Kapitel 127: บทที่ 098 ฟ้าใสทะเลคราม

บทที่ 98 ฟ้าใสทะเลคราม

เหมือนกับอยู่ท่ามกลางเปลวไฟลุกโชน ที่ไม่ว่าจะไปทิศทางใดหรือขึ้นเหนือล่องใต้ล้วนไร้ทางหนีรอด แสงสีแดงบนท้องฟ้า ล้วนเต็มไปด้วยลาวาร้อนที่มีเปลวไฟร้อนแลบเลียและลวกผิวเนื้อ สัตว์สัญลักษณ์แต่โบราณกาลกรีดร้องล้มกลิ้งอยู่ในเปลวเพลิง แทบจะกวาดเอาตัวนางเข้าไปด้วย ดวงวิญญาณที่สิ้นหวังจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังกรีดร้องอยู่ทั่วบริเวณ ดูเหมือนกำลังจะลากตัวนางลงไปสู่ก้นบึ้งของนรกอันไร้ขอบเขต นางยืนอยู่บนหินลาวาที่ยื่นออกมา  น้อมรับเปลวเพลิงอันเป็นบทลงโทษจากสวรรค์ให้เผาไหม้สตรีมือสังหารผู้ซึ่งสองมือเต็มไปด้วยคาวเลือดเช่นนาง

นางรู้ดีว่าตัวเองใกล้จะตายเสียแล้ว

นางอยากจะยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มขมขื่น ทว่าบาดแผลที่มุมปากก็หยุดการกระทำของนางไว้ การกระทำตามเจตนาเช่นนี้กลับทำให้นางเจ็บเสียจนต้องขมวดคิ้ว

“อีหม่าเอ๋อร์...”

น้ำเสียงทุ้มลึกดังขึ้นที่ข้างหู ใกล้มาก แต่ก็ดูเหมือนห่างไกล เหมือนดังเช่นเมฆาบนท้องฟ้าที่ลอยเอื่อยมาสู่ที่แห่งนี้ ทั้งห่างไกล ทั้งมีสีขาวบริสุทธิ์และน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน