
"Nakalabas na si Jiamu kahapon."
Parang biglang nanghina si Lu Jinnian pero pinilit niya pa ring magmukhang normal at hindi inalis ang kanyang tingin kay Qiao Anhao. Tumungo siya para ipahiwatig na nakikinig siya at nagtanong, "Mas mabuti nab a ang lagay niya?"
"Mas mabuti na ang pakiramdam niya, pero kailangan niya pang magbed rest…" binigyan ni Qiao Anhao si Lu Jinnian ng ilang detalye patungkol sa kundisyon ni Xu Jiamu. Pagkatapos niyang magsalita, pinilit niyang ngumiti ng mas masaya. Unti-unti nanamang namuo ang luha sa ilalim ng kanyang mga mata kaya nagbilang siya sa kanyang isip ng hanggang tatlo bago magpatuloy.
"Nakalabas na siya kahapon… Hindi mo na kailangang magpanggap bilang siya…" Medyo nanginginig ang boses ni Qiao Anhao habang nagsasalita at nahihirapan siyang ibuka ang namamanhid niyang mga labi. "At hindi na natin kailangang magpanggap bilang magasawa."
Nanatiling tahimik si Lu Jinnian habang pabigat ng pabigat ang kanyang loob habang pinagmamasdan si Qiao Anhao.
Iniangat ni Qiao Anhao ang kanyang kamay para takpan ang mukha niya. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at huminga ng malalim bago niya mabilisang punasan ang mga luhang hindi niya na napigilang tumulo sakanyang mukha. Muli niyang inilapag ang kanyang kamay sa lamesa at pinanatili niya pa rin ang masaya niyang ngiti. "Mula ngayon, tapos na rin ang deal natin."
Parang biglang naging estatwa si Lu Jinnian na nakaupo sa harapan niya.
Tinawag ko ang pangalan mo para sabihin sayo na…" Tumigil ng sadlit si Qiao Anhao para huminga ng malalim bago siya dahan-dahang magsalita na para bang napakabigat sakanya ng bawat salitang kanyang minumutawi, "Aalis na ako."
Pinipilit niyang pigilan ang kanyang mga luha na tumulo at medyo nanginginig ang boses niya habang nagsasalita. "Aalis na ako. Aalis na ako sa lugar na ito."
Anatiling hindi gumagalaw si Lu Jinnian.
Nabalot ng matinding katahimikan ang buong dining area, at unti-unting lumalamig ang kanilang mga kalooban.
Hindi na muling nagsalita si Qiao Anhao at nagtitigan nalang silang dalawa. Matapos ang ilang sandali, muling kumurap si Lu Jinnian at unti-unti siyang nahimasmasan. Tinignan niya si Qiao Anhao ng diretso sa mga mata nito habang inaalala na magtatanong palang sana siya kung may plano ba itong bumalik kay Xu Jiamu ngayon na nakalabas na ito ng ospital.
Bandang huli, bago pa man din siya makapagtanong, sinabi na nito na aalis na ito…
Alam niya na panandaliang kaligayahan lamang ang anumang namamagitan sakanila. Alam niya rin na darating ang araw na kakailanganin talaga nilang maghiwalay, pero hindi niya inakala na magiging ganito kabilis ang lahat… Kanina lang, ipinagluto pa siya nito ng umagahan, at hinayaan din siya nitong maging masaya sa nangyari sakanila kagabi, pero sino bang magaakala na sa sunod nitong gagawin ay parang nalaglag siya ng diretso sa impyerno. Kung gaano nga naman kataas ang naakyat mo, ganun din ang katumbas na sakit kapag bumagsak ka. Walang ibang magawa si Lu Jinnian kundi mapatulala nalang sa sobrang sakit.
Pero kahit anong gawin niya, hindi pwedeng mapasakanya si Qiao Anhao. Kahit gaano pa kaganda ang kanyang mga guni-guni, walang katotohanan ang mga ito, at ngayong araw, tuluyan siyang nagising sa katotohanan, ang araw na muli nanaman siyang magiisa.
Kumurap si Lu Jinnian, pakiramdam niya ay parang may sumasakal sakanyang lalamunan. Matapos ang ilang sandali, naramdaman niyang tumuyo na ang mga luha sakanyang mga mata at nagsalita, "Ikaw…"
Nabubulunan siya sa bawat salitang binibigkas niya kaya huminto muna siya at naghintay ng sampung segundo para muling kalmahin ang kanyang sarili bago magpatuloy, "….kailan mo balak umalis?"
Tinignan ni Qiao Anhao si Lu Jinian at hindi siya kaagad sumagot.
"Ngayon."
"Ngayon?" biglang nanginig ang mga kamay ni Lu Jinnian, may binulong siya sakanyang sarili na siya ang nakaintindi. Itinikom niya ang kanyang mga labi at ang kanyang paghinga ay bigla nalang bumilis. "Kailangan mo ba…"
Bago niya pa matapos ang sasabihin niya, bigla nalang siyang napasandal sa kanyang kinauupuan at napatingala sa kisame. Mukha siyang kalmado at walang makakapagsabi na sobra na pala siyang nasasaktan.
Mula noong magsama silang muli ni Qiao Anhao, alam niyang darating ang araw na ito, pero kahit kailan ay hindi niya naisip na aalis ito sa mismong araw kung kailan ito nagpaalam.
Gusto niya sana talagang tanungin ito ng "Kailan mo ba talagang umalis?"
"Pwede bang huwag ka nalang umalis at samahan mo nalang ako?"
"Qiao Qiao, alam mo ba? Minahal kita sa buong kabataan ko, at ngayon na patapos na ang aking kabataan, hindi mo ba ako pwedeng bigyan ng happy ending?"
Pero babaeng pinakaminamahal niya ay mahal rin ng kanyang kapitid, kaya wala na talaga siyang magagawa. Sino bang pwede niyang lapitan para tulungan siya sa dapat niyang gawin?
Naiwan sa dulo ng kanyang dila ang mga gusto niya sanang sabihin kaya pinipilit niyang hulihin ang mga ito.
Natatakot siya na baka kapag umamin siya kay Qiao Anhao, bigla nalang silang magkailanagan na siguradong tatapos sa anumang relasyon na meron sila ngayon.
Ayaw niyang mamuhay ng puno ng pagsisisi.
Medyo matagal bago sumagot si Lu Jinnian. Bandang huli, huminga siya ng malalim at inayos ang kanyang pagkakaupo. Kalmado niyang tinignan si Qiao Anhao at sinabi, "Ihahatid na kita."
Umiling si Qiao Anhao. "Ayos lang, tatawagan ko nalang si Zhao Meng para magpahatid."
"Ihahatid nalang kita sa bahay ni Zhao Meng," sagot ni Lu Jinnian pagkatapos na pagkatapos magsalita ni Qiao Anhao.
Pinagisipan muna ni Qiao Anhao ang gusto niya mangyari pero bandang huli, hindi naman siya tinaggihan nito at bahagyang tumungo. "Okay."
Hindi na sumagot si Lu Jinnian at tumingin nalang sa bintana.
Ilang sandali ring walang imik na nakaupo si Qiao Anhao bago niya basagin ang katahimikan. "Aakyat lang ako para magempake."
Kommentar absatzweise anzeigen
Die Absatzkommentarfunktion ist jetzt im Web! Bewegen Sie den Mauszeiger über einen beliebigen Absatz und klicken Sie auf das Symbol, um Ihren Kommentar hinzuzufügen.
Außerdem können Sie es jederzeit in den Einstellungen aus- und einschalten.
ICH HAB ES